บทที่ 1 คนที่ถูกส่งมา

และมันก็เป็นเช่นนี้ทุกครั้ง โรซิก้ายกยิ้มมองเงาตัวเองในกระจกและหัวเราะออกมา เสียงเปิดประตูห้องพักไม่ได้ทำให้เธอหันไปมอง

หญิงสาวเจ้าของใบหน้าสวยหวานปลดสร้อยคอเพชรออกจากลำคอ ไม่ได้สนใจแผลสดที่เป็นริ้วตามต้นแขนเลยสักนิด

“รีบเปลี่ยนชุดเถอะค่ะ คุณทายาหน่อยไหมคะ พรุ่งนี้มีกาลาดินเนอร์ต้องใส่ชุดเปิดต้นแขน”

“ไม่ต้องหรอก เปลี่ยนแบบชุดเอาแล้วกัน” โรซิก้าตอบอย่างไม่ยี่หระ

และร่างเพรียวระหงที่สูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบห้าเซนติเมตรก็ถูกจับประคองพาไปนั่งอยู่ปลายเตียง พร้อมกับผ้าขนหนูผืนใหญ่ที่ห่มคลุมร่างกายเพิ่มความอบอุ่น

“ดิฉันว่าคุณทายาสักหน่อยเถอะค่ะ ไม่งั้นมันจะทิ้งรอย” เสียงหัวเราะหลุดออกมาจากลำคอเล็กของผู้เป็นนาย

“แสบหน่อยนะคะ” ก่อนที่คนเป็นลูกน้องจะเริ่มลงมือใช้น้ำเกลือเช็ดแผลที่เลือดแห้งกรังตามต้นแขนเรียวเล็กนั่น

“ทำไมคุณไม่หลบคะ...ถ้าเกิดวันนี้เป็นน้ำร้อน”

“ฉันก็คงเปียกและหนาวมาก ฉันไม่เป็นไรเอนิส อย่าห่วงเลย”

โรซิก้าหัวเราะออกมาพร้อมกับเบือนหน้าหนีแววตาห่วงใยของคนสนิทที่มองมา เธอเลือกที่จะไม่สนใจความเจ็บแสบที่ต้นแขนนั่น และเสพบรรยากาศยามค่ำคืนบนชั้นสามสิบแทน

คอนโดสูงระฟ้า ระบบรักษาความปลอดภัยดีเยี่ยม...แต่มันก็ยังคงไม่ปลอดภัยสำหรับเธออยู่ดี

“เธอรู้เรื่องไทสันมานานหรือยังเอนิส” คำถามของเจ้านายที่ถามกลับมาทำให้เอนิสก้มหน้าลงหลบสายตา ความรู้สึกผิดเกาะกินหัวใจ

“...ตั้งแต่แรกค่ะ” น้ำเสียงสั่นเครือของคนสนิท ยอมรับว่าทำให้โรซิก้ารู้สึกหน่วงในอก แต่มันก็แค่นั้น เธอส่งยิ้มมุมปากไปให้คนที่กำลังก้มหน้าร้องไห้

“ฉันก็คิดว่าอย่างนั้น ขอบคุณนะเอนิส...สำหรับทุกอย่าง” โรซิก้าวางมือข้างที่ว่างลงบนหัวไหล่ของคนสนิท

“พรุ่งนี้ฉันจะส่งเธอคืนนายหญิง” ไม่แปลกเลยที่เอนิสต้องปิดปากเงียบทุกอย่าง

“ไม่นะคะ คุณโรส...ถ้าคุณส่งเอนิสกลับ คนที่มาใหม่ก็ไม่รู้จะไว้ใจได้ไหม” ความห่วงใยที่ได้รับจากคนที่เธอกำลังจะไว้ใจ...โรซิก้ารู้สึกร่างกายร้อนผ่าว

ร่างบางระหงของคนเป็นนายเดินไปหยุดยืนอยู่ที่ริมกระจก เปิดหน้าต่างบานใหญ่ออก ลมเย็นด้านนอกตีเข้ามา รู้สึกเหน็บหนาวทั้งที่อากาศบริสุทธิ์ โรซิก้ารู้สึกหายใจเต็มปอด...

“เธออยู่กับฉันมาเกือบสองปี แล้วเธอไว้ใจได้เหรอ?” แน่นอนว่าไม่ได้ เพราะสิ่งที่เธอรับรู้วันนี้เป็นคำตอบทุกอย่างแล้ว

เอนิส...เป็นคนที่ นายหญิงใหญ่ตระกูลโรส ส่งมาจับตาดูและควบคุมเธอ