บทที่8. ทำดีที่สุดแล้ว

ปลายทางตัดสัญญาณไปแล้วคานันจึงเก็บโทรศัพท์เครื่องบางเฉียบไว้ที่เดิม เขาเดินกลับมาที่โต๊ะทำงานแล้วเปิดโน้ตบุ๊กเพื่อเช็คอีเมล์ตามคำสั่งใหม่ แต่นอกเหนือจากอีเมล์ของคุณอารยาแล้วยังมีอีเมล์งานโครงการใหม่เพิ่มขึ้นอีกหนึ่งชิ้น สายตาของเขาไล่อ่านข้อความอย่างคราวๆ คิ้วหนาก็ขมวดกันยุ่ง

งานนี้ไม่รู้โชคชะตาเล่นตลกหรือว่ากามเทพแผลงศรเข้าให้แล้วนะ

โศรดา ดารา-นางแบบสาวสวยชาวไทย ถอดแว่นกันแดดสีดำสนิทออกทันทีเมื่อก้าวเข้าไปนั่งในรถที่มาจอดรอรับที่สนามบินเรียบร้อยแล้ว เธอได้แต่ถอนหายใจหนักๆ และรู้สึกหงุดหงิดที่ต้องสวมแว่นดำตั้งแต่ขึ้นเครื่องบินที่ฮ่องกงจนมาถึงเมืองไทย แม้การเดินทางจะไม่นานนักแต่สำหรับคนที่ ‘หนีหนี้’ ย่อมยาวนาน

“เพราะไอ้เสี่ยสกลแท้ๆ ที่ทำให้ฉันหมดตัวขนาดนี้” โศรดาสบถหยาบคายอีกหลายคำซึ่งเป็นสิ่งไม่คาดคิดว่านางแบบที่ได้ชื่อว่า ‘แอ๊บแบ๊ว’ ที่สุดในวงการจะพูดจาน่ากลัวแบบนี้

โศรดาเข้าวงการมายามาตั้งแต่ห้าปีที่แล้ว แต่เพราะมีใบหน้าที่อ่อนเยาว์ราวกับเด็กสาวทำให้เธอยังคงเป็นที่นิยมของวัยรุ่นอยู่

แต่ในระยะหลังที่มีดาราหน้าใหม่เข้าวงการมากขึ้นแทบทุกวันจนนางเอกเบอร์หนึ่งแทบไม่มีงานเข้ายกเว้นก็แต่งานเกมโชว์หรืองานโชว์ตัวซึ่งก็น้อยลงทุกที แต่ที่แย่กว่านั้นผีพนันได้เข้าสิงสถิตในร่างนางแบบสาว จากที่ไม่มีเงินเก็บเพราะหมดไปกับการซื้อเสื้อผ้าและเครื่องสำอางก็กลายเป็นหมดตัวเพราะการพนัน

มือเรียวที่ทาเล็บสีแดงสดหยิบเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป๋าสะพาย เธอกดหาเบอร์อดีตผู้จัดการส่วนตัวอย่างไม่มีทางเลือกมากนัก เธอจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเงินในกระเป๋าเกลี้ยงแล้วและที่สำคัญจะให้ใครรู้ว่าอดีตดาวรุ่งพุ่งแรงกำลังจะกลายเป็นดาวร่วงในไม้ช้า

“พี่เป็ดเหรอคะ น้องรดาเองนะคะ” หญิงสาวกรอกเสียงหวานทั้งที่ทำหน้าแหย พี่เป็ดเป็นกระเทยร่างยักษ์แต่ใจเล็กเท่ามด

“ว่าไงยัยโศ”

“โธ่! พี่เป็ดขาอย่างเรียกน้องรดาแบบนั้นซิคะมันไม่เพราะเลย”

“ฉันว่ามันเหมาะกับหล่อนมากกว่านะยะยัยโศ-โสโครก!”

“พี่เป็ด!” โศรดากรี๊ดออกมาจนคนขับรถตกใจแทบเสียการควบคุม “น้องเดือดร้อนต้องการความช่วยเหลือนะคะ”

“ฉันรู้แล้วยะ! คนอย่างหล่อนไม่เดือดร้อนไม่มาหาฉันหรอก”

“รู้แล้วก็หาทางช่วยหน่อยซิคะ” ถ้าไม่ติดว่าเดือดร้อนจะไม่มีวันพูดดีด้วยหรอก

“มีแต่ถ่ายนู้ดเอามั้ย”

“ชุดว่ายน้ำแบบคราวที่แล้วไม่ได้เหรอคะ”

“ต๊าย!ตายหล่อนเข้าวงการมากี่ปียังจะถ่ายชุดว่ายน้ำแบบแอ๊บแบ๊วอีกเหรอยะ” ปลายสายกรีดเสียงดูถูก “เดี๋ยวนี้เด็กใหม่เข้าแทบจะถ่ายโป๊กันอยู่แล้วนะยะ”

“งั้นเป็นชุดว่ายน้ำแบบวาบหวิวเซ็กซี่ได้ไหม” โศรดาต่อรองเธอเองก็รู้ดีว่าทางเลือกเธอไม่มีมากนัก

“มันต้องเซ็กส์จัดเลยละยะ”

“แล้วมีอย่างอื่นให้เลือกอีกไหม”

“ถ้าไม่ถ่ายนู้ดทำปฏิทินโป๊หรือนางเอกหนังเอ็กซ์ไม่ก็เป็นเมียเก็บไงยะหล่อน มีเงินเดือนไม่ต้องทำอะไรเลย”

“นี่ดีที่สุดแล้วเหรอคะพี่เป็ด”

“ยะ...หล่อนจะเอาไงก็ว่ามา เย็นนี้ฉันต้องส่งคนกินข้าวกับคุณจาตุรงค์ด้วยนะ”

“คุณจาตุรงค์ที่เป็นเจ้าของบริษัททำเข้ารถยุโรปนะเหรอเจ๊”

“ฮืม...คนนั้นแหละ หล่อนจะมาไหม ตานี่แกเป็นโรคคลั่งคนสวยคนดังแค่ได้นั่งกินข้าวควงไปไหนมาไหนให้ปาปารัชซี่แอบถ่ายรูปแล้วมีความสุขอ่ะ”

“เคยได้ยินเหมือนกัน” โศรดาครุ่นคิด เอาเถอะแค่ไปกินข้าวก็ได้ค่าเสียเวลานิดหน่อย ถ้าถูกแอบถ่ายก็บอกนักข่าวว่าเป็นเพื่อนไปก็จบ เรื่องถ่ายนู้ดหรือเมียเก็บเสี่ยขอเป็นตัวเลือกลำดับสุดท้ายดีแล้วกัน

“กี่โมงคะเจ๊”

“ห้าโมงเย็นถ้าหล่อนจะมาล่ะก็คุณจาตุรงค์จะส่งคนไปรับที่คอนโด”

“ได้ค่ะเจ๊ งานนี้ขอหนูละกัน”

“เจ๊ก็ขอสามสิบเปอร์เซ็นต์เหมือนเดิม

“ได้ค่ะ” ยัยเค็ม! โศรดาว่าในใจก่อนจะวางหูโทรศัพท์ ชีวิตวงการบันเทิงที่เริ่มริบหรี่คงไม่มีทางเลือกให้เธอมากนัก

เมื่อกลับถึงคอนโดใจกลางเมืองหญิงสาวรีบแช่น้ำอุ่นเพิ่มความกระชุ่มกระช่วยจัดการชำระล้างร่างกายให้สะอาดก่อนพรหมด้วยน้ำหอมจนฟุ้งแล้วเลือกหยิบชุดเดรสเกาะอกสีดำเข้ารูปมาสวมใส่