งานเลี้ยงเปิดตัว

ครั้นเดินผ่านโกดังเก็บผ้าเห็นบรรดาคนรับใช้ต่างชุลมุนมุงดูบางอย่างทำให้นางไม่อาจเดินผ่านไปเฉย ๆ จึงได้แทรกฝูงชนเข้าไปดู

“ผ้าพับนี้ไม่ได้เจ้าค่ะ ฮูหยินสั่งเอาไว้ว่านอกจากนางกับคุณหนูรองแล้วคนอื่นไม่มีสิทธิ”

“เกิดอะไรขึ้นรึ”

“คือว่าคุณหนูใหญ่อยากได้ผ้าพับนี้ไปตัดชุดใหม่”

“ให้นางไปเถิด จากนี้ไปพี่ใหญ่อยากได้อะไรพวกเจ้าไม่มีสิทธิขัดคำสั่ง”

“บ่าวจะทำเช่นนั้นได้อย่างไรเจ้าคะ นี่เป็นคำสั่งของฮูหยิน”

“ข้าจะไปคุยกับท่านแม่เอง พวกเจ้าทุกคนจงจำใส่ใจไว้นางเป็นเจ้านายของพวกเจ้าเหมือนกับข้า อย่าได้ริอาจล่วงเกินนาง”

“เข่อซิง เจ้าไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้”

“ของทุกอย่างในจวนล้วนเป็นของท่านกับฮูหยินคนก่อน ท่านมีสิทธิเท่าเทียมกับข้า อีกอย่างท่านกับข้าเป็นพี่น้องกันฉะนั้นไม่ต้องเกรงใจ”

“เจ้ายังคงใจดีกับข้าเช่นเคย”

“แม้ท่านแม่จะข่มเหงท่านสารพัด แต่ข้าจะไม่เดินรอยตามแน่นอน นับแต่นี้ข้าจะปกป้องท่านทุกทางเอง”

“ขอบใจเจ้ามาก”

“เมื่อครู่ได้ยินสาวใช้บอกว่าท่านจะตัดชุดใหม่หรือ ให้ข้าแนะนำช่างตัดเย็บให้รึไม่”

“ขอบคุณน้องรองที่เป็นห่วง แต่ข้าไม่จำเป็นต้องใช้ช่าง”

“ทำไมล่ะเจ้าค่ะ”

“คุณหนูเข่อซิงคงไม่รู้ ว่าคุณหนูของข้าจะต้องตัดเย็บชุดด้วยตัวเอง”

“ที่ผ่านมาท่านต้องตกระกำลำบากอยู่บ้านสวน แต่ข้ากลับไม่เคยคิดว่าท่านลำบากถึงขั้นต้องตัดเย็บชุดเอง ข้าช่างเป็นน้องสาวที่ไม่ได้เรื่อง”

“มันไม่ใช่ความผิดของเจ้า”

“เช่นนั้นเพื่อไถ่โทษ ข้าขออาสาพาท่านไปเลือกผ้าและแนะนำช่างตัดเย็บด้วยเถิด อีกไม่นานท่านพี่ต้องออกเรือนย่อมต้องมีชุดไว้มากหน่อย”

ท้ายที่สุดสองพี่น้องได้ชวนกันออกนอกจวนเพื่อเลือกซื้อผ้าและให้ช่างนำไปตัดเย็บ

งานเลี้ยงตระกูลเว่ย

เสียงดนตรีบรรเลงครึกครื้นท่ามกลางไฟส่องระยิบระยับทั้งจวน แขกทุกคนที่มาร่วมงานต่างพูดจาเจื้อยแจ้ว เว่ยซูเหม่ยเดินเข้างานมาสายตาทุกคนต่างจับจ้องมาที่นางเป็นตาเดียว

“นี่น่ะหรือคุณหนูใหญ่ งามสมคำร่ำลือ”

“ช่างน่าเสียดายนัก หากนางไม่ต้องแต่งกับตระกูลสือข้าจะให้แม่สื่อมาสู่ขอนาง”

คำชมมากมายพรั่งพรูดังเข้าโสตประสาทของนางพลันทำให้รู้สึกเกร็งตามไปด้วย

“แม่นางงดงามเพียงนี้ เหตุไฉนฮูหยินถึงได้ให้นางอยู่แต่ในเรือนเล่า ช่างน่าเสียดาย”

“เป็นเพราะนางร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง ข้าจำต้องให้นางอยู่แต่ในเรือน”

“แต่ที่ข้าได้ยินมาหาได้เป็นเช่นนี้”

“ท่านได้ยินอะไรมาหรือ”

“ข้าได้ยินมาว่าใต้เท้าเว่ยให้นางไปอยู่บ้านสวนตั้งแต่ยังเยาว์ เมื่อไม่กี่วันก่อนถึงได้รับกลับจวน”

“ฮูหยินเว่ย เป็นเช่นนี้จริงหรือ”

“คือว่า...”

“เจ้าค่ะ อย่างที่ท่านแม่บอกเมื่อครู่ว่าร่างกายข้าไม่แข็งแรงจึงได้อยู่รักษาอาการป่วยที่นั่น”

“เป็นเช่นนี้เองหรอกรึ แสดงว่าอาการป่วยของเจ้าหายดีแล้วกระมังถึงได้กลับมาเมืองหลวง”

“เจ้าค่ะ ตอนนี้ข้าหายดีแล้ว”

หญิงสาวเริ่มรู้สึกเหนื่อยที่ต้องพบปะผู้คนจึงได้ปลีกวิเวกรับลมยามค่ำคืนอยู่นอกโถงจัดงานเลี้ยง ขณะที่กำลังหมุนตัวกลับเพื่อกลับเข้าไปข้างในได้ชนเข้ากับบุรุษผู้หนึ่งเข้าเสียก่อน

“คุณชายบาดเจ็บตรงไหนรึไม่”

“ข้าไม่เป็นไร” เขาตอบกลับ ก่อนจะใช้มือขวาคว้าเอวนางให้กลับมายืนดังเดิม

แสงจากโคมไฟทำให้ซูเหม่ยเห็นหน้าบุรุษตรงหน้าชัดเจน นัยน์ตาของนางเบิกโพลงด้วยความตกใจ หัวใจเต้นเร็ว เหตุเพราะไม่คิดว่าจะได้เจอกับเขาอีก...นับตั้งแต่วันที่เขาเคยช่วยชีวิตนางไว้เมื่อสองปีก่อน

“เจ้ามองหน้าข้าทำไมหรือ”

“ปะ...เปล่าเจ้าค่ะ ขอบคุณคุณชายที่ช่วยเหลือ”

“ท่านโหว มัวยืนทำอะไรอยู่ที่นี่หรือ ใต้เท้าลู่มีเรื่องอยากพูดคุยกับท่าน”

“เช่นนั้นข้าขอตัวก่อน” ชายหนุ่มค่อย ๆ เดินไปอีกทาง