Ep.2

ฉันยืนงงเต๊ก มองไปรอบๆ บริเวณห้อง เพราะไม่รู้ว่าควรจะทำอะไรก่อนดี

มันดูรกและระเกะระกะไปหมดเลย ไหนจะเสื้อผ้าที่วางกระจัดกระจายอยู่ตามมุมห้อง ไหนจะพวกกระป๋องเบียร์ที่วางอยู่เกลื่อนกลาด

“เริ่มจากตรงนี้ก่อนแล้วกัน” พูดจบฉันก็เริ่มเก็บพวกเสื้อผ้าที่ใส่แล้วยัดใส่ตะกร้า โดยที่มีสายตาเคืองๆ ของคุณเสือจ้องมองอยู่

“เสื้อผ้าฉันตัวละหลายหมื่น จับระวังๆ ด้วย”

“ค่ะ”

“…..” ในระหว่างที่ฉันทำงานบ้าน เก็บกวาดเช็ดถูอยู่ภายในห้อง คุณเสือก็นั่งเฝ้าไม่ยอมออกไปไหน เขาคงกลัวว่าฉันจะแอบขโมยของเขาหรือเปล่า ถึงได้นั่งจ้องขนาดนี้

“มานี่หน่อยสิ”

“เรียกหนูหรอคะ?” ฉันเอ่ยถาม พลางหันซ้ายมองขวา

“อยู่กันสองคน ถ้าไม่เรียกเธอ จะให้เรียกผีบ้านผีเรือนหรือไง!”

“…..” สิ้นประโยคนั้น ฉันจึงเดินเข้าไปหาคุณเสือที่นั่งรออยู่บนเตียง

หมับ! แต่ก็ต้องเกิดเรื่องไม่คาดคิด เมื่อจู่ๆ เขาก็กระชากตัวฉันให้เข้าหาแบบไม่ทันได้ตั้งตัว หัวใจดวงน้อยเต้นระรัวเมื่อเราสองคนอยู่ใกล้ชิดกัน ใกล้จนฉันสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนของเขาที่กำลังเป่ารดใบหน้าของฉันอยู่

“อ๊ะ!” ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อคุณเสือเลื่อนมือมาจับบาดแผลที่อยู่บนใบหน้า

“อยู่นิ่งๆ ขอฉันดูหน่อย” ใบหน้าคมคายเลื่อนเข้ามาใกล้ๆ เพื่อสำรวจ ก่อนที่ฉันจะหลับตาปี๋ด้วยความกลัว

“คะ…คุณจะทำอะไร?”

“แล้วหน้าไปโดนอะไรมา” พูดจบเขาก็ผละออกจากฉัน พอรู้สึกดังนั้น ฉันถึงกลับถอนหายใจออกมาด้วยความโล่ง

“หกล้มมาน่ะค่ะ”

“…..” เขามองฉันอย่างพิจารณา คล้ายกับว่าไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันพูด

“หนูขอตัวไปทำงานต่อนะคะ”

“เดี๋ยว!”

“คะ?”

“เอายาไปทา ถ้าไม่อยากให้หน้าบวมกว่านี้” พูดจบเขาก็โยนกระปุกยาทามาให้

“ขอบคุณค่ะ”

“อายุเท่าไหร่?”

“ปีนี้22ค่ะ”

“นึกว่าสิบเจ็ด สิบแปด”

“…..”

“แล้วมีแฟนหรือยัง?” สิ้นประโยคคำถาม เขาจึงมองหน้าฉันเหมือนต้องการคำตอบ

“ยังไม่มีค่ะ”

“…..”

“พี่หายไปไหนมา สองไปตามอยู่บ้านสวนก็ไม่เจอ?” เสียงของสองดังขึ้น เมื่อเห็นว่าฉันเดินเข้ามาในบ้านใหญ่ ในขณะที่พวกเขากำลังนั่งทานข้าวเย็นกันอยู่ หลังจากที่ฉันไปซักผ้า ตากผ้าให้คุณเสือจนเสร็จ พอทำงานบ้านเสร็จแล้ว สภาพของฉันก็มอมแมมเลอะเทอะเต็มทน

“พอดีเพิ่งตากผ้าเสร็จ”

“ตากผ้า?”

“พี่ไปทำงานบ้านให้คุณเสือมาน่ะ”

“…..” พอได้ยินในสิ่งที่ฉันพูด ทุกคนต่างพากันหันไปมองคุณเสือเป็นตาเดียว

“พี่เสือ นี่มันพี่สาวแท้ๆ ของสองเองนะ ไม่ใช่แม่บ้าน!” สองบ่นงุบงิบ พร้อมกับจ้องหน้าเขาอย่างเอาเรื่อง

“แล้วใครมันจะไปรู้ ก็เห็นท่าทางเหมือนคนใช้!”

“ตาเสือ!” ผู้เป็นแม่ส่งสายตาดุไปให้

“แล้วผมพูดผิดตรงไหน ดูท่าทางเธอสิ ใครมันจะไปรู้ว่าเป็นพี่ของสอง” เขาปรายสายตาหันมามองทางฉันเพียงแค่ชั่วครู่ ก่อนจะหันกลับไป แล้วทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันเอ่ย

“แล้วปากมี ทำไมไม่บอก!?”

“หนูพยายามจะบอกแล้วนะคะ แต่คุณพูดเยอะ จนหนูพูดไม่ทันเลยค่ะ”

หมับ! เขาปรี่ตัวเดินมาหาฉัน ก่อนจะบีบเข้าที่ข้อมืออย่างแรง

“นี่เธอว่าฉันพูดมากหรอ?”

“แล้วมันไม่จริงหรอคะ คุณเอาแต่พูดอยู่ฝ่ายเดียว”

“นี่เธอ!” เขาบีบมันแรงกว่าเดิม ทำเอาฉันถึงกลับเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บ

“พอแล้วตาเสือ นั่งลง!” ผู้เป็นแม่รีบพูดแทรกขึ้น เมื่อเห็นสถานการณ์เริ่มไม่ค่อยดี

“มากินข้าวด้วยกันนะพี่หนึ่ง” สองเอ่ยแทรกขึ้นมา

“พี่ยังไม่หิวน่ะ” ฉันตอบกลับเมื่อเห็นสายตากดดันที่คุณเสือใช้มองมา

“ไม่หิวก็ต้องกิน ดูสิ มีแต่ของน่ากินทั้งนั้นเลย”

“นั่งลงสิจ๊ะหนูหนึ่ง ไม่ต้องเกรงใจ”

“…..” ฉันกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ด้วยความหิว เพราะตอนนี้มันเย็นมากแล้ว ส่วนอาหารที่วางอยู่บนโต๊ะก็มีแต่ของน่ากินทั้งนั้น

“นั่งลงข้างๆ สองนั่นแหละ แต่ระวังหน่อยนะ เพราะบ้านนี้หมามันดุ!” เสี่ยพูดสมทบ ก่อนจะหันไปมองคุณเสือที่นั่งอยู่ ซึ่งแน่นอนว่าคำพูดของเสี่ย ทำให้เขาไม่พอใจ แล้วสาเหตุมันก็เกิดมาจากฉัน

“ขอตัวก่อนล่ะกัน พอดีว่ากินไม่ค่อยลง!” คุณเสือพูดด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นพร้อมกับหันมามองฉันที่นั่งอยู่ด้วยสายตาโกรธเคือง ไม่ว่าจะทำหรือพูดอะไรก็คงจะผิดใจเขาไปหมดสินะ

“…..”

“ดูเหมือนว่าคุณเสือจะไม่ค่อยชอบพี่สักเท่าไหร่” ฉันตัดพ้อด้วยความไม่เข้าใจ ในขณะที่เราสองคนพี่น้องกำลังนั่งปรึกษาหารือกันอยู่หน้าบ้านสวน

“อย่าคิดมากสิพี่หนึ่ง เขาก็เป็นแบบนี้แหละ”

“หรือว่าพี่ควรออกไปจากที่นี่?”

“ถ้าพี่ไป สองก็จะไปด้วย”

“ทำไมพูดแบบนั้นล่ะ?” ฉันรีบหันขวับไปถามน้องด้วยความไม่เข้าใจ

“สองคงทนไม่ได้ ถ้าเกิดว่าเห็นพี่ไปลำบาก แล้วตัวเองนอนเสวยสุขอยู่คนเดียว”

“…..” ฉันถึงกลับก้มหน้าเงียบเมื่อได้ยินคำตอบของน้อง

“ยังไงพี่ก็ต้องอยู่กับสองที่นี่ ส่วนเรื่องคุณเสือ เดี๋ยวสองจะให้เสี่ยจัดการให้เอง”

“…..”

เช้าวันต่อมา…

“ซักผ้าประสาอะไร ทำไมถึงเป็นแบบนี้!?”

หมับ! พรึ่บ! ฉันถึงกลับสะดุ้งด้วยความตกใจ เมื่อคุณเสือฟาดเสื้อเข้ามาที่หน้าของฉันอย่างแรง ในขณะที่ฉันกำลังยืนกวาดบ้านอยู่

“…..” ฉันหยิบเสื้อตัวนั้นขึ้นมา ก่อนจะเห็นว่ามันขาดหลุดลุ่ย ไม่สามารถนำไปใส่ได้อีก

“เธอรู้ไหมว่าเสื้อของฉันมันตัวละกี่บาท ทำไมไม่รู้จักระวัง!?”

“หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ทันมองว่าเสื้อตัวนี้มันห้ามซักเครื่อง” ฉันยกมือไหว้คนตรงหน้าด้วยความรู้สึกผิด ผิดที่ฉันไม่ยอมดูให้รอบคอบ

“หรือเธอคิดจะแกล้งฉันคืน!” พูดจบคุณเสือก็เดินเข้ามาหาฉันด้วยสีหน้าเอาเรื่อง

“เปล่านะคะ หนูไม่เคยคิดแบบนั้น!”

“นี่คิดว่าฉันโง่มากหรือไง?” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังบีบมาที่ต้นแขนของฉันอย่างแรง

“หนูไม่เคยคิดแบบนั้นจริงๆ”

“งั้นก็จ่ายค่าเสียหายมาสิ!”

“…..”

“เสื้อตัวนี้ราคาสามหมื่น เธอมีปัญญาชดใช้หรือเปล่า?”

“เงินมากมายขนาดนั้นหรอกค่ะ หนูขอเปลี่ยนเป็นทำงานชดใช้แทนได้

ไหม?” ฉันยื่นข้อเสนอให้อย่างไม่มีทางเลือก เพราะถ้าจะให้ชดใช้เป็นเงิน ฉันคงไม่มีให้จริงๆ

“คนอย่างเธอมันจะไปทำอะไรได้ ลำพังแค่ซักเสื้อผ้ายังทำไม่ได้เลย!”

“แต่เงินมากมายขนาดนั้น หนูไม่มีให้คุณจริงๆ หรอกนะคะ คะ…คุณอยากให้หนูทำยังไงก็บอกมาได้เลยค่ะ”

“เดี๋ยวฉันขอไปคิดดูก่อน ว่าควรจัดการกับเธอยังไง!”

“…..”