เมื่อนักฆ่าต้องล่ารัก

….

เสียงฝนโปรยปรายลงบนหลังคาโบสถ์เก่าเงียบสงัด ราวกับโลกทั้งใบกำลังกลั้นหายใจ…

ภายในห้องใต้ดินมืดสลัว "ฟาเอล" ยืนสงบนิ่งในเงามืด แววตาคมกริบใต้เงาหมวกแก๊ป กวาดมองไปยังภาพถ่ายของเธอที่ถูกหนีบอยู่ในแฟ้มภารกิจ

“เป้าหมาย…จารุวรรณ”

สถานะ: ลูกสาวนักธุรกิจเงามืด

คำสั่ง: "เก็บ"

“ทำไมต้องเป็นเธอ…” ฟาเอลพึมพำเสียงต่ำ มุมปากกระตุกน้อยๆ เมื่อเห็นภาพหญิงสาวกับรอยยิ้มสดใสในแฟ้ม แต่ความอ่อนโยนในดวงตาของเธอกลับเหมือนกระตุกบางอย่างในหัวใจเขา

….

คืนนั้น

งานกาล่าธีมเทพนิยายขาวบริสุทธิ์ แฝงความลึกลับและอันตรายแบบ “ปาร์ตี้เทวทูตในนรก” เธอสวมเดรสยาวสีขาวงาช้าง แนบลำตัวพอดี ปักลูกไม้เลื่อมระยิบระยับราวกับเจ้าหญิงในภาพวาด

“เป้าหมายอยู่ในตำแหน่งพร้อม…ฟาเอล เตรียมลั่นไก”

เสียงของลุคดังผ่านหูฟัง เย็นชาแต่เด็ดขาด

ฟาเอลกำปืนแน่นในห้องลับบนชั้นสอง ส่องเธอผ่านเลนส์ไรเฟิล หญิงสาวในชุดราตรีสีขาวยืนอยู่ใต้แชนเดอเลียแก้วคริสตัล สายตาเธอสะท้อนแสงไฟระยิบระยับ… จนเขาแทบลืมหายใจ

“เข้าใจ…จะทำให้เร็วที่สุด” ฟาเอลตอบรับเสียงเรียบต่ำ

เขาปรับลมหายใจช้าๆ ปลายนิ้วเลื่อนค้างอยู่บนไกปืน รอจังหวะ…

สาม…

สอง…

เสียงดนตรีคลาสสิกบรรเลงขึ้น เธอเงยหน้าขึ้น ยิ้มหวานให้แขกผู้ร่วมงาน รอยยิ้มที่ไม่ควรจะตราตรึงใจเขาในเวลานี้

“เธอไม่รู้อะไรเลย…ผู้หญิงแบบเธอไม่ควรต้องมาตายเพราะความลับสกปรกของใคร…”

คนตัวสูงกว่า 195 เซนติเมตร ขมวดคิ้วแน่น เสี้ยววินาทีที่เขาจะลั่นไก…

แต่แล้ว!!

“ฟาเอล…หยุด! เปลี่ยนคำสั่ง!!”

เสียงลุคดังแทรกผ่านหูฟัง รวดเร็วและเด็ดขาดราวสายฟ้าฟาด ฟาเอลนิ่งไป ปลายนิ้วบนไกปืนชะงักค้างในทันที

“ทำไม?” เขาถามเสียงเย็น

“ได้รับคำสั่งมาใหม่ อย่าเพิ่งยิงเธอ” ลุคตอบกลับทันที

“คำสั่งใหม่…หยุดยิงเดี๋ยวนี้!”

…ทำไมคำว่า “หยุดยิงเดี๋ยวนี้” ถึงทำให้เขารู้สึกโล่ง… ทั้งที่ปกติเขาไม่เคยลังเล เขาฆ่ามาแล้วไม่รู้กี่ราย แต่พวกนั้นสมควรตาย มันต่างจากเธอ…

“แล้วจะยังไงต่อ…กลับหรอ?”

เขาคิดว่าภารกิจอาจล้มเลิก

“เปล่าๆ นายต้องแฝงตัวเข้าไปใกล้เธอ…ในคืนนี้” ลุคเน้นทีละคำ “ตอนนี้ นายคือบอดี้การ์ดลับของเธอ!”

“แค่นั้นน่ะหรอ?” น้ำเสียงของฟาเอลยังคงเย็นชา แต่ในใจกลับร้อนรุ่มด้วยคำสั่งใหม่นั้น

“ไม่ใช่แค่คุ้มกัน นายต้องทำให้เธอไว้ใจ…นายจะใช้วิธีไหนก็ได้ ใช้ความหล่อของนายให้เป็นประโยชน์ก็ได้! เดี๋ยวฉันจะจัดฉากสถานการณ์ให้ นายต้อง ‘ช่วย’ เธออย่างแนบเนียน… แล้วบอกเธอไปเลยว่านายคือบอดี้การ์ดลับของเธอ”

“อืม…” ฟาเอลตอบเพียงแค่นั้นด้วยโทนเสียงต่ำ

คืนนี้…เขาต้องเปลี่ยนจากนักฆ่า มาเป็นเงาที่ปกป้องเธออย่างนั้นสินะ

เสียงไวโอลินยังคงกรีดบรรยากาศให้หรูหราในฮอลล์ห้องบอลรูมสว่างไสว แต่ในหัวใจของเขากลับหนักอึ้งยิ่งกว่ากระสุนที่พกมา

ฟาเอลก้าวลงจากบันไดหลังเวทีใหญ่ สูทสีดำเข้ารูปสะท้อนรูปร่างสูงสง่า คมเข้มราวปีศาจกลางงานราตรี สายตาคมปลาบกวาดมองรอบตัวทุกการเคลื่อนไหว แต่จุดโฟกัสของเขายังคงอยู่ที่หญิงสาวเพียงคนเดียว …’จารุวรรณ’

เธออยู่กลางฟลอร์ เต้นรำเบาๆ ในวงล้อมแขกคนดัง สวมหน้ากากครึ่งหน้าประดับคริสตัล รอยยิ้มหวานของเธอดูไร้เดียงสาเกินไปสำหรับงานเลี้ยงที่แฝงการฆ่านี่

“ใจเย็น…ฟาเอล”

เสียงลุคยังคงสั่งการเบาๆ ผ่านหูฟังที่แนบอยู่ใต้ปกเสื้อ “สถานการณ์พร้อมแล้ว อีกไม่กี่นาทีจะมี ‘อุบัติเหตุ’ เล็กๆ นายต้องเข้าไปช่วยเธอ…ตอนนั้น โอเคนะ”

“อืม…” เขาพึมพำตอบเบาๆ

ทันใดนั้น …

เสียงแก้วไวน์ก็แตกกระจาย! ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเบียดร่างเข้าไปชนจารุวรรณจนเธอเซล้มลงกับพื้น คนรอบข้างแตกตื่น เสียงดนตรีหยุดชะงักไปในพริบตา

และในจังหวะโกลาหลนั้น…

ฟาเอลก็โผล่พรวดเข้ามาด้วยฝีเท้าที่เร็วและมั่นคง เขาประคองร่างเล็กของเธอไว้ก่อนที่เธอจะล้มกระแทกพื้น แขนแกร่งก็โอบรอบเอวเธอได้เสียก่อน

“คุณโอเคไหม…”

เสียงของเขาเย็นชาแต่ทุ้มต่ำจนน่าหวั่นไหว

จารุวรรณเงยหน้ามองชายแปลกหน้า… หน้ากากครึ่งหน้าสีดำขลับทำให้เธอมองเห็นเพียงดวงตาคมเข้มกับริมฝีปากหยักหนาได้รูป มันช่างดูหล่อร้ายและอันตรายในเวลาเดียวกัน หญิงสาวกลืนน้ำลายก่อนตอบ

“ขอบคุณค่ะ…” เธอเอ่ยเสียงเบา ใจสั่นแปลกๆ

เขาจ้องเธอในระยะประชิด สายตาที่เมื่อครู่เกือบจะพรากชีวิตเธอไปซะแล้ว ตอนนี้มันกลับแปลกไปเล็กน้อย แม้เธอจะไม่รู้เลยว่า… เขาคือมัจจุราชจำแลงดีๆ นี่เอง

“ผมฟาเอล” เขากระซิบใกล้ใบหูเธอแผ่วเบา ขณะที่พาเธอหลีกหนีจากสถานที่วุ่นวาย “ผมรับงานมาจากพ่อของคุณ ปละผม…คือบอดี้การ์ดของคุณ…มากับผม”

‘บอดี้การ์ดอย่างนั้นหรอกหรอ’

แม้จะคิด แต่ก็ไม่มีเวลาทบทวนเท่าไหร่เพราะมันวุ่นวายไปหมด เสียงฝนเริ่มซาเม็ด แต่บรรยากาศงานกาล่ายังคงอลหม่าน คนยังมุงดูจารุวรรณที่ถูกกระแทกเมื่อครู่ แต่ตอนนี้…เธออยู่ในอ้อมแขนของชายแปลกหน้าที่เพิ่งแนะนำตัวว่า “บอดี้การ์ดลับ” ของเธอ

“มากับผม…”

เขาไม่รอให้เธอปฏิเสธหรือแสดงความคิดเห็นใดๆ มือแกร่งโอบรอบเอวบางอย่างมั่นคง พาเธอเดินฝ่าฝูงชนออกจากงานไปทางด้านหลัง ลมหายใจของเธอสั่นไหว จารุวรรณไม่เคยเห็นแววตาใครที่จริงจังและนิ่งเฉียบแบบนี้มานานแล้ว เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรกลัวหรือควรไว้ใจเขาดีนะ…

ในที่สุด ฟาเอลพาเธอมาถึงลานจอดรถลับหลังงาน รถคันสีดำคันใหญ่จอดรออยู่ก่อนแล้ว เขาเปิดประตูให้เธอ สายตาสั่งให้ขึ้นไปโดยไม่ต้องมีคำพูดใดๆ แต่เมื่อเธอตีหน้าเซ่อเขาก็เลยต้องเอ่ยปาก

“ขึ้นไป” เขาพูดเสียงต่ำ ดวงตาคมเข้มใต้ไฟสลัว

จารุวรรณลังเล แต่ก็ขึ้นไปนั่งโดยดีเพราะแรงดึงดูดบางอย่างในตัวเขา…

เมื่อประตูถูกปิดลง…

ฟาเอลก็ขึ้นมานั่งข้างคนขับ สตาร์ทรถทันที เครื่องยนต์คำรามต่ำในความเงียบงัน เขามองเธอผ่านกระจกหลังแวบหนึ่ง

“คุณโอเคใช่ไหม” ในที่สุดเขาก็ถามเธออีกครั้ง

“ค่ะ…ฉันโอเค ขอบคุณที่ช่วยฉันนะคะ”

จารุวรรณตอบเสียงแผ่ว เธอยังตัวสั่นน้อยๆ

รถคันใหญ่แล่นฝ่าสายฝนบนถนนมืดมิด แสงไฟจากตึกสูงไกลๆ ฉาบใบหน้าคมสันของฟาเอลราวปีศาจผู้พิทักษ์ ไม่นาน รถคันหรูคันนี้ก็เลี้ยวเข้าสู่รั้วบ้านหลังใหญ่ บ้านสไตล์คฤหาสน์ยุโรปหลังงามตั้งตระหง่านอยู่ท่ามกลางสวนสวย เสาโรมันสีขาวล้อมรอบประตูรั้วจนดูน่าเกรงขาม

ฟาเอลจอดรถหน้าบันไดหินอ่อน ร่างสูงลงไปเปิดประตูให้เธอเหมือนสุภาพบุรุษ แต่สายตาเขายังคงเหมือนนักล่าในคราบผู้พิทักษ์

“ขอบคุณค่ะ…”

จารุวรรณยังไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากคำขอบคุณแผ่วเบา