Ep4 ผู้หญิงของนักล่า NC

‘กฎของนักล่า มีอยู่สั้นๆ ว่า…ห้ามหลงรักเหยื่อ’

เขาเองก็จำมันมาเช่นนั้นเหมือนกัน

แม้ว่าตอนนี้เขาจะตอบตัวเองไม่ได้เลยว่าจริงๆ แล้วเขาต้องการอะไร อยากได้เธอจริงๆ งั้นหรอ หรือเพียงอยากเอาชนะ ก็มันจะเป็นไรไปเล่า ถ้าเธอจะยอมตกเป็นของเขาสักครั้ง

ร่างหนาทาบทับบดเบียดขึ้นคร่อมคนร่างบอบบาง จากนั้นเขาจับเจ้าแท่งความเป็นชายที่ตั้งชูราวกับดาบที่ถูกชักออกจากฝัก มันพองตัวใหญ่จนแข็งขึงได้ที่ มือหนาค่อยๆ จับรูดมันชักเข้าชักออก ก่อนจะสวมปอกป้องกันให้มันอย่างใจเย็น ริมฝีปากหนาก้มลงบดขยี้กลีบปากบางของเธออีกครั้งอย่างเร่าร้อน ท่อนเนื้อแข็งแกร่งของเขาเด่นชัดเหมือนหอกดาบที่เตรียมพร้อมเข้าสู่สนามรบ เขาค่อยๆ ขยับร่างกายให้อยู่ในตำแหน่งที่พอดีกับเธอ ก่อนจะจ่อแท่งอุ่นร้อนลงตรงกลางร่างกายสาว

แต่แล้ว ….

“ดะ…เดี๋ยวก่อน” เธอเอ่ยห้ามทั้งที่มือเล็กก็ผลักอกเขาออก “คือ… ฉัน… ฉัน…” ปากเล็กเอ่ยสั่นบอกคนตรงหน้า

แต่ทว่าไม่ทันการแล้ว เมื่อตอนนี้ใครอีกคนที่ไฟในกายต่างลุกโชนพร้อมเผาไหม้ ชายหนุ่มก้มลงกลืนกินหญิงสาวไปทั่วผิวกายของเธออีกครั้ง เขาซอกไซร้ขบดูดจนเห็นร่องรอยแดงปื้นไปทั่วผิวเนียนของเธอ คนที่เอ่ยห้ามเขาต่างสติหลุดกระเจิดกระเจิงไปจนสิ้นท่า จากนั้นเขาก็ถ่างขาของเธออ้ากว้างออก น้ำเมือกสีใสที่เปื้อนเปรอะตามเรียวนิ้วยาวของเขา มันบ่งบอกได้อย่างชัดเจน ว่าเธอเองก็ต้องการเขาไม่แพ้กัน

“คุณต้องการผมใช่ไหม”

คนบ้ามาถามอะไรแบบนั้นกัน คนตัวเล็กกัดริมฝีปากตัวเองแน่นจนห้อเลือด เขาค่อยๆ ยัดเยียดความเป็นชายของเขาเข้ามาข้างในร่างกายของเธออย่างช้าๆ แต่แล้วคนร่างหนากลับชะงักกึก ก้มมองใบหน้าเล็กที่เอาแต่หลับตาปี๋อย่างเงียบงัน ริมฝีปากเธอสั่นระริกและมือเล็กๆ ก็ยังจิกไหล่เขาไว้แน่นจนปวดแสบไปหมด

“…นี่เธอไม่เคย?”

เสียงเขาต่ำพร่าลงอีก เธอไม่ได้ตอบอะไรนอกจากส่ายหน้าแรงๆ ทั้งที่น้ำตาเริ่มเอ่อคลอเพราะความอายและความเจ็บปวดปนกันไปหมด ซ้ำยังไม่อยากให้เขาหยุด และไม่อยากให้เขาถามอะไรมากมาย

ฟาเอลจ้องมองเธอชั่วครู่ ลมหายใจเขาหนักหน่วง แววตาคมสั่นน้อยๆ ราวกับพยายามตัดสินใจ

“ชิบหาย!!…”

เขาพึมพำเบาๆ ในลำคอเหมือนบ่นว่าให้จนเอง ก่อนจะก้มหน้าลงมาจูบหน้าผากเธอต่ออย่างแผ่วเบา มือหนาลูบแก้มเธออย่างนุ่มนวล ปลายนิ้วปาดหยดน้ำตาที่ไหลลงมา “จะให้ผมหยุดมั้ย? …” เสียงเขากระซิบพร่าข้างหู เอ่ยถามเธออีกครั้ง

ทว่า…หญิงสาวกลับดึงใบหน้าของเขาก้มลงไปจูบแทนคำตอบ… ไม่เลย … เธอไม่อยากให้เขาหยุด แล้วเขาก็ก้มลงจูบเธออีกครั้ง…แต่คราวนี้มันเป็นจูบที่แผ่วเบา อ่อนโยน…เร่าร้อนและเต็มไปด้วยความรู้สึกโหมกระหน่ำยิ่งกว่าไฟราคะ เขาค่อยๆ กดลำกายเข้ามาด้านในช่องทางคับแคบนุ่มนิ่มเบียดเสียดของเธอ จนเมื่อมาถึงกลางทางเยื่อบอบบางก็ฉีกขาดและได้กลิ่นคาวคละคลุ้งเต็มไปหมด ชายหนุ่มค่อยๆ ขยับสะโพกเบาๆ ทำให้เธอรู้สึกผ่อนคลาย ก่อนจะหยุดค้างไว้เพื่อให้ร่างกายของทั้งสองได้ปรับเข้ากัน เขาทั้งเจ็บ ทั้งปวดหน่วงกับร่างกายของเธอที่รัดแท่งของเขาจนเกินไป

มันไม่ง่ายเลยกับกิจกรรมร่วมรักในครั้งนี้ ยอมรับว่าคืนนี้เขาล่มปากอ่าวไปถึงสองครั้ง ก็คนที่ไม่ได้ทำเรื่องอย่างว่าบ่อยๆ อีกอย่างถึงเขาจะชอบซื้อกิน แต่ก็ไม่ได้มีเวลาไปเอากับใครเท่าไหร่หรอกนะ มันทำให้เขาตื่นเต้น ตื่นตัวยากเกินจะควบคุม

และเกมรักรอบที่สามก็ได้เริ่มขึ้น ก่อนที่มือหนาจะดึงกระชับสะโพกของเธอเข้ามาหากัน ร่างของทั้งสองแนบชิดและเป็นอันหนึ่งเดียวกัน ริมฝีปากสวยอิ่มที่โดนเขาบดขยี้จนมันแดงเจ๋อ บวมช้ำ ไม่ต่างจากจุดตรงนั้นของเธอ ร่องรอยของกลีบสวาท ถูกเขาบดบี้จนแดงช้ำไปหมด ค่ำคืนแห่งไฟสวาทยังไม่มีทีท่าว่าจะจบลงง่ายๆ และสุดท้ายคนที่หมดเรี่ยวแรงก็เผลอไผลหลับใหลในอ้อมกอดของกันและกัน

….

เช้านี้…

เขาตื่นแต่เช้าอย่างปกติ ข้างๆ กันไม่มีคนที่นอนกอดเขาแน่นในเมื่อคืน ก่อนที่ร่างหนาจะเดินลงมาข้างล่างเพราะกลิ่นหอมที่เตะจมูก ชายหนุ่มปรับสีหน้า ทว่าในใจกลับว้าวุ่นอย่างบอกไม่ถูก นี่เขากำลังเป็นบ้าอะไรไปนะ คนตัวสูงสูดลมหายใจลึกๆ แล้วเดินเข้าไปในครัวใกล้ๆ เขานึกขำในใจกับท่าเดินแปลกๆ ของเธอ มันก็สมควรอยู่หรอกนะ เมื่อคืนเขาเล่นจัดเธอหนักซะขนาดนั้น

“ทำอะไรกิน หอมเชียว”

นอกจากเรื่องเสียงครางเมื่อคืน เขาก็แทบไม่มีบทสนทนาใดๆ กับเธอ พอนึกแล้วหญิงสาวก็ใบหน้าแดงก่ำ

“เป็นอะไร…ไม่ได้ยินที่ถามรึไง”

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามและดูสบายๆ กว่าเมื่อวานขึ้นเยอะ

“เอ่อ… ทำมื้อเช้าน่ะค่ะ จาไม่รู้ว่าคุณชอบทานอะไร อีกอย่างจาทำได้แค่เมนูง่ายๆ ไม่รู้ว่าคุณจะทานได้รึเปล่า”

เสียงหวานเอ่ยบอกกัน และเธอเรียกแทนตัวเองกับเขาว่า ‘จา’ เป็นครั้งแรก เขานิ่งไม่ยอมตอบ

“คือป้าแม่บ้านดันลาน่ะค่ะ น่าจะกลับมาอีกทีคงอีกสองสามวัน” เธอรีบบอก ซึ่งเขาเองก็รู้ดี เพราะคนที่สั่งให้มาเก็บเธอก็คงไม่อยากให้ใครอยู่บ้านหรอกมั้ง พอนึกมาถึงตรงนี้แววตาของเขาก็ดูเศร้าลงอย่างชัดเจน

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ ไม่พูดอะไร เธอจึงเงียบหันไปมองตะหลิวในมือก่อนจะคนกระทะต่อ แววตาเศร้าของเธอที่เขามองไม่เห็นมัน

“ปกติผมไม่ทานมื้อเช้า”

“ไม่เป็นไรค่ะ จาผิดเองที่ไม่ได้ถามคุณ”

แทนที่คนตอบเพื่อรักษาน้ำใจน่าจะเป็นเขาเสียมากกว่า แต่กลับเป็นเธอไปซะนี่ คนตัวสูงราว 195 เซนติเมตร ถึงกับลอบถอนลมหายใจยาวใหญ่ เธอเป็นคุณหนูบ้านรวย แต่แปลกที่นิสัยไม่เหวี่ยงวีนเหมือนพวกลูกคุณหนูคนก่อนๆ ที่เขาเคยเคลมมาก่อนหน้า นี่เขาเอาเธอไปเปรียบกับผู้หญิงพวกนั้นได้ยังไงกันวะ

รางสูงยืนเอนตัว วางมือบนเคาน์เตอร์ครัว ดวงตาคมทอดมองเธอเงียบๆ สายตานั้นทั้งเย็นชาและแฝงความลึกลับเธอเผลอกลืนน้ำลายลงคออย่างประหม่า

เสียงของเธอแผ่วเบา มือน้อยยังคงจับตะหลิวพลิกขนมปังในกระทะอย่างตั้งใจ ไม่กล้าหันไปสบตาเขานานนัก เพราะแค่มองเงาของเขาที่สะท้อนบนผนังห้อง เธอก็แทบทรุดกับความรู้สึกหวาดหวั่นและเขินอาย

“หึ”

เสียงหัวเราะในลำคอของเขา…มันไม่ใช่การเย้ย แต่กลับแฝงความเอ็นดูประหลาดที่เจ้าตัวเขาเองก็อาจไม่รู้ตัวเลยด้วยซ้ำ ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้จนหลังเธอสัมผัสกับแผ่นอกแข็งแรงโดยไม่ตั้งใจ หญิงสาวสะดุ้งน้อยๆ มือสั่นเผลอปล่อยตะหลิวตกกระทะจนเสียงดังขึ้นมา

“ระวังหน่อย…”

เขาก้มหน้าต่ำลง กระซิบเสียงพร่าใกล้ข้างหู หัวใจเธอเต้นแรงเหมือนจะกระเด็นออกจากอก ทั้งกลัวทั้งหวั่นไหวในคราวเดียว

“ค่ะ…”

เธอรับคำเบาๆ พยายามไม่หันไปสบตา เพราะแค่ได้ยินเสียงหายใจของเขาใกล้ๆ เธอก็เหมือนถูกล่ามตรึงไว้ทั้งตัวแล้วมือหนาของเขายื่นมาช่วยประคองข้อมือเล็กเบาๆ “ขอโทษที่เมื่อคืน…ผมรุนแรงเกินไป แล้วยังเจ็บอยู่รึเปล่า”

ถ้อยคำของเขาทำให้เธอเผลอเงยหน้าขึ้น ดวงตากลมโตประสานเข้ากับดวงตาคมลึกที่แฝงร่องรอยอ่อนโยนกว่าทุกที

“ข่ะ…ค๊ะ!!”

เธอพึมพำเบาๆ ริมฝีปากเม้มแน่น แต่ดวงตาไหวระริก เขาจ้องมองเธอเหมือนจะอ่านใจออกหมด มือหนาจับประคองปลายคางเธอให้เชิดขึ้นนิดหน่อย

“จา…” เขาเรียกชื่อเธอเสียงนุ่ม “ผมไม่ชอบให้ผู้หญิงทำอาหารให้ แต่…คุณเป็นข้อยกเว้น”

เธอเบิกตากว้างขึ้นนิดหน่อยกับคำพูดนั้น หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะกับสิ่งที่เขาเอ่ย