4ตุบ

ตัดมาที่เช้าของอีกวัน...

พอแสงแดดมันสาดเข้ามาใต้ม่านฉันก็ลืมตาขึ้นพลางเหลือบมองไปรอบ ๆ ห้องสี่เหลี่ยม ไม่อยากให้เช้าเลย...

แอ๊ด....

ประตูห้องถูกเปิดออก ฉันรีบชันตัวเองขึ้นมานั่งกอดเข่าแล้วมองปลายเท้าของคนที่เดินเข้า

“อ่า.... มึงยังอยู่อีกเหรอ”  คงเป็นใครไปไม่ได้หากไม่ใช่เขา เขาพูดเหมือนผิดหวังที่ฉันยังไม่ตาย

“หนังเหนียวนะมึงเนี่ย อยู่รอดมายั้นเช้า อ่ะกูปรบมือให้”  

แป๊ะ ๆ ๆ ๆ

ฉันได้แต่มองเขาแต่ไม่ได้โต้ตอบอะไร...

“ไปอาบน้ำไป เสือกูไม่ชอบกินอะไรที่มันสกปรก”  

“คะ... คุณจะเอาหนูให้คุณเมิร์คกินเหรอคะ”  

“ถ้าเมิร์คต้องการอ่ะน่ะ ไปอาบน้ำซะ”  

“หนูไม่มีเสื้อผ้า”  

“กูก็ลืมไปเลย เอางี้ มึงไปอาบน้ำกับเมิร์ครอเสื้อผ้าก่อนละกัน”  

“มะ... ไม่!”  

“'หึ' ถ้าไม่เอาอันนั้น งั้นก็ถอดเสื้อผ้าออกซิ”  

“หนูกราบละ หนูกลัวแล้ว พอเถอะนะ”  

“ถอด เสื้อ ผ้า ออก!”  เขาเน้นคำทีละคำแล้วเดินดุ่ม ๆ เข้ามาหาฉัน

“จะให้หนูถอดก็ออกไปซิคะ”  

“มึงเป็นใครมาสั่งกู   นี่มันที่ของกู กูจะอยู่หรือไปมึงมีสิทธิ์อะไรมาสั่งอีตัวบำบัดความใคร่” ฉันจ้องมองหน้าเขาที่เรียกฉันแบบนั้น

คนทุเรศ ฉันเกลียดเขา....

“ถอด!”  

“คุณจะทำอะไรหนู”  

“กูมีสองทางให้มึงเลือกระหว่าง 'มึงจะให้กูกินหรือว่ามึงจะให้เมิร์คกิน' มึงเลือกเอา”  

ฉันกลืนน้ำลายลงคออีกครั้ง.... ทางไหนมันก็ไม่ยุติธรรมสำหรับฉันทั้งนั้น ฉันไม่ได้อยากได้ทั้งสองทางนั้นแหละ เขาเดินเข้ามาพลางปลดกระดุมเสื้อของเขาออก

“ติ๊กต๊อก ติ๊กต๊อก” ปลดกระดุมเสื้อไม่ทันหมด เขาก็ปลดเข็มขัดออก พลางทำหน้าจิต ๆใส่ฉัน

“หมดเวลา  เพราะฉะนั้นกูจะเลือกให้มึงเอง”  เขาแสยะยิ้มออกแล้วกลึงเข็มขัดของเขาแน่น

“มึงต้องให้กูกิน 'หึ'” 

“ไม่! กรี๊ดดดด! ปล่อยหนู!”  

เพี๊ยะ!

เข็มขัดถูกฟาดมาที่ต้นแขนของฉันทีหนึ่ง ฉันรีบลุกหนีไปนั่งงอขาอยู่ที่หัวเตียงติดผนังห้อง คุณโรมเดินเข้ามาพลางโยนเข็มขัดตัวเองทิ้ง ก่อนจะดึงขาของฉันไป

“อร๊ายย! ฮึก... หนูกลัวแล้ว ฮือ ๆ ๆ”  

“ร้องไปเถอะ  ร้องให้ตายก็ไม่มีใครมาช่วยมึงหรอก” เขาจับขาสองข้างของฉันแน่นพลางไต่ขึ้นมาคร่อมบนตัวฉัน

“ฮึก... คุณโรม หนูขอร้องอย่าทำอะไรหนูเลยนะ”  

“จุจุจุ ไม่ขอร้องแบบนี้ซิสาวน้อย กูอยากได้ยินคำว่า ได้โปรดฉีกเสื้อผ้าหนูออกมาซะมากกว่า หึ!”  

“ฮือ ๆ ๆ ไม่เอา ฮึก... ปล่อยหนูเถอะ หนูกลัว”  

“มึงจะกลัวอะไร กูไม่ได้ฆ่ามึงสักหน่อย”  

“แต่คุณกำลังฆ่าหนูทั้งเป็น ฮือ ๆ ๆ”  

“กูซื้อมึงมาในราคา 100 ล้าน มึงจะไม่ตอบแทนกูหน่อยเหรออีบัว” เขาจับคางฉันแน่นแล้วทำหน้าขรึมใส่

“ฮึก.... หนูไม่ได้ขอร้องให้คุณซื้อนี่คะ ฮือ ๆ ๆ หนูไม่ได้อยากมีชีวิตแบบนี้ ฮึก... ปล่อยหนูไปเถอะนะ”  

“'หึ' มึงควรดีใจนะที่กูประมูลมึง หรือมึงอยากไปเป็นเมียไอ้แก่พวกนั้นละ”  

“หนูไม่อยากเป็นเมียใครนั้น รวมถึงคุณด้วย ฮึก”  

“อ่า... ตั้งแต่กูเกิดมา ไม่มีผู้หญิงคนไหนกล้าปฏิเสธที่จะนอนกับกูเลยสักคน แต่มึงกลับไม่อยากเป็นเมียกูซะงั้น หรือว่ามึงต้องการเป็นเมียลูกน้องกูละ”  

“ฮึก... หนูไม่อยากเป็นเมียใครทั้งนั้น ฮือ ๆ ๆ ปล่อยหนูไปเถอะนะ”  

“อยากไปเหรอ”  

“ฮึก... ค่ะ”  

“อ่ะ... วิ่งออกไปซิ” เขาลุกออกจากตัวฉันแล้วยืนข้างเตียง ฉันรีบชันตัวเองลุกขึ้นพลางสะอื้นไห้ไปด้วย

“กูจะนับ 1-5 ถ้ามึงวิ่งออกไปได้กูจะปล่อยมึงไป แต่ถ้าไม่ มึงเตรียมตัวตายคามือกูได้เลย”  

“ฮึก... คุณใจร้ายเกินไปแล้วนะ ฮึก...”  

“1” เขาเริ่มนับขึ้น ฉันไม่รีรอรีบสาวเท้าลงจากเตียงแล้ววิ่งไปที่ประตู

“2” แต่เจ้ากรรมขาของฉันมันกลับไม่มีเรี่ยวแรงมากพอ ฉันยังวิ่งไปไม่ถึงประตูห้องเลยด้วยซ้ำ หัวของฉันก็ถูกกระชากขึ้น

“โอ๊ยยยย!”  

“หมดเวลาหนีของมึงแล้ว มึงตายอีบัว ฮ่า ๆ ๆ” เขาหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งโดยไม่สนใจเลยว่าฉันจะเจ็บปวดไหม

“ฮึก... ฮือ ๆ ปล่อยหนูไปเถอะ”  

“ถ้ากูตอบว่าไม่ละ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ” ไอ้คนใจมาร เขาเป็นผู้ชายคนแรกเลยที่ฉันเกลียด ร่างของฉันถูกกระชากกลับมายังเตียงก่อนจะถูกทุ้มลงบนที่นอน

ตุบ!