บทที่ 2 อาหารมื้อแรกของยุคอดอยาก

เสวี่ยหมิ่นรู้สึกหิวขึ้นมาแล้วจริงๆ จึงบอกให้ลูกสาวอยู่ในห้องก่อนที่ตนเองจะเปิดประตูออกไป ร่างบางเดินไปที่ห้องครัวขนาดเล็กที่เก่าซอมซ่อ หญิงสาวมองหาข้าวก็ไม่มีเหลือเลยสักนิดเดียว มองหาของกินอยู่หลายที่ก็หาไม่เจอ สายตากวาดมองไปทั่วห้องครัวก็เจอเข้ากับตู้กับข้าวเก่าๆ ที่แทบจะพุพัง ถ้าหากว่าเป็นยุคที่เธออยู่ไม่มีทางที่คนจะเอาเศษไม้แบบนี้มาใช้เด็ดขาด

เสวี่ยหมิ่นเดินไปที่ตู้กับข้าวก่อนจะเอื้อมมือไปเปิด ปรากฏว่ามันโดนคล้องกุญแจอยู่ทำให้ไม่สามารถเปิดได้ นี่เธอทะลุมิติมาอยู่ยุคอดอยากจริงๆ ขนาดอาหารยังต้องหวงกันถึงขนาดนี้ ถ้าหากว่าเธอมีมิติเหมือนในนิยายก็ดีน่ะสิ จะได้ไม่ต้องอยู่ที่นี่อย่างขาดแคลนอาหาร แค่คิดหญิงสาวก็ลองยื่นมือออกไป หวังว่าจะมีสิ่งของที่อยากได้โผล่มาตามที่คิดเหมือนในนิยาย แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่มีของที่ต้องการออกมาเสียที ทำเอาเสวี่ยหมิ่นรู้สึกหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ในเมื่อทะลุมิติมาที่นี่แล้วไม่มีมิติติดตัวมาด้วย เธอก็คงต้องพังไอ้ตู้กับข้าวเฮงซวยนี่แล้ว

เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็กวาดสายตามองหาสิ่งของที่จะเอามาทุบกุญแจ เสวี่ยหมิ่นมองเห็นท่อนไม้จึงเดินไปหยิบมาถือไว้ ช่างพอดีมือเสียเหลือเกิน หญิงสาวเดินไปที่ตู้กับข้าวก่อนจะยกไม้ฟาดไปที่กุญแจอย่างแรง ฟาดไปหลายครั้งก็ยังไม่ออก ทำเอาเสวี่ยหมิ่นโมโหขึ้นมาทันที ทำไมไอ้กุญแจบ้านี่ถึงได้แข็งแรงถึงขนาดนี้นะ

หญิงสาวใช้แรงทั้งหมดที่มีฟาดไม้ลงบนกุญแจอย่างแรงจนครั้งนี้มันหลุดออกจากกัน ทำเอาเสวี่ยหมิ่นดีใจเป็นอย่างมาก มือบางโยนไม้ทิ้งก่อนจะเอากุญแจที่คล้องตู้ออกแล้วเปิดตู้กับข้าว ภายในมีข้าวสารเพียงแค่น้อยนิดกับไข่สามฟองแล้วก็เครื่องปรุงนิดหน่อย เสวี่ยหมิ่นรู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมากเพราะคิดว่าตู้ที่ล็อกกุญแจเอาไว้จะต้องมีของดีอย่างแน่นอน ที่ไหนได้ในตู้แทบไม่มีอะไรเลย ไม่รู้จะล็อกเอาไว้ทำไมกัน แต่ก็ยังดีกว่าไม่มีอะไรกิน เมื่อคิดได้ดังนั้นหญิงสาวก็เอาข้าวออกมาหุง เธอเองนั้นทำไม่เป็นหรอก แต่เพราะมีความทรงจำจากร่างเดิมอยู่การก่อไฟหุงข้าวจึงไม่ใช่ปัญหา

เสวี่ยหมิ่นจัดการก่อไฟก่อนจะเอาข้าวใส่หม้อมาตั้ง หลังจากหุงข้าวเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เอาไข่มาทอดสองฟอง หญิงสาวตักข้าวสองจานพร้อมกับไข่ทอดสองใบ เสร็จเรียบร้อยแล้วก็ถือเดินไปที่ห้องนอน หวังหลินเห็นเสวี่ยหมิ่นเปิดประตูเข้ามาในห้องก็หันมาให้ความสนใจทันที

"หลินหลิน มากินข้าวได้แล้วจ้ะ" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนจะเดินเอาจานไปวางบนโต๊ะ เด็กน้อยรีบวิ่งเข้ามาหาคนเป็นแน่ก่อนจะปีนไปนั่งบนเก้าอี้ สายตามองไปเห็นข้าวกับไข่ทอดก็ร้องออกมาด้วยความดีใจ เพราะนานมากแล้วที่เธอไม่ได้กินไข่ เคยเห็นแต่หวังตงหาวกับหวังเหยาที่เป็นลูกชายกับลูกสาวของอาสะใภ้เล็กได้กินไข่แทบจะทุกวัน ตอนนั้นเธอรู้สึกอิจฉาเป็นอย่างมาก ดูสิตอนนี้แม่ก็เอาไข่มาให้เธอกินแล้ว ทำไมวันนี้แม่ช่างดีกับเธอเหลือเกิน

เด็กน้อยใช้มือตักข้าวกับไข่ทอดเข้าไปในปากก่อนจะเคี้ยวด้วยความอร่อย ทั้งสองกินข้าวด้วยกันจนหมดจานก่อนจะดื่มน้ำตามลงไป

"แม่คะ หลินหลินอยากกินข้าวกับไข่ทุกวันเลย" หวังหลินเอ่ยบอกแม่ด้วยน้ำเสียงมีความสุข เพราะก่อนหน้านี้เธอแทบจะไม่ค่อยได้กินของดีอะไรเลย ย่ามีของดีอะไรก็จะเก็บเอาไว้ให้หลานทั้งสองคนที่เกิดจากอาสะใภ้เล็กเท่านั้น ส่วนมากเธอจะได้กินข้าวกับผัดผัก

"ต่อไปนี้แม่จะไม่ยอมให้หลินหลินอยู่อย่างอดอยากอีกต่อไป" เสวี่ยหมิ่นเอ่ยบอกกับลูกสาวด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอจะต้องดูแลเด็กคนนี้ให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลินหลินช่างเป็นเด็กน่าสงสารจริงๆ อยู่บ้านหลังนี้ก็ไม่เคยได้กินอาหารดีๆ กระทั่งไข่ทอดสักใบยังหากินได้ยากขนาดนี้ ไม่ต้องคิดถึงเนื้อหมูเลยว่าเด็กน้อยจะได้กินหรือไม่

"แม่คะ เราเอาไข่มากินแบบนี้แล้วย่าจะว่าอะไรเราไหมคะ หลินหลินกลัวย่าดุค่ะ" หวังหลินเอ่ยถามแม่ด้วยน้ำเสียงหวาดกลัว เพราะก่อนหน้านี้เธอเองก็เคยขอไข่จากย่าเหมือนกัน แต่ย่าก็ดุเธอเสียงดังบอกว่าจะเก็บไข่เอาไว้ให้หวังตงหาวกับหวังเหยากินเท่านั้น คนอย่างเธอไม่มีสิทธิ์กินของดีๆ ได้กินข้าวก็ดีมากแล้ว หลังจากนั้นเธอก็ไม่เคยร้องอยากจะกินไข่อีกเลย

ปังๆๆ

"เปิดประตูห้องเดี๋ยวนี้นะนังตัวตะกละ" แม่หวังเคาะประตูห้องเสียงดังลั่น เธอที่หิวข้าวจึงเดินออกไปที่ครัว ไม่คิดว่าจะได้เห็นสภาพตู้กับข้าวถูกเปิดออก มีร่องรอยของการหุงข้าว แถมไข่ที่เคยเหลืออยู่สามฟอง ก็เหลืออยู่ฟองเดียว ถ้าหากว่าไม่ใช่ฝีมือของสะใภ้ใหญ่อย่างนังเสวี่ยหมิ่นแล้วจะเป็นฝีมือของใครไปได้

สองคนแม่ลูกนี้กล้าดีอย่างไงกันถึงได้มาขโมยกินไข่ที่เธอเก็บเอาไว้ให้กับหลานชายกับหลานสาว คอยดูนะวันนี้เธอจะตีสองคนแม่ลูกนี้ให้ตายเลย

เสวี่ยหมิ่นที่ได้ยินเสียงของแม่สามีก็รู้ทันทีว่าอีกฝ่ายคงจะรู้แล้วว่าเธอทุบกุญแจเปิดตู้กับข้าวเอาของข้างในมาทำกิน

แต่คนอย่างเธอมีหรือจะกลัว ลองมาทำอะไรเธอกับลูกดูสิ เธอก็ไม่เอาแม่สามีน่ารังเกียจแบบนี้ไว้เหมือนกัน มีอย่างที่ไหนลำเอียงรักแต่หลานทั้งสองคนที่เกิดจากสะใภ้เล็ก แต่กลับรังเกียจหลานสาวที่เกิดจากเธอ

ถ้าหากว่าวันนี้แม่สามีกล้าตีหลินหลินลูกสาวของเธออีก เธอก็จะจัดการอีกฝ่ายเช่นกัน เมื่อคิดได้ดังนั้นเสวี่ยหมิ่นก็ให้หวังหลินไปซ่อนตัวก่อนจะเดินไปเปิดประตูห้อง