Ep.3

หลายวันต่อมา…

“จะเอาปัญญาที่ไหนไปหาเงินตั้งมากมายขนาดนั้น!”

“เห้ออออ ทำไมชีวิตมันถึงได้เฮงซวยขนาดนี้นะ!”

“ทำไมไม่ตายให้มันจบๆ ไป จะได้หมดเวรหมดกรรมสักที”

ฉันนั่งบ่นงุบงิบอยู่คนเดียว หลังจากที่คิดไม่ตกเรื่องที่จะหาเงินมาใช้หนี้คุณเสือ ไม่รู้ว่าเป็นเวรเป็นกรรมอะไรของฉันนักหนา ถึงได้มาเจอเรื่องราวไม่จบไม่สิ้น ถ้าไม่ติดว่ายังเป็นห่วงน้อง ฉันคงจะผูกคอตายไปนานแล้ว

“เป็นอะไรไปหนึ่ง พี่เห็นแกนั่งบ่นอยู่คนเดียวมาตั้งนานแล้ว” เสียงพี่จาดังขึ้น ทำให้ฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ ในขณะที่กำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย

พี่จาคือเพื่อนร่วมงานคนสนิทของฉันเอง เราอยู่แผนกเดียวกัน เลยทำให้สนิทกันมาก งานที่ฉันทำอยู่ก็คือพนักงานร้านอาหารฟาสฟู้ด คล้ายๆ กับร้านจำพวกพิซซ่า เคเอฟซีอะไรประมาณนี้

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ หนึ่งก็บ่นของหนึ่งไปเรื่อย”

“พี่ก็นึกว่าเรามีเรื่องอะไรซะอีก”

“มะ…ไม่มีค่ะ” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธอย่างปลงๆ เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ เสื้อผ้าตัวละสามหมื่น อย่างฉันใส่แพงสุดก็199

“เย็นนี้พี่ว่าจะชวนไปกินเลี้ยงงานวันเกิดพี่สักหน่อย แกว่างหรือเปล่า?”

“เย็นนี้หรอคะ?”

“แกต้องไปนะ กินฟรีไม่อั้น เดี๋ยวพี่จ่ายเอง”

“…..” เมื่อได้ยินคำว่ากินฟรีไม่มีอั้น ฉันก็เริ่มคิดหนักแล้วว่าควรไปหรือไม่ควรไปดี

“เอาน่า นานๆ ได้ผ่อนคลายสักที อย่าไปคิดมาก” พี่จามองหน้าฉันราวกับมีความคาดหวังว่าฉันจะต้องไป เพราะไม่ว่าปีไหนๆ ฉันก็ปฏิเสธเขามาโดยตลอด

“ก็ได้ค่ะ”

“ตกลงตามนี้ เจอกันสามทุ่มนะ”

“…..”

คลับ! ฉันมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าคลับตามสถานที่นัดหมาย วันนี้ฉันเลือกที่จะใส่เสื้อปาดไหล่สีขาวกับกระโปรงยีนสีซีดที่มีความยาวเลยเข่าขึ้นมาเล็กน้อย พร้อมกับรองเท้าผ้าใบเพื่อเพิ่มความคล่องตัว

กว่าจะเลิกงาน กลับบ้าน ทำงานบ้านเสร็จ ก็ปาไปเกือบสองทุ่ม แล้ววันนี้สองก็อนุญาตให้ฉันออกมาเปิดหูเปิดตาหนึ่งวัน โดยที่มารับสามไปนอนในบ้านใหญ่ด้วย

“เฮ้ๆๆ อยู่ทางนี้” เสียงร้องเรียกของพวกพี่ๆ ดังขึ้น

“มาแล้วค่ะ ขอโทษที่มาช้านะคะ พอดีรถติด” อยู่

“มาช้าดีกว่าไม่มา มาๆ นั่งลงตรงนี้”

“…..” ฉันกึ่งเดินกึ่งวิ่งมายังโต๊ะด้วยความเหนื่อยหอบ ก่อนจะหย่อนตัวนั่งลงข้างๆ พี่จา นอกจากฉันก็ยังมีคนอื่นๆ ร่วมสิบคนที่นั่งอยู่ด้วย

“อยากกินอะไรสั่ง เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง”

“หนูไม่เกรงใจแล้วนะ”

“เต็มที่ จัดหนักไปเลย”

ในระหว่างที่ฉันมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นตาตื่นใจ แต่แล้วสายตาก็ต้องไปสะดุดกับผู้ชายคนหนึ่งที่เพิ่งเดินเข้ามา สัดส่วน รูปร่างสูงโปร่งของเขา เหมือนกับพระเอกในซีรี่ย์เกาหลีไม่มีผิดเพี้ยน สาวน้อยสาวใหญ่ที่ได้เห็น ต่างพากันมองเหลียวหลังให้กับออร่าความหล่อของเขา ขนาดนั่งมองอยู่ในมุมมืด ยังดูออกว่าเขาน่ะหล่อมาก

ดวงตากลมโตเบิกกว้าง เมื่อสปอร์ตไลท์ในร้านสาดไฟส่องไปหาเขาที่นั่งอยู่ จนเผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง

“คะ…คุณเสือ!”

“มีอะไรหรือเปล่า?”

“มะ…ไม่มีค่ะ” ฉันถึงกลับขยี้ตายกใหญ่เพื่อความแน่ใจ เมื่อเห็นว่าเป็นคุณเสือจริงๆ ทำไมโลกมันถึงได้กลมขนาดนี้นะ จะว่าได้เจอเขาในรอบหลายวันก็ว่าได้เพราะตั้งแต่วันที่เกิดเรื่อง เขาก็หายออกจากบ้านไป ไม่กลับเข้ามาอีกเลย เห็นสองบอกว่าทะเลาะกับเสี่ยแล้วออกไปนอนที่คอนโด

“แกเห็นผู้ชายโต๊ะนู้นไหม หล่อคม สเปกพี่เลย” พี่จาสะกิดฉันให้มองตามด้วยท่าทางระริกระรี้

“…..”

“ว้ายยย ตายแล้ว เขากำลังมองมาทางพี่ด้วยแหละ กรี๊ดดดดด”

“…..”

“แกช่วยไปขอเบอร์ผู้ชายคนนั้นให้พี่หน่อยสิ”

“นะ…หนูหรอ?” ฉันที่นั่งก้มหน้าเงียบอยู่นาน ทวนถามอีกครั้งด้วยความไม่แน่ใจ

“ก็อีพวกนี้มันมีลูกมีผัวกันหมดแล้ว เหลือแค่แกกับพี่นี่แหละ ที่ยังโสดๆ ซิงๆ”

“เอ่อ…” ฉันถึงกลับเลิ่กลั่ก เมื่อรู้ตัวว่าอีกไม่นาน หายนะครั้งใหญ่กำลังมาเยือน

“ไปขอเบอร์ผู้ชายคนนั้นให้หน่อย เดี๋ยวพี่ให้ห้าร้อย”

“…..” ฉันส่ายหน้าปฏิเสธทันควัน คดีเก่ายังไม่เคลียร์ ยังจะให้ไปสร้างคดีใหม่อีกหรอ ฉันคงไม่คิดสั้นขนาดนั้น แล้วอีกอย่างคุณเสือก็ดุยิ่งกว่าอะไรดี

“พันนึงเลยอ่ะ นะๆๆ” พี่จายื่นข้อเสนอที่ดีกว่าเดิม หลังจากที่เห็นว่าฉันไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับอะไร

แต่พอได้ยินว่าพันนึง ความกลัวที่มีก่อนหน้านั้น ก็สลายหายวับไปในทันทีคนอื่นอาจจะไม่มาก แต่เงินหนึ่งพันสำหรับฉันมันสามารถใช้กินข้าวกินน้ำได้ทั้ง อาทิตย์

“เดี๋ยวหนูไปขอเบอร์ให้ก็ได้ค่ะ”

“ดีมากน้องรัก รีบไปเลย”

“…..”

ตึกตัก! แม้เสียงเพลงรอบข้างจะดังแค่ไหน แต่เสียงหัวใจของฉันที่กำลังเต้นมันดังกว่า ยิ่งใกล้ถึงเป้าหมาย มันยิ่งรู้สึกสั่น แต่ฉันจะถอนตัวไม่ได้ ในเมื่อรับเงินเขามาแล้ว

“…..” คุณเสือหันหน้ามามองฉันเพียงชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไป แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาทำเหมือนกับฉันไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ ไม่สิ เขาทำเหมือนฉันไม่มีตัวตนเลยต่างหาก

“คุณเสือคะ?”

“…..” เขานั่งนิ่งไม่มีสัญญาณตอบกลับมา

“คุณเสือคะ” ฉันเลยลองตะโกนเรียกด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม เมื่อคิดได้ว่าบางทีเขาอาจจะไม่ได้ยินจริงๆ เพราะเสียงตรงนี้มันค่อนข้างดังอยู่พอสมควร

“อะไร?” เขาตะโกนตอบแข่งกับเสียงเพลงด้วยท่าทางรำคาญ

“หนูขอเบอร์หน่อยได้ไหมคะ?” เมื่อเสียงเพลงมันดัง ฉันจึงเดินเข้าไปหาเขา พร้อมโน้มริมฝีปากลงไปกระซิบข้างหู เพื่อหวังจะให้เขาได้ยิน แต่แล้วหัวใจก็ต้องเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเขาหันมาหาแล้วสบตากับฉันพอดี ใบหน้าของเราใกล้กันมาก มากจนฉันได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนจากตัวเขา

“อยู่บ้านเดียวกันจะมาขอทำไมอีก?”

“พอดีว่าพี่ที่รู้จักเขาอยากได้เบอร์ หนูก็เลยมาขอให้”

“ฉันไม่ชอบให้เบอร์กับคนแปลกหน้า!” พูดจบ เขาก็หันไปกินเหล้าต่อ โดยไม่สนใจฉันที่นั่งอยู่ข้างๆ

“แต่หนูอยากได้จริงๆ นะคะ”

“…..”

“ถ้าคุณเสือยอมให้เบอร์ หนูก็จะได้เงินหนึ่งพัน แล้วหนูก็จะได้เอาเงินหนึ่งพันมาใช้หนี้ให้คุณไงคะ” ฉันพูดตามที่คิด แล้วทำหน้าตาอ้อนวอน มองหน้าคนตัวโต

“ตัวละน้ำ เบอร์โทรฉันมีสิบตัวก็สิบน้ำ

“….”

“เธอจะเอากี่ตัวดีล่ะ?”

“เอาสิบตัวเลยค่ะ”

“จะไหวแน่หรอ ดูท่าทางติ๋มๆ อ่อนปวกเปียกแบบเธอไม่น่าจะไหว”

“ไหวค่ะ ว่าแต่คุณเสืออยากกินน้ำอะไรคะ น้ำส้ม น้ำเขียว หรือว่าน้ำแดง เดี๋ยวหนูเลี้ยงเองค่ะ?”

“…..”