เมื่อความรักเป็นความลับ

เด็กผู้หญิงวัยเพียงสิบขวบติดสอยห้อยตามผู้เป็นแม่จากบ้านนอกมาทำงานในเมืองศิวิไล ใบหน้าจิ้มลิ้มเงยมองบ้านหลังใหญ่ที่เปรียบเสมือนวังใหญ่ตะการตา ที่เธอไม่คาดฝันว่าจะมีโอกาสได้มาอยู่ที่นี่

"คนใช้คนใหม่เหรอ" เสียงทักทายของหญิงวัยกลางคนแต่งตัวเป็นระเบียบด้วยเสื้อสีขาว กางเกงขายาวสีดำที่ดูคล่องแคล่วทะมัดทะแมง

"ใช่ะจ้ะ ฉันชื่อไหมนะจ๊ะส่วนนี่มุกดาลูกสาวฉันเองจ้ะ" หญิงสาวหน้าตาสะสวยเอ่ยด้วยวาจาน่าฟัง พร้อมกับทักทายเด็กหญิงที่ยืนเกาะติดไม่ห่างกาย

"ยังสาวอยู่เลยนะเอ็ง ทำงานบ้านเป็นใช่หรือเปล่า" หญิงวัยกลางคนที่เป็นหัวหน้าแม่บ้านเอ่ยถามเพื่อความแน่ใจเพราะคนตรงหน้าดูยังสาว กลัวจะไม่เป็นงานเดี๋ยวคุณผู้หญิงจะว่าเอาได้

"ทำได้หมดทุกงานเลยจ้ะ ฉันไม่เกี่ยงงานอยู่แล้วจ้ะ" หญิงสาวแม่ลูกหนึ่งพูดอย่างหนักแน่นเพื่อให้ได้งาน เธอเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวที่บ้านยากจนจึงต้องหอบลูกมาทำงานในเมืองหลวง

"แล้วเด็กนี่ล่ะ จะให้อยู่ด้วยกันเหรอ ไม่มีค่าจ้างให้หรอกนะ" เพราะตอนมาสมัครบอกแค่คนเดียวหัวหน้าแม่บ้านจึงกลัวจะมีปัญหาตามหา

"ให้ลูกฉันอยู่ด้วยได้ไหมจ๊ะ นังมุกมันอยู่ง่ายกินง่ายไม่ต้องให้เงินหรอกจ้ะ แค่มีข้าวให้มันกินก็พอ" เด็กหญิงตัวน้อยหลบหลังผู้เป็นแม่อย่างกลัวๆ หากที่นี่ไม่อนุญาตให้เธออยู่ เธอก็ไม่มีที่ให้ไปแล้ว

"ไอ้ได้น่ะมันก็ได้ แต่อย่าให้ไปเล่นซนที่บ้านใหญ่เขาล่ะเดี๋ยวคุณผู้หญิงจะโกรธเอา"

"ได้จ้ะๆ ขอบคุณมากนะจ๊ะ" แม่เลี้ยงเดี่ยวและลูกสาวรีบพนมมือไหว้ขอบคุณคนตรงหน้าที่ยอมให้มุกดาอยู่ที่นี่ด้วย

"อยู่แล้วก็ช่วยแม่เอ็งหยิบจับบ้างล่ะกัน ไม่ใช่อยู่ฟรี"

"ค่ะ" มุกดาในวัยสิบขวบตอบอย่างฉะฉาน ใบหน้าจิ้มลิ้มเผยรอยยิ้มโชว์ฟันขาวจนน่าเอ็นดู

สองแม่ลูกได้เข้ามาอยู่ในบ้านหลังใหญ่ในฐานะคนรับใช้ใหม่ มุกดาได้ทุนเรียนจนถึงมัธยมที่โรงเรียนรัฐบาลไม่ไปลจากบ้านมากนัก หัวหน้าแม่บ้านที่เอ็นดูเธอทำเรื่องส่งให้โรงเรียนรับมุกดาในฐานะเด็กทุนของบ้านวิวัฒน์นิกุล

"นังไหม ยกข้าวต้มไปให้คุณๆ หน่อยสิ นังแววมันไปไหนของมันไม่รู้" ป้าแม่บ้านซึ่งเป็นหัวหน้าของทุกคนตะโกนเรียกขวัญไหมแม่บ้านคนใหม่ที่เพิ่งเข้ามาทำได้เพิ่งสามเดือน

"ได้จ้ะ แต่ให้ฉันขึ้นเรือนใหญ่จะดีเหรอจ๊ะป้าตา" หญิงสาวทำสีหน้ากังวลเพราะเธอเพิ่งทำงานที่นี่ได้ไม่นาน

"ไปเถอะๆ นังแววกับนังนีไปไหนก็ไม่รู้ มีแต่เอ็งนี่แหละ" เมื่อไม่มีใครแล้วนอกจากเธอทำให้ไม่มีทางเลือก และขวัญไหมก็ทำงานกระฉับกระเฉงเป็นงานคงไม่ทำให้คุณผู้หญิงโมโห

หญิงสาวใบหน้าสะสวยถือถาดอาหารเช้าเตรียมเสิร์ฟให้ผู้เป็นเจ้าของบ้านที่เธอไม่เคยเห็นหน้า รู้แต่เพียงว่าเป็นมหาเศรษฐี

"เดี๋ยว!" เสียงทรงอำนาจทำให้ขวัญไหมหยุดชะงักมือที่กำลังวางชามข้าวต้ม

"คะ?"

"คนรับใช้ใหม่เหรอ ฉันไม่เคยเห็นหน้าคาตามาก่อน" คุณผู้หญิงของบ้านเอ่ยถามหญิงสาวตรงหน้าด้วยสีหน้าไม่พอใจ เพราะคนรับใช้ใหม่ยังดูสาวดูสวยผิดจากคนอื่นๆ ในบ้านที่เริ่มมีอายุกันหมดแล้ว

"ใช่ค่ะ ดิฉันเพิ่งเข้ามาทำงานเมื่อสองเดือนที่แล้วค่ะ" หญิงสาวตอบอย่างประหม่า ไม่กล้าสบตาคุณผู้หญิงของบ้าน แต่สายตาพลันเห็นชายวัยกลางคนเป็นคนที่ทุกคนเรียกว่าคุณท่านกำลังส่งยิ้มหวานมาให้เธอ

"คุณกิต! ยิ้มอะไรคะ?" เสียงของภรรยาทำให้ผู้เป็นสามีหุบยิ้มทันควัน

"ผมก็ยิ้มไปเรื่อยแหละคุณ" เสียงทุ้มตอบกลับภรรยา แต่มือหนากำลังลูบวนที่ต้นขาของหญิงสาวที่กำลังยืนจัดแจงโต๊ะอาหารอยู่

"!!" ขวัญไหมตกใจตาโต แต่ไม่กล้าส่งเสียงเธอสังเกตเห็นสีหน้าของชายตรงหน้าแล้วเข้าใจความหมายของเขาได้ดี

"ไปได้แล้ว ถ้าฉันไม่เรียกไม่ต้องขึ้นมาอีก"

"ค่ะ" หญิงสาวก้มหัวเดินออกจากห้องบ้านใหญ่ไป แต่ยังไม่วายหันกลับมามองชายวัยกลางคนแสนเจ้าชู้ที่เพิ่งลูบต้นขาของเธอ

ความโลภนึกอยากสบายเริ่มครอบงำความผิดชอบชั่วดี เธอพลาดท้องมีลูกตั้งแต่อายุสิบแปดแถมพ่อของเด็กยังไม่ยอมรับ ทำให้เธอต้องกระเตงลูกไปด้วยทุกที่ แต่ถ้าเธอได้เลื่อนขั้นเป็นคุณหญิงเธอก็ไม่ต้องย้ายไปไหนอีก ต่อจากนี้เธอก็จะสบาย

"นังมุก"

"จ๋า" เด็กหญิงตัวน้อยที่เพิ่งกลับจากโรงเรียนขานรับผู้เป็นแม่เสียงหวาน

"คืนนี้แกไปนอนห้องป้าตานะ"

"ทำไมล่ะจ๊ะ" ใบหน้าแสนซื่อเอียงคอถามแม่ด้วยความสงสัย

"ฉันไม่ค่อยสบาย เดี๋ยวแกติดไข้"

"แม่กินยายังจ๊ะ" มุกดารีบถามแม่ด้วยความเป็นห่วง

"กินแล้ว แล้วถ้าป้าตาถามเองก็บอกไปว่าแม่เป็นไข้ เข้าใจใช่ไหม" ขวัญไหมย้ำเตือนกับลูกสาวแสนซื่อบื่อที่ไม่ค่อยจะทันคน

"เข้าใจจ้ะ" มุกดาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะเร่งทำการบ้านให้เสร็จก่อนอาทิตย์ตกดิน

ช่วงกลางคืนหลังจากลูกสาวหอบหมอน ผ้าห่มไปนอนห้องของป้าแม่บ้าน เธอจึงรีบอาบน้ำแต่งงานฉีดน้ำหอมฟุ้งทั่วห้องเพื่อรอการมาของใครบ้างคน

แอ๊ด! เสียงประตูดังขึ้นทำให้ร่างบางยิ้มร่า เธอเดาไม่ผิดจริงๆ ว่าเขาต้องมา เธอเข้าใจท่าทางของคุณท่านเมื่อตอนเช้าที่พยายามส่งซิกให้เธอเห็น

"ไหมคิดว่าคุณท่านจะไม่มาซะแล้ว"

"ฉันต้องมาสิ มีของดีอยู่ในบ้านแบบนี้ทั้งที" คุณท่านที่เบื้องหน้าดูรักภรรยา แต่ลับหลังแอบมีเมียน้อยอีกหลายคน แถมยังแอบมาหาคนรับใช้สาวที่เพิ่งเจอกันแค่ครั้งเดียว

"ถ้าฉันยอม ฉันจะได้อะไรจากคุณคะ" หญิงสาวทำหน้าออดอ้อนออเซาะ

"เธออยากได้อะไรฉันจะให้ทุกอย่าง" คำสัญญาที่พูดไปแบบไม่ทันคิดเพียงเพราะต้องการคนตรงหน้า ขวัญไหมยิ้มร่าก่อนจะเริ่มบรรเลงบทรักกับชายวัยกลางคนที่เป็นเจ้านายของตนเอง

หลังจากคืนนั้นทั้งคู่ก็แอบไปมาหาสู่กันอยู่บ่อยครั้งโดยไม่มีใครรู้ เธอให้ลูกสาวสลับไปนอนห้องแม่บ้านคนอื่นๆ เพื่อไม่ให้มีพิรุธ ส่วนคุณท่านก็แอบภรรยาลงมาหาเธออยู่ประจำ และแต่ละครั้งก็มักจะมีของติดไม้ติดมือมาด้วย ไม่ว่าจะเป็นเงิน นาฬิกา แหวนเพชร ของมีค่าที่เธอไม่เคยมียิ่งทำให้เธอไม่รู้จักพอ