บทที่ 7 การปรากฏตัวของมาร

กึก... กึก... กึก...

เสียงฟันกระทบกันอันเกิดจากการชักเกร็งบริเวณใบหน้าของชายชรา ดังอยู่ท่ามกลางความเงียบของราตรี สลับกับเสียงฉีกห่อวัคซีน... ห่อแล้วห่อเล่า และเสียงเข็มฉีดยาที่ถูกปักลงบนแขน ขา รวมไปถึงร่างกายเหี่ยวย่นทุกๆ ส่วนซึ่งโผล่พ้นเสื้อผ้าออกมา... เข็มแล้วเข็มเล่า โดยที่หญิงสาวไม่คิดจะดึงมันออก แม้ว่าวัคซีนภายในหลอดจะซึมเข้าสู่เส้นเลือดและผิวหนังไปจนหมดแล้วก็ตาม

"แกจะต้องชดใช้... ที่ทำให้พ่อฉัน แม่ฉัน กับน้องชายฉัน... ต้องตาย"

น้ำเสียงนั้นสั่นสะท้านตรงข้ามกับมือเรียวบางที่ปักเข็มฉีดยาลงบนผิวเนื้อเหี่ยวย่นอย่างบ้าคลั่ง เธอไม่สนใจหรอกว่าวัคซีนนรกนั่นจะเข้าไปในเส้นเลือดหรือกล้ามเนื้อ ขอแค่มันเข้าไปในร่างกายตาแก่คนที่ฆ่าครอบครัวของเธอก็พอ!!

"อึดจังนะครับ... โดนฉีดวัคซีนไปขนาดนั้นยังไม่ตาย ของเค้าดีจริงๆ น่าจะสร้างภูมิคุ้มกันได้หลายขุม" ดาวเหนือรีบวาร์ปตามนับเงินไปยืนอยู่ข้างเตียง ผิดจากหลายๆ เคสก่อนหน้าที่เขาพยายามอยู่ห่างจากเหยื่อของเธอมากถึงมากที่สุด เพราะไม่อยากให้ภาพคนตายติดตา

"หึ... คงอย่างนั้นล่ะมั้ง" นับเงินหัวเราะในลำคอ เธอยังไม่เรียกเครื่องบันทึกออกมา เพราะอีกพักใหญ่ดวงวิญญาณของชายแก่จึงจะออกจากร่าง

เฮือก... เฮือก...

เสียงแปลกปลอมอย่างอื่นจากร่างชักเกร็งบนเตียง เริ่มดังประสานกับเสียงกระทบกันของฟัน มันคือเสียงจากความผิดปกติของระบบหายใจ ขณะที่บนผิวหนังทั่วร่างของชายชราในชุดนอนแบบพิจามัสลายเส้นตรงแนวตั้งสีเทา เริ่มมีเหงื่อผุดขึ้น พร้อมๆ กันกับที่มีผื่นสีแดงเป็นตุ่มเล็กๆ ปรากฏขึ้นจางๆ

"อยากพูดอะไรนะ พอแล้วงั้นเหรอ ยัง... ยังไม่พอหรอกตาแก่... ฉันซื้อวัคซีนของแกผ่านตลาดมืดมาเยอะ นี่ยังฉีดได้ไม่ถึงครึ่งเลย" เธอคนนั้นหัวเราะปิดท้ายอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะปักเข็มฉีดยาหลอดสุดท้ายในมือลงบนคอของชายชราที่เวลานี้กำลังนอนปากเบี้ยว นัยน์ตาเบิกกว้างอยู่ตรงหน้าเธอ

"ฉันซื้อมาเท่าไหร่น่ะเหรอ... ก็แค่พันเดียวเอง อ้อ... ฉันหมายถึงวัคซีนพันเข็มน่ะ ไม่ใช่ค่าวัคซีนต้นทุนต่ำนั่นหรอก"

มือเรียวบางคว้ากระเป๋าหนังแบบสะพายข้างใบเขื่องที่วางบนพื้นขึ้นมาเปิด ก่อนจะเทวัคซีนที่เหลือออกมากองบนเตียง เตรียมฉีดเข้าร่างชายชราต่อเนื่องเหมือนไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย

"รุ่นพี่ได้ยินคุณลุงแกพูดอะไรไหมครับ ทำไมผมไม่เห็นได้ยินอะไรเลย" ดาวเหนืออดตั้งคำถามไม่ได้ หลังจากที่เห็นฆาตกรสาวถามตอบอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เมื่อครู่

"คงพูดอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ใกล้ถึงเวลาแล้ว" นับเงินตอบคำถามของดาวเหนือ ก่อนจะเรียกเครื่องบันทึกภาพรูปลูกตาออกมาถือไว้ ทว่าตอนนั้นเอง...

"รุ่นพี่ครับ มีบางอย่างกำลังมา"

เสียงเตือนของดาวเหนือทำให้นับเงินหยุดการกระทำทุกอย่างของตัวเอง เปลี่ยนเป็นยืนนิ่งจับสัมผัสแปลกปลอมที่พุ่งเข้ามาอวดร่างในชุดสูทขาวอยู่ด้านนอกหน้าต่างห้องบนชั้น 17 ของโรงแรมแห่งนี้

"หยุดเดี๋ยวนี้นะเจ้าพวกยมทูตต่ำช้า!!" ชายในชุดสูทขาววาร์ปหายจากด้านนอกหน้าต่าง เข้ามาภายในห้องพักที่ทั้งดาวเหนือ นับเงิน และฆาตกรสาวกับเหยื่อของเธอแออัดกันอยู่ พร้อมกับเปล่งแสงสีรุ้งสว่างไปทั่วห้อง จนดาวเหนือถึงกับต้องหยีตามองผู้มาเยือน

"หึ... มาจนได้นะ" นับเงินดึงปากกาสีดำที่เหน็บอยู่ด้านในเสื้อสูทของเธอออกมา และเปลี่ยนให้มันกลายเป็นเคียวสีดำขนาดใหญ่เกือบเท่าร่างบางของเธอ สองมือกระชับด้ามเคียวตั้งท่าเตรียมต่อสู้ เพื่อแย่งชิงดวงวิญญาณเต็มที่

"ถอยไปดีกว่าน่าคุณหัวหน้ายมทูต ผมไม่อยากจะทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ" ชายร่างสูงในชุดสูทขาวเสมือนพึ่งออกจากโรงงาน และยังไม่ผ่านการซัก พูดราวกับรู้จักมักจี่หญิงสาวเป็นอย่างดี

"เสียใจด้วยนะ ฉันมันเป็นพวกชอบทำร้ายผู้ชายซะด้วยสิ" นับเงินตอบพลางกลั้วหัวเราะ ตรงข้ามกับแววตาของเธอที่ดูยังไงก็ไม่ได้เจือความขบขันไว้แม้แต่นิดเดียว

"งั้นก็อย่ามาบีบน้ำตา อ้อนวอนขอวิญญาณของพวกเราคืนก็แล้วกัน!" อีกฝ่ายไม่พูดเปล่า แต่กางแขนขวาเรียกหอกสีขาวฝังเพชรคู่กายมาเตรียมพร้อมไว้ในมือด้วยเช่นกัน

"ดาวเหนือ! ดูเหยื่อไว้ อย่าให้คลาดสายตา" นับเงินสั่งยมทูตหนุ่มรุ่นน้องเสียงเข้ม ตาจ้องเขม็งไปที่มารสูทขาว ซึ่งส่งเสียงโวยวายสวนขึ้นมาทันทีที่ได้ยินคำพูดของเธอ

"พวกเจ้ามันต่ำช้าจริงๆ กล้าเรียกดวงวิญญาณชั้นสูงเหล่านี้ว่าเหยื่อได้อย่างไร ซ้ำยังพาพวกเขาไปกักขังทรมาน ไร้อารยะ"

คำพูดของคนสูทขาวทำเอาดาวเหนือถึงกับย่นหน้า นี่หรือพวกมารที่เหล่ายมทูตกล่าวขวัญถึงว่าหลงตัวเอง มั่นหน้าว่าพวกตนเป็นชนชั้นอารยะที่ใฝ่ในธรรม และเจริญกว่าเหล่าทวยเทพบนสรวงสวรรค์

"คนชั่วย่อมต้องได้รับโทษ มันก็ถูกแล้ว" นับเงินตอบเสียงโวยวายแบบสั้น กระชับ ได้ใจความ แต่ทำเอาคนฟังเป็นเดือดเป็นร้อน ราวกับถูกไฟนรกโลกันตร์แผดเผาทั่วร่าง

"แก... บังอาจใส่ความดวงวิญญาณอันสูงส่งของพวกเรา ข้าไม่มีวันให้อภัยเด็ดขาด! วันนี้คือวาระสุดท้ายของแก!" ชายในชุดสูทขาวกระชับหอกด้วยมือข้างเดียว ก่อนจะพุ่งเข้าใส่นับเงินทันที ใบหน้าของเขาแดงก่ำราวกับกำลังโกรธแค้นในสิ่งที่เธอพูด... ทั้งที่นั่นคือความจริง

"ก็เห็นพูดแบบนี้ทุกที"

ยิ่งได้ยินคำเย้ยหยันของนับเงิน เขาก็ยิ่งโกรธเกรี้ยว เปลี่ยนมาจับหอกด้วยสองมือ ตั้งท่าจะพุ่งหลาวทะลวงร่างของเธอให้มลายหายเป็นอากาศธาตุ หมดสิ้นเสี้ยนหนามในสามวิ

เคร้ง!!

นับเงินตวัดด้ามเคียวฟาดใส่ด้ามหอก แล้วตีลังกากลับหลังข้ามหัวชายสูทขาวไปยืนอยู่ด้านหลัง หญิงสาวใช้คมเคียวจ่อคออีกฝ่ายไว้ พร้อมกับร้องสั่งคู่หูของเธอ

"เจ้านิล! ซัพพอร์ทดาวเหนือด้วย"

สิ้นเสียงสั่งการ เจ้าของชื่อก็เลื้อยออกมาจากแขนเสื้อสูทของนับเงิน ปากคาบเครื่องบันทึกภาพรูปลูกตาเลื้อยแหวกอากาศเข้ามาพันแขนขวาของดาวเหนือเอาไว้

"ข้าไม่ยอมให้พวกแกทำแบบนั้นแน่! ข้าจะไม่ยอมให้พวกแกพาท่านผู้นั้นไปทรมานเด็ดขาด ปล่อยข้า!!"

เสียงโวยวายของคนสูทขาว เรียกให้ดาวเหนือหันไปมองเจ้าของเสียงซึ่งเวลานี้กำลังพยายามดิ้นรนที่จะพาตัวเองไปให้ถึงเตียงของ 'ท่านผู้นั้น' จนเลือดสีดำไหลซึมออกมาจากแผลบริเวณคอที่ถูกคมเคียวบาด

"เร็วเข้าดาวเหนือ ได้เวลาแล้ว!" นับเงินสั่งซ้ำเสียงเข้ม เมื่อเห็นยมทูตฝึกหัดหนุ่มน้อยยังหันรีหันขวางเก้ๆ กังๆ ทำอะไรไม่ถูก

"เอ่อ... ครับๆ นายยัง แชปแมน โอเวอร์โดสวัคซีนเสียชีวิต... คอนเฟิร์มเคส" หนุ่มน้อยเลียนแบบคำพูดและท่าทางของรุ่นพี่สาว ทว่าเมื่อเห็นดวงวิญญาณชายชราลุกจากร่างขึ้นมานั่งกุมหัวใจ เขาก็กลับมายืนงงในดงวัคซีนเหมือนเดิม

ฟ่อออออ!

เจ้านิลชำเลืองมองดาวเหนือนิดหนึ่ง มันส่งเสียงคล้ายขัดใจในความเชื่องช้าของเขา แล้วพุ่งตัวไปรัดคอดวงวิญญาณชายชราไว้ จนอีกฝ่ายถึงกับร้องลั่น

"โอ๊ย!! ชะ... ชะ... ช่วยด้วย... นี่มานอาไรอีกเนี่ย แกมาบีบคอช้านทำไม ขะ... ขะ... แค่นี้ช้านก็จะขาดใจตายยูแล้ว"

ยิ่งชายชราร้องโวยวาย เจ้างูก็ยิ่งรัดคอเขาแน่นขึ้นราวกับมีความแค้นส่วนตัวกันมาก่อน ทำเอาดาวเหนือจำต้องรีบพาทั้งสองวาร์ปไปยังปากทางเข้านรก ก่อนที่นายยังจะเสียชีวิตรอบสอง เพราะถูกงูรัดคอจนขาดอากาศหายใจ

"ฝากด้วยนะครับ ขอบคุณครับ" ยมทูตฝึกหัดดาวเหนือส่งตัวชายชราให้ผู้คุมสูทแดง พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอก ที่เขาไม่ได้ทำอะไรผิดพลาดจนภารกิจสำคัญล่ม

ฟ่อ... ฟ่อ...

เสียงเจ้านิลแลบลิ้นแปล่บๆ ดังอยู่ข้างหูดาวเหนือ เรียกสติหนุ่มน้อยให้หวนคิดถึงหัวหน้ายมทูตสาวซึ่งไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นตายร้ายดีอย่างไรบ้าง แต่ถ้าให้เขาเดาล่ะก็... เธอคงเอาชนะมารบ้าเลือดนั่นได้สบายๆ อยู่แล้ว ยกเว้นเสียแต่ว่า...

ฟ่ออออออ...

เสียงของเจ้านิลดังขึ้นอีก มิหนำซ้ำมันยังเลื้อยพาดบ่ามาตั้งท่าจะรัดคอดาวเหนืออีกด้วย!!

"โอเคๆ ไปแล้วๆ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!" ดาวเหนือบอกมัน แล้วรีบวาร์ปพาตัวเองกับเจ้างูกลับขึ้นมาบนโลกมนุษย์ ภายในห้องพักชั้น 17 ของโรงแรมหรู 5 ดาวอีกครั้ง

และนั่นทำให้ดาวเหนือพบว่า... มีพวกมารสูทขาวเพิ่มขึ้นมาอีกนับสิบตน แสงสว่างสีรุ้งของพวกมันเจิดจ้าไปทั่วทั้งห้องจนเขาแทบมองไม่เห็นสิ่งต่างๆ รอบตัวหรือแม้แต่หัวหน้ายมทูตสาว ตรงข้ามกับเจ้านิลที่เคยชินกับแสงสว่างทุกชนิด ต่างจากงูธรรมดาทั่วไปบนโลก

ฟ่อออออ...!!

มันพุ่งตัวออกจากไหล่ของดาวเหนือ พร้อมกับพ่นพิษใส่เหล่ามารตรงหน้าอย่างไม่เกรงกลัว จนพวกมันวาร์ปหลบกันพัลวัน นั่นเองที่ทำให้ดาวเหนือสังเกตเห็นใครคนหนึ่งที่นอนทรุดอยู่กับพื้นตรงนั้น

"รุ่นพี่!!"