ตอนที่5

หลังจากวันนั้นแม่บ้านคนอื่นๆ ก็ไม่เอ็นดูมุกดาอีกต่อไป ทุกคนกดขี่ใช้มุกดาทำงานที่มากกว่าเด็กวัยสิบขวบจะทำได้ แต่มุกดาไม่ปริปากบ่นสักคำเพราะอย่างน้อยๆ เธอก็ยังมีที่ให้ซุกหัวนอน

"นังมุก ไม่ต้องรอแล้ว แม่เอ็งไม่กลับมาหรอก" มุกดาหันตามเสียงตะโกนของป้าสิตาแม่บ้านเพียงคนเดียวที่ไม่เปลี่ยนไปเหมือนคนอื่นๆ

"รีบไปทำการบ้าน แล้วมาช่วยงานพี่ๆ เขา" ทุกวันหลังจากเลิกเรียนเธอมักจะนั่งคอยแม่ที่หน้ารั้วประตูใหญ่ เผื่อแม่จะกลับมารับเธอ

"จ้ะป้าตา" มุกดาหอบกระเป๋าใส่หนังสือไปนั่งทำในสวนหลังบ้านเหมือนทุกที ที่เธอยังได้เรียนต่อก็เพราะป้าสิตาหัวหน้าแม่บ้านไปขอร้องอ้อนวอนคุณหญิง ให้เวทนาเด็กกำพร้าอย่างเธอ มุกดาจึงได้เรียนต่อจนจบทุนที่โรงเรียนมีให้

"มุก" เสียงทุ้มที่แสนคุ้นหูทำให้มุกดาเผลออมยิ้มด้วยความลืมตัว

"คุณพี" ปฐพีส่งยิ้มให้เธอเช่นกัน เขาไม่ได้คุยกับเธออีกเลยตั้งแต่ที่แม่ของเธอหนีไป เวลาเกือบสามเดือนที่เขาทำได้แค่แอบมองเธอจากที่ไกลๆ

"เพิ่งเลิกเรียนเหรอ" ปฐพีนั่งลงข้างๆ มุกดาเหมือนอย่างที่เคยทำ ตอนนี้เขาไม่ได้เรียนโรงเรียนประจำอีกแล้วจึงมีโอกาสได้เจอกับเธอมากขึ้น

"ค่ะ คุณพีด้วยเหรอคะ"

"อืม เปิดเรียนแรกๆ ก็ไม่มีอะไรมากหรอก" ปฐพีสอบเข้าชั้นมัธยมปลายที่โรงเรียนชื่อดัง ที่มีแต่คนอยากเรียน

"เหรอคะ" มุกดาที่ยังเด็กจึงไม่รู้ว่าตัวเองถูกห้ามให้คุยกับปฐพี ส่วนปฐพีเขารู้ว่าตัวเองถูกผู้เป็นแม่ห้ามแต่ก็ยังแอบทำ

"มา เดี๋ยวพี่สอนการบ้าน" ชายหนุ่มที่ยังเอ็นดูมุกดาเหมือนเดิม แม้แม่ของเธอจะทำเรื่องไว้มากมาย

"พี่พี!!" เสียงตะโกนของอัคคีทำให้ปฐพีหยุดชะงัก มุกดาเองก็สะดุ้งกับเสียงที่ดังของผู้มาใหม่

"คีทำไมต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้น" ปฐพีพยายามตอบน้องชายอย่างใจเย็น

"พี่จำไม่ได้แล้วเหรอ แม่สั่งว่าห้ามยุ่งกับเด็กกะโปโลนี้อีกไง" อัคคีเอ่ยพร้อมกับชี้นิ้วไปทางมุกดา

"คี อย่าว่าน้องแบบนั้นสิ"

"ผมไม่มีน้อง พี่เองก็เหมือนกันเลิกทำตัวเป็นพระเอกได้แล้ว" อัคคีมองตาขวางใส่มุกดาที่บังอาจตีตัวเสมอพี่ชายของเขา

"นายกลับเข้าบ้านไปก่อนไป" ปฐพีถอนหายใจก่อนจะไล่น้องชายให้เข้าบ้าน

"ไม่! พี่นั่นแหละที่ต้องไปก่อน ไม่งั้นผมจะบอกแม่ว่าพี่แอบมาคุยกับยัยนี่" อัคคีคนเจ้าเล่ห์ยกโทรศัพท์โชว์รูปที่แอบถ่ายทั้งสองคนตอนกำลังคุยกันให้พี่ชายของตนเองดู

"เฮ้อ! พี่ไปก่อนนะมุก" ปฐพีไม่อยากมีปัญหากับแม่จึงยอมถอยง่ายๆ แล้วเดินกลับเข้าบ้านไป

"นี่! เด็กเหลือขอ ฉันเตือนอะไรให้นะ อย่าคิดจะมายุ่งกับพี่ชายฉัน ไม่งั้นเจอดีแน่" คำขู่ของอัคคีทำให้มุกดากลัวจนตัวสั่น เธอเป็นแค่เด็กผู้หญิงวัยสิบขวบที่ไม่รู้ประสีประสา พอโดนขู่ด้วยสีหน้าน่ากลัวก็ได้แต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่คนเดียว

ปฐพีพยายามหาโอกาสคุยกับมุกดา แต่ก็โดนอัคคีขัดขวางอยู่ตลอดจนเขาท้อ ส่วนอัคคีพอเจอหน้ามุกดาก็เป็นต้องหาเรื่องเธอตลอดเวลา

"ยัยเด็กกะโปโลมีสิทธิ์อะไรมานั่งตรงนี้" อัคคีที่กำลังเดินเข้าบ้านหลังจากเลิกเรียนเป็นอันต้องชะงักฝีเท้าแล้วตรงดิ่งไปที่สวนหลังบ้าน เมื่อเจอคนที่ไม่ชอบหน้ากำลังนั่งทำการบ้านสบายใจ

"ลุกไปซะยัยเด็กกะโปโล" คนที่โตกว่าเธอแค่สามปี แต่มีศักดิ์เป็นเจ้านายออกคำสั่งให้เธอลุกขึ้น

"ค่ะ" มุกดารีบรวบสมุดการบ้านทุกวิชาเตรียมจะใส่กระเป๋า แต่ใบงานที่เธอเพิ่งทำเสร็จดันร่วงหล่นลงบนพื้น

"อะไร?" อัคคีที่เห็นกระดาษตกอยู่บนพื้นจึงหยิบขึ้นมาดูด้วยความอยากรู้

"การบ้านของมุกค่ะ ขอคืนนะคะ" มุกดากำลังจะหยิบใบงานคืน แต่อีกฝ่ายที่ตัวสูงกว่ากลับชูขึ้นจนเธอเอื้อมไม่ถึง

"ฉันดูอยู่!" อัคคีทำเสียงเข้มๆ ให้อีกคนกลัวซึ่งก็ได้ผล

"แต่ว่า..มันเป็นของมุกนะคะ" มุกดาตอบเสียงเบาๆ ใบหน้าจิ้มลิ้มเริ่มหม่นลง

"การบ้านกระจอกชะมัด โรงเรียนวัดก็งี้แหละ" อัคคีปล่อยกระดาษใบงานของมุกดาทิ้งอย่างไม่ไยดี แต่โชคไม่ดีที่ลมพัดแรงจนรายงานที่มุกดาตั้งใจทำตกไปตรงแอ่งน้ำที่อยู่ตรงพื้นหญ้า

"ไม่นะ.." เด็กสาวนั่งลงที่พื้นหญ้าก่อนจะค่อยๆ ประคองแผ่นกระดาษที่ชุ่มไปด้วยน้ำและเปรอะเปื้อนไปด้วยโคลนขึ้นมาอย่างเบามือ เด็กหนุ่มวัยสิบสามเริ่มหน้าเสียเพราะเขาไม่ได้ตั้งใจจะให้มันเป็นแบบนี้

"ฮึก..ใบงานของมุก" มุกดานั่งสะอื้นไหล่สั่น ดูกระดาษรายงานที่มองไม่เห็นตัวหนังสือที่ตั้งใจเขียนอยู่นาน

"ชะ..ช่วยไม่ได้ แค่การบ้านกระจอกๆ" อัคคีก็คืออัคคี ต่อให้รู้สึกผิดแค่ไหนเขาก็ไม่เคยขอโทษใครก่อน และเขาไม่เคยโทษตัวเอง

"ฮึก.." ใบงานที่ชุ่มไปด้วยน้ำ ตัวหนังสือจางหายไม่เห็นถึงความสวยงามเหมือนก่อนหน้านี้ มุกดาลุกขึ้นหยิบกระเป๋าเดินร้องไห้กลับห้องพักตัวเอง

"ฉันไม่ได้ผิดสักหน่อย" เด็กหนุ่มยังคงมั่นใจว่าตัวเองไม่ผิด เขาไม่ได้ทำให้กระดาษมันเปียก แต่ลมมันแรงจนปลิวไปหล่นน้ำเอง และหลังจากเหตุการณ์ครั้งนี้มุกดาไม่มาทำการบ้านที่สวนหลังบ้านอีกต่อไปเพราะกลัวเจออัคคีอีก เธอไม่อยากเข้าใกล้เขาอีกเลย เขาเป็นคนที่ใจร้ายที่สุดสำหรับเธอ