บทที่ 4 วิธีทำความรู้จัก

“ขอของฉันคืนค่ะ” ไทสันกดยิ้มมุมปากเล็กน้อย และพลิกหน้าจอโทรศัพท์ที่ดับไปแล้วในมือดู

“มันพังแล้วและผมเป็นคนทำพัง” เขาต้องรับผิดชอบ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยที่จะเปรี้ยวก็เปรี้ยวจะหวานก็หวาน ที่ดูยังไงเธอก็น่าจะเป็นลูกครึ่งไม่ก็ลูกเสี้ยว

“ไม่เป็นไรค่ะ ขอคืนก็พอ” มือบางยื่นไปตรงหน้า แต่ชายหนุ่มร่างสูงกลับยกยิ้มและหมุนกายเตรียมจะเดินหนีไป

“เดี๋ยวค่ะ” เธอเดินมาดักหน้ามองเขาด้วยน้ำหน้าเรียบเฉย แต่ไทสันรู้ว่าเธอโกรธแล้ว

“ผมจะคืนโทรศัพท์ แต่เราเข้าไปคุยกันในร้านเถอะ เพื่อนผมเป็นเจ้าของที่นี่มันอาจจะมีคนทำให้โทรศัพท์คุณใช้งานได้นะ”

“ไม่เป็นไรค่ะ แค่ขอคืน” นัยน์ตาสีเข้มของหญิงสาวขุ่นเคือง

“คุณคือคนที่เอาไวน์มาให้ฉัน...หรือนี่เป็นแผนของคุณ?” ใจเธอไม่ได้อยากจะมั่นใจอะไรในตัวเองขนาดนั้น แต่สิ่งที่เขาทำมันคิดเป็นอื่นไม่ได้เลย

“มันก็คุ้มไม่ใช่เหรอ?” โรซิก้ารู้สึกเดือดขึ้นมา เธอก้าวเท้ามายืนประจันหน้ากับเขา

“ฉันไม่ชอบวิธีการของคุณ ไม่อยากรู้จักคุณด้วย เอาของฉันมา...”

น้ำเสียงห่างเหินพร้อมกับใบหน้าที่เชิดขึ้นอย่างถือดี ไทสันหัวเราะในลำคอก่อนจะโยนโทรศัพท์ขึ้นและรับมันได้ทัน ก่อนที่ผู้หญิงตรงหน้าจะคว้าไป

“ไวน์หนึ่งขวดแล้วผมจะคืน”

“ไม่ค่ะ อย่าทำแบบนี้ เอาคืนมา”

“แล้วถ้าเป็นอันนี้ล่ะ?” คีย์การ์ดห้องเธอไปอยู่ที่เขาได้ยังไง

“คุณเป็นมิจฉาชีพหรือไง” โรซิก้าจับกระเป๋าหลังกระโปรงตัวเอง ผู้ชายคนนั้นหัวเราะและขยิบตาให้เธอ

“ทำตามที่ผมบอกเถอะครับ” ก่อนที่เขาจะคว้ามือนุ่มและพาเธอเดินกลับไป

โรซิก้าทำอะไรไม่ได้จึงได้แต่ตามน้ำไปก่อน เขาจับข้อมือไม่ได้จับมือ และการจับของเขาก็แค่นิ้วชี้และนิ้วโป้งคีบข้อมือเธอไว้

“คุณโรส”

พอถึงหน้าร้านมีผู้หญิงที่สูงประมาณไทสันปรี่เข้ามาอย่างเอาเรื่อง ชายหนุ่มตวัดสายตาไปมอง และเมื่อว่าเป็นใครเขาก็ได้แต่มุ่นคิ้วด้วยความสงสัย

“ไม่เป็นไรฉันรู้จักเขา นิสกลับไปเถอะ เอมม่าจะไปส่งฉัน” ยังไม่ทันที่โรซิก้าจะพูดจบ แรงดึงจากข้อมือก็ดึงกระชากเธอให้เดินตามกันมา

ทางที่เดินผ่านมันไม่ได้ผ่านโต๊ะของเธอแต่ก็ใช่ว่าเพื่อนเธอจะไม่เห็น

“ฉันต้องไปบอกเพื่อนก่อน”

“ผมจะให้คนเดินไปบอก เพื่อนผมรู้จักเพื่อนคุณ...ชนา คนไทย” โรซิก้าจำชื่อนี้ได้ ชนาคือแฟนเก่าของเอมม่า

ไทสันพาเธอมานั่งหน้าเคาน์เตอร์บาร์ของร้าน และเพียงแค่เรานั่งลง คนที่นั่งก่อนเราก็ต้องอันตรธานหายไปหมด

“คุณเป็นเพื่อนมิสเตอร์ชนาเหรอ?”

เธอเอ่ยถามหลังจากที่นั่งลงเสร็จ ดวงตายังคงจับจ้องไปที่โต๊ะเพื่อน และก็มองเห็นว่าแฟนเก่าเพื่อนเดินไปมุมนั้นจริง ๆ

“ผมดูเหมือนคนไม่มีเพื่อนเหรอ?”

“ไม่...มิสเตอร์ชนาดูเป็นคนดี” ไทสันหัวเราะและเทรินไวน์แดงมาเสิร์ฟให้เธอ

“คุณรสนิยมดี...เราชอบอะไรเหมือนกัน” โรซิก้าไม่แน่ใจว่านี่เขากำลังชมตัวเองหรือกำลังชมเธอกันแน่

“ฉันดื่มแก้วนี้หมด ฉันขอตัว”

“ไม่เอาน่าโรส...คุณยังไม่รู้จักชื่อผมเลย” หญิงสาวเอียงใบหน้าไปมองเขาให้เต็มตา เขารู้จักเธอได้อย่างไร

“ผมได้ยินบอดี้การ์ดคุณเรียกที่หน้าร้านไง”

“ไม่ใช่บอดี้การ์ด...นั่นคนดูแล”

“อ๋อ...คุณชื่อโรสใช่ไหม”

“ใช่...แล้วคุณละ”

“ไทสัน...ยินดีที่ได้รู้จักคุณโรส”