เมียไอ้โรม

ทำไมสวรรค์ถึงไม่เข้าข้างฉันเลย เมื่อไหร่ฟ้าจะมองเห็นชีวิตของฉันบ้าง ฉันนั่งเช็ดน้ำตาตัวเองในตู้กระจกหนา พลางมองผู้คนที่กำลังต่างชื่นชมใบหน้าและรูปร่างของฉัน

หากเมื่อวานฉันหนีออกจากบ้านเด็กกำพร้า ฉันก็คงไม่ต้องมีชะตากรรมแบบนี้ ทำไมไม่ฆ่าฉันให้ตายไปเลยล่ะ มาทรมานฉันอยู่ทำไม

“ตู้ 22 ที่ทุกคนกำลังตื่นตาตื่นใจกันนี้เป็นตู้พิเศษและตู้สุดท้ายที่ทางบริษัทของเราเตรียมเซอร์ไพร์สให้กับทุกท่านที่จะประมูล”  

ใช่... ฉันถูกพามาประมูลขายในที่ไหนสักแห่ง ตอนแรกคิดว่าจะถูกอุปการะมาเลี้ยง แต่ที่ไหนได้ถูกอุปการะมาขายซะงั้น 

เป็นไงละโชคชะตาของฉัน... โคตรบัดซบ

“เธอเป็นหญิงสาวที่ยังบริสุทธิ์ ไม่เคยผ่านมือชายใดมาเลยสักคน”  

โอ้วว.........

เสียงฮือฮาเริ่มดังขึ้นเมื่อเขาประกาศว่าฉันยังเวอร์จิ้น ตาแก่หลายคนพากันยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ

“หญิงสาวหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้จะถูกเปิดประมูลที่ราคาเริ่มต้น 10 ล้านบาท” 'หึ' เด็กกำพร้าอย่างฉันมีค่าตั้ง 10 ล้านน่ะ

ฉันมองผู้คนที่ต่างพากันแย่งประมูลตัวฉัน พลางน้ำตาก็ไหลไปด้วย ฉันได้แต่นั่งกุมมือตัวเองแน่นแล้วมองภาพที่หน้าขยะแขยงพวกนั้น

“20 ล้าน” ชายวัยกลางคนหนึ่งประมูลฉันในราคา 20 ล้านจนทุกคนหันไปให้ความสนใจเขา

“30 ล้าน” แน่นอนว่าฉันอยากจะเอาหัวโขกกับกระจกนี้ให้ตายไปเลย ทำไมฉันต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย

“40 ล้าน”  

“50 ล้าน”  

“60 ล้าน”  

ราคาค่าตัวฉันยังคงพุ่งสูงขึ้นไม่ลดละ ผู้คนต่างพากันแย่งประมูลอย่างไม่ถอยหลัง ฉันหันไปมองผู้หญิงที่ไปอุปการะฉันมาจากบ้านเด็กกำพร้า หล่อนยืนยิ้มอย่างพอใจที่เงินประมูลสูงขึ้นราวกับราคารถหรู

“ฮึก.... แม่พิม ช่วยหนูด้วย”  ฉันได้แต่สะอื้นออกมาแล้วร้องไห้นึกถึงแม่พิม แม่ที่เลี้ยงฉันมาในบ้านเด็กกำพร้านั้น

“เอาละครับ ตอนนี้ราคาสูงขึ้นมาอยู่ที่ 70 ล้านแล้วนะครับ มีใครให้มากกว่านี้ไหมครับ”  

ฉันมองผู้คนที่ต่างท้อกับราคาที่สูงปี๊ด พลางเหลือบมองตาแก่หัวล้านที่ประมูลฉันในราคา 70 ล้าน ฉันคงต้องไปเป็นเมียตาแก่ตัณหากลับนี่ซินะ 'หึ' ชีวิตบัดซบ

“70 ล้านครั้งที่ 1”  

“70 ล้านครั้งที่ 2” ก็ยังไม่มีใครกล้าประมูลต่อ

“70 ล้านครั้งที่....”  

“100 ล้าน” เสียงทุ้มใหญ่ดังขึ้น ฉันมองไปที่ป้ายของชายคนหนึ่ง เขายกยิ้มแสยะขึ้นแล้วมองหน้าฉัน

ทุกคนต่างพากันส่งเสียงเฮฮาที่เขาประมูลฉันในราคา 100 ล้าน และแน่นอนว่าไม่มีใครกล้าประมูลสูงขึ้นต่อ 

“ตู้22 ตกเป็นของผู้เข้าประมูลหมายเลข 222 ในราคา 100 ล้านครับ”  

ปึงงง! 

ค้อนถูกทุบลงที่โต๊ะ เป็นอันว่าจบการประมูลตัวฉัน ตู้ของฉันถูกเลื่อนกลับเข้ามาในห้องโถงใหญ่ มีชายร่างสูงมาเปิดประตูตู้แล้วกระชากตัวฉันออก

“ฮึก... น้าหญิง  ปล่อยหนูไปเถอะนะ” ฉันยกมือไหว้น้าหญิงพลางร้องห่มร้องไห้ 

“ถ้ากูจะปล่อยมึงไป กูจะอุปการะมึงมาทำไมละอีโง่”  

“ฮึก หนูไม่ได้อยากมาเพื่อให้น้าขายหนูแบบนี้นะ”  

“แล้วยังไง มึงทำอะไรได้ มึงก็เป็นแค่เด็กกำพร้าอ่ะ บุญหัวมึงแล้วนะที่จะมีคนอุปการะต่อจากกู”  

“ฮึกฮือ ๆ แต่เขาจะเอาหนูไปทำอะไรก็ไม่รู้ หนูยังเด็กนะ ฮึกฮือ”  

“เขาจะทำอะไรนั้นมันเรื่องเขา มันไม่เกี่ยวกับกูแล้ว โชคดีนะอีเด็กกำพร้า เอามันไปแต่งตัวใหม่”  

“ครับ”  

“ฮือ ๆ น้าหญิงปล่อยหนู ฮึก ๆ”