บทที่4

คอนโดหรูใจกลางกรุง

“เออ... ขาไปขากลับ หน้านายไม่เปลี่ยนเลยจริง ๆ”

โอดินหนุ่มลูกครึ่งหน้าตี๋รูปงามไม่แพ้เรณุวัตในทุก ๆ ด้านไม่ว่าอายุที่รุ่นเดียวกันทางฐานะและการศึกษาระดับสูงที่มีชื่อในประเทศอังกฤษ อีกทั้งยังทำตัวไม่ได้เรื่องได้ราว จนพ่อแม่ตัดหางปล่อยให้ไปที่ชอบ ๆ อยู่ในตอนนี้ถามขึ้นอย่างไม่แปลกใจนัก

“ยังไม่ไปอีกหรือ” เจ้าของห้องถามกลับ สีหน้ายังไม่ดีขึ้น อีกคนถลึงตาใส่ โดนไล่หลายรอบ ในหลายวันที่มาขออาศัย ยามหนีร้อนมาพึ่งเย็น เพราะโดนแม่บ่นจนหูร้อนฉ่า

“จะไล่ทำไม ก็เค้าบอกอยู่ ว่าแข่งเสร็จแล้วจะกลับ” โอดินว่า หน้างอนค้อนให้เหมือนผู้หญิง จนคนมองนึกหมั่นไส้ ทั้งที่รู้ดีว่าการกระทำนั้น เพื่อต้องการเรียกร้อยยิ้มเขาเท่านั้นเอง

“อารมณ์เสีย” เรณุวัตตอบอย่างไม่ปิดบัง พร้อมถอดเสื้อหนังราคาแพงอย่างลวก ๆ แล้วโยนทิ้งไว้ใกล้ ๆ ตัว กระแทกก้นนั่งลงบนเก้าอี้หนังตัวที่ว่างอยู่ โดยมีสายตาของโอดินตามมองดู และจึงรู้ว่าเพื่อนอารมณ์ไม่ดีอย่างที่ว่ามา

“เฮ้ย อะไร นำคุยขนาดนี้แล้วยังไม่หายอีกหรือวะ”

“ไม่หาย” เขาตอบ ประกายตาทอแสงเข้มขึ้น โอดินผูกปมที่คิ้ว

“เรื่องแม่เลี้ยงอีกล่ะซิ” เขายอมโยนหินถามทาง เพื่อไม่ให้ตนเองรู้สึกอึดอัด หากไม่ได้รู้เหตุผล ของการอารมณ์เสียกลับมาของเรณุวัต

“อือ...” เรณุวัตตอบรับ ไม่มีเรื่องไหน ที่เขาจะต้องปิด เพราะอย่างนี้ทั้งคู่จึงคบกันได้นานที่สุด มีเรณุวัตที่ไหนต้องโอดินพ่วงมาด้วยเสมอ หากเรณุวัตไม่มีหญิงสาวควงออกกลุ่มเพื่อนบ่อย ๆ ทุกคนคิดว่าสองคนนี้เป็นพวกที่ชอบไม้ป่าเดียวกันเสียอีกแม้กระทั้งพ่อเรณุวัตเองที่คิดว่าลูกชายตัวเองคบกับโอดิน

“ทำไม” สีหน้าของโอดินอยากรู้ขึ้นมาทันที

ท่าทางขยับเอนตัวเข้าหาเพื่อนรัก เหมือนอยากรู้เสียเต็มประดา ทำให้เรณุวัตจิกตามอง

“ทำไมของนาย คือ...”

“ก็อยากรู้ว่า ทำไม แม่นั้น ทำอะไรนาย ก็สวยออกอย่างนั้น หวานออกสื่อเสียอย่างนี้” ว่าแล้วก็เอี้ยวตัวหยิบกระดาษหนังสือพิมพ์ ที่ตัวเองไปเก็บมาจากพื้นในลักษณะถูกปาทิ้งและน่าอ่านค้างอยู่ วางลงบนตักเพื่อนชาย

เรณุวัตก้มมอง แล้วภาพชายหญิงที่อายุต่างกัน โอบกอดอย่างสนิทสนม ยิ้มสู้กล้อง หากใครไม่อ่านคำบรรยายใต้ภาพ คงนึกว่าพ่อกับลูก

‘นักธุรกิจใหญ่ ยังไม่หมดไฟ หวานออกสื่อ เมียสาวคราวลูก’

“เอาไปทิ้ง!”

“จะบ้าเหรอ ฉบับนี้มีข่าวดีต้องเก็บไว้เป็นที่ระลึกซิ” โอดินกล่าวด้วยใบหน้ารื่น เรณุวัตจ้องตาเขม่ง คนกวนหุบยิ้มใจแป๋ว

“นี่! ที่ระลึกเหรอ ที่ระทึกของแกสิไม่ว่า” น้ำหนักเสียงมาตามอารมณ์กวนของเพื่อนรักพร้อมหนังสือพิมพ์บนตักถูกคว้ามาตีอย่างแรง โอดินกระโดดหนีแต่ไม่ทัน

“โอ้ย พอ ๆ รูปคนสวย ๆ งาม ๆ หมดพังหมด แล้วกัน!”

คนถูกฟาดร้องลั่นรีบแย่งหนังสือพิมพ์ฉบับนั้นมาถือไว้และพับเก็บเสียเอง

“โธ่เว้ย!” น้ำเสียงหงุดหงิดตะเบ็งออกมาพร้อมกับกระแทกตัวลงนั่ง ก็เพราะภาพนี้ ที่ทำให้เขาต้องตะบึงกลับบ้านไป…

“สวย ไร้สมอง ปากกล้า หน้าด้าน” ผรุสวาทในสิ่งที่ตนเองได้เจอมากับตัว พร้อมภาพหญิงสาวลอยหน้าลอยตาเถียงเขาฉอด ๆ ลอยเข้ามาหลอกหลอน

ไอดินได้แต่อ้าปากค้าง ไม่เคยเห็นเพื่อนรัก ต่อว่าผู้หญิงได้หน้าตาเฉยขนาดนี่ “มะ แม่เลี้ยงหรือ”

“ทั้งสองคนนั้นแหละ”

“สองคน?”

“ใช่สองคน ผู้หญิงอะไรไม่เจียม”

“อ้อ…” โอดินพยักหน้าเข้าใจ ที่แท้ ผู้หญิงพวกนั้นทำให้เพื่อนอารมณ์เสียนี่เอง

“อะไร นายเข้าใจว่าไง”

“อ้าว ก็นายรมณ์เสียมาไง”

“ใช่ร้ายกว่าที่คิด!”

“ร้ายจริง ๆ เหรอ”

“เอ่อ!”

สีหน้าไม่อยากเชื่อของโอดิน ทำให้เรณุวัตอยากเล่าวีรกรรมของน้องสาวแม่เลี้ยง แต่จะเล่าได้อย่างไร เมื่อเขาถูกกระทำ โดยการหักหน้ากลับมา

จากที่คิดไว้ว่า จะเอาคืนให้เจ็บแสบ แต่เขาหาหล่อนทั่วทั้งตึก วานคนใช้ช่วยหาก็แล้ว แต่กลับไม่เจอตัว อารมณ์พาลจึงมาตกอยู่บนใบหน้าและพากลับมาให้เพื่อนสืบสาวอยู่นี่...

“ไม่น่าเชื่อ”

“อยากไปดูให้เห็นกับตาไหมล่ะ”

“ไม่ดีกว่า ขนาดนายยังโดน”

“ฉันยังไม่โดนโว้ย” เขารีบแก้ตัว แต่อาการไม่อาจทำให้โอดินเชื่อได้

“ไม่โดน… หน้าจะเป็นอย่างนี้เหรอ”

เรณุวัตกระตุกมุมปากขึ้นและกล่าวย้ำชัด “นายคิดว่าหากฉันโดน ยัยนั้นจะไม่โดนเล่นกลับหรือไง” เรณุวัตถามกลับเพื่อหยั่งเชิง ว่าเพื่อนรักจะเชื่อตนเองหรือไม่ แต่ดูเพื่อนรักจะไม่สนใจแล้วยังสงสายตาตัดพ้อ เห็นใจอีกฝ่าย หึ นี่ยังไม่ได้เอาคืนหรอกนะ...

“ยังไง ๆ เขาก็ผู้หญิงนะ จะอาฆาตไปถึงไหน น่าสงสารออก”

โอดินว่าหน้าตื่น แม้จะไม่คุ้นเคยบุคคลที่เพื่อนรักเอ่ยถึง แต่ใช่ว่าการเข้ามาในคฤหาสน์หลังงามนั้น ใช่ว่าจะกลายเป็นเจตนาร้ายไปเสียหมด ไม่เห็นชอบหากเพื่อนจะเอาคืนผู้หญิงเพศที่อ่อนแอกว่า

“สงสารไม่ลงวะ”

“ขนาดนั้นเชียว”

“หึ ลองกล้าทั้งพี่ทั้งน้อง นายคิดว่าฉันจะอยู่เฉยหรือไง”

โอดินเอามือลูบใบหน้า ไม่เข้าใจ ทำไมเพื่อนเขาไม่ปลงกับเรื่องนี้...“คิดมากน่า”

“นายก็พูดได้ ลองแกมาเป็นฉันดูสิ แม่เลี้ยงเกือบรุ่นเดียวกันเลยนะ ที่สำคัญพ่อฉันอยู่เป็นโสดมาได้ตั้งนาน นึกยังไง มามีเอาตอนนี้ หากอายุไล่เลี่ยกัน ฉันก็ไม่ว่าอีก แล้วนี้ประวัติ ญาติโกโหติกาก็ไม่มี สิบแปดมงกุฎหรือป่าวก็ไม่รู้”

“ระแวงเกินไปหรือป่าวเพื่อน” คนหวังดีทำสีหน้าไม่อยากเชื่อเพื่อนนัก แต่ลองเพื่อนพูดแบบนี้พวกหล่อนคงใช่ย่อย

“ระแวงตั้งแต่เห็นอายุแล้ว มีที่ไหน หากไม่หวังผล คงไม่เอาคนแก่ทำผัวหรอก”

“นายก็ให้โอกาสเขาหน่อยสิ”

“คนอย่างฉัน ให้โอกาสใครไม่เป็น ยิ่งพวกชอบรวยทางลัด”

“อะไรวะ ใจดำชะมัด” แม้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง แต่เหตุผลของเพื่อนรักไม่น่าพิสมัยเอาเสียเลย หากคนสูงวัยต้องการคนนอกไว้ใจและดูแลใกล้ชิดมันก็ไม่แปลก ก็ในเมื่อลูกชายคนเดียวเคยเข้าไปดูแลปรนนิบัติก็ไม่เคย

เฮ้อ... ไม่กล้าแสดงความคิดเห็น โอดินจึงได้แต่เห็นใจชะตากรรมของสองสาวและคนสูงวัยอยู่ในใจ

“นี่นายหาว่าฉันใจดำหรือ...” เรณุวัตขึ้นเสียง “ไอ้ที่ซุกหัวนอน แล้วกรนจนฉันต้องสละที่นอนให้ ยังดำอีกหรือวะ!”

สีหน้าเอาเรื่องมองเพื่อนเขม่ง หลายวันมานี่เขาต้องเสียที่นอนแล้วย้ายตัวเองไปนอนบนโซฟา เพื่อไม่อยากได้ยินเสียงกรนทำลายบรรยากาศยามพักผ่อน หากแต่เพื่อนยังไม่เห็นความดีที่ทำให้ เถอะ!

โอดินขยับออกห่างยิ้มแหย่ ๆ ให้เพื่อน เมื่อนึกได้ว่าตนเอง เหวี่ยงปากหาเท้าอีกแล้ว “ป่าว กับฉันนะไม่”

“หึ สีไปเถอะ ข้างนะ จะให้ไปอยู่กับแม่นั่นเลย”

แม่นั่นแม่ไหน แม่เลี้ยงก็เจาะจงไปสิ... โอดินคิด แต่ไม่กล้าสอด จึงสงบปาก ปล่อยให้เจ้าของห้องกระฟัดกระเฟียดหัวเสียอยู่ฝ่ายเดียว