เมื่อนางร้ายทะลุมิติมาเป็นหญิงชนบท ยุค 70's

บนคอนโดหรูหราที่เหล่าคนมีเงินและคนมีชื่อเสียงอาศัยอยู่ เสวี่ยหมิ่นที่เพิ่งเลิกถ่ายละครเปิดประตูเข้าไปในห้องก่อนจะปิดแล้วเดินเอากระเป๋าไปวางบนชั้น หญิงสาวถอดเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าไปอาบน้ำก่อนจะออกมามีผ้าเช็ดตัวพันอยู่รอบกาย เสวี่ยหมิ่นเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบชุดนอนมาสวมใส่ก่อนจะทาครีมบำรุงแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงหนานุ่ม

ด้วยความที่วันนี้เธอทำงานหนัก ไม่นานก็ผล็อยหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย

เสวี่ยหมิ่นได้ยินเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น ใครกันที่มาเคาะห้องของเธอตอนนี้ คนจะหลับจะนอน ยิ่งทำงานมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวแม่ก็ด่าให้ซะเลย

ปังๆๆ

"ตื่นได้แล้ว จะนอนให้แสงตะวันมันแยงตาก่อนหรือไงกันถึงจะตื่นได้"

เสวี่ยหมิ่นได้ยินก็คิดว่าเธอจะต้องฝันอยู่แน่ๆ อยู่ห้องคนเดียวมาตลอด จะมีใครที่ไหนมาปลุกให้ลุกแบบนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นก็เลิกสนใจเสียงร้องเรียกข้างนอก

แต่ประตูห้องก็ยังถูกเคาะไม่เลิก ด้วยความรำคาญจึงลืมตาตื่นขึ้นมา เมื่อสายตาโฟกัสภาพ หญิงสาวก็ต้องรู้สึกตกใจเพราะคิดว่าตนเองนั้นโดนลักพาตัวมา ทำไมถึงได้มาอยู่ในห้องที่เก่าซอมซ่ออย่างนี้ได้ มองไปรอบห้องอยู่หลายครั้งภาพตรงหน้าก็ยังเหมือนเดิม รู้สึกว่าข้างกายเหมือนมีอะไรขยับก็หันไปมอง จึงเห็นว่าเป็นเด็กน้อยวัยประมาณสี่ขวบกำลังนอนหลับอยู่ หรือว่าเด็กคนนี้ก็โดนลักพาตัวมาเหมือนกัน

ยังไม่ทันได้คิดอะไรประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง เผยให้เห็นหญิงวัยกลางคนแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าเก่าๆ ยืนอยู่ หญิงคนนั้นก้าวเท้าเข้ามาในห้องด้วยใบหน้าบึ้งตึงก่อนจะเดินมาหาเธอที่เตียงแล้วยกกะละมังในมือสาดน้ำมาที่ใบหน้าของเธอ

เสวี่ยหมิ่นรู้สึกถึงความเปียกไปทั่วทั้งใบหน้าและลำตัว ยัยแก่นี่เป็นใครกันถึงได้กล้ามาทำกับเธอแบบนี้ อยากหาเรื่องตายนักใช่ไหม

"ฉันเรียกตั้งนานแล้วทำไมถึงไม่ยอมตื่นเสียทีหะนังตัวขี้เกียจ" แม่หวังเห็นสภาพของเสวี่ยหมิ่นแล้วก็รู้สึกสะใจไม่น้อย ใครบอกให้นังเสวี่ยหมิ่นไม่ยอมตื่นสักที เจอแบบนี้เข้าไปก็สมน้ำหน้าแล้ว

"นี่ยัยแก่ แกกล้าดีอย่างไงถึงได้มาทำกับฉันแบบนี้ อยากโดนตบนักใช่ไหม" เสวี่ยหมิ่นลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะผลักหญิงวัยกลางคนออกไปอย่างแรง

คนอย่างเสวี่ยหมิ่นที่มีแต่คนมาเอาใจ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนกล้าเอาน้ำสกปรกมาสาดใส่หน้าแบบนี้ อย่าให้ฉันหนีออกไปได้นะ จะแจ้งตำรวจให้มาจับพวกค้ามนุษย์อย่างยัยแก่นี่ไปขังคุกเสียให้เข็ด

"นังเสวี่ยหมิ่น แกกล้าผลักแม่สามีอย่างนี้เหรอ คอยดูนะ ฉันจะบอกอาชิงให้หย่ากับแก ดูสิว่าคนอย่างแกจะมีใครเอาไปเป็นภรรยา" แม่หวังตั้ั้งหลักได้ก็ชี้หน้าด่าเสวี่ยหมิ่นเสียงดังลั่นจนเด็กน้อยบนเตียงตกใจตื่นขึ้นมา

"นี่ยัยแก่ปากเหม็น พูดเรื่องอะไรของแก ฉันไปมีสามีตั้งแต่เมื่อไรกัน บอกพรรคพวกของแกด้วย ถ้าหากว่าไม่อยากติดคุกก็ให้ปล่อยฉันกับเด็กออกไป" เสวี่ยหมิ่นด่าว่าคนตรงหน้าด้วยความโกรธ ยัยแก่นี่พูดพล่ามเรื่องไร้สาระอะไรกัน

ร่างบางกำลังจะเดินไปที่ประตูต้องร้องออกมาดังลั่น เมื่อศีรษะเหมือนโดนอะไรสักอย่างมาบีบรัดอย่างรุนแรง โจรพวกนี้ทำอะไรกับเธอกันแน่ ถึงได้รู้สึกทรมานอย่างนี้ เสวี่ยหมิ่นทรุดตัวลงนั่งบนพื้นก่อนจะล้มนอนหมดสติไป

ร่างบางบนเตียงขยับตัวเล็กน้อยก่อนจะขยับเปลือกตาแล้วลืมขึ้น จำได้ว่าก่อนหน้านี้เธอโดนจับตัวมาแล้วก็กำลังทะเลาะกับยัยแก่น่ารังเกียจคนหนึ่ง หลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้แล้ว

ยังไม่ทันที่เธอจะขยับตัวลุกก็ต้องร้องออกมาด้วยความปวดหัวเมื่อภาพเหตุการณ์มากมายได้หลั่งไหลเข้ามาในสมอง พักหนึ่งกว่าทุกอย่างจะสงบ

นี่เธอทะลุมิติมายุค 70 เหรอเนี่ย แถมยังมีลูกและสามีแล้วอีกต่างหาก ใช้ชีวิตในยุคนี้ก็ใช่ว่าจะง่าย ทำไมเธอถึงได้ทะลุมิติมาที่นี่ได้

เจ้าของร่างเดิมก็ใช่ว่าจะเป็นผู้หญิงที่ดี สามีคนนี้ที่ได้มาก็เพราะว่าวางยาอีกฝ่าย เพียงแค่มีอะไรกันเสวี่ยหมิ่นร่างเดิมก็ตั้งท้อง ถึงจะเป็นสามีภรรยากันแต่ชายหนุ่มแสดงท่าทางรังเกียจหญิงสาวเป็นอย่างมาก เสวี่ยหมิ่นคนเดิมเป็นคนขี้เกียจ งานบ้านไม่ทำ เลี้ยงลูกให้อยู่อย่างอดยาก แถมยังดุด่าตบตีลูกสาว หวังหลินช่างเป็นเด็กน้อยที่น่าสงสารมาก เพราะแม่ก็ไม่รักย่าก็ใจร้าย ยังดีที่ยังมีพ่ออย่างหวังชิงให้ความสนใจอยู่

"แม่ฟื้นแล้วเหรอคะ" หวังหลินเดินเข้าไปหาแม่เมื่อเห็นว่าเสวี่ยหมิ่นลืมตาตื่นแล้ว ก่อนหน้านี้เธอรู้สึกตกใจเป็นอย่างมากที่แม่สลบไป ตอนนั้นพ่อของเธอกลับมาเอาของที่บ้านพอดีจึงอุ้มแม่ไปวางบนเตียงนอน ก่อนจะจะเดินออกจากบ้านไปอย่างไม่สนใจไยดี เหลือแต่เธอที่อยู่เฝ้าแม่ข้างเตียงส่วนย่าก็ไม่ได้ให้ความสนใจแม่ของเธอสักนิดเดียว

"หลินหลิน เด็กดีของแม่" เสวี่ยหมิ่นลุกขึ้นนั่งก่อนจะอุ้มเด็กน้อยไปนั่งบนตักแล้วโอบกอดด้วยความสงสาร ไม่รู้ว่าเพราอะไรถึงทำให้เธอรู้สึกเอ็นดูเด็กคนนี้เหลือเกิน ต่อไปนี้เธอจะต้องดูแลเด็กคนนี้ให้ดีที่สุด ส่วนคนอื่นเหรอ เธอไม่สนใจหรอก

"แม่หิวไหมคะ หลินหลินจะไปตักข้าวมาให้แม่" หวังหลินเอ่ยถามคนเป็นแม่อย่างรู้ความ ถึงแม้ตัวเองจะยังไม่ได้กินอะไรแต่ด้วยความเป็นห่วงแม่จึงให้ความสนใจแม่เป็นอันดับแรก

"หลินหลินช่างน่ารักที่สุดเลย รู้จักเป็นห่วงแม่แล้ว" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยจบก็ก้มใบหน้าลงไปหอมแก้มนิ่มหนึ่งที ดูสิเด็กอายุเท่านี้ยังรู้จักเป็นห่วงเธอ ผิดกลับสามีอย่างหวังชิงที่เอาแต่รังเกียจเธอ คอยดูนะถ้าเขายังทำตัวแบบนี้อยู่ เธอจะหย่ากับเขาให้รู้แล้วรู้รอดแล้วพาหลินหลินไปอยู่ที่อื่น

​​