ตอนที่ 11 ทานข้าวกับสามีครั้งแรก

จางซิ่วอิงหายไปในครัวไม่นานอย่างที่เธอว่าไว้ ก่อนจะกลับมาพร้อมข้าวขาวเรียงเม็ดสวยร้อน ๆ สองจาน กับอาหารจานผัดหนึ่งจาน และต้มอีกหนึ่ง วันนี้เธออยากกินหมูสามชั้นต้มพร้อมน้ำจิ้มแซ่บซี๊ดเหมือนโลกก่อนจึงทำเพิ่มขึ้นมาอีกจาน เมื่ออาหารพร้อมสรรพบนโต๊ะแล้ว ร่างบางจึงเดินไปเข็นรถให้สามีที่นั่งอยู่ภายในห้องโถงให้มาทานข้าวด้วยกัน

กลิ่นอาหารลอยคลุ้งเต็มบ้านจนกระทบเข้ากับจมูกของหยางซีห่าว กลิ่นหอมที่ไม่คุ้นเคยช่วยเรียกน้ำย่อยในกระเพาะชายหนุ่มได้เป็นอย่างดี

“ฉันมีเวลาทำอาหารไม่มาก เลยมีแต่อาหารง่าย ๆ คุณลองทานดูนะคะ ว่าถูกปากหรือเปล่า?”เสียงใสกล่าวกับสามีขณะที่พาเขาไปยังโต๊ะอาหาร

แม้จะรู้สึกเหน็ดเหนื่อยไปบ้างเพราะต้องออกแรงมาก รถเข็นในยุคนี้ไม่ได้สะดวกหรือเข็นเองได้เหมือนยุคที่เธอจากมา การเคลื่อนย้ายจึงต้องออกแรงมากหน่อย แต่ก็ไม่ได้ปริปากบ่นเพราะเธอเต็มใจ สำหรับสาวสองที่ตายมาแล้วชาติหนึ่ง การได้อยู่ร่วมบ้าน ได้ดูแลคนรักเช่นนี้เป็นสิ่งที่เธอเต็มใจทำ

“ผมไม่เรื่องมากอยู่แล้ว คุณนั่งเถอะ”หยางซีห่าวเป็นทหารที่ถูกฝึกมาอย่างหนัก ภารกิจเสี่ยงตายล้วนผ่านมาไม่น้อย อาหารการกินล้วนเป็นเรื่องยากลำบาก ฉะนั้นอาหารที่ภรรยาทำมีหรือจะไม่ถูกปาก

นัยน์ตาคมกวาดมองอาหารที่คนเป็นภรรยาพึ่งกล่าวว่ากลัวจะไม่ถูกปากเขาอย่างนึกทึ่ง มีแต่จานเนื้อทั้งนั้น แถมหน้าตาอาหารก็นับได้ว่าไม่ได้หาได้ทั่วไป ผัดผักที่ถูกผัดด้วยน้ำมันจนใบสีเขียวมันวาวใช่ว่าทุกบ้านในชนบทจะกล้าใช้น้ำมันสิ้นเปลืองเช่นนี้ แล้วไหนจะหมูสามชั้นต้มชิ้นยาวที่ถูกหั่นเป็นชิ้นพอดีคำกับน้ำจิ้มสีแดงจัดดูแปลกตานั่นอีก ดูอย่างไรก็น่าทานกว่าโรงอาหารในค่ายเป็นไหน ๆ

จางซิ่วอิงยิ้มบางให้กับคนทานง่าย อย่างน้อยเขาไม่ได้ตำหนิว่าเธอฟุ่มเฟือยหลังจากเห็นอาหารบนโต๊ะที่เต็มไปด้วยเนื้อ ก่อนจะนึกบางสิ่งขึ้นมาได้พอดีจึงเอ่ยถามขึ้น “คุณมียามาด้วยหรือเปล่าคะ?”

“อยู่ในกระเป๋าครับ”

หยางซีห่าวมองร่างบางที่ค่อนข้างสดใสมีชีวิตชีวากว่าครั้งสุดท้ายที่พบกันมากทีเดียว ย่างก้าวของภรรยานั้นแน่วแน่มั่นคงอย่างที่เขาเองไม่เคยเห็น แถมยังดูแข็งแรง ไหล่บางที่เหยียดตรงไม่ได้ห่องุ้มต่างจากตอนนั้นที่อ่อนแอราวกับจะปลิวไปตามลมได้ทุกเมื่อ

หญิงสาวจัดยาให้สามีเรียบร้อยแล้วจึงเดินกลับมานั่งฝั่งตรงข้ามเขาอีกครั้ง ดวงตาคู่เรียวเหลือบมองหน้าของคนรักครั้งหนึ่ง ก่อนจะคีบหมูสามชั้นต้มที่หั่นเป็นชิ้นพอดีคำวางบนข้าวของสามีอย่างใส่ใจ

“ทานข้าวให้อิ่มท้องเสียก่อนค่ะ แล้วเดี๋ยวฉันจะขอดูแผลของคุณหน่อย ส่วนคุณสงสัยอะไรค่อยถามในตอนนั้นนะคะ” ริมฝีปากได้รูปวาดยิ้มเบาบาง มองสบตาของสามีด้วยแววตาใสซื่อ ก่อนจะลงมือคีบอาหารทานด้วยความหิวโหย ร่างกายนี้คล้ายกำลังฟื้นฟู เมื่อเริ่มคุ้นชินกับมื้ออาหารที่ตรงเวลาแล้ว พอวันนี้เลยมื้ออาหารมาเพียงเล็กน้อยก็หิวจนตาลายเสียแล้ว

รอยยิ้มของภรรยาในวันนี้ช่างต่างจากที่ผ่านมาจนพาลให้หัวใจแกร่งสั่นไหว มือหนากำตะเกียบแน่น ก่อนจะก้มหน้าทานอาหารตรงหน้าเพียงเงียบ ๆ

ทว่าทันทีที่อาหารคำแรกเข้าปากรสชาติแปลกใหม่ แต่กลมกล่อมละมุนลิ้นอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ส่วนน้ำจิ้มรสจัดที่ใช้ทานคู่กับหมูสามชั้นต้มนั้นก็เปรี้ยวเผ็ดและมีรสเค็มตามมาเล็กน้อย ชายหนุ่มนึกทึ่งกับรสมือของภรรยาไม่น้อย เขารู้สึกชื่นชอบอาหารทุกจานบนโต๊ะ แม้แต่ข้าวขาวที่อยู่ตรงหน้ายังอร่อยอย่าบอกใคร

จางซิ่วอิงที่เห็นสามีขยับตะเกียบโกยอาหารเข้าปากเร็วขึ้นก็รู้สึกพอใจ แม้อาหารจะเป็นเพียงแค่ผัดผักใส่หมูง่าย ๆ ที่ไม่ได้ปรุงรสอะไรมากมายเขายังทานโดยไม่ปริปากบ่นสักคำ ทานง่ายเสียจริง

หลังมื้ออาหารจบลงหญิงสาวจึงให้สามีทานยาหลังอาหาร ส่วนเธอเก็บจานไปล้าง พร้อมทั้งจะเข้าครัวไปต้มน้ำขิงมาดื่มก่อนนอนสักหน่อย เพราะรู้สึกถึงอากาศที่ค่อนข้างหนาวกว่าทุกวัน

“ดื่มน้ำขิงหน่อยสิคะ!”จางซิ่วอิงยื่นแก้วน้ำขิงที่มีไอร้อนลอยอยู่ให้สามี ส่วนอีกมือก็ถือของตัวเองแก้วหนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องนอนเพื่อเรียกกล่องปฐมพยาบาลออกมาจากในมิติ จัดเตรียมผ้าเช็ดตัว และเสื้อผ้าของสามีที่ซื้อเตรียมไว้วางเรียงบนที่นอนอย่างเป็นระเบียบ จากนั้นจึงไปเอาน้ำอุ่นใส่กะละมังถือมาไว้ในห้องนอนเพื่อให้สามีได้เช็ดเนื้อเช็ดตัว

หยางซีห่าวถูกภรรยาเข็นเข้ามาภายในห้องนอน กลิ่นหอมภายในห้องที่เป็นกลิ่นเดียวกับกลิ่นกายเธอลอยมากระทบจมูกจนเผลอสูดเข้าจนเต็มปอด อันที่จริงไม่ใช่เพียงห้องนี้ที่เปลี่ยนไป เขาสังเกตได้ตั้งแต่เข้ามาในรั้วบ้านแล้ว ทุกสิ่งทั้งรอบบริเวณบ้าน ในบ้านและห้องนี้ล้วนไม่เหมือนเดิม

ชายหนุ่มมองสิ่งที่ภรรยาจัดเตรียมไว้รอก็รู้สึกอุ่นซ่านในอก ก่อนจะเหลือบมองร่างบอบบางที่กำลังเข็นรถของเขามาหยุดอยู่ข้างเตียงด้วยความรู้สึกขอบคุณ ตลอดเวลาที่ปฎิบัติหน้าที่สิ่งที่เขาห่วงที่สุดคือ จางซิ่วอิง

เพราะเธอทั้งบอบบางและขี้กลัว ทั้งยังเจ็บป่วยอยู่บ่อยครั้ง แต่ดูภรรยาในตอนนี้สิ จางซิ่วอิงทั้งดูแข็งแรงและสดใสกว่าทุกครั้งที่เขาพบเจอ ไมได้ดูขี้โรคแต่อย่างใด เพียงเท่านี้ก็บรรเทาความรู้สึกผิดในใจชายหนุ่มลงไปมากทีเดียว

“คุณเช็ดตัวเองได้ไหมคะ? หรืออยากให้ฉันช่วย”

“ผมทำเองได้ครับ คุณไปอาบน้ำเถอะ”อากาศเย็นขึ้นมากแล้ว เขาเกรงว่าหากร่างบางอาบน้ำช้ากว่านี้จะทำให้เธอล้มป่วยเอาได้ ส่วนเรื่องทำความสะอาดร่างกายนั้นไม่ได้ยากเย็นอะไรสำหรับเขาอยู่แล้ว

จางซิ่วอิงส่งเสียงตอบรับในลำคอ ก่อนจะหยิบชุดสำหรับเปลี่ยนและผ้าเช็ดตัวเดินออกจากห้องไป โดยไม่ลืมปิดประตูเพื่อให้ความเป็นส่วนตัวกับสามี

หลังจากชายหนุ่มเปลื้องผ้าออกจนหมดแล้ว ผิวกายแกร่งเต็มไปด้วยบาดแผลจากการเสียสละ มีทั้งแผลที่หายดีแล้วและแผลที่พึ่งจะแห้งเมื่อไม่นานมานี้ แต่ที่หนักสุดเห็นว่าจะเป็นขาขวาที่ยังคงมีเลือดซึมออกมาจากบาดแผลจนทะลุออกมานอกผ้าพันแผล

มือหนาหยิบผ้าผืนเล็กนุ่มมือขึ้นมาบิดน้ำ ก่อนทำความสะอาดเนื้อตัวจนสะอาดอย่างรวดเร็ว เขาหยิบชุดที่ภรรยาเตรียมไว้ให้ขึ้นมาใส่ สัมผัสเย็นสบายของเนื้อผ้าแม้จะไม่ได้ดีเลิศเช่นคนในเมืองใส่ แต่ก็นับว่าภรรยานั้นใส่ใจไม่น้อย ทั้งขนาดยังพอดีกับตัวเขามากทีเดียว พลันริมฝีปากหยักยกยิ้มมีความสุข

“คุณ! ฉันเข้าไปได้ไหมคะ?”มือเรียวเคาะลงบนประตูสองสามครั้ง ก่อนจะเอ่ยขออนุญาตสามี

“เข้ามาเถอะครับ”

จางซิ่วอิงเปิดประตูเข้ามาก็เป็นตอนที่สามีนั้นจัดการตัวเองเรียบร้อยแล้ว เขาอยู่ในชุดใหม่ที่เธอเตรียมไว้ให้ นับว่าเธอเก่งกาจไม่น้อยที่สามารถกะเกณฑ์ขนาดเสื้อผ้าจากความทรงจำได้พอดิบพอดีเช่นนี้ พลันหญิงสาวหยิบเก้าอี้มาวางตรงหน้าเขา ก่อนจะยกท่อนขาข้างขวาขึ้นมาวางไว้บนเก้าอี้โดยมีเจ้าตัวให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีจึงช่วยเบาแรงเธอได้มาก

“ฉันขอดูแผลหน่อยนะคะ ระหว่างนี้คุณมีอะไรอยากถามฉันไหม?”หญิงสาวกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ใบหน้ายังคงมีรอยยิ้มจาง ๆ ประดับไว้อยู่ตลอดเธอเห็นสีหน้าแปลก ๆ ของเขาก็เดาเอาว่าคนเป็นสามีคงอยากจะพูดอะไรสักอย่าง เสียงหวานจึงเปิดประเด็นขึ้นทันที

หยางซีห่าวมองภรรยาที่กำลังพับขากางเกงเขาขึ้นทีละทบอย่างใจเย็น ก่อนจะหยิบกล่องยาลักษณะแปลกตามาไว้ข้าง ๆ ใช้กรรไกรสีเงินวาววับที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ค่อย ๆ ตัดผ้าพันแผลอันเก่าออกจากขาของเขาอย่างระมัดระวัง

“คุณดู…เปลี่ยนไปนะ”เสียงทุ้มถามออกไปในที่สุด

จางซิ่วอิงหยุดมือ เธอเหลือบมองสีหน้าของสามีครู่หนึ่งก่อนจะคลี่ยิ้มเบาบางแล้วจัดการแผลของเขาต่อ “แล้วแบบนี้ไม่ดีหรือคะ?”

เธอตัดสินใจแล้วว่าชาตินี้จะร่วมหัวจมท้ายกับเขา แต่ก็ต้องการแน่ใจเสียก่อนว่าซีห่าวในตอนนี้นั้นรู้สึกอย่างไรกับภรรยาคนนี้ของเขากันแน่ เพราะทั้งเขาและเธอในตอนนี้นั้นช่างแตกต่างจากชาติก่อนโดยสิ้นเชิง

“ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น เพียงแต่…”ยอมรับว่าการกลับบ้านครั้งนี้ทำให้เขารู้สึกแปลกใจและนึกทึ่งกับหลายสิ่งที่เปลี่ยนไป โดยเฉพาะภรรยา แต่นั่นก็เป็นสิ่งที่ดีทั้งต่อตัวเธอเองและครอบครัวของเราไม่ใช่หรืออย่างไร

จางซิ่วอิงได้ฟังน้ำเสียงติดขัดของคนเป็นสามีก็ยิ้มขำ ก่อนจะช้อนนัยน์ตาขึ้นมองสบกับดวงตาคู่นั้นของเขาช้า ๆ แล้วถามประโยคต่อมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

“สามี! คุณเชื่อใจฉันไหมคะ?”