บทที่ 6 ความลำเอียงของแม่สามีมาหาภัย

พ่อหวังพาหวังเหม่ยเดินไปที่อนามัยของหมู่บ้าน กว่าจะถึงหญิงสาวก็บ่นว่าปวดเมื่อยขา แต่ด้วยความกลัวว่าเลือดบนหัวจะไหลไม่หยุดเสียมากกว่าจึงทำให้เธอต้องจำใจเดินต่อไป

พอมาถึงอนามัยของหมู่บ้านพนักงานในอนามัยก็รีบออกมาดูทันที พอพ่อหวังแจ้งว่าลูกสาวหัวแตก อีกฝ่ายก็รีบไปตามหมอซ่งมาดูอาการ

หมอซ่งชายวัยกลางคนออกมาตรวจศีรษะของหวังเหม่ยทันที ได้ความว่าจะต้องเย็บแผล ตอนหวังเหม่ยได้ยินก็เกิดอาการกลัวร้องห่มร้องไห้ออกมาเสียงดังลั่นอนามัย ไม่ว่าพ่อหวังจะพูดปลอบอย่างไรหญิงสาวก็ไม่ยอมหยุดร้องไห้เสียที

หมอซ่งให้ลูกน้องไปเตรียมอุปกรณ์สำหรับใช้เย็บแผลที่ศีรษะ เรียบร้อยแล้วชายหนุ่มก็ลงมือเย็บ ไม่นานก็เสร็จ

ค่าหาหมอทั้งหมดหนึ่งหยวน พ่อหวังที่เอาเงินมาจากแม่หวังรีบควักจ่ายทันที ยังดีที่มีเงินจ่ายพอดี ไม่อย่างนั้นพ่อหวังก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร

พอเสร็จเรียบร้อยแล้วทั้งสองคนพ่อลูกก็พากันเดินกลับบ้าน ระหว่างทางหวังเหม่ยเอาแต่หยุดพักอยู่หลายครั้ง กว่าจะถึงบ้านก็มืดค่ำแล้ว

"เงินที่เหลือล่ะ" พอมาถึงบ้านก็เห็นแม่หวังยืนรออยู่ แต่แทนที่จะถามถึงลูกสาว แม่หวังกับถามถึงเงินแทน

"จ่ายค่าหมอหมดพอดี ไม่เหลือสักเหมาเดียว" พ่อหวังเอ่ยบอกเสียงห้วน ทำไมภรรยาของเขาช่างเป็นคนเห็นแก่เงินอย่างนี้นะ ลูกสาวได้รับบาดเจ็บแทนที่จะถามสักคำว่าเป็นอะไรมากไหม แต่กลับถามถึงเงินแทน ช่างเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องจริงๆ

"แม่ ฉันเจ็บอยู่นะ นี่แม่ไม่เป็นห่วงฉันเลยหรือไง ไม่ใช่เพราะฉันช่วยแม่เหรอ ถึงได้รับบาดเจ็บแบบนี้" หวังเหม่ยเสียงดังใส่แม่ด้วยความโมโห

"จะเสียงดังไปทำไมกัน กลัวคนข้างบ้านไม่ได้ยินหรือไง ตอนนี้อาเหม่ยก็ไม่เป็นอะไรมากแล้วนี่ ไปๆ เข้าบ้านไปกินข้าว" แม่หวังเอ่ยบอกจบก็เดินเข้าไปในบ้านทันที

พ่อหวังส่ายหัวให้กับความไม่ได้เรื่องของภรรยาก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านโดยมีหวังเหม่ยเดินตาม

ตอนนี้คนในบ้านได้มานั่งพร้อมหน้าพร้อมตากันที่โต๊ะกินข้าว แม่หวังเดินไปยกหม้อโจ๊กมาก่อนจะสั่งให้เจียงซินหยูไปหยิบถ้วยชามกับช้อนมา

แม่หวังตักโจ๊กใส่ถ้วยให้กับลูกชายคนเล็กอย่างหวังหยุนถ้วยใหญ่ก่อนจะตักให้หวังตงหาวกับหวังเหยาหลานชายกับหลานสาวสุดที่รัก หลังจากนั้นก็ตักให้คนอื่นๆ จนครบทุกคน

เสวี่ยหมิ่นมองถ้วยโจ๊กของตนเองกับลูกสาวก็รู้สึกว่าไม่ยุติธรรมสักนิดเดียว ทำไมโจ๊กในถ้วยของเธอกับเจียงซินหยูถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้ ทั้งที่ก็เป็นสะใภ้เหมือนกัน สะใภ้เล็กอย่างเจียงซินหยูได้โจ๊กแทบจะเต็มถ้วย แต่เธอได้เพียงแค่ก้นถ้วยเท่านั้นเอง แบบนี้มันจะไปอิ่มได้ไง ของหลินหลินก็ได้แค่นิดเดียว ยัยแก่นี่ช่างลำเอียงเสียเหลือเกิน

ไม่ใช่ของเธอที่ได้แค่นิดเดียวของสามีเธอเองก็ได้แค่นิดเดียวเหมือนกันแตกต่างจากน้องสามีอย่างหวังหยุนที่ได้โจ๊กจนแทบจะล้นถ้วย แต่ก็ช่างเถอะ เขาจะอิ่มหรือไม่อิ่มมันก็ไม่ใช่เรื่องของเธอสักหน่อย

เมื่อทุกคนกินข้าวกันเสร็จเรียบร้อยแล้วก็ต่างพากันแยกย้ายไปอาบน้ำก่อนจะเข้านอน เสวี่ยหมิ่นเปิดประตูเดินออกมานอกห้อง ก่อนจะเข้าไปในครัวแล้วแอบเอาโจ๊กที่ซ่อนเอาไว้ออกมาใส่ถ้วย ยังดีนะที่เมื่อเย็นนี้เธอเป็นคนต้มโจ๊กเลยตักแอบเอาไว้ เพราะคิดว่ายังไงยัยแก่นั่นก็ไม่ยอมให้เธอกับลูกได้กินอิ่มแน่

เสวี่ยหมิ่นถือถ้วยโจ๊กสองถ้วยเข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูแผ่วเบาเพราะกลัวว่าสามีจะตื่น หญิงสาวกวักมือเรียกหลินหลินให้มานั่งที่เก้าอี้ก่อนจะเลื่อนถ้วยโจ๊กไปวางตรงหน้า

"แม่รู้ว่าหลินหลินยังไม่อิ่ม แม่ก็เลยเก็บโจ๊กเอาไว้ให้ รีบกินเถอะ" เสวี่ยหมิ่นพูดกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เธอจะทนเห็นเด็กคนนี้หิวโหยได้อย่างไรกัน

"แม่ใจดีที่สุดเลยค่ะ" เด็กน้อยเอ่ยด้วยความดีใจเพราะเมื่อเย็นตนเองกินโจ๊กไม่อิ่มเลยสักนิดเดียว แต่จะขอให้ย่าตักให้อีกก็ไม่กล้าเพราะกลัวจะโดนดุ

ทั้งสองคนนั่งกินโจ๊กจนหมดถ้วย เสวี่ยหมิ่นก็นำถ้วยไปล้างก่อนจะอาบน้ำให้ลูกสาว พอแต่งตัวให้หลินหลินเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ถึงเวลาที่ตนเองจะไปอาบน้ำเสียที ร่างบางถือชุดกับผ้าเช็ดตัวเข้าไปในห้องน้ำ พอล็อกประตูเรียบร้อยแล้ว ก็ถอดชุดก่อนจะตักน้ำราดตัว เสวี่ยหมิ่นใช้เวลาอยู่ในห้องน้ำพักหนึ่งก่อนจะเปิดประตูเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อผ้าชุดใหม่

เสวี่ยหมิ่นเดินเข้าไปในห้องก็เห็นลูกสาวนอนหลับอยู่บนเตียงเรียบร้อยแล้ว หวังชิงนอนด้านใน ส่วนลูกสาวนอนตรงกลาง เสวี่ยหมิ่นเดินไปดับไฟก่อนจะขึ้นเตียงนอน

หญิงสาวนอนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย วางแผนชีวิตว่าวันพรุ่งนี้จะทำอย่างไรถึงจะไม่ต้องอยู่อย่างอดอยากแบบนี้ ถ้าหากเธอยังไม่ทำอะไรสักอย่างลูกของเธอจะต้องขาดสารอาหารตายเป็นแน่

เสวี่ยหมิ่นที่กำลังใกล้จะหลับรู้สึกว่ามีคนยื่นมือมากอด พอมองออกไปในความมืดก็เห็นว่าเป็นแขนแกร่งของหวังชิงนั่นเอง มือบางยกแขนของชายหนุ่มออกอย่างแผ่วเบา เพราะกลัวว่าอีกฝ่ายจะตื่นขึ้นมา ไม่นานหญิงสาวก็หลับจึงไม่รู้ว่าแขนที่ยกออกไปก่อนหน้านี้ได้กลับมากอดเธออีกแล้ว