บทที่3.มาในฐานะเพื่อนเจ้าสาว

ความรู้สึกตื่นเต้นยังคงมีอยู่แม้ว่านี่จะเป็นการเดินทางครั้งที่ 2 แล้วของเปรมวดี

แต่ครั้งนี้เธอมาในฐานะเพื่อนเจ้าสาวแถมไม่ใช่เจ้าสาวธรรมดา แต่เพื่อนรักของเธอกำลังจะกลายเป็นพระชายาด้วย คิดถึงตอนนี้เปรมวดีก็อดตื่นเต้นแทนอารยา-เพื่อนสุดที่รักไม่ได้

ก่อนหน้านี้เธอมาที่ประเทศบาฮาเนียเพียงเพื่อเยี่ยมเยือนเพื่อนรักที่มีสัญญาทำงาน 2 ปีเป็นนักกายภาพบำบัด แต่เพราะทนความคิดถึงเพื่อนไม่ไหว

จึงยอมทุบกระปุกออมสินซื้อตั๋วเครื่องบินเดินทางมาหาเพื่อนซี้ ซึ่งเป็นจังหวะที่อารยาต้องการความช่วยเหลือพอดี และความจริงปรากฏว่าอารยาไม่ได้เป็นนักกายภาพบำบัดธรรมดา เพราะคนที่เพื่อนมารักษาเป็นถึงกษัตริย์แห่งบาฮาเนีย ยิ่งกว่านั้นคนรักของเพื่อนก็เป็นถึงองค์รัชทายาท กว่าจะฟันฝ่าอุปสรรคนานาจนความรักเป็นที่ยอมรับก็แสนจะเหนื่อยยาก

แต่ก็นับว่าคุ้มค่าเพราะตอนนี้เพื่อนกำลังจะเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับองค์รัชทายาทและจะกลายเป็นพระชายาในอนาคตพร้อมลูกน้อยๆ ที่รอวันลืมตาดูโลกใบนี้

เปรมวดีเผลอยิ้มออกมาคนเดียวอย่างไม่รู้ตัว นึกอิจฉาเพื่อนที่สมหวังในรักแต่ก็ยินดีกับความสุขของเพื่อน หญิงสาวรู้ดีว่าเพื่อนคนนี้เผชิญปัญหาและอุปสรรคในชีวิตมากมายเหลือเกิน และถึงเวลาที่คนดีๆ จะได้รับสิ่งดีๆ ตอบแทนความดีที่สร้างมา

“คุณเปรมวดี”

“อ้าว! คุณคานัน” เปรมวดียกมือไหว้แบบไทย ชายหนุ่มยิ้มบางๆ แล้วยื่นมือมาช่วยถือกระเป๋าเดินทางของเธอ “อารยาให้มารับหรือคะ”

“มันเป็นหน้าที่ของผมด้วย”

คานันเผยมือเชิญให้หญิงสาวเดินไปขึ้นรถที่จอดรออยู่ ท่าทางสดใสร่าเริงบวกด้วยความมั่นใจทำให้เธอแตกต่างจากหญิงสาวชาวบาฮาเนียนที่มักจะเรียบร้อยและไม่ค่อยพูดจาแต่ในความเรียบร้อยนั้นมีความแข็งแกร่งประดุจเพชรซ่อนอยู่ แต่ภาพด้านหลังเรือนร่างในชุดเดรสเข้ารูปสีชมพูอมส้มที่ให้ความสดใส ผมยาวหยักเป็นลอนถูกรวบขึ้นเป็นหางม้าเผยลำคองามระหงดูปราดเปรียวรับความร่าเริงที่เปล่งประกายในดวงตาดำวาววับคู่นั้น

“อุ๊ย! ฉันเดินเร็วไปหรือเปล่าคะ” เปรมวดีหันมาถามด้วยรอยยิ้มสดใส

“ปะ...เปล่า...เปล่าครับ” คานันถึงกับอึกอักทันทีอย่างที่ไม่เคยเป็นเมื่อเจอรอยยิ้มนั้นประทับในหัวใจ ความรู้สึกแบบนี้มันหายไปจากใจของเขานานเหลือเกิน

“ฉันอยากเจอเพื่อนเร็วๆ” เปรมวดียิ้มทะเล้น เมื่อคานันปลดล็อกประตูรถหญิงสาวก็เปิดประตูเข้าไปนั่งข้างหน้าทันที

“นั่งด้านหลังไม่ดีกว่าหรือครับ” เขาถามอย่างแปลกใจส่วนใหญ่เขามักจะกลายเป็นพลขับทุกครั้ง โดยเฉพาะผู้หญิงของเจ้านาย

“ไม่ดีหรอกคะ อย่าลืมนะคะว่าเราเป็นเพื่อนกันแล้ว” เปรมวดียิ้มกว้างแล้วคาดเข็มคัดนิรภัย “หรือว่าคุณจะเก็บที่นั่งข้างหน้าไว้ให้คนพิเศษคะ?”

“ผมไม่มีหรอกครับ” เขาหัวเราะออกมา เคลื่อนรถออกไปตามถนนที่ประดับประดาอย่างสวยงามเพื่อเตรียมรับงานอภิเษกสมรส

“จริงอะ! คุณออกจะแฮนซัมขนาดนี้” หญิงสาวหัวเราะเสียงใส แต่สายตาจ้องมองภาพร้านรวงสองข้างทาง ไม่จริงจังกับคำถามของตนเองนัก

ชายหนุ่มหัวเราะในลำคอรู้สึกแปลกใจที่ความเหนื่อยล้าจากการงานมลายหายไปสั้นเพียงได้อยู่ใกล้ๆ หญิงสาวคนนี้ แม้ว่าจะพบเจอกันเมื่อครั้งก่อนได้พูดคุยกันไม่มากนัก แต่หญิงสาวก็ทำท่าสนิทสนมกับเขาราวกับรู้จักกันมานานนับปี น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกรำคาญเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆ ที่พยายามทำตัวสนิทสนมกับเขาทั้งที่พยายามจะตีสนิทกับเขาเพื่อเข้าถึงองค์รัชทายาทและใกล้ชิดเขาเพราะหวังความร่ำรวย หากแต่เขาไม่เคยรู้สึกระแวงหญิงสาวคนนี้เลยแม้แต่น้อย หรือเพราะเป็นพระสหายของว่าที่พระชายา หรือเพราะว่าเธอไม่เคยแสดงท่าทีพิเศษกับเขาเลย

นอกจากมิตรไมตรีที่หญิงสาวชาวไทยหยิบยื่นให้ ความจริงใจที่สื่อออกมาจากรอยยิ้มและแววตาของเธอที่เขารู้สึกได้ว่า มันไม่มีความเสแสร้งมาเจือปน