ตอนที่ 2 มันต้องเสียใจยิ่งกว่า

ตอนที่ 2 มันต้องเสียใจยิ่งกว่า

อรชพรยืนมองบ้านหลังใหญ่ที่อยู่ตรงหน้า ถ้าจะเรียกว่าบ้านเธอก็เกรงใจเหลือเกิน เพราะหากนี่คือบ้าน แล้วหลังที่เธออยู่ก่อนหน้านี้ล่ะจะเรียกอะไรดี ต้องบอกว่า สิ่งก่อสร้างอันสวยหรูตรงหน้านี้ คือคฤหาสน์จะดีเสียกว่า และหลังจากนี้ไป เธอจะต้องอาศัยอยู่ที่นี่จริง ๆ หรือ เธอไม่อยากจะมา แต่พี่สาวกับพี่เขยอยากให้เธอมาอยู่ด้วย เขาไม่กล้าปล่อยให้เธอใช้ชีวิตที่บ้านหลังเก่าคนเดียว ครั้นเธอไม่ยอมพี่สาวก็ปล่อยให้คนเช่าเสียเลย แต่ถึงอย่างนั้น หลังจากที่ได้เห็นน้องชายพี่ภูในวันแต่งงานแล้ว คนตัวเล็กก็เริ่มคิดใหม่ อย่างน้อย ๆ มาอยู่ที่นี่ จะได้ดูแลกันและกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่ต้องปล่อยให้พี่หม่อนถูกรังแกเพียงคนเดียว

"หึ...ถึงกับอึ้งเลยหรือไง คนจน ๆ อย่างเธอคงไม่เคยเห็นสินะ" อรชพรหลับตาลง มือทั้งสองข้างกำเข้าหากันแน่น แต่เมื่อนึกถึงใบหน้าของพี่สาว เธอก็ต้องถอนหายใจออกมาอย่างหักห้ามใจ มือเรียวกระชับกระเป๋าสะพายใบเล็กขึ้นบนบ่า ก้าวขาเดินเข้าไปในบ้านไม่สนใจเสียงหมาเห่าหมาหอนอีก

ภามิกรณ์เห็นร่างบางเดินหนีไม่โต้ตอบก็โมโหขึ้นมาอีก มีสิทธิ์อะไรมาเดินหนีเจ้าของบ้าน เขาเดินไปขวางหน้าเธอเอาไว้ พลางใช้สายตามองสำรวจตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ริมฝีปากเบ้ขึ้นอย่างดูถูก พวกเหลือบไรดีแต่เกาะผู้ชายกิน จืดชืด!!!...

"ฉันพูดกับเธออยู่หูตึงหรือไงยัยแว่น นอกจากสายตาสั้นแล้ว สมองยังพิการอีกเหรอ"

"ฉันมีชื่อค่ะ ถ้าอยากคุยกับฉัน ก็กรุณาใช้ภาษาคนในการคุย แล้วก็ช่วยหลบด้วยค่ะ ฉันจะเข้าไปข้างใน" นอกจากไม่หลบแล้วภามิกรณ์ยังหัวเราะ และจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าอย่างเย้ยหยัน ใครจะไปอยากรู้กันว่าเธอจะชื่ออะไร เขาพอใจจะเรียกอะไรก็จะเรียกแบบนั้น

อรชพรอยากเดินกระแทกร่างหนาให้ล้มคว่ำลงไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด นี่ขนาดเธอยังไม่ได้ทำอะไรให้ เขายังหาเรื่องเธอขนาดนี้ ถ้าอยู่กันนาน ๆ ไป เขาจะไม่จับเธอไปเป็นปุ๋ยให้รากมะม่วงเลยเหรอ ทำไมพี่เขยเธอถึงได้มีน้องชายไร้มารยาทอย่างนี้นะ หญิงสาวไม่สนใจคนตรงหน้าอีก เธอเดินอ้อมตัวเขาออกไป

'ท่องเอาไว้ เพื่อความสุขของพี่หม่อน เธอต้องทนนะยัยหยก'

คำพูดเหล่านี้ถูกท่องจำขึ้นใจ ไม่รู้กี่ร้อยรอบ ตั้งแต่วันที่ได้เจอเขาเธอก็พยายามเป็นอย่างมาก พยายามที่จะอดทนเพื่ออรปรียา พวกเธอมีกันสองคนพี่น้อง อรปรียาเสียสละเพื่อเธอมากพอแล้ว พี่สาวควรจะมีความสุขเสียที เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ เธอทนได้ ก็แค่คนนิสัยเสียคนหนึ่งเท่านั้นเอง

หมับ!!!

แต่แล้วจังหวะที่อรชพรเดินแซงหน้าขึ้นไป หญิงสาวไม่รู้ตัวเลยว่า การกระทำของเธอนั้นทำให้ความอดทนของภามิกรณ์ขาดลง มือหนากระชากแขนเรียวกลับมา และเหวี่ยงลงไปกับพื้น ร่างเล็กเซล้มลงไปนอนกองกับพื้นคอนกรีตอย่างเต็มแรง กระโปรงยาวเปิดขึ้นเผยให้เห็นต้นขาขาวเนียนหมิ่นเหม่จนเกือบจะเห็นขอบกางเกงชั้นใน

"โอ๊ย!!!...คุณภามฉันเจ็บนะ"

"เจ็บเหรอ...หนังหนาเหมือนสุรินัมอย่างเธอจะเจ็บได้ยังไง แล้วกระโปรงนั่นไม่ต้องจงใจเปิดหรอก ของต่ำ ๆ แบบนั้นอย่ามาทำให้สายตาฉันเสียหน่อยเลย ทุเรศ!"

"คุณนั่นแหละต่ำ ความคิดต่ำ ๆ จิตใจคุณก็สกปรก ฉันไปทำอะไรให้ ทำไมต้องมาทำร้ายกันแบบนี้ ฉันก็แค่จะเดินเข้าไปในบ้าน หรือฉันเดินเหยียบหัวคุณเข้าไปก็ไม่ใช่นี่นา เอาละคุณภามฉันไม่อยากมีเรื่องกับคุณ ขอละต่างคนต่างอยู่เถอะ คุณไม่ชอบฉัน ฉันเองก็ไม่ได้ชื่นชอบอะไรคุณนักหนา เห็นแก่หน้าพี่ภูเราอย่ามาทะเลาะกันเลย"

"ต่างคนต่างอยู่เหรอ ไสหัวออกไปจากบ้านฉันสิ พาพี่สาวปรสิตของเธอไปด้วยจะดีมาก"

"ใบหยกมาแล้วทำไมไม่เข้าไปข้างในล่ะ เข้ามาสิคุณพ่อกับคุณแม่รออยู่ในบ้านแล้ว"ภัทร์นรินทร์รีบเดินเบียดภามิกรณ์เข้ามาตรงหน้าคนตัวเล็ก เธอกุมมืออรชพรเอาไว้ สายตาเรียวมองไปตามเนื้อตัวของอีกฝ่าย ครั้นเห็นว่าไม่เป็นอะไรก็แอบโล่งใจ เธอไม่คิดจริง ๆ ว่าน้องชายจะมาดักรอเด็กสาวตรงนี้ ยังไงก็ต้องจัดการบ้างแล้วละ แต่ก็คงต้องทำลับหลังอรชพรก็แล้วกัน เพราะไม่อยากให้เด็กสาวที่เพิ่งจะก้าวเข้ามาอยู่ในบ้านต้องเป็นกังวล

"สวัสดีค่ะพี่ภัท" เธอยกมือขึ้นไหว้ภัทร์นรินทร์อย่างนอบน้อม ภัทร์นรินทร์เป็นน้องสาวของภูริณัฐและเป็นพี่สาวของภามิกรณ์ เธอเป็นลูกคนที่สองของตระกูลอริยฉัตรสกุล และพี่ภัทคนนี้ก็ดีกับเธอเป็นอย่างมาก เธอรู้จักครอบครัวอริยฉัตรสกุลเป็นอย่างดี ยกเว้นก็แต่ภามิกรณ์เพียงคนเดียว ก่อนหน้านั้นชายหนุ่มเรียนอยู่ที่ต่างประเทศ แต่เธอไม่เข้าใจว่าคนที่เรียนเมืองนอกมาตลอดตั้งแต่เด็ก ทำไมถึงเลือกกลับมาเรียนมหาวิทยาลัยที่ประเทศไทยกัน

"อืม...ปะ...เข้าไปกันเถอะคุณพ่อกับคุณแม่รอนานแล้ว พี่สั่งให้เด็กเตรียมห้องนอนให้ใบหยกแล้วด้วย อยู่ใกล้ห้องพี่เลยละ ใบหยกมีอะไรก็แค่เคาะผนังห้องพี่ก็ได้ยินแล้ว..."ครั้นพูดกับเด็กสาวเสร็จ ก็แสร้งหันไปเห็นน้องชายทีหลัง ทั้งที่จริง ๆ เธอเห็นด้วยซ้ำว่าน้องชายนิสัยเสียกำลังรังแกคนอยู่ ภัทร์นรินทร์ถลึงตาใส่เบา ๆ

"อ้าวตาภามเราก็อยู่ด้วยเหรอ มารอรับใบหยกให้พี่เหรอ ขอบใจมาก ตอนนี้พี่มารับต่อแล้ว เราจะไปไหนก็ไปไป๊" ภัทร์นรินทร์โบกมือไล่น้องชายคนเล็ก ภามิกรณ์ถลึงตาใส่พี่สาวอย่างไม่พอใจ กำลังพูดเรื่องตลกอยู่หรือไง เขานี่นะจะมารอรับยัยแว่นนี่

"ใครจะมารอรับยัยสุรินัมนี่กันล่ะ เฮอะ...สำคัญขนาดนั้นเลย อย่าพูดให้ขำเลยพี่ภัท"

"ถ้าไม่มารอรับก็เชิญค่ะ...จะไปไหนก็ไป ไม่มีใครห้ามเราเอาไว้นะภาม" ภัทร์นรินทร์จูงมืออรชพรเดินผ่านหน้าภามิกรณ์เข้าไปข้างใน ปล่อยให้ชายหนุ่มยืนไม่พอใจอยู่ข้างนอก

สายตาคมจ้องมองตามแผ่นหลังของหญิงสาวทั้งสองเข้าไป รอยยิ้มยียวนพลันหายไปจากใบหน้า เขาเกลียดผู้หญิงคนนั้น แต่เกลียดพี่สาวของเธอมากยิ่งกว่า ภามิกรณ์ไม่เข้าใจเลยจริง ๆ ว่าทำไมพี่ชายเขาถึงได้ทิ้งผู้หญิงที่แสนดีอย่างเขมิกาไปได้ ทั้ง ๆ ที่เขมของเขาต่างหากที่เหมาะจะเป็นนายหญิงของอริยฉัตรสกุล ทว่ายิ่งคิดถึงใบหน้าหวานที่นอนหมองเศร้าในโรงพยาบาล หัวใจแกร่งก็ยิ่งเจ็บปวดเหมือนจะขาดใจ ชายหนุ่มยกมือกุมหน้าอกตัวเองเอาไว้ มันเจ็บจนเขาแทบหายใจไม่ออก

"ภามไม่ยอมให้เขมต้องเสียใจฟรีหรอก เขมไม่ต้องกลัว ใครที่ทำให้เขมเสียใจมันต้องเสียใจยิ่งกว่า"