บทที่ 2 บทหนึ่งในเกม

#สองเดือนก่อนหน้านี้

หญิงสาวร่างบางระหงในชุดเสื้อคอเต่าสีขาวพอดีตัวทับด้วยแจ็กเกตสีเข้ม เธอสวมใส่กระโปรงยีนสั้นเปิดเปลือยขาเรียวยาวที่โผล่พ้นรองเท้าบูตสีดำแบบยาว

ผมยาวสลวยสีน้ำตาลเข้มปลิวสยายเนื่องจากเครื่องปรับอากาศที่อยู่หน้าร้านเป่ามาทางเธอพอดี

“มีโต๊ะหรือยังครับ” พนักงานหน้าร้านเดินเข้ามาต้อนรับเธออย่างเร่งรีบ

“คิดว่ามีแล้ว” ดวงตาเรียวรีภายใต้แพขนตาเงางามกวาดตามองไปรอบ ๆ ร้าน

ก่อนที่ไฟเลเซอร์สีเขียวจะส่องมายังหน้าอกเธอ และวนแสงไฟนั่นเล่น ๆ ราวกับว่ากำลังหยอกล้อ และสักพักคนสนิทเธอก็มายืนหันหลังกันไว้ เพราะเริ่มเป็นจุดสนใจของผู้คนที่อยู่โซนด้านหน้าร้านแล้ว

“คุณเอมม่า” เอนิสหันไปบอกกับพนักงานผู้ชายคนเดิม เมื่อได้ยินชื่อคนที่จองโต๊ะไว้ก็รีบนำพวกเราไปทันที!

“เฮ้! ยัยโรส! ล้อเล่นนิดเดียวเองดูทำหน้าเข้า มาน่าวันนี้มาเมากันไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว”

เอมม่า เพื่อนสนิทที่โรซิก้าไว้วางใจที่สุดลุกขึ้นโอบกอดและคล้องลำคอเล็กของเพื่อนให้นั่งลงข้างกัน ก่อนจะลงมือฟัดทั้งแก้มและลำคอด้วยความคิดถึงเพราะไม่เจอกันมานานร่วมเดือน

“คิดถึงแกเหมือนกัน”

#มุมหนึ่งของร้าน

“สนใจเหรอ?”

“ทำไมถึงคิดว่ากูสนใจผู้หญิงที่ดูเปราะบางแบบนั้น?”

‘ไทสัน’ ยกแก้วบรั่นดีในมือขึ้นจิบ ชายหนุ่มเอ่ยตอบเพื่อนไปทั้งที่ดวงตายังคงจับจ้องไปยังร่างบางระหงนั่นไม่วางตาจนเธอนั่งลงยังโต๊ะที่มีคนรออยู่ก่อนหน้าแล้ว

‘ชนา’ หนึ่งในกลุ่มผู้ชายที่นั่งโต๊ะระดับ VVIP อีกฝั่งหนึ่งของร้านหันใบหน้าไปถามเพื่อนสนิทที่จ้องมองไปทางหน้าประตูร้านไม่วางตา

“เปราะบางตรงไหน อ๋อ...สเปกตัวเล็กแบบแม่ของลูกใช่ไหม” ชนาหัวเราะร่า

ไทสันเลือกที่จะไม่ตอบแต่คว้าขวดบรั่นดีบนโต๊ะขึ้นมาเติมใส่แก้ว ทำเอาเด็กเสิร์ฟที่ดูแลอยู่แถวนั้นทำตัวไม่ถูกกันเลย

“บอกให้พวกมันไปไกล ๆ หน่อย กูเหม็นกลิ่นตัวพวกมัน” ชนาเลิกคิ้วขึ้นและหัวเราะออกมา เขาหันไปไล่พนักงานทุกคนที่อยู่ใกล้ ๆ โต๊ะที่เรานั่งกันอยู่ ก่อนจะหันมามองเสี้ยวหน้าของเพื่อนอีกครั้ง

“อย่างว่าแหละรักเมียมากก็ต้องเหม็นแบบนี้” ชนาหัวเราะเริงร่าไม่สนใจว่าสายตาของไทสันที่มองมาจะเป็นอย่างไร

“ถ้าไม่รู้จะพูดเหี้ยไรดี ๆ ก็เงียบปากไปเหอะ” ก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับมาและมองไปยังมุมเดิมที่มองก่อนหน้านี้...

“แสดงว่าสนใจ...สนใจไหมจะจัดการให้ นั่นโต๊ะยัยเอมม่าคนเคยรู้จัก” ไทสันหันไปมองหน้าคนพูด น้ำเสียงที่มันใช้ไม่ได้มั่นใจในคำพูดตัวเองเลย

“คือกูเป็นแฟนของนาง...” ชนาพยายามอธิบายถึงความสัมพันธ์ที่จบไปแล้วหรือยังไม่เริ่มระหว่างเอมม่าและตนเองให้ไทสันฟัง

“รถไฟชนกันสินะ หึ!” ไทสันส่ายหน้าและยกมือขึ้นห้ามไม่ต้องการรับฟังอะไรจากชนาอีก

“ไม่เชิง คือคุยสองคนแต่คบคนเดียว”

“สภาพมึงแบบนี้ยังจะมีหน้าจัดการอะไรให้กูอีก เงียบเหอะกูจัดการเองได้!” และไทสันก็หยัดกายลุกขึ้นก่อนจะมองไปทางมุมนั้นด้วยแววตามาดร้าย