ตอนที่ 3 ติดค้างสองพี่น้อง

ตอนที่ 3 ติดค้างสองพี่น้อง

"ใบหยกมาแล้วเหรอลูก มา ๆ นั่งนี่ก่อน" ประกายดาวคุณแม่สามีของอรปรียาลุกขึ้นเดินมาจับมืออรชพรให้นั่งลงข้าง ๆ เธอ

"สวัสดีค่ะคุณลุง คุณป้า...จากนี้ไปหยกขอรบกวนฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ ถ้ามีอะไรให้หยกทำ หรือถ้าหยกทำอะไรที่ไม่ดี คุณลุงคุณป้าบอกได้เลยนะคะ หยกพร้อมจะปรับปรุงตัวค่ะ" ประกายดาวรีบรั้งตัวเด็กสาวเข้ามากอดเอาไว้ ทั้งเอ็นดูทั้งสงสาร หากไม่ใช่เพราะความผิดพลาดของบริษัทอริยะพานิช ครอบครัวพนักงานหลายครอบครัวในบริษัทจะต้องสูญเสียแบบนี้หรือ

ครั้งนั้นเป็นประกายดาวเองที่เสนอให้ทุกคนไปสัมมนาบนเรือสำราญ ทว่าบริษัทให้เช่าเรือสำราญที่เป็นหนึ่งในเครือธุรกิจของอริยฉัตรสกุล กลับมีหุ้นส่วนที่เป็นญาติของประกายดาวยักยอกเงินทำให้การซื้อขายเรือลำนั้นไม่ได้มาตรฐาน จนเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้นมา ครอบครัวพนักงานในบริษัทต้องจมหายไปในท้องทะเล และครอบครัวของเด็กสาวตรงหน้าก็ต้องสูญเสียทั้งพ่อและแม่ ความจริงประกายดาวและภาษิตรู้ดีว่า ตนเองติดค้างเด็กสาวสองพี่น้องคู่นี้เป็นอย่างมาก ไม่ใช่เพียงเพราะพ่อกับแม่พวกเธอจมหายไปในทะเลเท่านั้น อาทิตย์พ่อของอรชพรเห็นว่าภาษิตจมน้ำอยู่ตรงหน้า ก็ยังอุตส่าห์เข้าไปช่วย อาทิตย์ว่ายน้ำลากเจ้านายที่กำลังจะจมน้ำให้ขึ้นไปเกาะกับซากเรือ ครั้นเมื่อส่งภาษิตให้ปลอดภัยแล้ว เขาก็ว่ายน้ำไปตามหามัณฑนาภรรยาของเขา แต่นั่นกลับเป็นครั้งสุดท้ายที่ภาษิตได้เห็นทั้งคู่ หลังจากนั้นอาทิตย์และมัณฑนาก็ไม่โผล่ขึ้นมาจากน้ำอีกเลย

"โธ่...แม่คุณหนูใบหยกเอ๊ยลูก อย่าได้เกรงใจขนาดนั้น หนูมาอยู่ที่นี่ก็ให้คิดซะว่าตัวเองเป็นลูกเป็นหลานคนหนึ่งของคุณป้ากับคุณลุง หนูเป็นเจ้านายคนหนึ่งของบ้าน เพราะฉะนั้นทำตัวตามสบายเลย"

"อยากได้อะไรก็บอกคุณป้าเขานะลูก หรือไม่ก็บอกพี่ภัทก็ได้เหมือนกัน"

"ขอบคุณคุณลุงคุณป้าพี่ภัทมาก ๆ เลยค่ะ"

"จริงสิแม่น้ำผึ้งไปยกน้ำกับผลไม้มาเสิร์ฟคุณใบหยกสิจ๊ะ หรือจะให้ฉันไปยกเอง"

"แหะ ๆ น้ำผึ้งไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"

อรชพรรู้สึกเกรงใจเป็นอย่างมาก แต่อีกใจเธอก็ดีใจเหลือเกินอย่างน้อย ๆ คุณลุงกับคุณป้าก็ต้อนรับเธอจากใจจริง ไม่ใช่ว่าจะเห็นแค่เพียงวันนี้ แต่ที่ผ่าน ๆ มาทั้งคู่ก็ดูแลเธอและพี่สาวเป็นอย่างดี หรืออาจเพราะทั้งคู่รู้สึกผิดต่อพวกเธอ จึงให้ภูริณัฐดูแลพวกเธอเป็นพิเศษ จนเกิดเป็นความรักของพี่สาวและพี่เขยขึ้นมา เธอเองก็ดีใจกับพี่สาวเป็นอย่างมากเช่นกัน ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใด การที่มีคนปรารถนาดีต่อพวกเธอ มันก็ดีมากแล้วไม่ใช่หรือ แต่นั่นก็ต้องจดจำเอาไว้ ว่าเธอเป็นแค่คนอาศัยต่อให้เจ้าบ้านดีแค่ไหน เธอก็ไม่อาจทำตัวเป็นคางคกขึ้นวอได้

อรชพรนั่งคุยกับคนทั้งสามอีกสักพักใหญ่ ๆ ภัทร์นรินทร์ก็พาหญิงสาวขึ้นไปส่งที่ห้องนอน แน่นอนว่าห้องนอนของเธอใหญ่กว่าบ้านเก่าเป็นอย่างมาก การตกแต่งทุกอย่างก็เป็นไปตามที่เธอชอบ เห็นได้ชัดว่าคนที่นี่ใส่ใจเธอจริง ๆ

"สวยมากเลยค่ะพี่ภัท ขอบคุณจริง ๆ หยกไม่รู้จะพูดยังไงดี"

"ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องพูดแล้ว เราพูดคำว่าขอบคุณเป็นล้านรอบแล้วมั้ง" ภัทร์นรินทร์ยกนิ้วเคาะลงบนหน้าผากเบา ๆ เธอเดินไปนั่งลงบนเตียง อรชพรเห็นตัวหญิงสาวที่เด้งขึ้น ก็เดาได้ว่าเตียงนอนนี้จะต้องนุ่มขนาดไหน ไวเท่าความคิดเธอก็เดินลงไปทิ้งตัวนั่งลงบ้าง

แน่นอนว่าเตียงมันเด้งขึ้นมาจริง ๆ เธอลองอีกสองสามรอบ พร้อมกันนั้นเสียงหัวเราะของทั้งคู่ก็ดังขึ้นมา

"เล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้"

"ก็หยกยังเด็กอยู่นี่คะพี่ภัท"

"อยู่ปีหนึ่งแล้วไม่เด็กแล้วจ้า...เอาเถอะใบหยกตรวจดูข้าวของไปละกัน ถ้าเบื่อก็เดินไปดูรอบ ๆ บ้าน หรือถ้าเหนื่อยก็นอนพัก เย็น ๆ พี่จะมาเรียกไปกินข้าว แล้วก็ไม่ต้องเป็นห่วงใบหม่อนหรอกนะ ป่านนี้คงเข้าหอดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์กับพี่ภูที่เอสโตเนียแล้วละ พวกเรารอรับหลานได้เลย...อิอิ...เอาละพี่กลับห้องก่อนนะ มีงานค้างน่ะ เราทำตัวตามสบายเลยนะ"

"โอเคค่ะ...ขะ...เอ่อ...ก็ได้!!!...ไม่ขอบคุณแล้วก็ได้ค่ะ" เหมือนภัทร์นรินทร์จะรู้ว่าเธอจะขอบคุณอีกแล้ว หญิงสาวรีบยกนิ้วชี้ขึ้น อรชพรจึงทำปากยื่นก่อนจะหัวเราะขึ้นมา

เสียงประตูถูกปิดลงอรชพรลุกขึ้นไปเดินดูในห้องอย่างละเอียดอีกครั้ง และยิ่งเห็นทุกอย่างที่ครอบครัวนี้เตรียมให้ เธอก็ได้แต่ร้องว้าว ๆ อยู่ไม่หยุด ขนาดห้องน้ำยังพรีเมียมเลย ต้นทุนชีวิตคนเรามันไม่เท่ากันจริง ๆ ครั้นเมื่อดูจนทั่วแล้วหญิงสาวก็เดินกลับมาทิ้งตัวลงนอนแผ่หลาอยู่บนเตียง

"เฮ้อ...หยกเอ๊ย!!!...แบบนี้จะเรียกทุกขลาภได้ไหมนะ ทุกข์เพราะเจอไอ้คนปากมอม เอาเถอะชีวิตใครบ้างจะสมบูรณ์ไปทุกอย่าง ดูอย่างอีตาภามนั่นสิ มีทุกอย่างในชีวิต แต่ก็ดันมามีเรากับพี่หม่อนเป็นตัวเกะกะ" เสียงถอนหายใจดังขึ้น เมื่อคิดถึงใบหน้าหล่อเหลาทว่านิสัยร้ายกาจของคนที่ไม่ชอบหน้า ความสุขเมื่อสักครู่ก็เหมือนจะจางลง

"เฮอะ...ถ้าแค่ปากร้ายอย่างเดียวก็ช่างมันเถอะ หยกทนได้ พี่หม่อนดูแลหยกมามากพอแล้ว ต่อไปนี้หยกจะทนเพื่อความสุขของพี่หม่อนบ้าง" คิดถึงความสุขของพี่สาว ก็เหมือนจะมีแรงฮึดขึ้นมา เอาเถอะคงไม่ถูกฆ่าตายกระมัง

"เออจริงสิ อีตาภามมันด่าเราว่าอะไรนะ หนังหนายิ่งกว่าสุรินัมเหรอ แล้วไอ้สุรินัมมันคืออะไร ทำไมมันฟังคุ้น ๆ จัง" มือเรียวล้วงไปหยิบโทรศัพท์เครื่องกลางเก่ากลางใหม่ขึ้นมา กดเข้ากูเกิลอย่างไม่รอช้า ใช้เวลาโหลดเพียงไม่นาน รูปภาพคางคกชนิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นมาสู่สายตา

ดวงตาเรียวเบิกกว้างขึ้น คางคกสุรินัมหรือคางคกซูรินาม คางคกที่วางไข่บนหลังของตัวเอง อรชพรโยนโทรศัพท์ลงบนเตียง ขนที่แขนลุกชัน เธอกดใบหน้าตนเองลงบนหมอน และกรี๊ดขึ้นมาเสียงดัง เธอเป็นโรคกลัวรู

"กรี๊ด!!!...ไอ้บ้าเอ๊ย...ไอ้ปากปีจอ...หน้าฉันไม่เหมือนหนังคางคกเสียหน่อย...อร๊าย!!!"