EP.3 ตอน เจ็บ

ห้องทำงานของภูดิศ

"อาก็แค่มาถามเรื่องสินค้าล็อตใหม่แค่นั้นเองอย่าซีเรียสไปหน่อยเลยหลานชาย" บุญหลงเอ่ย

"หึ~คิดว่าผมโง่ดูไม่ออกงั้นเหรอ อย่ามาเล่นลิ้นหน่อยเลยต้องการเท่าไหร่ล่ะ?" ทำไมภูดิศเขาจะไม่รู้ว่าที่บุญหลงมาหาเขาถึงนี้เพราะอะไร แค่เห็นเงาเขาโผ่ลเข้ามาในบ้านมันก็คงหนีไม่พ้นเรื่องเงิน

"โธ่ภู อามาเยี่ยมนะ เห็นว่าเอาของลงเรือส่งเยอะเลยไม่ใช่เหรอ ให้อาไปส่งด้วยได้ไหม"

"ถามว่าต้องการเท่าไหร่!" เขามองคนตรงหน้าอย่างไม่สบอารมณ์ พล่ามอยู่ได้แค่บอกว่าต้องการเงินเขาก็พร้อมจะให้หากเขาได้เงินแล้วไสหัวออกจากบ้านตอนนี้

"อาอยากร่วมมือกับหลานในการขนสินค้า ล็อตนี้อาก็อยากมีหน้าที่บ้าง ให้อาไปกับขบวนเรือสินค้าด้วยนะ ภูอาจะไม่ทำให้เสียเรื่องแน่นอน"

"อยากตายนักรึไงถึงอยากร่วมในครั้งนี้ เงินที่เอาของเสี่ยเพชรไปใช้หมดแล้วเหรอ?" เสี่ยเพชรตามจะฆ่าอยู่ใครมันจะให้ลงเรือด้วย ขืนลงด้วยตายกันทั้งลำพอดี..

"อาไม่มีเงิน อาเลยอยากมาขอทำงานด้วยไง "

"เอาเงินนี่ไป" ภูดิศโยนเงินจำหนึ่งในซองสีน้ำตาลทึบ ใส่บนตักคนตรงหน้า เงินที่อยู่ในซองหนาปึกก้อนนี้สามารถใช้ทั้งหนีและเหลือพออยู่กินได้ในระยะหนึ่ง

"หมายความว่าไง ?" บุญหลงทำหน้าเหมือนจะไม่เข้าใจ แต่ก็แค่ภายนอกเท่านั้น เงินก้อนโตขนาดนี้เขาจะปล่อยหลุดมือได้ไงก็แค่ถามไปงั้นๆ

"เอาเงินนี่ไปแล้วไสหัวออกจากบ้านไปซะแล้วอย่ากลับมาอีก มันหลายรอบแล้วที่ให้ก็เพราะฉันเห็นแกพ่อกับแม่ ที่ครั้งหนึ่งอาเคยช่วยเหลือ แต่ต่อไปนี้ต่างคนต่างอยู่ซะ ถ้ายังอยากมีชีวิตอยู่ต่อ!!!"

"อาเข้าใจแล้ว ขอบคุณมากๆนะสำหรับเงินก้อนนี้ที่จะให้อาเอาไปใช้หนี้นะ ขอบคุณจริงๆ"

"ไม่จำเป็น" ภูดิศเอ่ยก่อนจะคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูประวัติของธีร์ภัทร ที่ไม่ใช่แค่นักธุรกิจธรรมดาแต่เขายังมีเบี้องลกเบื้องหลังที่คนภายนอกไม่เห็นอีก

"ถ้ายังอยากได้เงินใช้อีก ก็ตามสืบประวัติธุรกิจสีดำของพวกมันให้หน่อย"

"นี่มันมาเฟียแถบอเมริกานิทำไม? มีปัญหาอะไรงั้นเหรอ?"

"ไม่จำเป็นต้องรู้แค่ไปจัดการตามที่บอกก็พอถ้ายังอยากมีเงินใช้ต่อ!"

"โอเค เดี๋ยวอาจะรีบสืบให้อย่างละเอียด!"

"อืม ออกไป!" บุญหลงรีบเดินกอดเงินแล้วเดินออกไปทันที เขาได้แต่คิดในใจว่ามันต้องมีเบื้องลึกเบื้องหลังแน่ๆ หึ~

"ตัวยาที่กำลังผลิตใหม่ล็อตนี้กำลังไปได้สวยครับ พร้อมที่จะจนลงเรืออีกสองวันครับ"

"อืม วันนี้อาการของกิ่งอ้อเป็นยังไงบ้าง?"

"ปกติทุกอย่างนะครับ หมอพึ่งกลับไปเมื่อไม่นานนี่เองครับ หมอบอกคุณอ้อยังไม่พบภาวะแทรกซ้อนอะไรทุกอย่างยังปกติดีครับ"

"บอกพยาบาลพิเศษให้ดูแลอ้ออย่างดี ถ้าอ้อเป็นอะไรแม้แต่นิด กูเอาทุกคนตายยกครัวแน่มึงเข้าใจใช่ไหมในสิ่งที่กูพูด

"ครับผมเข้าใจครับไม่ต้องห่วงนะครับพยาบาลทุกคนถูกกำซับมาอย่างดี"

"มึงช่วยไปเอาน้ำกับข้าวมาให้กูหน่อย!"

"นายจะเอาไปให้เธอกินเหรอครับ?"

“อย่าถามอะไรโง่ๆ คนอย่างกูคงไม่เอาไปถวายหรอกนะ

"ผมเข้าใจแล้วครับ" ผ่านมาไม่นานนักภูดิศก็ถือจานข้าวพร้อมกับน้ำขวดหนึ่งเดินเข้ามา มองเธอที่นอนหอบแห้งโหยหาน้ำอยู่

"หิวน้ำเหรอ?" เขายกชู้ขวดน้ำให้หญิงสาวดู เธอคืบคลานเข้ามาหาเขาอย่าหมดสภาพ เธอกำลังต้องการน้ำเป็นอย่างมาก ใบหน้าของเธอเริ่มชีดอย่างเห็นได้ชัดเพราะเธอต้องการน้ำมากๆ

“หิวน้ำเหรอ อ๋อหิวน้ำนี่เอง อืมเข้าใจแล้ว" เขามองหน้าก่อนจะเปิดฝาขวดแล้วก็

ซา~ซ่า ~

"คะ..คุณทำแบบนี้ทำไม?" น้ำเต็มขวดที่ถูกแทลงกับพื้นอย่างไม่สนใจว่าเธอจะต้องการมันสักแค่ไหน ตอนนี้มีเพียงน้ำที่เปียกบนพื้น พร้อมกับรอยยิ้มของเขาที่จ้องมองเธอ

"กินสิ ต้องการน้ำไม่ใช่เหรอ เลียกินแบบนี้แหละเหมาะกับมึงดีนะ ก้มลงเลียสิ หิวนักไม่ใช่ เหรอ? กินสิกิน กิน!" สองมือหนาจิกเข้าที่ผมท้ายทอยขอเธอพร้อมกับกดเธอก้มลงไปแนบกับพื้น

"ปล่อยนะ ไอ้บ้า ไอ้สารเลว ปล่อย" เธอพยายามขัดขืนเพราะเธอเจ็บ เจ็บมากแต่มันก็ไม่เป็นผลมัน มันไม่ได้ทำให้เขารู้สึกอะไรเลย ยิ่งเห็นเธอทุรนทุรายเขาก็ยิ่งสนุก และมีความสุขมาก

"กินสิ กูอุตส่าห์ใจดีที่ยังให้น้ำมึง กูให้แล้วทำไมไม่กินซะล่ะ หืม ทำไม!"

"อะ…โอ้ย เจ็บ!!!" เธอโดนเขาดึงผมขึ้นมาประชันกับหน้าของเขาอย่างแรง สีหน้าและแววตาของเธอบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอเกลียดคนตรงหน้ามากแค่ไหน

"มองหน้ากูแบบนี้ เกลียดกูงั้นเหรอ เกลียดงั้นเหรอ?"

"ใช่เกลียด ไอ้หน้าตัวเมีย ไอ้ทุเรศอย่าให้กูออกไปเถอะมึง ถุย!"

"สงสัยกูต้องลากไปสั่งสอนแล้วมั้ง ว่ามึงกำลังลองดีกับใครอยู่ บอกให้กินก็กินสิ อย่าเรื่องมาก!"