บทที่ 3 ผู้ชายคนนั้น...

ไวน์แดงสัญชาติฝรั่งเศสราคาแพงที่ไม่มีขายอยู่ในร้านแห่งนี้ ถูกนำเอามาเสิร์ฟไว้บนโต๊ะที่โรซิก้านั่งอยู่ ดวงตาเรียวรีจ้องมองมันอย่างไม่สนใจก่อนจะหันกลับไปคุยกับเพื่อนต่อ

“ของใคร” เป็นเอมม่าที่ถามแทนโรซิก้า เพราะในโต๊ะไม่มีใครดื่มไวน์นอกจากเพื่อนสาวของเธอ

“คุณผู้ชายด้านนู้นครับ” ดวงตาแพรวระยับของเอมม่ากวาดตาไปมองอีกมุมหนึ่งของร้านทันที ก่อนจะจับต้นขาเพื่อนและลูบไปลูบมาเพื่อเร้าอารมณ์

“ก็พอใช้ได้อยู่นะ” เสียงนั้นกระซิบชิดกกหูโรซิก้า กระเซ้าเย้าแหย่เพื่อน

“บอกแล้วว่าแถวนี้ผู้แซ่บเป็นบ้า” โรซิก้าทำเฉยใส่ เพราะเธอมาดื่มไม่ได้มาทำเรื่องอย่างว่า...

“รวมถึงแฟนเก่าแกด้วยไหม?” เอมม่ากัดริมฝีปากและดึงแก้มนุ่ม ๆ ของคนที่ค่อนแคะเธออย่างแรง

โรซิก้ายกมือขึ้นปัด และยกแก้วไวน์ในมือตัวเองดื่มแทน ไม่สนใจคนที่กระฟัดกระเฟียดแก้ตัวว่ามาแถวนี้เพราะอยากมาไม่ได้มาเพราะแฟนเก่าบ้านอยู่แถวนี้

“ตึก ตึก” เสียงขอบขวดไวน์ยี่ห้อเดิมมาเสิร์ฟตั้งอยู่บนโต๊ะเพิ่มอีกสองขวด

“สายเปย์เสียด้วย แกรู้ไหมว่าไวน์นี้ขวดละกี่เหรียญ และนี่มันของนอกต้องสั่งเข้ามา...”

เอมม่ากอดอกทิ้งแผ่นหลังพิงพนักเก้าอี้ที่นั่งอยู่ ยิ่งเห็นเพื่อนสนิทมองไวน์นั่นด้วยแววตาเฉย ๆ เธอก็ได้แต่ถอนหายใจ

“ฉันไม่สน...ฝากขอบคุณ คุณคนนั้น และเอาออกไปจากโต๊ะนี้” ทิ้งท้ายแค่นั้นก่อนที่โรซิก้าจะหยัดกายลุกขึ้นเดินเลี่ยงไปเข้าห้องน้ำ ไม่ฟังเสียงทักท้วงของเพื่อนสนิทที่ยุแยงบอกให้ทำความรู้จักกับผู้ชายสายเปย์คนนั้นก่อน

“กะอีแค่ทำความรู้จักคนอื่นมันยากตรงไหน ยัยโรส! โอ๊ย! เอาออกไปตามมันบอกเลย เดี๋ยวไปพอใจนางหนีกลับบ้านอีก”

“ปึก!”

แรงกระแทกจากร่างสูงใหญ่ที่เดินสวนกัน ช่วงแขนของเขากระแทกต้นแขนของเธอ ร่างบอบบางเซหงายไปด้านหลัง ก่อนที่ท่อนแขนแกร่งของใครบางคนจะคว้าเอวเธอและจับประคองเอาไว้

“ขอโทษค่ะ” โรซิก้าเอ่ยบอกและจับมือหนาที่จับเอวเธออยู่ออก หญิงสาวหันซ้ายหันขวามองหาของที่หล่นไปจากมือ

“ตาย” เธอถอนหายใจมองโทรศัพท์มือถือที่ลงไปนอนแช่อยู่ในท่อน้ำทิ้งข้างห้องน้ำ

“ผมเก็บให้” เวลานั้นโรซิก้าไม่มีเวลาสนใจว่าใครเป็นคนชน เธอสนใจแค่ว่าจะเอาโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างไรต่างหาก

“อย่าเลยค่ะ มันสกปรก ช่างมันเถอะ...” เธอบอกคนมีน้ำใจที่เป็นคนชนเธอ และนั่งยอง ๆ ลงเธอกำมือและแบออกราวกับชั่งใจว่าจะหยิบดีไหม

“เราควรเรียกเด็กสักคนมาเก็บนะ” เสียงนุ่มทุ้มพูดอยู่แถวบ่าเล็กของเธอ โรซิก้าถึงกับตกใจและเอี้ยวตัวหนีด้วยสัญชาตญาณระวังตัว

ดวงตาเรียวรีจ้องมองใบหน้าคมคายฉบับชาวยุโรป ผมเขาสีทองสว่างยิ่งขับให้ใบหน้าเขาดูหล่อเหลา ไหนจะดวงตาสีเทาหม่น ๆ นั่นอีก...อันตราย เขาคือผู้ชายที่ไม่ควรจะอยู่ใกล้เลย

“รอตรงนี้ผมจะไปเรียกคน” ...เขาคนนั้นเดินจากไปแล้ว ทิ้งเธอให้ยืนเฝ้าโทรศัพท์อยู่ข้างท่อน้ำทิ้งนี้

แผ่นหลังกว้างในเสื้อเชิ้ตสีขาวเรียบ ๆ แต่มองแค่ปราดเดียวก็รู้ว่ามันมีราคา ผู้ชายคนนั้นเป็นอิตาลีแท้ไม่มีเชื้อชาติใดผสมอย่างเธอ เพราะน้ำเสียง กลิ่นกาย รวมไปถึงรสนิยมการแต่งตัวของเขา…

ตราตรึงเป็นอย่างมาก...เขาดูดียิ่งกว่ามุมมืด ๆ ในร้านเสียอีก ผู้ชายที่สั่งไวน์มาให้เธอ!!