บทที่ 4 เล่นละครคืองานถนัด

เสวี่ยหมิ่นได้ยินเสียงเหมือนคนเดินมาก็ปล่อยให้แม่สามีเข้ามาทุบทำร้ายตนเองก่อนจะร้องให้คนช่วย คิดแล้วเวลานี้สามีกับคนที่บ้านน่าจะกลับมาแล้ว ถ้าหากว่าหวังชิงเห็นเธอทำร้ายแม่สามีก็คงจะดูไม่ดีสักเท่าไร มีสิบปากก็ไม่รู้จะแก้ตัวให้ตนเองอย่างไร ปล่อยให้ทุกคนเห็นการกระทำของแม่สามีจะดีกว่า

"แม่คะ อย่าทำอะไรฉันเลยนะคะ ฉันเจ็บ" เสวี่ยหมิ่นร้องอ้อนวอนทั้งน้ำตา หวังชิงกับหวังหยุนและพ่อสามีอย่างหวังเฉินเข้ามาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็รู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก

พ่อหวังกับหวังชิงรีบเข้าไปแยกเสวี่ยหมิ่นกับแม่หวังออกจากกันทันที เมื่อเห็นว่าแม่หวังเอาแต่ทำร้ายเสวี่ยหมิ่นไม่หยุด

"พอเถอะครับแม่" หวังชิงร้องห้ามแม่พร้อมกับเอาตัวไปขวางไม่ให้แม่ทำร้ายภรรยา ที่เขาห้ามก็ใช่ว่าจะเป็นห่วงหญิงสาวแต่อย่างใด แค่ไม่อยากให้แม่ต้องมารับโทษด้วยข้อหาฆ่าคนตาย

"อาชิงจะมาห้ามแม่ทำไม แม่จะเอาเลือดหัวของนังเสวี่ยหมิ่นออก" แม่หวังยังคงยกเท้าขึ้นเตะไปมาหวังว่ามันจะโดนเสวี่ยหมิ่นสักทีสองที ทำไมสามีกับลูกชายจะต้องมาห้ามด้วย หรือว่าทั้งสองคนจะเข้าข้างนังจิ้งจอกนั่น

"คุณคะ ช่วยฉันด้วยค่ะ" เสวี่ยหมิ่นร้องบอกพร้อมกับกอดหวังชิงเอาไว้แน่นราวกับว่ากลัวแม่สามีเสียหนักหนา รู้จักคนอย่างเสวี่ยหมิ่นน้อยไปแล้ว แค่แสดงละครโดนรังแกทำไมเธอจะทำไม่เป็น

"คุณก็หยุดบ้าเสียทีเถอะเซียงหนิง" พ่อหวังเอ่ยขึ้นเสียงดัง ทำเอาแม่หวังหยุดนิ่งทันที ทำไมเขาจะไม่รู้นิสัยชอบหาเรื่องของภรรยากัน ไม่รู้ทำไมภรรยาเขาถึงได้รังเกียจสะใภ้คนนี้นัก ถ้าหากว่าไม่ชอบไม่ถูกชะตาก็แต่ไม่ต้องเข้าไปยุ่งด้วยก็เท่านั้นเอง

"แล้วทำไมอาเหม่ยถึงได้ไปนอนอยู่ตรงนั้น" พ่อหวังหันไปเห็นลูกสาวคนเล็กนอนอยู่บนพื้นก็เอ่ยถามขึ้นทันที ทุกคนจึงหันไปให้ความสนใจคนร่างบางที่นอนอยู่บนพื้น หวังชิงรีบเข้าไปใช้มือเขย่าแขนของน้องสาว แต่เรียกเท่าไรหวังเหม่ยก็ยังไม่ตื่น ชายหนุ่มจึงอุ้มร่างบางไปนอนบนเตียงในห้องนอน ก่อนจะสังเกตุเห็นว่ามีเลือดออกที่ศีรษะของน้องสาว

"มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมน้องเหม่ยถึงได้หัวแตก" หวังชิงเอ่ยถามขึ้นเสียงเครียด

"พี่สะใภ้ใหญ่น่ะสิคะ ทำร้ายน้องเหม่ยจนหัวแตก" เจียงซินหยูรีบเอ่ยฟ้องทุกคนทันที เสวี่ยหมิ่นละอยากจะหัวเราะ ทำไมยัยนี่ถึงได้ช่างขี้ฟ้องอย่างนี้นะ แต่เรื่องอะไรที่เธอจะกลัว เธอไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย หวังเหม่ยวิ่งเอาหัวไปชนโต๊ะเองต่างหาก

"เป็นอย่างที่น้องสะใภ้เล็กบอกหรือเปล่าเสวี่ยหมิ่น" หวังชิงได้ยินก็รีบหันมาเอ่ยถามภรรยาเสียงเข้ม ถึงแม้จะไม่ค่อยเชื่อว่าคนอย่างเสวี่ยหมิ่นจะกล้าทำร้ายน้องสาวของเขา แต่ก็อดที่จะถามออกไปไม่ได้

"ฉันเปล่านะคะ คุณก็เห็นว่าฉันไม่มีแรงแม้แต่จะเชือดไก่ จะเอาแรงที่ไหนไปทำร้ายน้องเหม่ยได้ น้องสะใภ้เล็กคงเข้าใจอะไรผิดเป็นแน่" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยปฏิเสธด้วยน้ำเสียงน่าสงสาร เสวี่ยหมิ่นคนเดิมถึงแม้จะกล้าวางยาจับหวังชิงเป็นสามีแต่ก็ใช่ว่าหญิงสาวจะใจกล้าทุกเรื่อง โดยเฉพาะเรื่องตบตี เสวี่ยหมิ่นคนเดิมไม่มีทางทำเด็ดขาด ก่อนหน้านี้หญิงสาวก็เป็นคนที่โดนทำร้ายมาตลอด

"ยังจะกล้าหน้าด้านแก้ตัวว่าไม่ได้ทำอีกเหรอ ฉันเห็นกับตาว่าแกหลบอาเหม่ย ถึงทำให้อาเหม่ยล้มหัวไปกระแทกกับโต๊ะจนหัวแตก" แม่หวังได้ยินคำปฏิเสธก็รีบเอ่ยออกมาทันที

"ทุกคนก็ได้ยินที่แม่พูดแล้วนะคะ น้องเหม่ยจะเข้ามาทำร้ายฉัน ฉันกลัวมากก็เลยหลบเท่านั้นเอง ไม่คิดว่าน้องเหม่ยจะล้มจนหัวไปกระแทกโต๊ะ ถ้าหากว่าฉันรู้ก่อนหน้าว่าจะเป็นอย่างนี้ ฉันคงไม่กล้าหลบหรอก คงยอมให้น้องเหม่ยทำร้ายเสียยังดีกว่า" เสวี่ยหมิ่นเล่าออกมาทั้งน้ำตา เรื่องบีบน้ำตาไม่มีใครเก่งเท่าเธออีกแล้ว แสดงละครมาหลายเรื่อง เธอถึงกับได้รางวัลนางร้ายเจ้าน้ำตา ตีบทแตกกระจุยกระจายแบบนี้  ใครเห็นก็ต้องรู้สึกสงสารบ้างแหละน่า

"โอ๊ย! ฉันเจ็บ" ยังไม่ทันที่ใครจะเอ่ยอะไรออกมาอีก หวังเหม่ยที่ฟื้นขึ้นมาก็ร้องด้วยความเจ็บ ทุกคนจึงหันไปให้ความสนใจหวังเหม่ยทันที

"เป็นอย่างไงบ้างอาเหม่ย" พ่อเฉินเดินเข้าไปเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

"พ่อ ฉันหัวแตก มีเลือดออกด้วย ฉันจะตายไหม ฮือๆๆ" หวังเหม่ยเห็นพ่อก็เอ่ยบอกก่อนจะร้องไห้ออกมา

"เดี๋ยวพ่อจะพาไปหาหมอที่อนามัย ไปให้หมอซ่งดูแผลเสียหน่อย ว่าเป็นอะไรมากไหม" พ่อหวังเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง ถึงแม้จะพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ยังไม่รู้ว่าเงินที่มีอยู่จะพอค่ารักษาไหม

"อาเหม่ยคงไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง ไม่ต้องไปหาหมอให้เปลืองเงินหรอก" แม่หวังที่เหลือเงินติดกระเป๋าไม่เท่าไรจึงเอ่ยออกไปแบบนั้น ดูแล้วลูกสาวของเธอก็ไม่ได้เป็นอะไรมากนี่ นอนพักผ่อนสักเล็กน้อยก็คงดีขึ้นเอง

"ขนาดเงินจะพาลูกไปหาหมอ คุณยังหวงหรือไง" พ่อหวังตะคอกใส่ภรรยาด้วยความโมโห เขารู้ว่าภรรยาของตนเองนั้นตะหนี่เป็นที่สุด แต่ไม่คิดว่าจะหวงเงินถึงขนาดไม่อยากพาลูกที่ได้รับบาดเจ็บไปหาหมอ

"อาเหม่ยเองก็คงไม่อยากไปหรอก อาเหม่ยบอกพ่อไปสิว่าลูกสบายดีแล้ว" แม่หวังหันไปพูดกับหวังเหม่ยที่ตอนนี้เอาแต่ร้องไห้

"ฉันอยากไปหาหมอ ฮือๆ" หวังเหม่ยไม่ฟังที่แม่บอก แม่จะไม่ให้เธอได้หาหมอได้อย่างไงกัน ถ้าหากว่าเลือดไหลไม่หยุดจะทำอย่างไง

"เอ๊ะ นังลูกคนนี้นี่ อย่าทำตัวสำออยนักจะได้ไหม เจ็บแค่นี้มันไม่ตายหรอก แต่ถ้าหากว่าไม่มีเงินซื้อกับข้าวกินนี่สิมันจะพากันอดตายหมดทั้งบ้าน" แม่หวังที่ได้ยินลูกสาวพูดแบบนั้นก็ต่อว่าออกมาด้วยความโมโห

"อาเหม่ยไม่ต้องไปสนใจ เดี๋ยวพ่อพาไปหาหมอเอง" พ่อหวังเอ่ยบอกจบก็ประคองลูกสาวเตรียมจะพาไปหาหมอที่อนามัย พอหมดเรื่องแล้วเสวี่ยหมิ่นก็เดินแยกตัวไปเข้าห้อง เธอกำลังจะเดินไปนั่ง ก็โดนหวังชิงจับมือเอาไว้เสียก่อน เขาคงไม่ได้มาหาเรื่องเธอใช่ไหม