เริงสวาทแค้นของนายซาตาน

กลิ่นลือดที่มันส่งกลิ่นคาวตลบอบอวลไปทั่วห้องทำให้ร่างบางตื่นจากความเพลียมองรอบๆห้องที่มืดสนิทและกลิ่นที่เหม็นคาวของเลือดสด

"ที่นี่ที่ไหน? ช่วยด้วย ใครก็ได้ช่วยด้วย" หญิงสาวพยายามจะลุกและร้องขอความช่วยเหลือ เธอก็ได้ยินเสียงคำรามดังก้องทั่วห้อง ทำเอาเธอสั่นกลัวไปทั้งร่างเลยทีเดียว

"ช่วยด้วย ฉันติดอยู่ในนี้ช่วยฉันด้วยค่ะ!!"

ขู่ว!!!! เสียงจากมุมมืดทำให้เธอรีบหันขวับไปมองมันด้วยความกลัวมันมืดจนไม่เห็นอะไรเลย ในที่นี่มันทั้งมืดและมีกลิ่นคาวของเลือดสดส่งแรงมาก

"ฮึก ฮื่อ ช่วยด้วยค่ะ ฉันติดอยู่ข้างใน ช่วยฉันด้วย"

"ใครเขาจะมาช่วยผู้หญิงอย่างเธอได้ หึ" เสียงของใครบางคนในมุมมืดเอ่ยขึ้นเบาๆเป็นโทนน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงความคับแค้นในใจไม่น้อย

"คุณเป็นใคร จับฉันมาขังที่นี่ทำไมคุณต้องการอะไรจากฉันคะ?" เธอเอ่ยถามคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงที่สั่นปนความหวาดกลัวและเธอแทบจะทนกลิ่นไม่ไหวแล้ว

"ฉันต้องการให้เธอเจ็บปวดและทรมานอย่างช้าๆยังไงล่ะ"

"ฉันไปทำอะไรให้คุณขอร้องเถอะนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ"

"เธอจะมาร้องขออะไรจากฉัน มันก็ไม่มีประโยชน์หรอกเพราะคนอย่างฉันไม่มีวันเห็นค่าความรู้สึกของเธอสักนิด จำใส่กระโหลกของเธอเอาไว้ด้วย"

"ฮึก~ ฉันไปทำอะไรให้คุณทำไมคุณถึงทำแบบนี้กับฉันทำไม ฉันไปทำอะไรคุณตอนไหนคะ" เธอเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ

"เธอไม่รู้งั้นเหรอ ซี ณัฐริกา เธอไม่รู้งั้นเหรอ หึ! เธอรู้ไหมว่าเธอทำร้ายคนถึงสามคนในเวลาเดียวกันเธอรู้ตัวบ้างไหม เธอฆ่าชีวิตเด็กคนหนึ่งเพียงเพราะคำพูดของเธอ เธอรู้ตัวบ้างไหม" เสียงเข้มตวาดขึ้น

"ฉันไม่รู้ ฉันไม่ได้ทำอะไรทั้งนั้น ฉันไม่ผิด ฉันไม่ได้ทำอะไรคุณจะมาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้"

"ไม่ผิดงั้นเหรอ แหกตาดูสิว่านี่คืออะไร"

“ธะ…ธาดา กิ่งอ้อ!"

"ใช่ธาดากับกิ่งอ้อ ชีวิตคู่ของน้องสาวฉันกำลังจะไปได้ดีแต่ดันมีตัวมารอย่างเธอดันมาทำลายชีวิตครอบครอบของน้องสาวฉันพังพินาศ น้องสาวฉันต้องสูญเสียลูกและคนที่รักไปอีกทั้งต้องมานอนเป็นผักแบบนี้เพราะเธอ เพราะผู้หญิงอย่างเธอ เพราะงั้นชีวิตเธอมันก็ต้องพังพินาศกว่ากิ่งอ้อหลายเท่า"

"ฉันไม่รู้เรื่องเลยนะคะ"

"เธอจะไม่รู้ได้ยังไงเพราะต้นเหตุทั้งหมดมันมาจากเธอทั้งนั้นอย่ามาไขสือ อย่ามาใช้มารยาของเธอมาตบตาฉัน เพราะคนอย่างฉันไม่ได้โง่ที่หลงกลผู้หญิงเลวๆอย่างเธอ" แสงไฟถูกเปิดให้มีแสงสว่างไสวเผยให้เห็นชายหุ่นกำยำที่ยืนถือโซ่ของสัตว์พร้อมกับสัตว์เลี้ยงที่จ้องมองที่ตัวเธอ

"สะ…เสือ?" ร่างบางร้องอย่างตกใจพร้อมกับถอยหนีเขาที่เดินมุ่งหน้ามาเผชิญกับเธอ

“กลัวงั้นเหรอ”

“…”

"มันชอบเลือดคนมากๆ มันชอบเวลาที่มีคนร้องโหยหวนขอชีวิตจากฉัน มันชอบขย่ำเหยื่อให้แหลกและฉีกเป็นชิ้นๆกินอย่างเอร็ดอร่อย มันแปลกจากตัวอื่นๆบนโลก เธอรู้รึเปล่า เสือตัวนี้มันชอบที่จะล่าเหยื่อเอามากๆเลยนะ กลิ่นคาวในห้องนี่ก็คือกลิ่นเลือดของบุคคลที่มาร่วมสนุกกับมัน ทุกคนที่มาร่วมสนุกไม่มีใครที่จะมีชีวิตรอดออกไปจากที่นี่ได้เลยสักคน"

“ยะ…อย่าเข้ามานะคะ ขอร้องอย่าเข้ามานะ”

"เธอกำลังขอในสิ่งที่ฉันให้ไม่ได้นะ อย่าร้องขอมันอีกเลยเพราะมันไม่เป็นผลสักนิด ต่อให้เธอขอร้องแทบตายให้ฉันปล่อยเธอไป ฉันก็ไม่มีทางปล่อยหรอก!"

"คุณรู้ตัวรึเปล่า ว่าคุณกำลังทำอะไรอยู่ คุณเป็นบ้ารึไงที่เลี้ยงสัตว์ประหลาดแบบนี้" เสือตัวนี้หน้าประหลาดมากเหมือนเสือที่เป็นสัตว์ทดลองเลย เพราะมันมีสองสีครึ่งตัวดำอีกครึ่งตัวหลายธรรมดาของเสือทั่วไป

"ฉันจะให้มันได้สนุกและคลอเคลียกับร่างกายเธอ ถ้าหิวก็แค่ฉีกให้เป็นชิ้นๆอย่างละเอียดและกินมันอย่าให้เหลือแม้แต่ซาก!"

"อย่านะคะ ขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลยฉันขอร้อง"

"จัดการเหยื่อของแกซะลูกรัก ถ้าแกอยากกินก็กินเลยไม่ต้องเกรงใจเข้าใจไหม" ภูดิศไม่สนใจเลยสักนิดว่าคนตรงหน้าจะรู้สึกยังไง เขายังคงลูบที่หัวของเจ้าเสือตัวโปรดของเขาไปมา เธอพยายามกวาดสายตามองรอบๆหาประตูทางออกเพราะเธอกลัวเขาเหลือเกิน ทั้งสีหน้าแววตาของคนตรงหน้าเธอมันน่ากลัวไปหมด

"เธอไม่มีทางที่จะหาทางออกไปได้หรอกเพราะห้องนี้มีแค่ทางออกทางเดียว เธอจะรอดออกไปยังไงได้ในเมื่อเจ้าเสือของฉันมันกำลังต้องการเลือดอยู่!!"

“คุณบ้าเหรอคะ คุณบ้าไปแล้ว” รอยยิ้มของภูดิศมันดูน่ากลัวและชวนขนลุกในเวลาเดียวกัน