3สัตว์เลี้ยง

สวัสดีค่ะทุกคน ฉันก้มหน้าตัวเองลงพลางเช็ดน้ำตาของตัวเอง ฉันรู้ค่ะว่าชีวิตฉันมันเลวร้ายแค่ไหน แต่ช่างมันเถอะค่ะ ฉันจะยอมใช้กรรมให้หมดในชาตินี้

'ใบบัว' คือชื่อเต็ม ๆ ของฉัน แต่ส่วนมากก็เรียกฉันว่าบัว ฉันอายุ 17ย่าง18 ปีค่ะ ไม่ได้เรียนหนังสือเพราะเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกพ่อแม่ทิ้งตั้งแต่เด็ก ฉันอาศัยอยู่ที่บ้านเด็กกำพร้ากับแม่พิม คนที่เลี้ยงดูฉันมาตั้งแต่เล็กจนโต จนฉันได้ถูกผู้หญิงคนหนึ่งที่ชื่อหญิงอุปการะมาเลี้ยงต่อ

แต่ก็อย่างที่ทุกได้ทราบไปเมื่อต้นเรื่อง ฉันถูกเขาอุปการะมาขายในราคาที่สูงปี๊ด ฉันโดนชายคนหนึ่งประมูลมา และตอนนี้ฉันก็กำลังจะกลายเป็นทาสของเขา ไม่รู้ว่ารวมทาสกามด้วยหรือเปล่า แต่ฉันคิดว่าฉันคงไม่รอดน้ำมือของเขาหรอก

และอาจตายด้วยน้ำมือเขาก็ได้ใครจะไปรู้...

เวลาผ่านไปเกือบชั่วโมง รถก็มาจอดที่หน้าบ้านหลังใหญ่หลังหนึ่ง ฉันไม่ได้ร้องไห้อะไรแล้วละค่ะ ยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง เพราะถึงยังไงก็คงหนีไม่ได้

“ลงซิวะ รอพ่อกูมาตัดริบบิ้นเหรอ!”  เขาสั่งฉันที่นั่งงอขาขวางประตูรถอยู่

“คุณเอาหนูมาทำอะไรคะ”  ถามโง่ ๆ ไหม อืมก็คงโง่แหละ

“ถามโง่ ๆ” ฉันว่าแล้วว่าคำตอบต้องเป็นแบบนี้

“ลงจากรถ หรือจะให้กูถีบลง!”  พ่อแม่เขาเลี้ยงลูกมายังไงกัน ทำไมเขาถึงได้เลวทรามระยำขนาดนี้

ฉันไม่ได้โต้ตอบเขาเพียงแต่ทำตามที่เขาสั่ง ลงจากรถแล้วหันมองบ้านหลังใหญ่ที่มีผู้คนยืนล้อมเต็มบ้านไปหมด

“ไอ้บิว มึงไปดูดิว่ามีใครอยู่ในบ้านบ้าง”  ฉันได้แต่ก้มหน้าลงไม่กล้าสบตากับใคร

“พวกมึงทุกตัวที่เห็น ฟังกู! อย่าปริปากเอาเรื่องนี้ไปบอกพ่อกับแม่กูเด็ดขาด เข้าใจกันไหม!”  

“ครับนายรอง” ทุกคนพร้อมใจพูดพร้อมกันเป็นเสียงเดียว ไม่ให้บอกเรื่องอะไรวะ หรือเรื่องฉันเหรอ

“ส่วนเธอ” เขาจับคางฉันให้แหงนหน้ามองหน้าเขา เขาสูงกว่าฉันนะ

“ต่อไปนี้เธอคือคนของฉัน เธอจะอยู่ที่นี่ในฐานะคนดูแลเมิร์ค เข้าใจไหม”  

“เมิร์คคือใครเหรอคะ”  

“เดี๋ยวมึงก็รู้ แต่ตอบกูก่อนว่าเข้าใจ”  

“ค่ะ”  

“ถ้ามีคนถามว่ามึงเป็นใคร มึงต้องตอบว่าอะไร”  

“ฉันชื่อบัวค่ะ”  

“อ่า! เดี๋ยวกูตบด้วยหลังแหวนเลย! กูพึ่งจะบอกไปหยก ๆ!”  

“ขอโทษค่ะ  หนูแค่คิดว่าคุณหมายถึงชื่อ” ฉันรีบกลืนน้ำลายลงคอแล้วหลบสายตาของเขา

“เอาใหม่ ตอบว่าอะไร”  

“คนดูแลเมิร์คค่ะ”  

“เดี๋ยว ๆ ๆ กูพูดผิดไป มึงต้องเรียกว่าคุณเมิร์คถึงจะถูก เอาใหม่ซิ”  

“คนดูแลคุณเมิร์คค่ะ” สรุปอีตาเมิร์คนี่ใครวะ ทำไมต้องให้เกียรติขนาดนั้นด้วย หรือลูกของเขา

“ดี” เขาสะบัดมือออกจากคางของฉันพลางเท้าสะเอวแล้วมองหาคนของเขาที่ให้เข้าบ้านไปดู

ไม่นานคนที่ชื่อบิวก็วิ่งออกมา...

“ไม่มีใครอยู่ในห้องโถงครับนายรอง” เขาชื่อรองเหรอ หรือนายรอง คนอะไรชื่อนายรอง

“อืม มึงเดินตามกูมา เบา ๆ นะมึง” เขาสั่งฉันอีกครั้ง ทำไมต้องเบา ๆด้วยหรือกลัวเมียจับได้กัน

ฉันได้แต่เดินตามหลังเขาไป ขัดขืนได้เหรอคนเดินตามเป็นขบวนขนาดนี้ แถมปืนยังจ่อหน้าฉันเต็มไปหมด หนีคงได้ตายศพไม่สวย

เขาพาฉันเข้ามาในโซนเกือบด้านหลังของบ้าน มันเป็นโซนขนาดใหญ่เลยก็ว่าได้ล้อมรอบไปด้วยกระจกใสเหมือนอยู่ในสวนสัตว์

“ห้องที่กูให้เตรียมไว้เรียบร้อยไหม”  เขาเอ่ยถามผู้ชายที่เฝ้าหน้าประตูไม้บานใหญ่

“เรียบร้อยครับนายรอง”  

“เมิร์คละ”  

“หลับแล้วมั้งครับ ผมไม่ได้ยินเสียงคุณเมิร์คสักพักแล้ว”  

“หว่า.... เสียดายจัง ไม่ได้ทำความรู้จักกับสมาชิกใหม่เลย”  เขาพูดพลางหันมามองฉันด้วย

“นายรองครับ นายเล็กกำลังเข้ามาในบ้านครับ”  

“กูละเกลียดไอ้จอมเสือกนี่จริง ๆ มึงเข้าไปในห้องมึงได้แหละ!”  

“ห้องหนูเหรอ”  ฉันหันไปมองห้องที่เขาสั่ง ห้องยังไงวะมีแต่ป่าเหมือนอยู่ในสวนสัตว์อ่ะ

“เออ! ห้องมึงอยู่หลังน้ำตกนั้น แต่เดินระวังหน่อยนะ เวลาเมิร์คมันนอนมันไม่ชอบให้ใครรบกวน”  

“แต่มันมืด หนูจะเดินไปยังไง”  

“เปิดไฟดิวะ เอาไฟสลัว ๆ นะเดี๋ยวเมิร์คตื่น” เขาหันไปสั่งคนของเขา

พอไฟแสงสีส้มอ่อน ๆ เปิดขึ้นฉันถึงกับสะดุ้งตกใจขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าเมิร์คที่เขาบอกนั้นคืออะไร

“สะ... เสือ!”  ให้ตายเถอะ ฉันรีบหันมองหน้าเขาที่กำลังยกยิ้มขึ้น นี่เขาจะให้ฉันเป็นอาหารเสือเหรอ!

“ใช่... คุณเมิร์คที่มึงอยากรู้คือเสือ 'หึ'”  

“ไม่เอานะคะ หนูไม่อยู่ในนี้!”  น้ำตาของฉันเริ่มเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง ฉันยกมือของร้องเขา

“เข้าไป!”  

“ฮึก... หนูขอร้องนะคะคุณรอง ฮือ ๆ”  

“กูไม่ได้ชื่อรอง กูชื่อโรม!”   อ้าว... ฉันเข้าใจผิดเหรอ แต่ก็ไม่ใช่เวลามาอ้ำอึ้งกับชื่อเขาไหม ฉันกำลังจะกลายเป็นเหยื่อของเสือในกรง

“ฮึก... หนูกลัว”  

“มึงก็อย่าเดินไปเหยียบหางมันซิ เข้าไปเร็ว ๆ!”  

“ฮึก. ฮืออ ๆ”  ฉันมองหน้าทุกคนเชิงขอร้องให้พวกเขาช่วย แต่ไม่มีใครกล้าเอ่ยปากออกมาสักคนเดียว

“เข้าไป! ถ้าไอ้เฉินมันมาแล้วเห็นมึงละก็ มึงได้เจอดีแน่!”  

“ฮึก...แต่หนูกลัวจริง ๆนะ”  

“อ่า...  ไม่ต้องกลัวไปหรอกสาวน้อย  เมิร์คมันไม่ฉีกร่างเธอเละหรอก  เพราะเมิร์คมันกินสุภาพ”   เขาพูดและเอามือลูบหัวฉันด้วย มันไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาเลยสักนิด

“ฮึก...ฮือ ๆ จะให้หนูทำอะไรก็ได้ แต่อย่าให้หนูอยู่ในนี้เลย ฮึก... หนูขอร้อง”  

“มึงได้ทำแน่แหละ แต่ตอนนี้มึงต้องเข้าห้องมึงไป!”  

“ฮืออ ๆ หนูกลัวจริง ๆนะคะ”  

“กูบอกให้เข้าไป!”  เขาตะเบ็งใส่หน้าฉันจนทุกคนต่างสะดุ้งพร้อมกัน ฉันก้มหน้าพร้อมกับทุกคน

เอาเถอะ... ต่อให้กราบแทบเท้าเขาก็คงจะไม่ยอมให้ฉันนอนที่อื่นอยู่ดี ฉันหันปลายเท้าเดินเข้าห้องนั้น พลางเหลือบมองสายตาของเขาที่กำลังมองอย่างสะใจ

ไอ้โรคจิต!

ฉันเช็ดน้ำตาตัวเองแล้วค่อย ๆ เดินไปที่ห้องหลังน้ำตกที่เขาบอก มันจะต้องผ่านกับตัวของเสือที่นอนอยู่ระหว่างทางนั้น

“เอาซิ เดินเข้าไป  เข้าไปเลย” เขาแสยะยิ้มออกมา ยิ่งทำยิ่งเหมือนคนบ้าคลั่งคนวิปริต

“ฮึก... สักวันฉันจะต้องหนีไปให้ได้” ฉันพูดพึมพำขึ้นเบา ๆแล้วค่อย ๆ ก้าวเท้าเดินเข้าไป

“'หึ' เฝ้าไว้ให้ดี”  

“ครับนายรอง”  

ไอ้นายรองหรือไอ้นายโรมอะไรนั่นมันเดินออกไปอย่างไม่แยแสฉันสักนิด ฉันมองเหล่าชายชุดดำที่ยืนล้อมรอบกรงเสือนี้ คงหนียาก....

ฉันหันมาแล้วค่อย ๆ เดินเข้าห้องตัวเองช้า ๆ เจ้าเมิร์คมันไม่ตื่นนะ ดีแล้วแหละ ฉันรีบเปิดประตูห้องเข้าห้องตัวเองทันที มันไม่มีกลอนให้ล็อค เขาคงตั้งใจทำให้มันเป็นแบบนี้

ภายในห้องมันมีเครื่องใช้เฟอร์นิเจอร์ครบทุกอย่าง แถมยังติดแอร์ด้วย ฉันเดินไปนั่งที่ปลายเตียงอันนุ่มนิ่มก่อนจะยกเท้าตัวเองขึ้นมาพลางคิดถึงสิ่งที่แม่พิมบอก

“ไหนแม่พิมบอกว่าหนูจะโชคดีไง ทำไมหนูคิดว่ามันโชคร้ายละ”  

ฉันเช็ดน้ำตาตัวเองอีกครั้งแล้วล้มตัวนอนเอาผ้าห่มมาคลุมตัวเองไว้ เตรียมตัวรับกรรมในวันพรุ่งนี้ได้เลย บัวเอ้ย...