EP. 6 ตอน ซาตาน

หญิงสาวใบหน้าแดงก่ำนั่งหลังขดหลังงอ ซักผ้าอยู่หลังบ้าน โดยที่เธอไม่สามารถใช้ซักเครื่องได้แม้แต่เสื้อผ้าชิ้นเดียวเพราะคำสั่งของภูดิศเธอจะต้องซักด้วยมือสองข้างของเธอเองเท่านั้น สองข้างแก้มของเธอเต็มไปด้วยรอยน้ำตา ในระหว่างนั้นก็มีแม่บ้านคนหนึ่งยืนมองเธอด้วยความสงสารจับใจและอยากเดินเข้าไปช่วยแต่ก็ทำไม่ได้

"แม่มองอะไรครับ" โชกุนเอ่ยถามผู้เป็นแม่ที่กำลังยื่นมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้า

"มองผู้หญิงคนนั้นไงลูก ทำไมนายท่านถึงใจร้ายกับเธอแบบนี้นะ แม่อดสงสารเธอไม่ได้จริงๆข้าวปลาอาหารก็ยังไม่ได้ทาน ตะวันก็จะลับลงแล้ว เธอคงหิวแย่" โชกุนมองไปยังเธอที่นั่งหลังขดหลังแข็งซักผ้าหลายตะกร้า

"นายท่านเขาเกลียดเธอฝั่งลึกเข้าไปในใจเลยครับแม่ แม่ก็รู้ว่านายท่านเครียดแค่ไหน ทั้งเรื่องคุณอ้อและนายหญิงอีกเรื่องที่สำคัญก็คือเรื่องงาน"

"แต่นายท่านกำลังจะเป็นซาตานในร่างคนเลยนะ นายท่านทำอย่างกับเธอเป็นหุ่นยนต์ แม้แต่น้ำสักหยดก็ไม่ยอมให้เธอดื่มเลย" บัวบานเอ่ย

"แม่ครับ ไปพักเถอะนะครับ" โชกุนเอ่ยบอกผู้เป็นแม่ เขารู้ว่าสุขภาพร่างกายของผู้เป็นแม่มันล้ามากแล้ววันนี้ เขาเลยบอกให้ผู้เป็นแม่ไปพักผ่อน...

"แล้วพ่อเป็นยังไงบ้างกุน อาการพ่อดีขึ้นรึยัง?"

"ครับอาการของพ่อดีขึ้นมากแล้วแม่วางใจเถอะนะครับอีกสามสี่วันพ่อก็กลับบ้านได้แล้ว'

"ต้องขอบคุณนายท่านจริงๆที่ช่วยเหลือค่าใช้จ่ายทั้งหมดไม่งั้นแม่ก็ไม่รู้จะแบกหน้าไปขอยืมใครได้แล้วจำไว้นะกุน กุนต้องตอบแทนนายท่าน อย่าให้ขาดตกบกพร่องที่เรามีทุกนี้ได้ก็เพราะนายท่านและนายหญิงแม้แต่ชีวิตเราก็ยอมให้ท่านได้" บัวบานบอกตัวเองกับลูกเสมอว่าให้ตอบแทนผู้ที่มีพระคุณกับครอบครัวของเธอให้มากๆ โชกุนผู้ที่มีความฝันอยากเป็นตำรวจแต่ก็ต้องถอดใจและกลายมาเป็นมือขวาคนสนิทให้กับมาเฟียฮ่องกงอย่างภูดิศ!

"ครับแม่ไปพักเถอะนะครับ เดี๋ยวผมจัดการทุกอย่างเอง แม่อย่าลืมทานยานะครับ"

"โอเคจ้ะลูก งั้นแม่ไปพักก่อนนะลูก"

"ครับ" พอบัวบานเดินออกไปโชกุนก็ยืนมองหญิงสาวที่มีสภาพร่างกายที่อ่อนล้า อยู่นานสองนานจนภูดิศเดินเข้ามาถาม

"มึงมีอะไรรึเปล่า? สงสารมันงั้นเหรอ?" ภูดิศมองแววตาของโชกุน มันเป็นแววตาที่เขาไม่สามารถคาดเดาอะไรได้เลยสักอย่าง

"เปล่าครับ ผมแค่มองไปอย่างงั้นล่ะครับนายต้องการอะไรรึเปล่าครับ ผมจะไปทำให้!"

"กูไว้ใจมึงมากที่สุดนะโชกุน มึงอย่าไปใจอ่อนหรือสงสารผู้หญิงคนนี้เด็ดขาด ยัยนี่มันมารยาร้อยเล่มเกวียน มันกำลังจะทำให้ทุกคนสงสารซึ่งกูไม่มีทางหลงกลแน่ๆ มึงก็ด้วยเข้าใจไหม" ภูดิศ ตบลงที่บ่าของโชกุนเบาๆก่อนจะหันมองเธอ เขาไม่รู้สึกสงสารหรือเห็นอกเห็นใจเธอสักนิด ความรู้สึกเดียวที่เขามีคือความเกลียดชังเท่านั้น

"ครับ ผมไม่มีทางสงสารคนที่นายเกลียดแน่นอนวางใจเถอะนะครับ"

"กูรู้ว่ามึงไม่มีทางทรยศกูหรอก กูแค่บอกไปอย่างงั้นเอง ถ้ามันทำเสร็จแล้วให้คนหาข้าวหาน้ำให้มันแล้วเอามันไปไว้ในห้องเก็บของ !"

"ห้องเก็บของมันรกมากนะครับ ยังไม่ได้เก็บอะไรเลยทั้งฝุ่นทั้งเศษขยะ" ห้องเก็บของมันทั้งรกและสกปรกมากทั้งฝุ่นทั้งอะไรเธออยู่ไม่ได้แน่ๆ

"แบบนั้นแหละเหมาะกับมันดี มึงไปบอกให้คนเตรียมอาหารให้มันจานหนึ่งไป และน้ำขวดเดียวพอ!"

"ครับนาย" พูดจบโชกุนก็เดินออกไป โชกุนเขาไม่ได้จงเกลียดจงชังเธอเลยสักนิด เขาสงสารเธอมากด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่อยากให้ภูดิศไม่สบายใจเลยตอบไปแบบนั้นว่าเกลียดเธอ

ภูดิศแค่นหัวเราะออกมา พร้อมกับมองสองข้างแก้มที่เต็มไปด้วยน้ำตา

"การที่ใบหน้าของมึงที่เต็มไปด้วยหยดน้ำตาเนี่ยมันทำให้กูมีความสุขมากๆเลยนะ เพราะมึงเจ็บมึงปวดมึงทรมานไง ซึ่งกูก็ต้องการแบบนั้นกูเคยคิดอยากจะฆ่ามึงทิ้งซะจะได้จบๆแต่มันก็ไม่สาแก่ใจไงสู้ทำให้มึงอยู่อย่างตายทั้งเป็นก็ไม่ได้ ถ้าฆ่ามึงมึงก็เจ็บแป๊บๆก็หาย แต่นี่มึงต้องจำและทรมานตลอดไปมันช่างดียิ่งหนัก ร้องออกมาเยอะๆนะ กูชอบ!" หญิงสาวขบเม้มริมฝีปากของตนเอาไว้แน่นมือสองข้างจิกลงที่ผ้าด้วยความแค้น

"ถ้าคุณคิดว่าสิ่งที่คุณทำมันถูกก็เชิญ!" ภูดิศที่ได้ยินประโยคสวนกลับของเธอก็ทำเอาเขาไม่พอใจอย่างแรงกระชากแขนของเธออย่างแรก

"อ้ะ โอ้ย!"

"จะลองดีงั้นเหรอ? มึงคิดจะลองดีงั้นเหรอ?"

"ฉันจะไม่ร้องขออะไรทั้งสิ้น คุณจะทำอะไรก็เชิญมันสิทธิของคุณอยู่แล้วนี่ คุณมันซาตาน คุณไม่ใช่คน จิตใจของคุณมันโหดเหี้ยมเกินที่เรียกว่าคนได้แล้ว คุณมันซาตาน!!!"

เพียะ!!! ฝ่ามือหนาฟาดลงที่ใบหน้าของเธออย่างแรงจนใบหน้าของเธอกันไปตามแรงมือของเขา

"ใช่ กูมันซาตานพึ่งรู้เหรอ? ยังมีอีกหลายอย่างที่มึงยังไม่รู้เกี่ยวกับตัวกู อยากรู้ไหมล่ะ มึงจะได้ตั้งรับทันไง !!!"

"..." ใช่เขามันซาตานจริงๆด้วย ฉันเจ็บและรู้สึกชาไปทั่วใบหน้า ข้อแขนของฉันก็ถูกเขาบีบอย่างแรง ความรู้สึกเหมือนมันกำลังจะแตกเป็นเสี่ยงๆ

"หรือกูจะเปลี่ยนจากห้องเก็บของเป็นห้องใต้ดินแทนดี!"

"อะไรของคุณ?" ฉันมองเขาอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด เขาหมายถึงอะไรห้องเก็บของหรือห้องใต้ดินแล้วจะทำไม?

"ก็ที่ซุกหัวนอนของค่ำคืนนี้ของมึงไง ไหนลองเลือกสักที่ซิว่าอยากได้บรรยากาศแบบไหน กลิ่นคาวเลือดกับห้องมืดๆ หรือห้องรกๆที่มีแสงสว่างนิดหน่อยแต่ข้างในห้องนั้นอาจจะมีงูอาศัยอยู่ก็ได้ ชอบบรรยากาศแบบไหนล่ะ "

"ฉันไม่ชอบสักที่... ไม่" ฉันส่ายหน้าไปมาด้วยความกลัวอย่าเอาฉันไปขังไว้ที่แบบนี้ ฉันกลัว ฉันหายใจ

"ยิ่งมึงไม่ชอบเท่าไหร่มันก็ยิ่งดี รีบทำเข้าล่ะเพราะพรุ่งนี้มึงก็ต้องมีงานอีกหลายอย่างที่ต้องทำ!"

"ว่าไงนะ?"

"ก็งานอีกหลายอย่างไง หูหนวกเหรอ ถึงไม่ได้ยินอย่าคิดว่ามึงจะได้มีชีวิตที่สุขสบายเลย เพราะมึงต้องชดใช้ทุกอย่างให้กับอ้อและหลานของกู!"

"ถ้าฉันพูดอะไรไปตอนนี้คุณก็คงไม่ฟังฉันหรอก แต่ขอให้รู้เอาไว้ ฉันเองก็เสียใจกับเรื่องทั้งหมอที่เกิดขึ้นแต่ฉันไม่มีอะไรข้องเกี่ยวกับน้องสาวของคุณ"

"ไม่เกี่ยวงั้นเหรอ ก่อนเกิดเหตุหนึ่งวันน้องสาวกูโทรมาร้องไห้บอกว่าจะหย่าเพราะมึงกลับมา เธอจะคืนทุกอย่างให้ ทำให้กูรีบบินกับมาจากฮ่องกงเพื่อมาเคลียร์ทุกอย่างแต่มันก็น่าสลดเพราะน้องกูต้องมาฆ่าตัวตายเพราะมึง!ครอบครัวของน้องกูต้องพังเพราะมึงคนเดียว ที่เป็นตัวปัญหาของเรื่องราวทั้งหมด"