ตอนที่7

สิบปีต่อมา..

ความเศร้าโศกได้มาเยือนครอบครัววิวัฒน์นิกุล เมื่อท่านกิตติที่เปรียบเสมือนหัวหน้าครอบครัวได้จากไปด้วยโรคหัวใจ คุณหญิงรัศมีจึงขึ้นมาเป็นใหญ่ในบ้านวิวัฒน์นิกุล คอยปกครองทุกอย่างภายในบ้าน รวมถึงหน้าที่ดูแลจัดการมรดกทุกอย่าง

"อีมุก! ไปเสิร์ฟน้ำให้แขก" เสียงเรียกจิกกะบาลของแม่บ้านที่อายุมากกว่าเธอดังขึ้น ทำให้มุกดาที่ในตอนนี้มีอายุยี่สิบปีบริบูรณ์รีบยกน้ำไปเสิร์ฟให้แขกที่มาร่วมงานไว้อาลัยของท่านกิตติ

"มุก" ปฐพีไม่ได้คุยกับมุกดามาตลอดหลายปีเอ่ยเรียกชื่อของหญิงสาวที่เปลี่ยนไปจากเดิมจนจำเกือบไม่ได้ แต่แววตาของมุกดาไม่มีความสดใสเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว

"น้ำค่ะ" มุกดาที่โตขึ้น ความสวยของเธอก็ยิ่งเพิ่มขึ้นทำให้ปฐพีไม่อาจละสายตาจากเธอได้เลย งานฌาปนกิจของท่านกิตติมีแขกมาร่วมงานมากมาย แต่คนที่ไม่มาก็คืออัคคี ลูกชายคนเล็กของบ้าน เขาไม่กลับบ้านอีกเลยตั้งแต่ตัดสินใจไปเรียนต่อต่างประเทศเมื่อสิบปีก่อน

สองพี่น้องบ้านวิวัฒน์นิกุลต่างแยกย้ายไปใช้ชีวิตของตนเอง อัคคีไปเรียนต่อต่างประเทศ ส่วนปฐพีเขาย้ายไปอยู่กับคุณย่าที่ต่างจังหวัดจนเรียนจบปริญญาโทถึงได้กลับมา

"ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ" ปฐพีมองมุกดาที่ดูดีผิดหูผิดตา เขาไม่คิดเลยว่าใบหน้าจิ้มลิ้มในอดีตที่เคยเจอจะกลายมาเป็นหญิงสาวที่น่าทะนุถนอมได้ถึงเพียงนี้ เวลาสิบปีเปลี่ยนทุกอย่างรอบตัวเขาไปหมดเลย

"ค่ะ" มุกดาเจียมตัวไม่กล้าสบตากับเขา เพราะสิ่งที่แม่เธอทำให้ผิดมหันต์จนเธอละอายใจ หลังจากวันที่แม่ทิ้งเธอไปท่านก็ไม่ติดต่อกลับมาอีกเลย ไม่มีใครได้ข่าวคราวของท่านอีก มุกดาจึงได้แต่ทำใจยอมรับในโชคชะตาของตนเอง

"เธอสบายดีไหม" ปฐพียังคงชวนเธอคุย แต่มุกดาตอบกลับแค่เพียงพยักหน้า เธอไม่ได้เจอหน้าเขาหลายปีแล้ว ถึงเขาจะกลับมาหาแม่ของเขาบ่อยๆ แต่เธอก็ไม่กล้าเข้าไปทักเขาเหมือนเมื่อก่อน

"มุกต้องไปทำงานแล้ว ขอตัวก่อนนะคะ" มุกดากลายเป็นคนพูดน้อย ไม่ร่าเริงอีกแล้ว เธอจะพูดแค่ที่จำเป็นเท่านั้น เพราะเธอได้เรียนรู้แล้วว่าการเงียบคือคำตอบที่ดีที่สุดสำหรับเธอ

มุกดาได้เรียนต่อจนจบมัธยมด้วยทุนของโรงเรียน แต่ก็ไม่สามารถเรียนต่อมหาวิทยาลัยได้เพราะเธอไม่มีเงิน และเธอต้องทำงานชดใช้สิ่งที่แม่ทำเอาไว้

"คุยอะไรกับนังเด็กนั่น" คุณหญิงรัศมีถามลูกชายที่แอบไปคุยกับมุกดาสองต่อสอง

"เปล่าครับแม่" ปฐพีตอบกลับทันควัน เขาอยากจะคุยกับเธอให้มากกว่านี้ แต่อีกฝ่ากลับพยายามหลีกเลี่ยง

"แม่เคยบอกแล้วไงตาพี ว่าอย่าไปคุยกับนังลูกคนใช้น่ารังเกียจคนนั้น" ความโกรธเคืองตลอดหลายปีของคุณหญิงไม่ได้หายไปเลย ยิ่งตอนนี้มุกดาโตขึ้นใบหน้าก็ยิ่งคล้ายกับขวัญไหมอย่างกับคนเดียวกันทำให้คุณหญิงพาลเกลียดขึ้หน้ามุกดาขึ้นทุกวัน

"แม่ครับ ต้องให้บอกกี่รอบล่ะครับว่ามุกดาไม่ได้ผิดอะไรเลย สิ่งที่แม่ของเธอทำตอนนั้นเธอยังเด็กมากนะครับ" ปฐพีพยายามอธิบายให้แม่เข้าใจ ตอนนั้นมุกดาแค่สิบขวบเท่านั้นเอง

"แม่ไม่ไว้ใจมัน ทำหน้าซื่อๆ อาจจะมารยาเหมือนแม่มันก็ได้ ลูกก็อย่าไปเข้าใกล้มันมากล่ะเดี๋ยวจะไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมของมัน" ปฐพีส่ายหน้าให้กับความคิดของผู้เป็นแม่ที่นับวันยิ่งเจ้าคิดเจ้าแค้น

"แล้วอัคคีล่ะครับ จะไม่มางานศพคุณพ่อจริงๆ เหรอครับ"

"ไม่มาหรอก เห็นบอกว่าติดทำวิจัยน่าจะมาได้หลังจากเผากระดูกพ่อแกนั่นแหละ" คุณหญิงรัศมีพอรู้ว่าลูกชายคนเล็กไม่ค่อยอยากกลับบ้าน เพราะสิ่งที่พ่อของเขาทำมันเกินกว่าจะให้อภัย

แม้แต่ตัวเธอเองก็ไม่อาจให้อภัยกับสิ่งที่สามีทำได้ ไม่ใช่แค่แอบคั่วกับคนใช้หรือทำผู้หญิงท้อง แต่เมื่อไม่นานมานี้เธอเพิ่งรู้ว่าสามีแอบมีเมียน้อยอีกเกือบสิบคน และนี่ก็เป็นสาเหตุทำให้เธอกับสามีทะเลาะกันครั้งใหญ่ จนสุดท้ายท่านกิตติอาการโรคหัวใจกำเริบจากไปในที่สุด

"แม่ครับ พ่อก็เสียไปแล้วอย่าโกรธเคืองกันอีกเลยครับ" ปฐพีกุมมือผู้เป็นแม่ที่กำหมัดแน่น สายตาโกรธเคืองมองไปยังโลงศพของผู้เป็นพ่อ

"แม่ไม่มีวันยกโทษให้ผู้ชายมักมากแบบนั้น" ความจริงเธอไม่อยากจัดงานศพให้ด้วยซ้ำ ปล่อยให้ตายแล้วเผาไปเลยให้จบๆ แต่เพราะตระกูลของเธอค่อนข้างเป็นที่รู้จัก เธอจึงไม่อยากทำให้ทุกคนสงสัย

"ปล่อยวางเถอะครับแม่ เราแก้ไขอดีตไม่ได้นะครับ" เขาไม่ได้มองโลกในแง่ดี แต่เขามองโลกในความเป็นจริง ปฐพีไม่นึกแคลงใจเลยว่าน้องชายได้นิสัยเจ้าคิดเจ้าแค้นจากใครมา อัคคีเป็นคนที่รักแม่มากก็เลยเกลียดทุกคนที่ทำให้ท่านเสียใจและคนอย่างอัคคีไม่ให้อภัยใครง่ายๆ เหมือนกับที่แม่ของเขากำลังโกรธผู้เป็นพ่อที่จากไป

เวลาผ่านไปทุกสิ่งทุกอย่างก็เริ่มเปลี่ยนแปลง แต่มุกดายังคงถูกตราหน้าว่าเป็นลูกคนรับใช้น่ารังเกียจที่แอบเล่นชู้กับเจ้านาย สิ่งที่แม่ของเธอเอาไว้กลายเป็นตราบาปให้เธอจนถึงทุกวันนี้

"อีมุก! บอกแล้วไงว่าให้ล้างจานด้วย" เสียงเรียกจิกหัวใช้ทำให้มุกดาที่กำลังนั่งเหม่อลอยสะดุ้งตัวโยน

"ขอโทษค่ะพี่แวว จะทำเดี๋ยวนี้จ้ะ" ร่างบางเดินก้มหน้ามาทำงานที่ไม่ใช่ในส่วนของตนเอง แต่สำหรับเธองานทุกอย่างที่อยู่ในครัวเป็นงานของเธอทั้งหมด ทุกคนใช้งานเธอเสียยิ่งกว่าทาส โดยเฉพาะแม่บ้านคนสนิทของคุณหญิงรัศมี