Chapter 10

@คอนโดวิกกี้

พอเข้ามาในห้อง หญิงสาวก็ทุ่มตัวลงนอนหงายบนเตียงอย่างเหนื่อยล้ากับคำว่าบุญคุณ หญิงสาวนอนมองเพดานห้องด้วยหัวสมองที่ตื้อตันไปหมดกับการทวงบุญคุณผู้เป็นลุง

เธอครุ่นคิดข้อเสนอของดินแดนดูแล้ว มันเป็นทางออกที่ดีที่สุดสำหรับเธอตอนนี้ ถึงแม้ว่าเธอและดินแดนเรื่องราวในอดีตจะไม่ดีเลยสักนิด แต่เขาก็ยังเป็นคนที่เธอคุ้นเคย

หากเธอยอมรับข้อเสนอของเขา ทนนอนกับดินแดนแค่ครั้งเดียว นอกจากต้าเหนิงจะได้งานโพรเจกต์ที่โรงแรมเกาะภูเก็ต ซึ่งผลกำไรมหาศาลมันจะทำให้ต้าเหนิงกลับมารุ่งเรืองดังเดิม ชีวิตของเธอก็จะอิสระและหลุดพ้นจากคำว่าบุญคุณที่ค้ำคอ มันย่อมดีกว่าเลือกแต่งงานกับผู้ชายอายุมากกว่าเธอยี่สิบปี เพื่อเอาเงินมาจุนเจือครอบครัว

พอเลือกทางเดินให้กับชีวิตที่คิดว่าดีที่สุด หญิงสาวก็หยิบมือถือเข้าแอปไอจี เลื่อนปลดล็อกดินแดนทันที ก่อนที่จะใจกล้าส่งแชตไปหาเขา

@ดีแลนด์ โฮเทล

แกร๊ก~

“มึงคิดจะทำอะไรไอ้แดน” สุดเขตเอ่ยถามดินแดนทันที เมื่อเปิดประตูเข้ามาในห้องทำงานของน้องชาย เขาหย่อนตัวนั่งไขว่ห้างบนโซฟา แล้วจ้องมองดินแดนด้วยแววตาจริงจัง ที่ช่วงบ่ายดินแดนขอร้องไม่ให้เขาเข้าไปเป็นกรรมการคัดเลือกบริษัทออกแบบด้วย

“แล้วเฮียคิดว่าไง” เขาถามพี่ชายด้วยรอยยิ้มร้าย เพราะรู้อยู่แล้วว่าพี่ชายของเขานั้นอ่านเกมออก เพียงแต่เข้ามาถามเขาให้เคลียร์ในสิ่งที่เขาสงสัยว่าเป็นไปตามที่คิดหรือเปล่า

“ก็คิดว่าสาวสวยหน้าหมวยคนนั้นเธอสวยเซ็กซี่ จนกูอยากได้มากอดสักคืน” สุดเขตพูดหยั่งเชิงน้องชายของเขา

“คิดดีแล้วเหรอที่จะกินผู้หญิงของผมน่ะ”

“กูว่าแล้ว ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นเด็กของมึง ไม่งั้นแม่งไม่ตั้งใจทำงานแบบนี้คนเดียวหรอก ทั้งที่ทุกวันแทบจะโยนงานมาให้กูทำคนเดียวด้วยซ้ำ” สุดเขตประชดน้องชายของเขา ที่ทุกครั้งแทบกราบให้มาบริหารที่โรงแรม

“เออน่าเฮีย ปล่อยโพรเจกต์งานออกแบบให้เป็นหน้าที่ของผม ส่วนเฮียไปดูแลงานส่วนอื่นเถอะ”

“จริงจังกับเธอขนาดนั้นเลยเหรอวะ มึงถึงได้ลงทุนลุยงานเดี่ยวกับโพรเจกต์นี้ขนาดนั้น”

“ไม่รู้ว่ะเฮีย แต่พอเห็นเธอเป็นของคนอื่น มันยิ่งทำให้ผมอยากเอาชนะเธอ หายไปต่างประเทศสามปี มีสิทธิ์อะไรเอาผู้ชายมาหยามผมวะ”

“มึงนี่เลวจริงๆ”

“นิสัยผมก็เหมือนเฮียนั่นแหละ เฮียด่าผมก็เหมือนด่าตัวเอง”

“กูคนดีครับ”

“ไม่มีคนดีที่ไหนชมตัวเองว่าเป็นคนดี”

“คุยกับมึงแล้วกลิ่นความเหี้ยมันแรงเกินไป กูออกไปดีกว่า เฮ้ย! อีกเรื่องหนึ่ง จะเอาชนะหญิงก็เรื่องของมึง แต่งานโพรเจกต์มึงต้องตัดสินใจดีๆ เข้าใจไหมวะ”

“เข้าใจครับเฮีย”

“อืม กูไปละ” ว่าจบสุดเขตก็เดินออกไป

ดินแดนหยิบพอตขึ้นมาสูบแล้วคิดตามคำพูดของสุดเขตอย่างครุ่นคิด แต่แล้วเรื่องงานก็หลุดออกจากภวังค์ความคิด เมื่อเห็นหน้าจอมือถือสว่างวาบขึ้น โดยที่มีคนส่งข้อความมาหาเขาทางไอจี

วิกกี้ : ขอคุยหน่อยได้ไหม

ดินแดน : คุยเรื่อง?

วิกกี้ : เรื่องนั้น

ดินแดน : เรื่องไหนล่ะ

วิกกี้ : ข้อเสนอของนาย

ดินแดน : หึๆ แล้วก็เล่นตัว

ดินแดน : สองทุ่มมาหาฉันที่โรงแรม

วิกกี้ : อืม