บทที่4. งานใหญ่

“งานใหญ่กว่าที่คิดอีกแหะ ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าที่เตรียมมาจะเข้ากับงานหรือเปล่า” เปรมวดีพึมพำกับตัวเองแต่คนข้างๆ ได้ยินเขาจึงยิ้มออกมา

“ไม่เป็นไรนี่ครับ เดี๋ยวเก็บกระเป๋าแล้วผมจะพาไปห้องเสื้อก็ได้”

“ไม่ได้หมายความอย่างนั้นคะ” เปรมวดีรีบโบกไม้โบกมือปฏิเสธ “ฉันกลัวว่าเสื้อผ้าของตัวเองจะไม่เหมาะกับประเพณีของที่นี่”

“อ้อ! เรื่องนั้นเอง” คานันพยักหน้าเข้าใจ “คุณอารยาให้ช่างเสื้อเตรียมชุดไว้ให้แล้ว รอแต่คุณแป๋มมาลองชุดถ้าไม่พอดีค่อยแก้ให้กระชับ”

“เป็นเพื่อนที่รู้ใจจริงๆ” เธอยิ้มออกมาอย่างหมดกังวล “ลำพังเจ้าสาวก็ยุ่งเรื่องของตัวเองมากพออยู่แล้วยังมีเวลาเตรียมเรื่องอื่นให้เพื่อนอีกแหะ”

“ไม่ใช่แค่คุณแป๋มหรอกครับ องค์หญิงจัสมินก็ด้วย รายนั้นก็เอาแต่มุ่งมั่นงานจนลืมแม้กระทั่งชุดของตัวเอง”

“แต่องค์หญิงจัสมินก็ท่าทางจะเป็นผู้หญิงคลั่งงานอยู่หรอกนะ” พูดออกไปแล้วเปรมวดีก็ยกมือขึ้นปิดปากตัวเอง “ตายจริง! ฉันนินทาองค์หญิงอยู่หรือนี่”

“ถ้าพูดในทางที่ดีก็ไม่น่าจะเรียกว่านินทาได้นะครับ”

“จริงด้วย” หญิงสาวหัวเราะเสียงใสออกมา “เป็นผู้หญิงเก่งที่น่าอิจฉาในความสามารถจริงๆ ที่สำคัญกว่าคือความเก่งนั้นนำมาพัฒนาประเทศด้วย”

“รู้ละเอียดจังนะครับ”

“ยัยยาโทรมาเล่าให้ฟังนะคะ” เธอยิ้มทะเล้นแลบลิ้นออกมา

“คงจะเครียดนะครับ ดีแล้วที่คุณแป๋มมาเป็นเพื่อนคุณอารยา”

“ไม่ใช่เครียดหรอกคะ ตื่นเต้นมากกว่าแต่ก็เป็นความรู้สึกที่ผู้หญิงทุกคนอยากเป็น”

“เอ่อ...ผมไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงหรอกครับ” เขาพูดแก้เก้ออกมา “แล้วคุณแป๋มเมื่อไหร่จะมีข่าวดีละครับ”

“ก็รออยู่เหมือนกันแหละคะ”

หญิงสาวหัวเราะน้อยๆ แล้วเสมองสิ่งที่เคลื่อนไหวอยู่นอกหน้าต่างรถ จะบอกใครได้ไงว่า ผู้หญิงที่แสนเพอร์เฟคอย่างเธออกหักรักคุดมากี่ครั้งแล้ว เหมือนอาถรรพ์ยังไงไม่รู้ ถ้าช่วงที่ความรักหวานชื่นชีวิตการงานจะยุ่งเหยิง ต่างถ้าดวงความรักเข้ามุมอับเมื่อไหร่ การงานของเธอจะสว่างสดใส ทำไม๊...ทำไม มันไม่มาพร้อมกันทั้งสองอย่างก็ไม่รู้ หรือแบบนี้ที่เขาเรียกว่า ‘ได้อย่างเสียอย่าง’ ใช่ไหมนะ?

เพราะว่าเพื่อนรักได้กลายเป็นซินเดอเลร่าในยุคดิจิตอล ทำให้ร้าน ‘รุ้งงามสปา’ พลอยมีลูกค้าจากแดนอาหรับเพิ่มขึ้นจนต้องขยับขยายเพิ่มเนื้อที่ให้บริการ พนักงานมีงานทำมีรอยยิ้มบนใบหน้าแต่ทว่าคนที่เธอ ‘แอบ’ คบหาเป็นคนรู้ใจกลับทำตัวเหมือนเด็ก เรียกร้องเอาเวลาจากเธอทั้งๆ ที่ตัวเธอเองก็อยากเรียกร้องเอาเวลาจากเขาเหมือนกัน ถึงแม้ว่าแม่ของเธอจะเป็นคนสมัยใหม่เปิดกว้างหากเธอจะคบหาใครในฐานะคนรัก ทว่าเพราะการผิดหวังจนไม่อยากนับครั้งนั้นทำให้เธอตั้งใจว่าถ้าคนนี้ ‘ใช่’ เมื่อไหร่ เธอจะใช้โทรโข่งเป่าประกาศให้รับรู้โดยทั่วหน้า แต่เอาเข้าใจจริงเพิ่งคบกันได้สองเดือนก็เริ่มเห็นเค้าเมฆฝนซะแล้ว

เปรมวดีรู้ดีว่าภาพลักษณ์ของเธอคือหญิงแสนจะเปรี้ยวและควงหนุ่มๆ ไม่ซ้ำหน้า ทว่าเธอก็มีเหตุผลของเธอนี่นะ...เธอจริงใจกับทุกคนจึงคบใครอย่างเปิดเผย ทว่าพวกเขาเหล่านั้นกลับมองเธอเหมือนตุ๊กตาหน้ารถ เห็นความจริงใจของเธอเป็นเพียงขนมหวาน เธอรู้สึกว่าโลกช่างไม่ยุติธรรมกับเธอเลยที่กล่าวหาว่าเธอเป็นหญิงรักง่ายหน่ายเร็ว ทั้งที่เธอจริงจังกับความรักมากจนไม่มีคำจะมาบรรยาย

คานันจอดรถนิ่งสนิทแล้วแต่ยังลังเลที่จะขยับตัวปลุกคนที่เผลอหลับใหลไปข้างๆ ซีกหน้ายามหลับดูราวเด็กน้อยไร้เดียงสา ใบหน้ารูปไข่แต่งหน้าเพียงเบาบางจนเหมือนเห็นเลือดฝาดที่แก้มเนียนนุ่ม ริมฝีปากอิ่มเผยอขึ้นเล็กน้อยราวกับจะเชิญชวน

มือใหญ่เอื้อมไปเกลี่ยเส้นผมที่ลงมาเคลียแก้มเบาๆ ดวงตาสีเทาอมฟ้าจับจ้องที่ริมฝีปากของเธอราวกับต้องมนตร์ เขาโน้มใบหน้าลงใกล้จนได้กลิ่นหอมจากเรือนผมสลวยอย่างไม่รู้ตัว.