Ep5 มากด้วยความลับและอันตราย

เสียงหัวเราะคิกคักในร้านคาเฟ่เล็กๆ ถูกแทนที่ด้วยความเงียบฉับพลันเมื่อจารุวรรณเล่าเรื่องเมื่อคืนให้เพื่อนสนิทฟัง ใบหน้าของแพรวาและนารีซีดลงขนัดตา ราวกับไม่อยากจะเชื่อหู

“หา?!! ผู้ชายคนนั้นน่ะเหรอ? คนที่แกเคยแอบชอบมาตั้งแต่สมัยเรียน?”

แพรวาอ้าปากค้าง มองหน้าเพื่อนสาวอย่างไม่อยากจะเชื่อ

จารุวรรณนั่งนิ่งอยู่ตรงนั้น สีหน้าแดงซ่านปนกระอักกระอ่วน ดวงตาคู่งามยังมีประกายระยิบระยับบอกไม่ถูก เธอแค่นยิ้มบางๆ แล้วพยักหน้าเบาๆ

“อืม…”

เสียงเธอแผ่วราวกับกระซิบ

“แล้วนี่…แกกับเขา…ป้องกันอยู่ใช่มะ”

นารีเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก มองเพื่อนสาวอย่างสุดจะช็อกเต็มตา ก็ร่องรอยของเธอมันปิดมิดวะที่ไหน แม้จารุวรรณจะเลือกใส่เสื้อคอเต่า กับอากาศที่อบอ้าวเช่นนี้

“แล้วเขารู้มั้ย ว่าแกแอบปลื้มเขามาตลอดน่ะ”

นารียังคงถามต่อ

“ฉันไม่รู้…แต่เขาว่า เขาจำฉันได้”

“ผู้ชายเวลามันอยากได้มันจะเอา มันก็พูดได้หมดแหละแก”

“เอาหน่า นารี! อย่าไปซ้ำเติมเพื่อนเลยน่า! ว่าแต่…ตอนนี้เขายังหล่อระเบิดเหมือนเดิมอยู่ป่ะ?” ผีโคนันเข้าสิงแพรวาทันที

แต่ยังไม่ทันที่จารุวรรณจะตอบอะไร เสียงทุ้มต่ำก็ดังแทรกเข้ามาในบรรยากาศ

“ผมเป็นบอดี้การ์ด…ตามเจ้านายมาคงไม่ผิดหรอกนะครับ”

เสียงนั้นนุ่มนวล แต่แฝงความหนักแน่นจนพวกเธอแทบสะดุ้ง ร่างสูงใหญ่ของ ฟาเอล ปรากฏเด่นตรงหน้าพวกเธอ เขายืนพิงเคาน์เตอร์ไม้ ใบหน้าคมคายยกยิ้มเพียงเล็กน้อย ราวกับคนที่มั่นใจในตัวเองทุกอณู

แพรวากับนารีต่างหันขวับไปมองต้นเสียงพร้อมกัน แล้วก็เผลออ้าปากค้างอีกครั้ง!

“ตะ…ตัวจริงเหรอเนี่ย…”

นารีพึมพำเสียงแผ่ว ขณะที่สายตายังค้างอยู่บนเรือนร่างสูงใหญ่ในชุดสูทสีเข้มของเขาแพรวายกมือปิดปากตาโต

“ตายแล้ว! ของจริงนี่มันหล่อกว่าในจินตนาการอีกนะ…” เสียงเธอเบาจนแทบเป็นเสียงลมหายใจ แต่จารุวรรณก็ได้ยินเต็มสองหู

ฟาเอลเลิกคิ้วมองพวกเธอ สีหน้ายิ้มบางอย่างผู้ชายมั่นใจ เขาโน้มตัวลงนิดหน่อย สายตาคมกริบมองหญิงสาวทั้งสามทีละคน

“ผมชื่อฟาเอล…ขอโทษที่ทำให้พวกคุณตกใจ”

น้ำเสียงของเขาทั้งเรียบเฉยและแฝงแววขี้เล่น

จารุวรรณหน้าแดงซ่านจนแทบระเบิด ขณะที่เพื่อนสาวทั้งสองคนก็ได้แต่นั่งตัวแข็งเหมือนถูกมนต์สะกดไปแล้ว…

“ขอโทษที่เข้ามาขัดจังหวะนะครับ แต่คุณจาคงต้องกลับแล้ว”

สองเพื่อนสาวพยักหน้าเป็นอันเข้าใจหงึกๆ ก่อนจะมองคนตัวเล็กที่เดินคู่กันไปกับคนตัวสูงลิ่ว

“แกว่าเขาจำพวกเราได้มั้ยนารี”

“ขนาดยายจา เขายังจำได้เลย เขาว่ากันว่าพวกนักแม่นปืน นอกจากสมาธิดี ความจำยังโคตรดีอีกด้วยนะแก”

“หล่อขนาดนี้ ทำไมไม่ไปเป็นนายแบบวะ แต่อืม…” นารีทำท่าครุ่นคิด “แต่ว่าเป็นบอดี้การ์ดก็เท่ดี พ่อยายจาตาถึงสุดไรสุด”

“แต่แปลกนะ ที่จู่ๆ คนที่หายไปจากวงการและไม่เคยออกสื่อโซเชี่ยลเลบ จู่ๆ ก็โผล่มา พ่อของยายจาก็ช่างไปหามาได้ แกว่าป่ะ”

ทั้งสองคนรู้ดีว่า…ดนัย ไม่ใช่พ่อแท้ๆ ของจารุวรรณ แต่เขาก็เลี้ยงดูเธอมาอย่างดีตั้งแต่เธอจำความได้ หลังจากแม่ของจารุวรรณจากไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ตอนเธออายุสิบสอง ทุกอย่างในชีวิตจารุวรรณดูสวยหรู แต่ก็ไม่ได้ง่ายดายนัก

จารุวรรณ…ผู้หญิงสวย รวยทรัพย์ และมากด้วยความลับและอันอันตราย

บนรถยนต์ระหว่างทางกลับบ้าน

….

บรรยากาศในรถยนต์เงียบสงัด มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ที่ดังคลอเบาๆ ข้างในรถ ฟาเอลนั่งหลังพวงมาลัย ท่าทางนิ่งสงบ ร่างสูงใหญ่เต็มไปด้วยออร่าที่อ่านไม่ออก ในขณะที่ จารุวรรณ นั่งนิ่งบนเบาะข้างๆ มองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ในใจกลับว้าวุ่นไม่ต่างกัน

เธอไม่รู้จะพูดอะไรกับเขา ริมฝีปากเม้มแน่นจนเจ็บน้อยๆ มือบางจิกกระโปรงตัวเองแน่นเพื่อให้หัวใจสงบลงบ้าง

“คิดอะไร?”

เสียงทุ้มต่ำของเขาทำลายความเงียบ ดวงตาคมกริบเหลือบมองเธอชั่วขณะ ก่อนจะหันกลับไปมองถนนอีกครั้ง

จารุวรรณสะดุ้งน้อยๆ เมื่อได้ยินเสียงเขา เธอหันไปมองเขา แต่ก็รีบเบือนหน้าหนี รู้สึกเหมือนโดนมองทะลุทุกความคิด

“เปล่าค่ะ…”

เสียงเธอแผ่วเบา

“แน่ใจ?”

ฟาเอลพูดนิ่งๆ มือใหญ่ขยับพวงมาลัยด้วยความมั่นคงในอารมณ์ แต่สายตาเขาคมเข้ม มองผ่านกระจกมองหลังมาที่เธอ

“ฉันแค่…ไม่รู้จะเริ่มยังไง”

เธอสารภาพเสียงสั่น

“ไม่ต้องเริ่มอะไรทั้งนั้น” ก็มันเริ่มไปแล้วนี่

เขาตัดบทเสียงเรียบ ก่อนจะถอนหายใจเบาๆ จากนั้นระหว่างทางก็ไม่มีบทสนทนาใดๆ ต่อกัน จนกระทั่งรถยนต์คันหรูมาจอดยังบริเวณบ้านหลังใหญ่ แต่ก่อนที่เขาจะเดินลงมาเปิดประตูให้เธอ กลับนึกขึ้นได้ว่า แม่บ้านไม่อยู่ และวัตถุดิบในตู้ก็น่าจะพร่องไปมากเหมือนกัน เขาหันมองเธอผ่านกระจกมองหลังอีกครั้ง

“อยากซื้ออะไรรึเปล่า?”

เธอหันมองสบตากัน…

“คะ?”

“ผมเห็นว่าในตู้เย็นอาหารเริ่มหมดแล้ว หรือว่าคุณอยากทานข้างนอก” เขาถามความเห็น

“ไปซุปเปอร์ก็ได้ค่ะ”

เธอตอบเขาสั้นๆ การที่เธอได้ทำอาหารทานกับเขามันเป็นโมเมนต์เล็กๆ ที่เธออยากจะทำ คิดแล้วก็เผลอยิ้มที่มุมปาก ทำเอาคนหน้าเข้มถึงกับเผลอเลิกคิ้วขึ้นสูงอย่างไม่ค่อยเข้าใจความคิดของหญิงสาว พลางในสมองก็คิดเรื่องที่สามสาวคุยกันก่อนหน้า นี่เธอคลั่งเขาระดับไหนกันนะ ถึงขั้นเพื่อนๆ เอามาล้อ

แต่เจ้าตัวก็น่าจะรู้ดีอยู่หรอก เขาเองในตอนนั้นก็บอกไม่ถูกเหมือนกันว่าชอบเธอหรือเปล่า แต่เขาในตอนนั้น ในฐานะนักกีฬาเหรียญทองระดับประเทศ ไม่ได้มีเวลามากมายมาคิดเรื่องพรรค์นั้น แต่เขาเองก็ไม่เคยมีเรื่องของผู้หญิงเข้ามาในชีวิตให้กวนใจ

เมื่อถึงซุปเปอร์มาเก็ต ทั้งคู่ก็เดินเลือกซื้อวัตถุดิบด้วยกัน เขาเข็นรถเข็นตามหลังหญิงสาวต้อยๆ อย่างใจเย็น พลางสมองก็นึกไปว่า ถ้าเขาลั่นไกเธอในวันนั้น มันจะเป็นยังไงนะ แล้วถ้าเธอมารู้ทีหลังว่าจุดประสงค์ที่แท้จริงของเขาในวันนี้ที่พยายามเข้ามาแทรกซึมในใจของเธอ เพราะเรื่องอะไร เธอจะรู้สึกยังไงนะ

“ฟาเอลคะ”

หญิงสาวเรียกถามเขาครั้งที่สอง ทว่า เขากลับไม่ได้ยินมัน

“เมื่อกี๊คุณว่าอะไรนะ?”

เขาถามเธอย้ำ หันกลับมาเงยหน้ามองเขา ดวงตากลมโตฉายแววฉงนปนเอ็นดู “เมื่อกี๊ถามว่า…อยากกินอะไรเป็นพิเศษมั้ยคะ?”

เขามองใบหน้าใสๆ ของเธอเพียงครู่ ก่อนจะเบือนสายตากลับไปมองแผงผักตรงหน้า

“ไม่…ตามใจคุณ”

น้ำเสียงของเขานุ่มลึกแต่ยังคงเย็นชาในคราวเดียวกัน

จารุวรรณยิ้มน้อยๆ ก้มลงหยิบตะกร้าผักในมืออีกครั้ง เธอค่อยๆ เดินนำหน้าโดยมีร่างสูงใหญ่เดินตามหลังเงียบๆ มือใหญ่ของเขายังคงเข็นรถตามช้าๆ สายตาคมเข้มมองแผ่นหลังบอบบางอย่างไม่ละสายตา

ทุกครั้งที่เธอเอื้อมหยิบของจากชั้นวาง เขาจะขยับเข้ามาใกล้กว่าปกติ ใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเขาที่รินรดต้นคอ

“ระวัง…มันอยู่สูงไป”

เขาโน้มตัวลงมาช่วยหยิบของชิ้นนั้นให้ มือหนาของเขาชนกับปลายนิ้วเรียวบางเพียงนิดเดียว แต่แค่นั้นก็ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงจนรู้สึกเหมือนจะวูบทุกที

“ขอบคุณค่ะ…”

เสียงเธอแผ่วเบา ขณะที่แก้มขาวมีสีอมชมพูระเรื่อขึ้นมาอย่างชัดเจน เขาแค่ยิ้มบางๆ ไม่พูดอะไรต่อ และวางของลงในรถเข็นอย่างเงียบๆ และเดินตามเธอไปโดยไม่เอ่ยคำใดอีก แม้จะไม่มีบทสนทนา…บรรยากาศระหว่างพวกเขากลับอัดแน่นไปด้วยแรงดึงดูดบางอย่าง ที่ทั้งสองต่างก็ไม่กล้าสบตากันนานมากนัก

ระหว่างเดินไปเรื่อยๆ …ฟาเอลก็เหลือบมองหญิงสาวอีกครั้ง แผ่นหลังบอบบางที่เขาจำได้ดีตั้งแต่วันแรกที่ได้พบกันในสนามกีฬา … วันที่เขายังไม่รู้จักความรู้สึกแบบนี้มาก่อน

เขาไม่เคยคิดว่าการได้แค่เดินตามเธอในซุปเปอร์มาร์เก็ต จะทำให้หัวใจรู้สึก ‘สงบ’ ได้ขนาดนี้ แต่ก็ไม่อาจลืมได้เลยว่า จุดประสงค์ของเขาที่เข้ามาในชีวิตเธอ…มันเพราะอะไร

เมื่อหยิบของครบตามที่ต้องการ ทั้งคู่ก็เดินไปจ่ายเงินด้วยกัน บรรยากาศยังคงเงียบเช่นเดิม แต่ในความเงียบกลับมีความรู้สึกบางอย่างที่ซ่อนอยู่ มันค่อยๆ แทรกซึม…อย่างช้าๆ ซึ่งกันและกัน

….