บทที่ 8 ยมทูต VS มาร

"รุ่นพี่!!" ดาวเหนือร้องเรียกนับเงินด้วยความตกใจ เขาไม่คิดว่าเธอจะได้รับบาดเจ็บถึงขั้นนอนลุกไม่ขึ้นขนาดนี้ คงเพราะอีกฝ่ายใช้วิธีเรียกพวกมารหมู่มารุมแน่ๆ

มิน่า... เจ้านิลถึงได้มีท่าทางแบบนั้น จิตของคู่หูคงมีอะไรผูกพันธนาการกันไว้อย่างนั้นสินะ

"...อย่า... เข้ามา" นับเงินกัดฟันร้องห้ามตะกุกตะกัก เมื่อเห็นยมทูตฝึกหัดหนุ่มน้อยตั้งท่าจะพุ่งเข้ามาช่วยเหลือเธอ แบบไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีก่อน

"แต่ว่า..." ดาวเหนือชะงัก ไม่ใช่เพราะจากคำพูดของนับเงิน แต่เพราะเจ้าของแสงสีรุ้งที่พุ่งตัวเข้ามาขวาง

"อย่าหวังว่าจะช่วยหัวหน้าของแกได้ เจ้าพวกต่ำช้า!" มารสูทขาวผิวเข้ม ร่างกำยำที่ดาวเหนือไม่คุ้นหน้า ตะคอกใส่เขา พร้อมกับวาดหอกคล้ายจะสำแดงแสนยานุภาพ ทว่า...

พลั่วววว!

ใครคนหนึ่งวาร์ปขึ้นกลางวง แล้วใช้เท้าที่สวมรองเท้าหนัง ฟาดเข้าหน้าชายผู้กำลังวางท่าโอหังเต็มแรง จนมันกระเด็นไปนอนห่างจากนับเงินหลายเมตร

...นี่ถ้าห้องแคบกว่านี้ล่ะก็ มันอาจกระเด็นทะลุผนังออกไปเลยก็ได้

"โทษที! มาช้า แต่มานะ" ใครคนนั้นพูดกับนับเงิน ก่อนจะหันมายิ้มมุมปากให้ดาวเหนือ ซึ่งยังคงยืนงงเป็นไก่ตาแตก เพราะจับต้นชนปลายไม่ถูก

"คุณไมเคิล!!" ดาวเหนือเรียกชื่อเขาคนนั้น ทันทีที่เห็นหน้าเจ้าของผมหยักศก ผิวขาว ผู้สวมแว่นดำ หมวกดำ สูทดำ และมีงูตัวใหญ่พันหลวมๆ อยู่บนบ่า

"หน็อยยยย!! ไอ้รองหัวหน้ายมทูตต่ำช้า กล้าทำแบบนี้กับข้า อย่าคิดว่าจะรอดไปได้" ชายผู้ถูกเตะลุกขึ้นมาปาดเลือดสีดำที่ซึมอยู่ตรงมุมปาก แล้วยกหอกชี้หน้าไมเคิล ราวกับจะประกาศสงคราม

"ขอบใจที่ชม เดี๋ยวแกก็รู้ว่าใครกันแน่ที่จะ... ไม่รอด" ไมเคิลละสายตาจากดาวเหนือ หันไปมองต้นเสียงพลางแสยะยิ้มเหี้ยมชนิดที่ทำเอาดาวเหนือถึงกับขนลุกและหนาวเยือก

"งั้นแกก็เตรียมตัวตาย!!" มารสูทขาวกระชับหอกพุ่งเข้าใส่ไมเคิลโดยไม่ยอมให้เขาได้ทันตั้งตัว ยิ่งไปกว่านั้นเบื้องหลังของมัน ยังมีสมัครพรรคพวกสูทขาวอีกนับสิบ ที่กรูกันเข้ามาปล่อยแสงสีรุ้งเจิดจ้า จนดาวเหนือต้องยกมือขึ้นป้องหน้าและหยีตาสู้แสง

...แต่นั่นไม่จำเป็นสำหรับไมเคิล

ฉัวะ!!

ปากกาด้านในเสื้อสูทของไมเคิล ถูกดึงออกมาเปลี่ยนเป็นเคียวสีดำสนิท และไม่ทันที่ฝ่ายใดจะได้ตั้งตัว คมของมันก็เกี่ยวเข้ากับคอของชายสูทขาวร่างกำยำคนนั้น... และตัดสิ่งสิ่งนั้นจนขาดสะบั้น!!

"ม่ายยยยย... ย!!"

เสียงร้องโหยหวนของเหล่ามารดังประสาน เมื่อเห็นเลือดสีดำของพรรคพวกพุ่งทะลักออกมาจากร่องรอยที่ถูกตัดขาด ขณะที่สิ่งสิ่งนั้นกระเด็นไปตกลงบนพื้นใกล้ๆ เท้าของพวกมัน

"อ๊ากกกกกก!!" มารสูทขาวร่างเล็กๆ เตี้ยๆ ร้องเสียงหลง เมื่อสิ่งสิ่งนั้นกลิ้งหลุนๆ มาอยู่แทบเท้า ซ้ำยังอ้าปากกว้าง แถมเบิกตาโพลงมองเขา

"มีใครอยากตายอีกรอบ... อีกไหมครับ?" ไมเคิลถือเคียวที่มีเลือดสีดำหยดตามเป็นทาง ก้าวเข้าไปหาพวกมาร ทำเอาพวกมันถอยหลังกราด

"ฝะ... ฝากไว้ก่อนเถอะ พะ... พวกเราจะไปรายงานนายท่านว่าแกทำอะไรไว้บ้าง เตรียมตัวเตรียมใจเอาไว้ให้ดี ขะ... คราวหน้าแกไม่มีทางได้มายืนอวดดีแบบนี้แน่ ไอ้ยมทูตมานะ!" ชายสูทขาวหน้าตี๋ผิวซีดเป็นไก่ต้ม ตัวแทนของพวกมารชี้หน้าไมเคิลเหมือนจะฝากรอยแค้น แต่เพราะบางสิ่งในคำพูดนั้น ทำให้ไมเคิลโกรธจัดจนหน้าเปลี่ยนสี

"ใครที่มันบังอาจเรียกชื่อนั้น แสดงว่ามันผู้นั้นถึงฆาตแล้ว!" ยมทูตไมเคิล อดีตเจ้าของชื่อมานะ วาดเคียวใส่เจ้าของคำพูดและพรรคพวก ทำเอาพวกมันแตกกระเจิง วาร์ปหนีกันไปคนละทิศละทาง ทิ้งร่างแน่นิ่งของมารเคราะห์ร้ายไว้ โดยไม่มีใครคิดจะเสี่ยงชีวิตกลับมาเก็บ

"หึ... ไอ้พวกขี้ขลาด" ไมเคิลฮึดฮัด อยากจะตามไปกวาดล้างพวกมารให้สิ้นซาก ทว่าก็เป็นห่วงหัวหน้ายมทูตสาวที่เวลานี้ยังนอนนิ่งอยู่กับพื้น ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลและรอยฟกช้ำ ขณะที่เสื้อผ้ามีร่องรอยฉีกขาดจากของมีคมและการต่อสู้

"ยมทูตนี่เลือดเป็นสีแดงเหรอครับ?" ดาวเหนือถามขึ้น ระหว่างที่เข้าไปประคองนับเงินให้ลุกนั่ง

"ตอนนายถูกลงโทษในนรก เลือดนายเป็นสีอะไรล่ะเด็กใหม่?" ไมเคิลย้อนถาม พร้อมกับเข้าไปช่วยดาวเหนือประคองร่างนับเงินที่นั่งโงนเงนเหมือนยังเมาการต่อสู้ไม่หาย

"สีแดงครับ" ดาวเหนือตอบคำถาม แล้วตั้งคำถามต่อไปอีกด้วยความสงสัย "แต่ผมเห็นเลือดของพวกมารเป็นสีดำนี่ครับ?"

"ก็นั่นมันพวกมาร ชอบคิดว่าตัวเองประเสริฐ ใส่ชุดขาว ปล่อยแสงสีรุ้ง... แต่ดันเน่าใน"

ดวงตาของไมเคิลวาวโรจน์ขึ้น เมื่อพูดถึงศัตรูคู่อาฆาตของเหล่ายมทูต

"แล้วเราจะทำยังไงกับ... เอ่อ... มารตนนั้นล่ะครับ?" ดาวเหนือถามต่อไปอีก เพราะยังไม่หมดข้อสงสัย

"เดี๋ยวผมจัดการเอง นายพาหัวหน้าวาร์ปกลับยมโลกคนเดียวไหวใช่ไหมเด็กใหม่?" ไมเคิลปรับสีหน้าให้กลับเป็นปกติ แล้วย้อนถามยมทูตฝึกหัดหนุ่มน้อย

"เอ่อ... คิดว่าไหวครับ" ดาวเหนือตอบคำถามของไมเคิลด้วยอาการลังเล แน่ล่ะ! เพราะขนาดตัวของเขากับนับเงินไม่ต่างกันเท่าไหร่ แล้วเขาก็ไม่มีประสบการณ์ในการพยุง ประคอง หรืออุ้มผู้หญิงมาก่อนด้วย

"ผมจะจัดการเองทั้งหมด นายอยู่เฉยๆ ก็พอ" ไมเคิลชำเลืองมองท่าทางอึกอักของดาวเหนือ แล้วตัดสินใจสวมบทพระเอกเต็มตัว ทั้งที่เขาชื่นชอบบทฆาตกรโหดโรคจิตไล่ฆ่ามารที่บังอาจเรียกเขาว่า 'มานะ' มากกว่า

"เอ่อ... ขอบคุณครับ" ดาวเหนือยืนมองไมเคิลเก็บเคียวไว้ในรูปแบบปากกา ก่อนจะเหน็บไว้ด้านในเสื้อตามเดิม แล้วนึกอยากได้เคียวแบบนั้นสักอัน ไม่รู้ว่าที่ยมโลกจะมีตู้กาชาปองเคียวให้สุ่มเหมือนตู้กาชาปองงูหรือเปล่า

...หรืออาจไม่มีทั้งคู่ เพราะนับเงินหลอกต้มเขาซะเปื่อยก็เป็นไปได้!

"มูน... ลากมันกลับไปกับนายทีสิ" ไมเคิลเอียงคอบอกงูคู่หูบนบ่าของเขา นั่นเองที่ทำให้มันเลื้อยลงไปโอบรัดร่างมารสูทขาวไว้ด้วยลำตัวแข็งแรง แล้วใช้หางของมันรัดสิ่งที่ถูกตัดขาดกระเด็น ลากเข้ามาเตรียมพร้อมสำหรับการเดินทางอย่างรู้งานด้วย

"ไปกันได้แล้ว เดี๋ยวเราต้องรายงานเรื่องนี้กับท่านยมด้วย" ไมเคิลบอกดาวเหนือเป็นสัญญาณการกลับยมโลก ก่อนจะพานับเงินและงูคู่หูทั้งสองวาร์ปออกไปจากตรงนั้นทันที ทำให้ดาวเหนือต้องรีบวาร์ปตามไปติดๆ

ความร้อนที่แผดเผาอยู่ภายในนรกมาชั่วกัปชั่วกัลป์ ยังไม่ร้อนแรงเท่าไฟสุมใจที่ลามมาใกล้ก้นของดาวเหนือในเวลานี้ หนุ่มน้อยยมทูตฝึกหัดไม่รู้จะรายงานท่านยมว่ายังไงดี เกี่ยวกับมารสูทขาวหัวขาดที่พวกตนพากลับมาด้วย มิหนำซ้ำคนที่น่าจะช่วยตอบคำถามพวกนี้ได้อย่างนับเงิน ก็ดูท่าว่าจะหมดสติไปแล้ว

"นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ผมจะตอบทุกคำถามของท่านยมเอง"

คำพูดของไมเคิลที่ราวกับอ่านใจดาวเหนือออก เรียกให้หนุ่มน้อยหันขวับไปจ้องหน้าเขาด้วยความรู้สึกแปลกประหลาดมหัศจรรย์ เขาไม่ยักรู้ว่ายมทูตมีสกิลอ่านใจคนอื่นด้วย!!

"เอ่อ... ครับ"

และเพราะไม่รู้จะตอบว่ายังไงดี ดาวเหนือจึงได้แต่รับคำสั้นๆ แล้วเดินช้าๆ ตามหลังไมเคิลกับงูทั้งสองตัว ท่ามกลางสายตาของเหล่าผู้คุมสูทแดงที่จ้องมองมา กระทั่งทั้งหมดมาถึงยังบัลลังก์ทองอันร้อนแรงของท่านยม

"ข้าเคยบอกเจ้าแล้วใช่ไหมมานะ... ว่าไม่ให้เจ้าฆ่าพวกมาร"

พระสุรเสียงของท่านยมเต็มไปด้วยความอิดหนาระอาใจ ระหว่างที่เท้าคางมองภาพตรงหน้าซึ่งเกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่านับครั้งไม่ถ้วน ตั้งแต่เจ้าของชื่อมานะผ่านการทดสอบเข้ามาเป็นยมทูต และได้รับการแต่งตั้งให้เป็นรองหัวหน้าของเหล่ายมทูตในนรกโซนประเทศไทยแห่งนี้

"คอของพวกมารนั้นเปราะบาง แค่ถูกเคียวเกี่ยวเพียงนิดเดียว มันก็ขาดแล้วขอรับ" ยมทูตมานะอันเป็นคนเดียวกันกับไมเคิลก๊อปปี้ ตอบคำพูดของท่านยมได้อย่างหน้าตาเฉย เหมือนมันเป็นเรื่องธรรมดาที่จะเกิดกับเคียวของใครก็ได้ และจะเกิดกับมารตนไหนก็ได้

"ที่ตอบมา เจ้าแน่ใจใช่หรือไม่ ยมทูตมานะ... ข้าจะให้โอกาสเจ้าตอบอีกครั้ง" ท่านยมถอนหายใจ และตรัสถามย้ำอย่างใจเย็น... ที่สุด

"หากไม่เป็นเช่นนั้น เคียวของกระหม่อมก็คงจะคมเกินไป หรือไม่... กระหม่อมก็อาจจะมือหนักเกินไปขอรับ" ยมทูตมานะทำท่าครุ่นคิด เหมือนไม่รู้จริงๆ ว่าที่ตัวเองพลั้งมือสังหารมารตนนั้น เป็นเพราะอะไรกันแน่

"เอาล่ะๆ อย่าให้มีคราวหน้าอีกก็แล้วกัน ข้าให้โอกาสเจ้าเป็นครั้งที่ร้อยแล้วล่ะมั้ง จงจำไว้ให้ดีว่า เมื่อไหร่ที่ข้าเห็นเจ้าทำเกินกว่าเหตุ เจ้าจะไม่ได้รับการให้อภัยอีก"

นั่นคือคำคาดโทษครั้งที่ 100 ของท่านยมเช่นกัน ซึ่งชายผู้มีนามว่ามานะก็โค้งตัวรับคำ เพื่อที่จะกลับมาโค้งรับคำอีกเป็นครั้งที่ 101 ในวันพรุ่งนี้ มะรืนนี้ หรือไม่ก็ภายในอาทิตย์นี้

"ส่วนเจ้า... ยมทูตฝึกหัดดาวเหนือ"