เยื่อรักมาเฟียร้าย

ตูม! ตูม! กรี๊ด!

เสียงกรีดร้องขอความช่วยเหลือของผู้คนมากมายที่ผ่านมาทางนี้ สองร่างที่กำลังตะเกียกตะกายอยู่เหนือผิวน้ำ คนที่ยืนร้องไห้อยู่ริมทะเลสาบสองมือเธอจิกกำผืนหญ้าที่เปียกชุ่มเพราะฝนตกหนัก เธอไม่กล้าลงไป...ไม่กล้าแม้แต่จะขยับกายด้วยซ้ำ

ดวงตาเรียวรีมองเหตุการณ์นั่นด้วยร่างกายที่สั่นเทา ความหวาดกลัวเกิดขึ้นในจิตใจ หัวใจบีบรัดจนหายใจไม่ออก เธอไม่กล้าแม้แต่จะกระโดดลงไปจึงได้แต่นั่งร้องไห้อยู่แบบนั้น...

ดวงตาหลายคู่จ้องมองมาที่เธอและด่าทอ ภาพตรงหน้าคือร่างของเด็กหญิงที่ถูกปั๊มหัวใจ เคียงข้างกับเด็กชายร่างสูงอยู่อีกคนหนึ่ง

ร่างบอบบางโดนกระชากจากทางด้านหลัง ก่อนที่ฝ่ามือหนัก ๆ จะฟาดเข้ามาบนใบหน้าเธอ ทั้งมือและเท้าสาดใส่เหมือนไม่อยากให้เธอมีชีวิตอยู่บนโลกนี้อีก

“เฮือก!”

โรซิก้า สะดุ้งตื่นจากฝันร้ายหัวใจของเธอเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งคิดถึงสิ่งที่ฝันอีกแล้ว หัวใจก็บีบรัดจนหายใจแทบไม่ออก

“ดิฉันขอโทษที่ทำให้คุณตื่นค่ะ วันนี้เราต้องเข้าไปหาคุณท่านด้วยกัน คุณมีเวลาเตรียมตัวสองชั่วโมงค่ะ”

“ทำไมเป็นวันนี้?” โรซิก้ารู้ตัวดีว่าเธอจะมีสิทธิ์เข้าบ้านใหญ่ได้คือช่วงสิ้นเดือนเท่านั้น แต่นี่มันพึ่งต้นเดือนเอง

“นายหญิงต้องการพบคุณ ช่างแต่งหน้าทำผม รออยู่ด้านนอกค่ะ”

“เข้าใจแล้ว นิสออกไปก่อนเถอะ ฉันอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

เสียงแหบแห้งของคนที่พึ่งตื่นนอนเอ่ยบอกคนดูแลคนสนิทนามว่า ‘เอนิส’ ร่างสูงใหญ่เกินมาตรฐานของผู้หญิงค้อมหัวรับทราบ และปลีกตัวเดินแยกออกจากห้องไป

คนที่ฝังตัวอยู่บนเตียงนอนยกมือข้างหนึ่งขึ้นลูบใบหน้าที่เหงื่อผุดพราย เธอหลับตาลงพร้อมกับหยดน้ำที่รินไหลลงมาเงียบ ๆ