EP.5 ตอน จำคำของฉันไว้ให้ดี

อากาศของวันนี้ทั้งร้อนแดดแรงมาก ร่างบางได้แต่นั่งทำงานงกๆคนเดียว ความเหน็ดเหนื่อยก็ถาโถมเขามาใส่เธออย่างหนักหน่วงแต่เธอก็พยายามสู้ ข้าวสักเม็ดน้ำสักอึกเธอก็ยังไม่ได้แตะเลย

"ทำไมแดดแรงแบบนี้นะ!" ฉันรู้สึกว่าตัวเองวินเวียนอยู่ตลอดอาจจะเป็นเพราะต้องก้มๆเงยๆ

"รีบๆเข้า เสื้อผ้าของนายท่ายยังไม่ได้ซักสักตัว!"

"ว่าไงนะ ยังไม่ได้ซักเหรอ ก็ไหนบอกว่าถ้าฉันทำงานนี่เสร็จจะให้พักกินข้าวไง ผิดสัญญางั้นเหรอ?" ตอนนี้ฉันหิวจะตายอยู่แล้วขืนฉันไม่ได้น้ำนะฉันต้องตายแน่ๆ

"นายท่านไม่เคยสัญญาอะไร จำผิดรึเปล่า?"

"จะผิดได้ยังไง!"

"เธอรีบๆทำให้เสร็จซะ เพราะถ้าเธอทำไม่เสร็จนายท่านอาจจะโกรธเธอก็ได้นะ"

"ฉันขอน้ำสักขวดได้ไหม ฉันหิวมากๆได้โปรดเถอะนะคะ ขอร้องจริงๆ" คอแห้งมากๆตอนนี้ฉันต้องการน้ำจริงๆ

"มัวทำอะไรของมึงวะไอ้กุน เข้ามาร่มสิวะแดดแรงขนาดนั้นมึงจะยืนอยู่ทำไมอีก?"

"ได้โปรดเถอะนะคะ ฉันต้องการน้ำจริงๆ"

"ไอ้กุนเข้ามาดิวะ ยืนบื้ออยู่ทำไม!!"

"เอ่อกำลังไปเนี่ยแหละ มึงจะขึ้นเสียงใส่กูเพื่ออะไรวะไอ้ดิว!" สุดท้ายความหวังของฉันก็หายไป ฉันคงไม่ได้น้ำจริงๆ จะกินน้ำในก๊อกแต่น้ำก็ถือปิด และไม่ใหลเขาต้องการจะทำให้ฉันทรมานที่สุดฉันเข้าใจผ่านมาไม่นานจู่ๆก็มีขวดน้ำเล็กกลิ้งมาชนกับเท้าของฉันจนฉันเงยมองคนที่กลิ้งขวดมาให้

"รีบกินซะ ก่อนคนอื่นจะมาเจอฉันเอาน้ำให้เธอ"

"ค่ะ ขอบคุณนะคะ" ฉันรีบคว้าขวดมาเปิดกินอย่างเร็วด้วยความหิวโหย

อึก!!เฮือก!! ฉันรีบกระดกจนหมดขวดด้วยความกระหาย

"ส่งขวดมาซะ" ฉันกลิ้งขวดกลับคืน ฉันต้องขอบคุณเขามากๆที่ช่วยเหลือฉันในเวลานี้

"ขอบคุณนะคะที่ช่วยเอาน้ำมาให้ฉัน ขอบคุณจริงๆค่ะ"

"ไม่เป็นไร เธอรีบๆทำล่ะ ยังมีอีกหลายอย่างที่เธอต้องทำ ฉันไปแล้วนะฉันช่วยได้แค่นี้จริงๆ"

"เดี๋ยวค่ะ คุณคะคุณช่วยติดต่อญาติฉันให้ทีค่ะ ฉันอยากออกไปจากที่นี่ฉันกลัว เจ้านายของคุณเหมือนหมาบ้าที่ไม่ฟังคำพูดของคนอื่นเลยสักนิดเอาตัวเองเป็นจุดศูนย์กลางตลอด"

"ฉันทำแบบนั้นไม่ได้หรอก นายท่านช่วยเหลือครอบครัวฉันไว้เยอะเกินกว่าที่ฉันจะช่วยเหลือเธอได้"

"แต่ฉันไม่ได้ผิดอะไรเลยนะคะ ฉันอยากกลับบ้านฉันอยากกลับไปหาครอบครัวของฉัน ทำไมฉันต้องมารับกรรมทำอะไรบ้าๆเนี่ยด้วย?"

"นายท่านรักคุณหนูอ้อมาก พอเห็นคุณหนูอ้อเป็นแบบนี้ท่านคงรับไม่ได้ นายท่านเอาแต่ฝันร้ายทุกคืนกลัวจะสูญเสียคุณอ้อไป มิหน่ำซ้ำนายหญิงแม่ของนายท่านก็มาล้มป่วยเพราะเสียใจกับเรื่องของคุณอ้อมาก"

"แล้วกิ่งอ้ออยู่ไหนเหรอคะ?"

"คุณกิ่งอ้ออยู่ห้องชั้นบน จะมีหมอและพยาบาลเฝ้าอยู่ตลอดเวลาเลย"

"แล้วเธอเป็นยังไงบ้างคะ?" พอฉันถามคำถามนี้ออกไปสีหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัดเลย

"คุณอ้อกลายเป็นเจ้าหญิงนิทราครับ เธอหายใจเองไม่ได้ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลา หมอบอกให้นายท่านถอดเครื่องช่วยหายใจแต่นายไม่ยอมนายอยากยื้อชีวิตของคุณอ้อไว้ให้นานที่สุด" พอฉันได้ยินแบบนี้ฉันเองก็เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นไม่น้อยฉันจำเสียงสุดท้ายของธาดาได้ไม่ลืม

"เป็นอะไรรึเปล่า ทำไมถึงร้องไห้?"

"อ๋อ ฝุ่นคงเข้าตาอ่ะค่ะ" ถามว่าตัวนี้ทำใจได้รึยังเข็มแข็งได้รึยัง บอกตามตรงไม่ได้เลย ฉันยังคิดถึงเขาตลอดเวลา ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ฉันก็อยากจะตายไปพร้อมกับลูกให้มันจบๆ ...

"งั้นฉันขอตัวก่อนนะ ฉันต้องเอาอาหารไปให้พ่อที่โรงพยาบาล"

"เอ่อ…พ่อของคุณท่านป่วยเหรอคะ?"

"ใช่ ท่านเข้ารับการฝ่าตัดไตข้างหนึ่งครับ ค่ารักษาพยาบาลมากมายนี้นายท่านก็ออกให้หมด ฉันไม่มีปัญญาหาเงินมากมายแบบนั้นได้หรอก"

"คุณมาทำงานกับเขาเพราะต้องการตอบแทนบุญคุณของเขาใช่ไหมคะ คนแบบคุณจิตใจดีซะขนาดนี้คงไม่อยากมาเป็นมาเฟียหรอกใช่ไหมคะ เพราะคำว่าบุญคุณสินะคะที่ทำให้คุณต้องตอบแทน" ฉันสัมผัสได้ว่าเขาเป็นคนอ่อนโยน ถ้าเขาเป็นคนเลวร้ายจิตใจโหดเหี้ยมเขาคงไม่เอาน้ำมาให้ฉันหรอก เพราะคำว่าบุญคุณสินะที่มันบีบให้เขาต้องทำ

"ฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่เธอคิดหรอกนะ ฉันมันเลวกว่าที่เธอเห็น เพียงแค่ฉันไม่แสดงมันออกมาก็แค่นั้น"

"แต่ฉันมั่นใจนะคะว่าคุณเป็นคนดี"

"ฉันต้องไปแล้วจริงๆนะ" พูดจบเขาก็หมุนตัวจะเดินออกไปฉันเลยเอ่ยบอกกับเขาว่า

"ขอบคุณอีกครั้งนะคะ สำหรับน้ำ" เขาหยุดนิ่งสักพักก่อนจะเดินไปต่อ ฉันหันกลับมาทำงานต่อฉันตัดกิ่งไม้จนหมดก่อนจะเดินมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่มองฝ่ามือตัวเองที่มีรอยและเลือด

"ทนอีกนิดนะซี ยังไงเธอก็ออกจากที่นี่ได้แน่นอน" ฉัยเอ่ยปลอบตัวเองเบาๆ

"หึ เสร็จเร็วดีนิ หรือมันง่ายเกินไปมึงถึงทำเสร็จเร็ว" ฉันเงยหน้ามองคนตรงหน้าที่มองหน้าฉัน พร้อมกับยิ้มที่มุมปากของตัวเองเบาๆอย่างสะใจ

"ฉันทำงานเสร็จแล้ว ขอข้าวให้ฉันกินหน่อยนะฉันหิวข้าวจริงๆ" ถึงจะได้กินน้ำแต่มันก็ไม่อิ่มพอที่จะทำให้ฉันหายหิวได้เลย

"มึงยังทำอีกหลายอย่างไม่เสร็จ เสื้อผ้าของลูกน้องและแม่บ้านของกูมึงก็ต้องซักด้วย!" ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหงุดหงิด ยิ่งเห็นใบหน้าของเธอภาพของกิ่งอ้อก็วนเวียนอยู่ในหัวไม่เลิก

"จะให้ฉันทำยังไงต่อก็ได้ขอเพียงข้าวหนึ่งจานให้ฉันได้กินประทังชีวิตเถอะ แล้วฉันจะทำทุกอย่างโดยไม่ปริปากว่าอะไรเลย" ความหิวของเธอในตอนนี้ทำเอาเธอมือไม้สั่นไปเลยทีเดียว คิดว่าคนอย่างเราจะสงสารหรือเห็นใจเธองั้นเหรอ เปล่าเลยยิ่งเห็นเป็นแบบนี้เขาก็ยิ่งชอบใจเอามากๆ

"มึงก็ทำงานทุกอย่างให้เสร็จก่อนสิ เดี๋ยวกูจะให้กินข้าวถ้ากูพอใจ ไปทำสิ ยืนบื้ออยู่ทำไม?" ภูดิศมองหน้าเธอ ที่สลดลงเล็กน้อยหลังจากเขาพูดจบ!

"คุณมันไม่ใช่คนคุณมันซาตาน! ถ้าฉันมีโอกาสเอาคืนเมื่อไหร่ฉันสัญญาคุณจะต้องเจออย่างที่ฉันเจอสิบเท่าตัว"

"หึ คนอย่างมึงจะทำอะไรกูได้ มึงจะเอาปัญญาที่ไหนมาสู้กับกู หึ!ฝันงั้นเหรอตื่นได้แล้ว!" ภูดิษแค่นหัวเราะออกมาอย่างสะใจ เธอได้แต่คิดในใจด้วยความเกลียดชังคนตรงหน้า

"จำคำของฉันไว้ให้ดี ถ้าฉันหลุดพ้นจากที่นี่เมื่อไหร่ คนแรกที่ฉันจะแก้แค้นก็คือคุณ"