บทที่ 9 ไม่รู้ตัวว่าหึงหวง

เมื่อสามีใกล้ถึงเวลาเลิกงาน เสวี่ยหมิ่นก็เดินออกจากห้องมาเตรียมจะทำน้ำแกงไก่ หญิงสาวจัดการทำไก่ก่อนจะนำไปต้มทำน้ำแกง เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้วเสวี่ยหมิ่นก็ยกหม้อลงจากเตาก่อนจะตักใส่ถ้วยซ่อนเอาไว้เหมือนเดิม

สามคนพ่อลูกที่เพิ่งเลิกงานมาก็เปิดประตูเดินเข้ามาในบ้าน หวังหยุนที่ได้กลิ่นหอมของน้ำแกงไก่ก็พูดขึ้นมาทันที

"หอมกลิ่นเนื้อจังเลย วันนี้เราจะได้กินเนื้อใช่ไหม"

"ใช่แล้ว วันนี้เสวี่ยหมิ่นขึ้นเขาไปเก็บผักป่าบังเอิญไปเจอไก่เข้าพอดีก็เลยจับกลับมาได้ วันนี้ทุกคนจะได้กินน้ำแกงไก่ ทุกคนไปล้างเนื้อล้างตัวเถอะจะได้มากินข้าวกัน" แม่หวังเอ่ยบอกอย่างอารมณ์ดีที่วันนี้จะได้กินเนื้อไก่

ทุกคนจึงรีบไปล้างหน้าล้างตาเตรียมตัวกินข้าว แม่หวังเอ่ยบอกให้เจียงซินหยูไปรับหลานทั้งสองคนที่โรงเรียนเพราะได้เวลาเลิกเรียนแล้ว สะใภ้เล็กของบ้านก็รีบเดินออกไปทันที

"คุณจับไก่ตัวนั้นมาได้อย่างไง" เมื่อหวังชิงเข้ามาในห้องก็เลยถามภรรยาด้วยความสงสัย เขาไม่มีทางเชื่อเด็ดขาดว่าเสวี่ยหมิ่นจะสามารถจับไก่ป่าตัวนั้นมาได้ด้วยตนเอง ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวจะสามารถจับไก่ที่วิ่งได้ปราดเปรียวได้อย่างไรกัน

"จริงๆ แล้วฉันก็ไม่ได้เป็นคนจับไก่ตัวนั้นได้เองหรอก ฉันบังเอิญไปเจอกับหานหยางบนเขา พอดีว่าหานหยางใช้ไก่ตัวนั้นแลกกับผักที่ฉันเก็บมาได้ก็เท่านั้นเอง" เสวี่ยหมิ่นขี้เกียจปั้นเรื่องโกหกหวังชิง เลยเล่าเรื่องที่ได้เจอออกมาตามตรง

"เธอคงไม่ได้นัดพบกับเจ้าหมอนั่นใช่ไหม" ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา เพราะเขารู้ดีว่าหานหยางเคยหลงรักภรรยาของเขามาก่อน แล้วอีกอย่างจะมีใครที่ไหนโง่เอาไก่มาแลกกับผักที่สามารถหาเก็บได้บนเขาทั่วไปกันล่ะ

"นี่คุณจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะ เรื่องอะไรที่ฉันจะต้องไปนัดพบกับเขาด้วย" เสวี่ยหมิ่นได้ยินที่หวังชิงพูดก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโมโหจึงโต้เถียงออกไปเสียงดังลั่น

"เธออย่ามาทำแกล้งไม่รู้เลยว่าเจ้าหมอนั่นมันชอบเธอ"

"เขาชอบฉันแล้วอย่างไร ตอนนี้ฉันก็เป็นภรรยาของคุณแล้วนี่ จะมีอะไรเปลี่ยนแปลงได้" เขาคอยแต่จะแสดงท่าทางรังเกียจเธอนักหนาไม่ใช่หรือไง แต่ทำไมครั้งนี้ถึงทำเหมือนหึงหวงเธอเช่นนี้ล่ะ ช่างไม่สมเหตุสมผลเอาเสียเลย เว้นแต่ว่าเขาจะมีใจให้กับเธอถึงได้แสดงอาการหึงออกมาแบบนี้

"ถ้าหากว่าย้อนเวลากลับไปได้เธอก็คงจะไปวางยาเจ้าหมอนั่นแทนฉันอย่างนั้นสิ" ชายหนุ่มพูดพร้อมกับจับข้อมือของหญิงสาวเอาไว้แน่น ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมตนเองจะต้องรู้สึกโมโหเพียงเพราะว่าหญิงสาวได้เจอกับหานหยาง

"นี่คุณกำลังพูดเรื่องอะไรของคุณ ปล่อยมือฉันเดี๋ยวนี้นะ หลินหลินกำลังมองอยู่นะ ทำอะไรหัดอายลูกบ้างสิ" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกพร้อมกับพยายามจะบิดข้อมือให้ออกจากการเกาะกุมของชายหนุ่ม

หวังชิงหันไปมองลูกสาวที่กำลังมองมาที่ตนเองกับเสวี่ยหมิ่น ชายหนุ่มจึงยอมปล่อยมือของภรรยาแล้วเดินไปอุ้มลูกสาวมากอดด้วยความรักใคร่

"ทำไมพ่อจะต้องดุแม่ด้วยคะ แม่ทำอะไรผิดเหรอ" หลินหลินเอ่ยถามพ่อด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกหวาดกลัวจริงๆ นะ กลัวว่าพ่อจะทำร้ายแม่

"หลินหลินไม่ต้องกลัวนะเด็กดี พ่อแค่แกล้งแม่เล่นเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอกครับ" ชายหนุ่มเอ่ยบอกกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มทุ้ม

"จริงหรอคะ"

"จริงสิ ไม่เชื่อก็ถามแม่ดูสิ"

"จริงหรอคะแม่" หลินหลินยังคงเอ่ยถามเสวี่ยหมิ่นเพราะไม่ค่อยจะเชื่อหวังชิงสักเท่าไร ก่อนหน้านี้เธอยังเห็นใบหน้าของแม่บิดเบี้ยวเพราะรู้สึกเจ็บที่โดนพ่อจับแขนอยู่เลย

"จริงจ้ะ พ่อของลูกแค่แกล้งแม่เล่นเท่านั้นเอง ไม่มีอะไรหรอก" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยไปตามน้ำเพราะไม่อยากให้ลูกเป็นกังวล

"จริงสิหลินหลินวันนี้ลูกจะได้กินไก่ด้วยนะ ดีใจไหมจ๊ะ" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยเปลี่ยนเรื่องทันทีที่มีโอกาส

"จริงหรอคะแม่ วันนี้หลินหลินจะได้กินไก่จริงๆ หรอคะ" เด็กน้อยเอ่ยถามแม่ด้วยความดีใจ เพราะนานมากแล้วที่ไม่ได้กินเนื้อสัตว์ จนเธอแทบจะลืมแล้วว่ามันมีรสชาติเป็นอย่างไร

"แม่ไม่โกหกลูกหรอก ตอนนี้ทุกคนน่าจะไปรอที่โต๊ะกินข้าวแล้ว พวกเราก็ไปกันเถอะ" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกกับลูกสาว เด็กน้อยจึงดิ้นรนให้คนเป็นพ่อปล่อยก่อนจะวิ่งไปจับมือแม่แล้วพากันเดินออกไปจากห้อง หวังชิงเห็นดังนั้นก็จึงเดินตามไป

ตอนนี้ทุกคนพากันมานั่งที่โต๊ะกินข้าวด้วยความตื่นเต้นที่มื้อนี้จะได้กินเนื้อ แต่ดูเหมือนว่าเจียงซินหยูกับลูกๆ ทั้งสองคนจะยังไม่กลับมา

"ทำไมสะใภ้เล็กถึงยังไม่มาเสียทีนะ คงไม่ได้เกิดอะไรขึ้นกับหลานทั้งสองของฉันหรอกใช่ไหม" แม่หวังเอ่ยออกมาด้วยความกังวลใจ โรงเรียนก็อยู่ไม่ไกลเท่าไร ทำไมสะใภ้เล็กกับหลานๆ ยังมาไม่ถึงเสียที

แต่ผ่านไปไม่นานเจียงซินหยูก็พาลูกทั้งสองคนเดินเข้ามาในบ้าน แม่หวังเอ่ยถามทันทีว่าทำไมถึงได้มาช้านัก เจียงซินหยูที่ก่อนหน้านี้ไปหาลูกที่โรงเรียน แต่เพราะหวังเหยาเล่นกับเพื่อนอยู่ เธอเดินหาเด็กน้อยทั่วโรงเรียนกว่าจะเจอก็ต้องใช้เวลาพอสมควรเพราะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายไปแอบเล่นกันตรงไหน