บทที่9. ฉันไม่ได้มาขายตัว

แม้จะเป็นกระโปรงยาวแต่ก็ฝ่าข้างจนเห็นเรียวขาสวย โศรดาออกจะแปลกใจที่นัดครั้งนี้เริ่มต้นที่ห้าโมงเย็นเพราะทุกครั้งที่มีงานแบบนี้มันจะนัดเอาหลังสามทุ่ม

แต่หลังจากที่เธอโดนปาปารัชซี่แอบถ่ายพร้อมเขียนขาวเสียๆ หายๆ ทำให้เธอต้องแกล้งบีบน้ำตาไปหลายหยดกว่าข่าวจะเงียบได้ก็แสนเหนื่อยใจ มันทำให้ครั้งต่อๆ มาเธอต้องเลือกคนที่จะไป ‘กินข้าว’ ด้วยไม่อย่างนั้นภาพพจน์ที่แทบจะไม่มีจะยิ่งดูเลวร้ายลงกว่าเก่า

เสียงโทรศัพท์ในห้องดังขึ้นสองสามครั้งมือเรียวก็ยกหูขึ้นรับ หญิงสาวรับคำเบาๆ เมื่อรู้ว่าคนขับรถของคุณจาตุรงค์ได้มารออยู่ด้านล่างแล้ว เธอหยิบผ้าคลุมไหล่สีเงินขึ้นคลุมไหล่เนียนมองใบหน้าสวยของตนที่ฉาบเครื่องสำอางครบสูตรแล้วต้องสูดลมหายใจลึกๆ เรียกกำลังใจให้ตนเองก่อนที่จะก้าวออกไปในจุดหมายของเย็นนี้

การเจรจาการค้าจบลงด้วยดีและรวดเร็วจนคานันแปลกใจ ทั้งที่เมื่อวานกลับล่าช้าจนเป็นกังวน แต่งานในวันนี้ที่คิดว่าจะยุ่งยากกลับรวดเร็วจนน่าเหลือเชื่อ

“ทานอาหารด้วยกันก่อนซิครับคุณคานัน อาหารที่โรงแรมนี้อร่อยมาก”

จาตุรงค์เอ่ยปากชวนหลังออกมาจากห้องประชุมที่ใช้ในโรงแรมหรูกลางกรุง ใบหน้าอวบอูมทั้งที่อายุเพียงสี่สิบทำให้เขาดูราวกับคนอายุห้าสิบกว่า แต่การเจรจาคนผู้รวมลงทุนในบริษัทของเขาลุลวงไปด้วยดีทำให้เขาอารมณ์ดีกว่าปกติ

“ไม่เป็นไรครับ” คานันยิ้มบางๆ เขาเหนื่อยกับการอยู่ในโรงแรมแบบนี้มากกว่าเหนื่อยจากเรื่องงาน

“แหม! คุณคานัน ขอให้ผมเลี้ยงอาหารคุณหน่อยเถอะ”จาตุรงค์ไม่พูดเปล่าแต่กลับดึงแขนของคานันให้เดินตามเข้ามาในลิฟต์ด้วยกัน

คานันปรายตามองมืออูมที่จับแขนของเขาอยู่ เขาไม่ชอบให้ใครมาถึงเนื้อถึงตัวเขาแบบนี้ แต่ก็พอเข้าใจนิสัยคนไทยเป็นอย่างดีจึงได้แต่ทำเฉย เอาเถอะ! กินพอเป็นพิธีแล้วค่อยแอบย่องออกไปก็ได้

จาตุรงค์พาคานันเข้าในห้องเศษที่เขาสั่งทางโรงแรมไว้ โต๊ะอาหารริมที่ถูกจัดอยู่ริมสระน้ำให้บรรยากาศโล่งโปร่งสบาย เขาอารมณ์ดีจนไม่ทันสังเกตว่าคานันเริ่มขมวดคิ้วด้วยความไม่พอใจ ‘นี่เขากำลังลงทุนกับคนประเภทไหนกันนะ!’

“คุณโศรดาขอบคุณที่ให้เกียรติมาทานข้าวกับผม” จาตุรงค์ยิ้มแล้วยกมือเรียวของนางแบบสาวขึ้นแนบริมฝีปากของตน เขาแทบจะอดใจไม่ไหวสูดกลิ่นหอมละมุนจากมือของนางแบบสาว

“รดาต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายของคุณคุณจาตุรงค์” โศรดาโปรยยิ้มหวานหยาดเยิ้มแต่หัวใจหญิงสาวต้องกระตุกวูบเมื่อสบตาคมของหนุ่มอาหรับที่ยืนข้างๆ จาตุรงค์ เพราะร่างนั้นช่างในชุดสูทสุดเรียบหรูนั้นสูงใหญ่และกำยำจนทำให้เธออยากจะระทดระทวยในอ้อมกอดของเขา

“นั่น...เพื่อนคุณหรือคะคุณจตุรงค์”

“อ้อ!หุ้นส่วนคนใหม่ของผมท่านเป็นชีคจากประเทศบาฮาเนียท่านชื่อคานัน”

“สวัสดีค่ะดิฉันโศรดา...เอ๊ะ!พูดไทยได้ไหมคะ”

“สวัสดีครับ” คานันยื่นมือไปสัมผัสมือหญิงสาวที่ยื่นออกมาด้วยท่าทางเชิญชวน

“ตายจริง!พูดไทยชัดเชียว” โศรดาหัวเราะคิดคักเออยากจะกำจัดจาตุรงค์ให้พ้นสายตาเพื่อที่จะได้ทอดกายให้หนุ่มอาหรับสุดหล่อคนนี้ เอ๊ะ! ได้ยินว่าเป็นถึงชีค ก็ต้องรวยนะซิ!

“ผมเชิญคุณคานันมาทานอาหารกับเราด้วยคุณโศรดาคงไม่ว่านะครับ”

“ไม่ค่ะ ด้วยความยินดี รดาสนใจประเทศในแถบทะเลทรายที่เร่าร้อนอยู่แล้ว”

โศรดาใช้สายตายั่วยวนอีกฝ่ายและขยับขาขึ้นไขว้จนทำกระโปรงยาวที่คลุมต้นขาแหวกออกเผยขาขาวเนียนน่าหลงใหลแต่หารู้ไม่ว่ากลับทำให้จาตุรงค์เข้าใจผิดว่าโศรดาเป็นฝ่ายให้ท่าเขา

“วันนี้คงไม่สะดวกครับ เพราะผมมีธุระสำคัญที่ต้องรีบไปจัดการ” คานันปฏิเสธด้วยรอยยิ้มไม่ได้รู้สึกอะไรกับกิริยาเชิญชวนของอีกฝ่าย

“ได้ไงละครับคุณคานัน”

“ต้องขอโทษจริงๆ ครับธุระสำคัญจากเจ้าเหนือหัวผมขัดไมได้ เอาไว้โอกาสหน้าดีกว่าครับ ผมต้องขอตัวก่อน”

เขากล่าวลาคนทั้งสองแล้วเร่งเท้าเดินออกมา เมื่อพ้นห้องพิเศษแล้วคานันต้องรีบหยิบโทรศัพท์เครื่องบางเฉียบสั่งการกับเลขาให้ตรวจสอบข้อมูลในเชิงลึกของจาตุรงค์เสียแล้ว

โศรดาเสียดายอย่างสุดแสน เธอไม่อยากอยู่ใกล้ผู้ชายที่เต็มไปด้วยไขมันอย่างนี้เลย ถ้าหากเป็นผู้ชายอย่างท่านชีคคานัน เธอจะยอมพลีกายบูชาเขาด้วยชีวิตเลยทีเดียวผู้ชายอะไรทั้งรวยและหล่อขนาดใส่เสื้อสูทแม้จะอยู่ในท่าทีเย็นชาเธอยังรู้สึกได้ว่าเขาเป็นผู้ชายที่เร่าร้อน แค่จินตนาการถึงเขาร่างกายของเธอก็ร้อนฉ่าขึ้นมาทันที

“อุ๊ย!คุณจาตุรงค์” โศรดาสะดุ้งเมื่อถูกวงแขนใหญ่รวบร่างเข้าไปกอดและสูดกลิ่นหอมตรงซอกคออย่างแรง เธอผลักออกด้วยจริตมารยาทั้งที่ในใจอยากจะผลักเจ้าหมูอ้วนนี่ตกน้ำให้รู้แล้วรู้รอดไป

“ผมเห็นแววตาที่เร่าร้อนของคุณนะให้ผมช่วยดับให้เถอะ” เขาพูดลางใช้มืออีกข้างลูบต้นขาที่โผล่พ้นเนื้อผ้า

“แหม! คุณจาตุรงค์พูดแบบนี้ได้ไงรดาเป็นผู้หญิงนะคะ”

‘ฉันไม่ได้มาขายตัวให้แกนะเจ้าหมูตอน!’

“ขอโทษครับคุณรดา แต่ผมอดใจไม่ไหวจริงๆ” เขาพยายามจะโน้มหน้าเข้ามาจูบเรียวปากที่ฉาบสีแดงสดชวนหลงใหลแต่หญิงสาวพลิกตัวหลบได้ทัน

“คุณทำแบบนี้ไม่ให้เกียรติดาเลยนี่คะ ถ้าคุณจริงใจกับรดาจริงก็ค่อยเป็นค่อยไปก็ได้ รดาไม่หนีไปไหนเสียหน่อย”

“โอ้!คุณรดาพูดจริงหรือครับ” ดวงตาเรียวเล็กเบิกกว้างอย่างตื่นเต้น เขาหันซ้ายแลขวารอบตัวแล้วมองหยิบกุญแจรถเก๋งของตนมาวางบนฝ่ามือของโศรดา “ผมไม่ได้เตรียมของขวัญมาให้คุณเลย เอารถของผมไปใช้ก่อนดีไหมครับ ได้ยินว่ารถของคุณรดาอยู่ที่อู่”

โศรดายิ้มหวานเยิ้มขึ้นมาในทันที รถของเธออยู่ที่เต็นท์ขายรถต่างหากไม่ได้อยู่ที่อู่หรอก

แต่ช่างเถอะ! เริ่มต้นครั้งแรกได้แค่นี้ก็คุ้มอยู่ แต่ท่าสำคัญกว่าเธอต้องใช้จาตุรงค์เป็นสะพานเชื่อมไปหาท่านชีคคานันให้ได้ยังไงเธอจะไม่ยอมมีชีวิตจมปรักอยู่กับความลำบากแบบนี้แน่ๆ.