ข้าจะปกป้องท่านเอง

“คุณหนู เหตุใดท่านถึงพูดเรื่องน่าขันเช่นนี้ แต่ก่อนท่านอยู่ที่นี่ราวกับคนตายก็ไม่ปาน พอนายท่านใจดีรับกลับจวนหน่อยถึงได้คิดว่าตัวเองเป็นคนสำคัญของที่นี่งั้นหรือ”

“เป็นเพราะแต่ก่อนข้าใสซื่อเกินไป พวกเจ้าถึงได้คิดรังแกข้าเพราะคิดว่าข้าเป็นเหมือนเมื่อก่อน” เว่ยซูเหม่ยเดินเข้าไปใกล้สาวใช้คนที่พูดจาเย้ยหยันตัวเอง พลางเหยียดยิ้มที่มุมปาก

“นี่ท่านจะทำอะไร!”

“ข้าจะสั่งสอนคนชั้นต่ำเช่นเจ้าอย่างไรเล่า ว่านับจากนี้ควรใช้ชีวิตยังไง” ว่าแล้วก็บีบคอสาวใช้ผู้นั้นอย่างแรงจนหายใจแทบไม่ออก

“ขะ...ข้าผิดไปแล้ว แค่ก”

“ถ้ายังไม่อยากตาย อย่าได้คิดมารังแกพวกเราอีก” สิ้นคำถึงได้ปล่อยคอของนางให้เป็นอิสระ

“หวนปี้ นำวัตถุดิบที่อยู่ข้างหลังเจ้ามา”

“คุณหนูจะลงมือทำอาหารเองหรือเจ้าคะ”

“แม้ข้าไม่อยากทำเอง แต่สาวใช้พวกนี้คงไม่ยินยอมทำอาหารให้พวกเรากิน” ท้ายที่สุดทั้งสองคนได้ลงมือทำอาหารด้วยตัวเอง

ฮูหยินเว่ยได้ยินเรื่องนี้เข้าจึงได้เรียกนางมาร่วมรับประทานอาหารค่ำที่เรือนใหญ่ นี่เป็นคราแรกตั้งแต่จำความได้ที่เว่ยซูเหม่ยได้กินข้าวพร้อมกับทุกคน

“ข้าได้ยินว่าตอนเช้าเจ้าถึงกับทำอาหารกินเองเลยรึ”

“ฮูหยิน ท่านรู้ได้อย่างไร”

“มีเรื่องใดในจวนบ้างที่ข้าไม่รู้”

“เรื่องจริงรึ” น้ำเสียงเรียบนิ่งถามขึ้น

“เจ้าค่ะ”

“เจ้าทำเช่นนั้นทำไม เรื่องทำอาหารเป็นหน้าที่ของสาวใช้ เจ้าเป็นถึงคุณหนูของจวนอย่าได้ทำเช่นนั้นอีก”

“ข้าก็ไม่ได้อยากทำเช่นนั้นหรอกเจ้าค่ะ เพียงแต่สาวใช้พวกนั้นบอกข้าว่าไม่มีอาหารสำหรับข้า ด้วยเหตุนี้...”

“ฮูหยิน! นี่เจ้าดูแลจวนอย่างไร สาวใช้พวกนั้นถึงได้ประพฤติตัวเช่นนี้ ตัดลิ้นคนที่เอ่ยวาจาสามหาวเช่นนั้นเสีย ส่วนคนที่อยู่ในห้องครัวให้โบยคนละยี่สิบที ข้าจะดูซิว่ามีใครอีกบ้างที่กล้าเหิมเกริมอีก”

“เป็นความผิดของข้าเองเจ้าค่ะ ซูเหม่ยเจ้าอย่าได้คิดน้อยใจ แม่คนนี้สัญญาว่าจะไม่ให้เกิดเรื่องเช่นนี้อีก”

“ข้าไม่ได้น้อยใจอันใด ท่านอย่าคิดมากเพราะข้าเลยเจ้าค่ะ”

“ท่านพ่อ ท่านบอกท่านพี่หรือยังเจ้าคะเรื่องแต่งงานกับตระกูลสือ”

“ข้ากำลังจะบอกนางนี่แหละ ซูเหม่ย เจ้าคงได้ยินมาบ้างว่าฮ่องเต้มีพระราชโองการให้ตระกูลเรากับตระกูลสือเกี่ยวดองกัน”

“เจ้าค่ะ”

“ในเมื่อรู้แล้ว ข้าจะไม่พูดให้ยืดยาว เจ้าต้องแต่งเข้าจวนตระกูลสือ”

“ข้าขอถามได้รึไม่ ว่าบุรุษตระกูลสือคนใดที่ข้าต้องแต่งด้วย”

“ท่านโหวแห่งตระกูลสือ สืออันหลง”

เหลียงเฟยฮุ่ยลงโทษสาวใช้ในครัวอย่างจำยอม เดิมทีคิดว่าแม้เว่ยซูเหม่ยจะถูกคนในจวนรังแกสามีของตนคงไม่แยแสเรื่องที่เกิดขึ้นเหมือนในอดีต ทว่ากลับคิดผิดไปเสียนี่

“ท่านแม่ ท่านต้องลงโทษสาวใช้พวกนั้นให้หนักจะได้ไม่มีใครกล้าทำเรื่องเช่นนั้นกับพี่ใหญ่อีก”

“ทำไมเจ้าถึงได้เอาแต่ปกป้องนางกัน เจ้าไม่เห็นหรือว่าแม่ต้องใช้ความพยายามมากเท่าใดเพื่อให้เจ้าเป็นคนสำคัญที่สุดในจวน”

“นางเป็นพี่สาวของข้า หากวันนั้นไม่มีนางข้าไม่อาจมีชีวิตรอดจนถึงตอนนี้”

“บุญคุณส่วนบุญคุณ เจ้าต้องแยกแยะให้ชัดเจน นางเป็นเพียงพี่สาวต่างแม่หาใช่พี่สาวร่วมอุทร”

“ท่านแม่ควรบอกตัวเองมากกว่านะเจ้าคะ ข้าจะไม่ทนเห็นนางถูกรังแกอีก ถึงเป็นท่านข้าก็ไม่ยอมอ่อนข้อให้แน่”

“เข่อซิง!” ฮูหยินเว่ยเรียกชื่อไล่ตามหลัง แต่นางหาได้หวนกลับไปหามารดา ที่ผ่านมานางรู้ดีว่าที่เว่ยซูเหม่ยต้องแยกตัวออกจากจวนเป็นเพราะมารดานางอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด แต่ไม่อาจทำอะไรได้เพราะท่านพ่อเห็นดีเห็นงามด้วย แต่บัดนี้ได้กลับมาอยู่ด้วยกันเข่อซิงบอกกับตัวเองว่าไม่ว่าจักเกิดอันใดขึ้นขออยู่ปกป้องพี่สาวคนนี้ให้ถึงที่สุด