2“ฮึกฮือ ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูขอร้อง”

เขาฉุดกระชากลากดึงตัวฉันมาที่ห้องใดห้องหนึ่ง ก่อนจะจัดแจงแต่งตัวและทำเผ้าทำผมให้ฉันใหม่ ฉันวิ่งไปไหนไม่ได้เพราะเชือกที่โดนมัดมันแน่นเกินไป ได้แต่ร้องไห้กับชีวิตบัดซบของตัวเอง

“ฮึก... ฮือ ๆ”  

“กูบอกให้หยุดร้อง มัสคาร่ามันเปื้อนใต้ตามึงเห็นไหม!”  

“ฮึกฮือ ปล่อยหนูไปเถอะนะ หนูขอร้อง”  

“กูปล่อยมึงแน่แหละ แต่ปล่อยมึงไปกับเขา หุบปากซะ! ไม่อย่างนั้นกูตบมึงแน่!”  

น้าหญิงเอ่ยขู่จนฉันกลั้นน้ำตาและเสียงสะอื้นของตัวเอง ทำยังไงได้ชีวิตฉันถูกลิขิตให้มาใช้กรรมในรูปแบบนี้

ใช้เวลาไม่นานร่างกายของฉันก็ถูกปรับเปลี่ยนใหม่ จากเด็กกำพร้าสู่เด็กที่กำลังจะถูกไปขายบริการอย่างเต็มตัว ฉันอยากจะดึงเสื้อผ้าบนตัวฉันออกให้หมด ฉันขยะแขยงมัน ฉันเกลียดมัน

“ขึ้นไปบนรถนั้นพ่อใหม่มึงรออยู่” น้าหญิงมากะซิบข้างหูพลางสั่งให้คนของเขาปลดเชือกที่มือฉัน

พอเชือกหลุดออกจากมือฉันรวบแรงที่มีและความใจกล้าของตัวเองทั้งหมดสาวเท้าวิ่งหนีทันที ต่อให้ตายตรงนี้ฉันก็ยอม

“อีบัว! ไปจับมัน!”  

ฉันวิ่งสุดฝีเท้าแต่ด้วยความที่ฉันใส่รองเท้าส้นสูงมันจึงวิ่งไม่ถนัด หัวของฉันถูกชายร่างใหญ่กระขากจับจนหัวแทบหลุด

“โอ๊ยยย! ฮือ ๆ ๆ ปล่อยยยย!”  

“มึงจะไปไหน มานี่!”  เขากระชากฉันกลับมาที่รถนั้นอีกครั้ง

“ฮือ ๆ ๆ ปล่อยหนูไปเถอะนะ ฮึก”  

“ถ้าไม่เห็นว่าอยู่ต่อหน้าเขากูตบมึงไปแหละอีบัว อีเด็กเปรต ลากตัวมันขึ้นรถไป!”  

“ฮือ ๆ ๆ ไม่เอา หนูไม่ไป ฮือ ๆ ๆ”  

ประตูรถเปิดออก ฉันมองหน้าคนที่นั่งอยู่ในรถหน้านิ่ง ๆ มองด้วยสายตาพร่ามัวกับคราบน้ำตาตัวเอง ร่างของฉันถูกผลักเข้ามาในรถคันใหญ่ ประตูปิดลงทันทีจนฉันแทบไม่ได้ตั้งตัวหันไป

“ฮือ ๆ ๆ ปล่อยหนู! ฮึกฮือ ๆ”  

“อ่า! หุบปาก!”  เขาคนนั้นกระแทกน้ำเสียงห้วนกระด้างมา ฉันค่อย ๆ หันไปมองเขาที่กำลังถือปืนอยู่

“ฮึก... ปะ... ปืน”  

“อยากกินเหรอ”  เขาพูดพลางชูปืนขึ้น ฉันสะอื้นด้วยความกลัว กลัวจนพูดอะไรไม่ออก

“ฮึก... ปล่อยหนู ฮึก เถอะ”  

“กระโดดลงไปซิ กูให้เวลา 5 วิ! 

“ฮ้ะ! ฮึก...”  ฉันรีบหันไปที่หน้าต่างของรถ มันถูกล็อคจนหมด แล้วฉันจะหนียังไง

“หมดเวลา มึงมานี่!”  

“ฮึกฮือ ๆ ๆ หนูขอร้องปล่อยหนูไปเถอะนะ”  

“ก็ปล่อยแล้วไง ไม่ไปละ”  

“ฮึก... เปิดซิ หนูจะได้ไป”  

“'หึ' อีนี่มันแปลกคน มึงบ้าเปล่าวะจะวิ่งหนีคนอย่างกู”  

“ฮึกฮือ ๆ ปล่อยหนูเถอะนะ หนูถูกหลอกมา ฮึก”  

“นั้นไม่ใช่เรื่องของกู มันคือเรื่องของมึง มึงโง่ให้เขาหลอกมึงมาเอง ช่วยไม่ได้”  

“ฮือ ๆ ๆ” ฉันจะทำยังไงดี ฉันไม่อยากไปกับเขาคนนี้

ถึงเขาจะดูหนุ่มแน่น แต่ดูจากภายนอกแล้วฉันคงตายไม่ดีแน่ รูปร่างหน้าตาของเขาหน้ากลัวเอาซะมาก ๆ หน้ากลัวจนตัวฉันสั่นไปหมด

“เงียบ แล้วคลานมาหากู ตรงนี้!”  เขาใช้ปืนชี้ไปตรงระหว่างขาของเขาพลางมองหน้าฉันด้วยสายตาพิฆาต

หากสายตาเขาฆ่าคนได้ ฉันก็คงตายไปแล้ว...

“กูบอกให้คลานมา!!”  

“ฮึกฮือออ หนูกลัวแล้ว”  

ฉันยกมือไหว้เขาพร้อมกับน้ำตาชุ่มโชก เวลาที่เขาทำน้ำเสียงท่าทางและสายตาแบบนั้นมันแทบจะกลืนกินฉันได้เลย

“จุ ๆ ๆ.... ไม่ต้องกลัว  กูไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น” เขาเอาปืนมาชูที่ปากพลางทำหน้ายียวนฉัน แต่ฉันกลับรู้สึกกลัวมากกว่าเดิมอีก

“ฮึก...”  

“นายบอกให้เข้าไปก็เข้าไป” ชายชุดดำที่นั่งอยู่ด้านหลังเอ่ยปากสั่ง

“มาเร็ว ๆ คนดี” เขายกยิ้มขึ้น

ฉันค่อย ๆ เข้าไปหาเขาอย่างช้า ๆ ด้วยการคลานเข้าไปอย่างที่เขาสั่ง แต่พอถึงปลายเท้าของเขา หัวของฉันก็ถูกกระชากขึ้นด้วยน้ำมือของเขา

“โอ๊ย! ฮึก...”  

“อ่า.... มึงก็สวยนี่หว่า 'หึ' ตอบกูมาซิว่ามึงเวอร์จิ้นอยู่จริง ๆหรือเปล่า”  

“ฮึกฮือ.... ค่ะ”  

“ชู่ววว.... หยุดร้อง กูไม่ค่อยชอบ”  

เสียงของเขาทำเอาฉันไม่กล้าร้องไห้ต่อเลย เขาดูหน้ากลัวดูหน้าเกรงขามยังไงไม่รู้ ฉันสบตาของเขาไปนัยน์ตาสีน้ำตาลนั้นจ้องมองฉันอย่างคาดเดาไม่ได้ แต่แม่งก็แฝงไปด้วยพิษสงร้ายกาจ

“ดีมาก” ฉันกลืนน้ำลายลงคอแล้วหลบสายตาของเขาที่จ้องมองตามร่างกายฉันอยู่

“เมิร์คคงชอบมึงหน้าดู”  

“มะ... เมิร์ค”  นี่ฉันไม่ได้ไปเป็นของเขางั้นเหรอ เขาจะขายฉันต่อให้คนชื่อเมิร์คงั้นซิ

“'หึ' สนุก เชื่อกูซิ” ทำไมเขาดูเหมือนคนโรคจิตยังไงก็ไม่รู้ ทั้งคำพูดทั้งสีหน้าท่าทาง

“แต่... หนูอยากกลับ”  

“ปากเล็ก ๆ นี่ สวยจัง” เขาใช้ปลายกระบอกปืนลูบมาที่ริมฝีปากของฉัน

“ฮึก...”  ฉันพยายามกลั้นน้ำเสียงสะอื้นเอาไว้ไม่ให้มันเล็ดลอดออกมา

“พวกมึงหันไป!”  เขาเอ่ยขึ้นพลางมองไปข้างหน้า ชายชุดดำทุกคนหันหน้าหนีไปทางอื่นทันทีที่เขาสั่ง

“ส่วนมึง ทำให้กูมีความสุขเดี๋ยวนี้!”  

“ทำให้มีความสุข”  ฉันขมวดคิ้วขึ้นเพราะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด

เขาแสยะยิ้มเล็กน้อยแล้วปลดซิปกางเกงตัวเองออกพลางจับไอ้นั้นของเขาออกมา ฉันรีบหันหน้าหนีแล้วเปล่งเสียงร้องไห้ของตัวเอง

“หันมา!”  เขากระชากหัวฉันให้หันมาหาไอ้นั้นของเขา พลางกดหัวฉันลงเพื่อจะให้ฉันทำให้เขา

“ฮึก... หนูยังเด็กนะ ฮือ ๆ ปล่อยหนูเถอะ”  

“มึงจะใช้ปากกับของกู หรือมึงจะใช้ปากกับลูกน้องกูทั้งคันรถ มึงเลือกเอา!”  

“ฮึก... ฮือ ๆ” ฉันเงยหน้ามองหน้าเขาคนใจร้าย ทำไมเขาถึงทำกับฉันแบบนี้ละ ฉันไปทำอะไรให้เขา

“ทำ!”  

“ฮึก.... อื้ออ!”  

ฉันได้แต่ฝืนใช้ปากกับส่วนนั้นของเขา ทำทั้ง ๆ ที่ทำไม่เป็น ฉันถูกเขากระชากหัวให้ขึ้นลงตามจังหวะมือของเขา ทำไปก็น้ำตาไหลไป

ทำไมหนอชีวิตฉันถึงต้องมาเจออะไรแบบนี้......