Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 4
คุณย่าพูดเสียงดังอย่างตื่นเต้น พร้อมกับ ส่งเสียงดูดเนื้อล็อบสเตอร์ ดัง “ซู้ดดด!” ออกมาอย่างไม่แคร์สายตาใคร
ช่อพิกุล ถึงกับเบิกตากว้างด้วยความตกใจปนขบขัน
“คุณย่าขา! ไม่ต้องทำแบบหนูก็ได้ค่ะ”
ช่อพิกุลกระซิบเตือนด้วยความร้อนใจสุดๆ
“เดี๋ยวคนอื่นจะมองคุณย่าแปลกๆ นะคะ!หนูไม่อยากให้คุณย่าถูกมองเหมือนหนูเลยค่ะ”
คุณย่ามะลิหัวเราะร่าเริง และรู้สึกสนุกกับสิ่งใหม่ๆ ที่ตัวเองเพิ่งเคยลอง
“โถ่เอ๊ย! อย่าไปสนใจสายตาใครเลย เขาจะมองเรายังไงก็ช่างเถอะ แค่เราทำแล้วสบายใจและไม่เดือดร้อนใครก็พอแล้ว”
ความรู้สึกแปลกประหลาด แต่แสนอบอุ่น แผ่ซ่านเข้ามาในใจของช่อพิกุลทันที เมื่อเธอได้เห็นและได้ยินสิ่งที่คุณย่าพูด
หญิงชราคนนี้เป็นผู้ใหญ่ที่แปลกประหลาดที่สุดในโลก แต่ก็เป็นคนที่จริงใจและเป็นธรรมชาติที่สุดด้วย
การได้เห็นคุณย่ามะลิร่วมทำเรื่องที่น่าอายไปด้วยกันกับเธอ มันทำให้หัวใจของเธอมีความสุขขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อ
เธอหัวเราะออกมาอย่างจริงใจเป็นครั้งแรกในรอบหลายเดือน
“ค่ะคุณย่า! ถ้าคุณย่าไม่แคร์ หนูก็ไม่แคร์แล้วค่ะ”
ทั้งสองคนนั่งกินล็อบสเตอร์ด้วยมือเปล่าอย่างเอร็ดอร่อยในร้านอาหารหรูหรา จนเรียกสายตาจากโต๊ะอื่นๆ ได้อย่างไม่ขาดสาย
หลังจากสิ้นสุดมื้อล็อบสเตอร์ด้วยมือเปล่าอย่างป่วนๆ แล้ว ช่อพิกุลก็เดินออกมาจากร้านอาหารหรูด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้มอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ความรู้สึกอิ่มแปล้ ทำให้เธอต้องยกมือข้างหนึ่งมากุมท้องตัวเองเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างก็ ประคองคุณย่ามะลิที่ดูมีความสุขไม่แพ้กัน
“หนูอิ่มมากเลยค่ะคุณย่า จนรู้สึกเหมือนจะกลิ้งได้แล้วค่ะ”
คุณย่ามะลิพยักหน้าอย่างเห็นด้วย และหัวเราะเบาๆ
“อร่อยเนอะ! นี่แหละความสุขของการมีชีวิตอยู่”
เมื่อเดินออกมาพ้นตัวภัตตาคารหรูแล้ว ช่อพิกุลก็หยุดเดิน แล้วล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือของตัวเอง
“คุณย่าคะ... ว่าแต่ค่าอาหาร...”
ช่อพิกุลพูดเสียงเบาด้วยความรู้สึกผิด
“หนูต้องขอช่วยจ่ายด้วยนะคะ เพราะมันแพงมากเลย หนูเกรงใจคุณย่าจริงๆ ค่ะ”
คุณย่ามะลิเลิกคิ้วมองอย่างขบขันราวกับกำลังดูการแสดงตลก
“โถ่เอ๊ย! หนูช่อ! ไม่ต้องเกรงใจหรอก! ย่าเลี้ยงเองทั้งหมดแหละ”
“ไม่ได้หรอกค่ะคุณย่า!”
ช่อพิกุลรีบปฏิเสธทันที ความซื่อสัตย์ทำให้เธอรู้สึกร้อนรนขึ้นมา
“หนูไม่อยากเอาเปรียบคุณย่า ให้หนูช่วยจ่ายนะคะ หนูมีเงินเก็บอยู่บ้างเล็กน้อยน่ะค่ะ”
คุณย่ามะลิโบกมือปัดอย่างรำคาญใจเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอก ย่าไม่ได้เดือดร้อนสักหน่อย ย่าน่ะมีเงินบำนาญของย่าที่พอใช้ไปวันๆ ได้ตลอดชีวิต”
“แต่...”
ช่อพิกุลยังคงยืนกราน
“แต่ถึงจะมีเงินพอใช้ แต่ค่าอาหารเมื่อกี้นี้มันแพงมากเลยนะคะ! หนูยังไงก็ต้องช่วยหารค่ะ! ถือว่าเป็นความรับผิดชอบของหนูด้วย!”
คุณย่ามะลิ หยุดเดินทันที เธอจ้องมองใบหน้าของช่อพิกุลที่เต็มไปด้วยความจริงใจ และไม่มีความโลภเลยแม้แต่น้อยอย่างพึงพอใจ
โอ๊ย! เด็กคนนี้มันเป็นเพชรจริงๆ ซื่อตรงและเห็นอกเห็นใจคนอื่น ขนาดตัวเองไม่มีเงินมากมาย ก็ยังอยากจะช่วยหาร! ฉันต้องได้เด็กคนนี้เป็นหลานสะใภ้ให้ได้!
“เอาเถอะน่า หนูช่อ ถือว่าย่าให้เป็นของขวัญที่หนูมาช่วยชีวิตย่าก็แล้วกันนะ”
“คุณย่าคะ แต่ว่าหนู...”
ช่อพิกุลยังคงพยายามจะค้าน
“ไม่เอาน่า อย่าคิดมาก...”
คุณย่ายิ้มอย่างใจดี ก่อนจะเปลี่ยนเรื่องทันทีด้วยแววตาเจ้าเล่ห์
“แล้วนี่หนูกลับยังไงเหรอ”
“หนูเหรอคะ”
“ใช่ หนู่นั่นแหละกลับยังไง หรือว่าแฟนมารับ?”
คุณย่าแกล้งถามออกไป โดยพยายามทำเสียงให้ดูเป็นกลางที่สุด แต่แอบชะเง้อมองตามประตูร้านเพื่อดูว่ามีหนุ่มหล่อคนไหนยืนรออยู่หรือไม่
ช่อพิกุล ส่ายหน้ายิ้มๆ
“หนูยังไม่มีแฟนหรอกค่ะ”
คุณย่ามะลิที่ตอนนี้มีช่อพิกุลประคองแขนอยู่ถึงกับกระโดดเหยงขึ้นมาเล็กน้อยด้วยความดีใจอย่างสุดขีดราวกับถูกรางวัลที่หนึ่ง!
แต่พอได้สติเธอก็รีบ เก็บอาการ ด้วยการไอแห้งๆ กลบเกลื่อน แล้วคิดในใจอย่างลิงโลด
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
