บทที่ 8 ลูกชายผู้นำหมู่บ้าน

เสวี่ยหมิ่นก้าวเท้าเดินออกจากบ้านระหว่างทางก็เจอกับป้าลู่ที่เข้ามาทักทาย

"จะไปไหนเหรอภรรยาหวังชิง"

"ฉันจะไปเก็บผักบนเขาค่ะ" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยตอบด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล จนป้าลู่รู้สึกแปลกใจเพราะปกติแล้วหญิงสาวมักไม่ค่อยจะพูดจากับใครดีสักเท่าไร เจอหน้าใครก็ชอบทำใบหน้าบึ้งตึงใส่ จนคนอื่นๆไม่ค่อยจะกล้าทักทายหญิงสาวมากนัก

"ไปคนเดียวหรอภรรยาหวังชิง" ป้าลู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัย ที่เธอได้รับรู้มาก็คือสะใภ้ใหญ่ของบ้านหวังนั้นขี้เกียจเป็นอย่างมาก ไม่คิดว่าจะไปเก็บผักบนเขา

"ใช่ค่ะป้า ฉันไปก่อนนะคะเดี๋ยวจะสายไปมากกว่านี้แล้วแดดจะร้อน"

"ถ้าอย่างนั้นก็รีบไปเถอะจ้ะ" ป้าลู่เอ่ยบอกก่อนจะเดินกลับเข้าบ้านไปด้วยความแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้เก็บเอาเรื่องของบ้านอื่นมาคิดต่อ

ระหว่างทางเสวี่ยหมิ่นเจอป้าแก่ๆ หลายคน แต่ก็ไม่มีใครเข้ามาทักทายเธอเลยสักคนเดียว แต่ก็ดีเหมือนกันจะได้ไม่ต้องเสียเวลาพูดคุยกับอีกฝ่าย

หญิงสาวใช้เวลาไม่นานก็เดินมาถึงบนเขา เสวี่ยหมิ่นกวาดสายตามองหาผักป่าที่สามารถนำมากินได้ พอเจอก็รีบเข้าไปเก็บมาใส่ตะกร้าทันที

ร่างบางเดินหาไปเรื่อยๆ ก็เจอเข้ากับเห็ด หญิงสาวจึงเข้าไปเก็บหวังว่าจะเอาไปทำอาหารให้ลูกสาวกิน

เสวี่ยหมิ่นเหมือนได้ยินเสียงร้องของไก่ จึงเดินตามเสียงไปดู ก็เห็นว่าเป็นไก่ป่าตัวหนึ่ง เธอที่ใช้ชีวิตในเมืองมาตลอดเลยไม่รู้ว่าการจับไก่สักตัวนึ่งต้องทำอย่างไง จึงทำได้แค่มองด้วยสายตาละห้อยเพราะอยากจะกินเนื้อสัตว์

แต่แล้วเธอก็เห็นไก่ตัวนั้นนอนหมอบเพราะโดนก้อนหินปาเข้าใส่ ก่อนจะมีคนเดินเข้าไปจับไก่ตัวนั้นมาถือไว้ เสวี่ยหมิ่นเห็นว่าเป็นชายหนุ่มร่างหนาหน้าตาดีคนหนึ่ง เธอก็เคล้นความทรงจำว่าชายหนุ่มคนนี้เป็นใคร ก่อนจะนึกออกว่าเป็นลูกชายของผู้นำหมู่บ้านนั่นเอง

"เสวี่ยหมิ่น เธอเองก็ขึ้นเขามาหาของป่าเหมือนกันหรอ" หานหยางเพิ่งสังเกตเห็นหญิงสาวจึงเดินเข้าไปเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าจะมาเจออีกฝ่ายที่นี่

"ฉันมาเก็บผักป่าน่ะ นี่ก็กำลังจะกลับแล้ว" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกแต่สายตากับจ้องมองไปที่ไก่ตัวนั้นอย่างไม่วางตา จนชายหนุ่มสังเกตุเห็น

"เอาไปสิ ผมให้" หานหยางเอ่ยบอกพร้อมกับยื่นไก่ไปให้หญิงสาว ก่อนหน้าที่เสวี่ยหมิ่นจะแต่งงานกับหวังชิง เขาก็เคยชอบหญิงสาวมาก่อน ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะแต่งงานกะทันหันขนาดนั้น

"คุณให้ไก่ฉันแบบนี้ แล้วคุณจะกินอะไรล่ะคะ" ถึงแม้เธอจะอยากได้ไก่ตัวนี้มากแค่ไหน แต่ก็ต้องเอ่ยถามออกไปตามมารยาท

"ถ้าอย่างนั้นเธอก็เอาผักมาแลกก็แล้วกัน พอดีว่าผมอยากกินผัดผัก" หานหยางกลัวว่าให้ไก่หญิงสาวไปเฉยๆ อีกฝ่ายจะไม่ยอมรับก็เลยเอ่ยขอผักของหญิงสาวแทนถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนกัน

"ได้ค่ะ ขอบคุณมากนะคะ" หญิงสาวรีบหยิบตะกร้าออกมาก่อนจะหยิบผักให้ชายหนุ่มไปหอบหนึ่ง ช่างดีเหลือเกินวันนี้เธอจะได้มีเนื้อกินแล้ว หลินหลินลูกสาวของเธอจะได้ไม่ต้องอดอยากอีกต่อไป

เสวี่ยหมิ่นรับไก่มาจากชายหนุ่มก่อนจะนำมาใส่ตะกร้าด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม หานหยางเป็นหญิงสาวดีใจเพราะได้ไก่ไปตัวหนึ่งก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มตาม

"เธอรีบกลับบ้านเถอะ เดี๋ยวสายกว่านี้แดดจะร้อนเอา ผมเองก็จะกลับแล้ว" หานหยางเอ่ยบอกจบก็เดินออกไปทันที เสวี่ยหมิ่นก็ไม่รอช้าที่จะลงจากเขา

หญิงสาวมุ่งหน้ากลับบ้านระหว่างทางก็ไม่ได้หยุดคุยกับใครเลยสักคนเดียว หรือพูดง่ายๆ ก็คือไม่มีใครอยากจะเข้ามาคุยกับเธอมากนัก

"เธอไปไหนมา" พอกลับมาถึงบ้านเปิดประตูเข้าไปก็เจอกับแม่หวัง เจียงซินหยูและหวังเหม่ยกำลังนั่งคุยกันอยู่

แม่หวังเห็นเธอเดินเข้ามาในบ้านก็ลุกขึ้นเดินมาเอ่ยถามทันที

"ฉันไปเก็บผักบนเขามา พอดีว่าได้ไก่ป่ามาตัวหนึ่ง" หญิงสาวเอ่ยบอกพร้อมกับวางตะกร้าลง แม่หวังที่เห็นไก่นอนแน่นิ่งอยู่ในตะกร้าก็ตาโตขึ้นมาทันที ส่วนคนอื่นๆที่ได้ยินว่าเสวี่ยหมิ่นได้ไก่ ก็รีบลุกขึ้นมาดูอย่างไว

"ได้ไก่ป่ามาจริงๆ ด้วย พี่สะใภ้ใหญ่ทำยังไง ทำไมถึงได้ไก่ตัวนี้มาได้" เจียงซินหยูเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ ไม่คิดว่าผู้หญิงตัวเล็กๆ อย่างเสวี่ยหมิ่นจะจับไก่ป่าที่ปราดเปรียวขนาดนี้มาได้

"ฉันไปเก็บผัก เห็นไก่กำลังเดินอยู่ก็เลยลองเอาก้อนหินปาใส่ ไม่คิดว่ามันจะโดนจนไก่ล้มลง ช่างบังเอิญจริงๆ" ถ้าหากบอกว่าหานหยางเป็นคนให้เธอมา แม่หวังหรือคนอื่นๆ ก็จะต้องหาเรื่อง คิดว่าเธอนัดพบกับผู้ชายเป็นแน่ ทางที่ดีไม่พูดความจริงออกไปจะดีกว่า

"ช่างดีจริงๆ วันนี้จะได้กินเนื้อแล้ว ฉันไม่ได้ลิ้มรสชาติเนื้อมานานมากแล้ว" หวังเหม่ยเอ่ยออกมาด้วยความดีใจที่จะได้กินเนื้อ

"ถ้าอย่างนั้นเย็นนี้ฉันจะเป็นคนทำน้ำแกงไก่ให้ทุกคนกินเองนะ" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกกับทุกคน ถ้าหากว่าเธอได้เป็นคนทำอาหารก็จะได้ตักเก็บไว้กิน เพราะเธอเชื่อว่าแม่สามีไม่ยอมให้เธอกับลูกได้กินอิ่มแน่

"ดีเลย อาหาวกับอาเหยากลับมาจากโรงเรียนก็จะได้กินเนื้อแล้ว หลานของฉันทั้งสองคนจะต้องดีใจเป็นแน่" แม่หวังเอ่ยขึ้นด้วยความดีใจ เสวี่ยหมิ่นที่ได้ยินอดไม่ได้ที่จะเบะปากด้วยความหมั่นไส้ที่ยายแก่นี่นึกถึงแต่หลานสองคน แล้วลืมหลานอย่างหลินหลินลูกสาวของเธอ

"ถ้าอย่างนั้นฉันเอาผักกับไก่ไปเก็บในครัวก่อนนะ" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกจบก็เดินเข้าไปในครัวก่อนจะเอาผักกับไก่ไปเก็บไว้เพื่อรอทำอาหารตอนเย็น