บทที่ 3 ตบสั่งสอน

เสวี่ยหมิ่นเปิดประตูห้องออกมาก็เจอเข้ากับเซียงหนิงแม่สามียืนถือไม้ด้วยใบหน้าบึ้งตึง

"ออกมาเสียทีนะนังตัวดี กล้าดีอย่างไงถึงได้พังตู้กับข้าวแล้วเอาของที่ฉันจะเอาไว้ให้หลานฉันมากิน" แม่หวังตะคอกเสียงใส่สะใภ้คนโตด้วยความโมโห เป็นตัวขี้เกียจยังไม่พอ ยังจะทำตัวเป็นโจรขโมยของอีก ถ้าหากว่าเธอไม่สั่งสอนอีกฝ่ายเสียบ้างก็อย่างมาเรียกเธอว่าเซียงหนิงเลย

"หลินหลินก็เป็นหลานของแม่เหมือนกันนี่ ทำไมจะกินไม่ได้" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยเสียงดัง ถึงแม้จะรู้ว่าหลานที่แม่หวังหมายถึงนั้นคือหวังตงหาวกับหวังเหยา ลูกของเธอผิดตรงไหนทำไมจะต้องมารังเกียจไม่ยอมให้หลินหลินได้กินอาหารดีๆ บ้าง จะให้เด็กที่ควรจะได้รับสารอาหารกินแต่ข้าวกับผักได้อย่างไรกัน

"หลานของฉันมีแค่อาหาวกับอาเหยาเท่านั้น ส่วนคนอื่นไม่ใช่ ดูสิวันนี้ฉันจะตีแกกับนังเด็กหัวขโมยอย่างนังหวังหลินให้ตายเลย" แม่หวังพูดจบก็ยกไม้ขึ้นเตรียมจะฟาดเข้าที่ร่างบางของเสวี่ยหมิ่น แต่หญิงสาวก็เข้ามาแย่งไม้ไปเสียก่อน เสวี่ยหมิ่นโยนไม้ในมือทิ้ง แต่แม่หวังกลับไม่ยอมแพ้ ปรี่เข้าไปจะตบเสวี่ยหมิ่นให้ได้ หญิงสาวจึงหลบทำเอาแม่หวังที่ตั้งท่าจะตบเต็มที่ถึงกับเซถลาเสียหลัก

"นี่ยัยแก่ อย่าคิดว่าจะมาตบตีคนอื่นได้ตามใจชอบนะ" เสวี่ยหมิ่นด่าว่าแม่สามีอย่างไร้ความเกรงกลัว แม่สามีอย่างนี้น่านับถือตรงไหนกัน คอยดูนะ ถ้ากล้าทำร้ายเธอกับหลินหลินละก็ เธอไม่มีทางปล่อยยัยแก่มหาภัยนี่ไปแน่ รู้จักคนอย่างเสวี่ยหมิ่นน้อยไปเสียแล้ว เธอที่เป็นถึงนางร้ายเบอร์หนึ่งจะยอมให้คนในยุคนี้รังแกได้อย่างไรกัน

"ไปตายเสียเถอะนังสารเลว" แม่หวังเอ่ยบอกจบก็เข้าไปง้างมือเตรียมจะตบเสวี่ยหมิ่น แต่ครั้งนี้หญิงสาวไม่ได้หลบ เธอยกมือขึ้นรับก่อนจะตบเข้าที่ใบหน้าของแม่หวังอย่างเต็มแรง ทำเอาอีกฝ่ายหน้าหันร้องออกมาด้วยความเจ็บ เสวี่ยหมิ่นเห็นแล้วรู้สึกสะใจไม่น้อย

"นี่แกกล้าตบฉันเหรอนังเสวี่ยหมิ่น" แม่หวังเอามือกุมที่แก้มพร้อมกับตะคอกเสียงใส่เสวี่ยหมิ่น ถ้าหากว่านังบ้านี่ไม่วางยาจับลูกชายของเธอจนท้องป้องออกมา อย่าหวังเลยว่าเธอจะให้คนอย่างอาชิงแต่งกับมัน ช่างเป็นผู้หญิที่ร้ายกาจเสียจริงๆ ทำไมบ้านของเธอจะต้องมีคนอย่างนี้มาอาศัยอยู่ด้วยก็ไม่รู้ แม่หวังได้แต่คิดในใจด้วยความโกรธ

"ยิ่งกว่าตบก็กล้าถ้าหากว่ายังบ้าไม่หยุดแบบนี้" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"นังเสวี่ยหมิ่น! อาเหม่ย อาหยู ช่วยแม่ด้วย นังเสวี่ยหมิ่นมันกำลังจะฆ่าแม่แล้ว" แม่หวังตะโกนร้องให้คนช่วยเสียงดังลั่นบ้าน หวังเหม่ยที่เป็นลูกสาวคนเล็กกับเจียงซินหยูสะใภ้เล็กของบ้านได้ยินเสียงเอะอะก็รีบเปิดประตูห้องออกมาดู ภาพที่เห็นก็ไม่ผิดอย่างที่คิดไว้ว่าแม่หวังกำลังทะเลาะกับเสวี่ยหมิ่น แต่ทุกครั้งแม่ของเธอจะได้เปรียบตลอด ไม่รู้ทำไมครั้งนี้ใบหน้าแม่ของเธอถึงได้มีรอยแดงของฝ่ามือได้

"นังเสวี่ยหมิ่น นี่แกกล้าทำร้ายแม่ของฉันเหรอ" หวังเหม่ยมาได้ก็ชี้หน้าด่าว่าเสวี่ยหมิ่นด้วยความโมโหทันที กล้าดีอย่างกันถึงได้มาทำกับแม่ของเธอแบบนี้ วันนี้เธอจะต้องสั่งสอนนังนี่ซะแล้ว

"นั่นสิ เป็นถึงสะใภ้ใหญ่ของบ้าน แต่ทำไมถึงได้ทำร้ายแม่สามี แบบนี้จะปล่อยไปไม่ได้นะน้องเหม่ย" สะใภ้เล็กของบ้านอย่างเจียงซินหยูเอ่ยยุแยงทันที เธอรู้สึกไม่ถูกชะตากับเสวี่ยหมิ่นมานานแล้ว ถ้าหากว่าอีกฝ่ายโดนตบสั่งสอนบ้างเสียก็ดี

"ฉันไม่ปล่อยนังเสวี่ยหมิ่นนี่ไปแน่พี่สะใภ้เล็ก" หวังเหม่ยเอ่ยบอกจบก็ปรี่เข้าไปหาเสวี่ยหมิ่นทันที มือบางง้างขึ้นเตรียมจะตบแต่แล้วก็ต้องตกใจเมื่อโดนเสวี่ยหมิ่นผลักอย่างแรงทำให้เสียการทรงตัวจนเกือบจะล้ม หวังเหม่ยรู้สึกเสียหน้าที่โดนอีกฝ่ายเล่นงานจึงวิ่งเข้าไปจะตบเสวี่ยหมิ่น แต่ร่างบางกลับหลบอย่างไวทำเอาหวังเหม่ยล้มจนหัวกระแทกกับขอบโต๊ะ

"โอ๊ย! เจ็บ แม่ดูสิว่าหัวของฉันแตกหรือเปล่า" หวังเหม่ยร้องออกมาเสียงดังพร้อมกับยกมือขึ้นกุมที่ศีรษะ รู้สึกได้ถึงความเปียกที่มือ เลยยกมาดู เห็นว่ามีเลือดสีแดงก็กรีดร้องออกมาดังลั่นก่อนจะเป็นลมล้มพับไปกับพื้น

"นี่แกทำลูกของฉันหัวแตก แกไม่ตายดีแน่นังเสวี่ยหมิ่น" แม่หวังโมโหจนตัวสั่นตะคอกเสียงดังลั่นก่อนจะปรี่เข้าไปหาเสวี่ยหมิ่นทันที ถ้าหากว่าวันนี้เธอไม่ได้แก้แค้นให้ลูกก็อย่ามาเรียกเธอว่าเซียงหนิงเลย

"ยัยแก่ตาไม่หรือไงกัน ถึงได้บอกว่าฉันทำร้ายลูกของแก ไม่ใช่ว่าน้องเหม่ยจะทำร้ายฉันก่อนเหรอ ฉันก็แค่หลบเท่านั้นเอง ใครใช้ให้น้องเหม่ยเอาหัวไปโขกกับโต๊ะเองล่ะ แบบนี้จะมาโทษฉันไม่ได้นะ" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงราบเรียบ อยากจะทำร้ายเธอแต่ดันพลาดทำตัวเองเจ็บแทน แล้วจะมาใส่ความว่าเธอเป็นคนทำ คนอย่างเสวี่ยหมิ่นไม่ยอมรับผิดง่ายๆ หรอกนะ

"อาหยูมาช่วยแม่จัดการมันสิ จะมั่วยืนเฉยอยู่ทำไม" แม่หวังเอ่ยบอกลูกสะใภ้คนเล็กที่ยืนอยู่ไม่ไกล แต่เจียงซินหยูที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดก็รู้สึกหวาดกลัวเหมือนกัน ทำไมนังเสวี่ยหมิ่นถึงได้กล้าสู้คนแล้วล่ะ ก่อนหน้านี้นังนี่ยังไม่กล้าแม้แต่จะเถียงแม่สามีเสียด้วยซ้ำ

"ถ้าไม่อยากเจ็บตัวก็เข้ามาเลย" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยด้วยน้ำเสียงแข็งกร้าว อยู่กันดีๆ ไม่ชอบใช่ไหม ถ้าอย่างนั้นเธอจะจัดให้คนละทีสองทีเอาให้ไม่กล้าหาเรื่องเธอไปหลายวันเลย

เจียงซินหยูยังคงยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะไม่กล้าเข้าไปใกล้เสวี่ยหนิง กลัวว่าอีกฝ่ายจะทำให้ตัวเองเลือดตกยางออกเหมือนกับหวังเหม่ย แต่ดูเหมือนแม่สามีจะไม่ค่อยมีสมองคิดสักเท่าไรเพราะอีกฝ่ายพุ่งเข้าไปหาเสวี่ยหมิ่นทันที เธอจึงทำได้แค่ยืนมองเพราะไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวด้วย