EP.2 ตอน ผู้หญิงไร้ค่า

"บ้างั้นเหรอ ใช่กูมันบ้าและสิ่งทีื่คนบ้าต้องการคือการได้เห็นคนอย่างมึงทรมานดิ้นร้องขอชีวิตกับมันอย่างทุรนทุราย" ภูดิศเอ่ยขึ้นก่อนจะแสยะยิ้มใส่เธออย่างพอใจแต่เธอกับไม่พอใจหรือสนุกกับสิ่งนี้เลยสักนิด

"ขอร้องเถอะนะ ให้ฉันกราบขอร้องคุณฉันก็ยอม” มือเรียวเล็กค่อยๆพนมมือสองข้างขึ้นพร้อมกับคำพูดที่ขอร้องอ้อนวอนเขาเนื้อตัวของเธอสั่นเทาไปด้วยความกลัวที่มีมากมาย

"หึ~มันเป็นข้อเสนอที่ง่ายเกินไปน่ะซิ กูให้ไม่ได้หรอก"

"ฉันต้องทำอย่างไงคะคุณถึงจะยอมปล่อยฉัน ฉันไม่ได้ตั้งใจสำหรับทุกอย่างที่ผ่านมาฉันเองก็เสียใจไม่น้อยเลยนะคะ"

"เสียใจงั้นเหรอ หึ~แค่เสียใจมันยังน้อยไปสำหรับมึงคนอย่างมึงต้องทรมานอยู่ก็เหมือนตายหรือเรียกง่ายๆว่า กูจะเป็นคนที่ทำให้มึงตายทั้งเป็นเองมึงต้องรับรู้ถึงความรู้สึกของน้องสาวกูและครอบครัวกูไง"

"ทำไมคุณไม่นึกความรู้สึกของฉันบ้างล่ะ ฉันเองก็เจ็บปวดไม่น้อยไปกว่าน้องสาวคุณ กิ่งอ้อต่างหากที่ทำร้ายฉันก่อน" เธอเอ่ยออกมาเบาๆด้วยน้ำเสียงสั่นเครือและหวาดกลัวคนตรงหน้า

"มึงหุบปากพล่อยๆของมึงเดี๋ยวนี้นะ น้องสาวกูไม่ได้ผิดอะไรเพราะมึงกับธาดาหย่ากันแล้ว น้องสาวของกูไม่ได้แย่งอะไรมึงมีแค่มึงคนเดียวเท่านั้นที่กลับมาทำลายชีวิตครอบครัวของพวกเขา รู้รึเปล่ากิ่งอ้อรักธาดามากขนาดไหน ทั้งคู่เขาก็ดูรักกันดีแต่พอมึงเข้ามาทุกอย่างมันก็วุ่นวายไปหมด"

"คุณมันเป็นพวกบ้าที่ไม่ยอมรับความจริง คุณกำลังยัดเยียดความผิดทุกอย่างให้กับฉันทั้งที่จริงแล้วฉันต่างหากที่ถูกทำร้ายและฉันไม่เคยยุ่งหรือพูดทำร้ายจิตใจน้องสาวของคุณเลยสักนิด"

เพียะ! ฝ่ามือหนาฟาดลงที่หน้าของเธออย่างแรงจนเธอเซล้มลงกับพื้น ร่างกายของเธอตอนนี้มันปวดร้าวไปทั่วเรือนร่าง

"หุบปาก กูบอกแล้วไงมึงไมีมีสิทธิที่จะมาต่อปากต่อคำกับกูจำไว้" พอเห็นแบบนั้นภูดิศก็เอื้อมมือลงไปบีบเข้าที่ลำคอของเธออย่างแรง พร้อมกับรอยยิ้มร้ายที่เขาแสยะให้ก่อนที่เขาจะผลักเธอลงไปกับพื้นอีกรอบอย่างแรง

"น้ำตาของมึงมันช่างไร้ค่า ไร้ราคาราวกับตัวของมึงเลยนะผู้หญิงชั้นต่ำ" ภูดิศแค่นหัวเราะออกมาอย่างพออกพอใจ ที่เห็นมุมปากของเธอมีเลือดไหลออกมาเล็กน้อย

แกร๊ก~~~~แอ๊ด~~ ประตูค่อยๆเปิดเผยให้เห็นชายหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาเดินเข้ามาข้างใน เขาคือลูกน้องคนสนิทที่สุดของภูดิศ

"ขออนุญาครับนาย พอดีเสี่ยหลงมาขอพบนายครับตอนนี้อยู่ห้องทำงานครับ นายจะไปคุยตอนนี้เลยไหมครับ"

"ไอ้แก่นั่นมันต้องการเงิน มึงช่วยเตรียมเงินให้กูหน่อยละกันเดี๋ยวกูจะตามออกไป!"

"ครับนาย"

"อ๋อ…แล้วอีกเรื่องห้ามใครเอาน้ำหรือเอาอะไรมาให้มันเด็ดขาด ปล่อยมันแบบนี้ ให้มันรับกลิ่นของเลือดให้เต็มปอด”

"ครับ ผมจะบอกทุกคนให้ครับ"

"อืม ออกไปได้แล้ว!!!"

"สูดดมให้เต็มปอดนะ กลิ่นนี้มันหอมสดชื่นเหลือเกินกูรู้ว่ามึงชอบแบบนี้ กูถึงจัดให้ไง ถ้ามึงหิวน้ำก็เลียๆน้ำที่หยดตามพื้นก็แล้วกัน !!!"

"ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลวปล่อยฉันนะ" เธอตวาดเสียงสาบแช่งเขาพร้อมจ้องมองหน้าเขาที่ไม่สะทกสะท้านกับสิ่งที่เธอพูดสักนิด

"หวังว่ากูกลับมาจะเจอแค่ร่างที่ไร้วิญญาณของมึงนะ!" พูดจบเขาก็เดินออกไปนี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน ฉันพยายามผลักประตูที่อาจจะถูกปิดจากด้านนอกไว้อย่างแน่นหนา ข้างในห้องนี้มีเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและมันก็คาวมากๆ ฉันรู้สึกว่าตัวเองพะอืดพระอมอยู่ตลอดเวลา ฉันจะต้องออกไปจากที่นี่ให้ได้ เขามันบ้า เขาไม่ยอมฟังเหตุผลอะไรของฉันเลยเอาแต่อารมณ์ตัวเองเป็นที่ตั้งเท่านั้น ฉันจะไม่ยอมให้เขากดขี่ข่มเหงฉันแน่นอนเพราะฉันไม่ได้ผิดอะไรเลย เขาจะมายัดเยียดทุกอย่างให้ฉันไม่ได้ ฉันรู้สึกเจ็บที่ใบหน้าของฉันอย่างมากและรู้สึกกระหายน้ำด้วย ข้างในห้องนี้มันมืดเกินกว่าจะมองเห็นอะไรแล้ว