Ep.12

“มีเรื่องไม่สบายใจอะไร เล่าให้พี่ฟังได้นะ” จาเอ่ยถามหญิงสาวที่นอนอยู่ข้างๆ หลังจากที่เธอเอาแต่กระส่ายกระสับเหมือนกับกำลังคิดอะไรบางอย่าง

“เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร”

“พี่รู้จักแกมาตั้งนาน ทำไมจะไม่รู้ว่าแกกำลังมีเรื่องอะไรในใจ”

“…..”

“เป็นเพราะผู้ชายคนนั้นใช่ไหม?”

“พี่จา!” ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อได้ยินตาพูดประโยคนั้น เธอไม่คิดเสียด้วยซ้ำว่าจะมีคนรู้เรื่องนี้

“พี่บังเอิญไปเห็นว่าแกขึ้นรถไปกับเขา ตอนอยู่ที่คลับ แกจำได้ไหม?”

“…..” ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันแน่น พลางนึกย้อนกลับไปในเหตุการณ์ในวันเกิดของจา เป็นอย่างที่จาพูด เธอขึ้นรถไปกับชายหนุ่มจริงๆ

“พี่อยากจะถามแกนานแล้ว แต่ก็อยากรอให้แกพูดออกมาเองมากกว่า”

“…..” ยิ่งได้ยินแบบนั้น หนึ่งยิ่งรู้สึกผิด เธอไม่ได้อยากปิดบัง แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะเริ่มเล่าที่ตรงไหน

“ผู้ชายคนนั้น เขาเป็นอะไรกับแก?”

“นะ…หนูไม่รู้ว่าจะเริ่มต้นจากตรงไหน มันอึดอัดไปหมดแล้วตอนนี้” คนตัวเล็กยกมือทั้งสองข้างพร้อมกับร้องไห้ออกมาอย่างหนัก น้ำตาที่สะกดกลั้นเอาไว้ เอ่อไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้ เมื่อได้ยินคำถามของเพื่อนสาว

“แกกับเขามี…”

“มะ…มีแล้วค่ะ” ร่างบางพยักหน้ารับทั้งน้ำตา ต่อให้จาไม่พูด เธอก็รู้ว่าจาหมายถึงอะไร

“แล้วไอ้รอยพวกนี้เป็นฝีมือของเขาด้วยหรือเปล่า?” จาเอ่ยถามเมื่อสายตาเหลือบมองไปเห็นรอยดูด รอยช้ำตามเนินอกของหญิงสาว

“…..”

“ไม่เป็นไร ค่อยๆ เล่าให้พี่ฟัง” ถึงแม้ว่าหนึ่งจะไม่ตอบ เเต่เธอก็รู้ได้เองว่าเป็นเพราะฝีมือชายหนุ่ม

เช้าวันต่อมา…

“เป็นไง สบายใจขึ้นหรือยัง?” จาเอ่ยถามคนตัวเล็ก หลังจากที่เมื่อคืนเธอได้เปิดใจคุยถึงเรื่องราวทั้งหมด

“ดีขึ้นมากเลยค่ะพี่จา” หนึ่งตอบกลับ ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา เธอรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิม เมื่อมีคนมารับฟังในเรื่องที่เธออยากระบาย

“พี่ก็คิดแบบนั้น แกดูสดใสขึ้นเยอะ”

“ขอบคุณนะคะที่รับฟัง”

“อย่าคิดมากสิ แกก็เป็นเหมือนน้องสาวพี่อีกคน”

“…..” หญิงสาวเดินไปกอดเพื่อนสาวเอาไว้แน่น เพราะนอกจากจา เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปปรับทุกข์หรือระบายกับใครอีกแล้ว

“ส่วนเรื่องนั้น จะตัดสินใจยังไงก็แล้วแต่แก กลับไปคิดทบทวนดีๆ”

“ค่ะพี่จา”

“จะเอายังไงก็บอก พี่จะได้ช่วยอีกทาง”

“ขอบคุณมากค่ะ แต่หนูคงต้องไปคุยกับน้องก่อน” หนึ่งตอบ พลางใช้ความคิดเรื่องที่จะย้ายออกมาจากบ้านหลังนั้น

18 : 00 น.

หลังเลิกงาน…

แกร้ก! เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมกับกลิ่นบุหรี่ที่ลอยคละคลุ้งเข้ามาปะทะกับใบหน้าแสนหวานของเธอเป็นอย่างแรก ถึงแม้จะอยู่ในความมืดแต่หนึ่งก็รู้ได้ทันทีว่าชายหนุ่มได้เข้ามารอเธอก่อนหน้านี้แล้ว

“บ้านช่องไม่มีนอนหรือยังไง ถึงต้องหอบสังขารไปนอนบ้านคนอื่น!” เสือพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเมื่อเห็นคนตัวเล็กเดินเข้ามาในบ้าน หลังจากที่ไม่ได้เจอหน้าเธอมาหนึ่งวันเต็มๆ

“…..” คนตัวเล็กถึงกลับถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย เมื่อเปิดประตูเข้ามาในบ้านสวนแล้วได้ยินเสียงของชายหนุ่มเป็นอันดับแรก

“ฉันถามไม่ได้ยินหรือไง!?”

“ได้ยินค่ะ” เธอพยักหน้ารับ ก่อนจะมองไปยังชายหนุ่มที่นั่งไขว่ห้างสูบบุหรี่รออยู่ที่โซฟา ขอบตาดำคล้ำของเขาบ่งบอกได้เป็นอย่างดี ว่าเขาคงไม่ได้นอนมาตลอดทั้งคืน

“ได้ยินแล้วทำไมไม่ตอบ!?”

“ก็ไม่รู้ว่าควรจะตอบยังไง คุณถึงจะพอใจ” หนึ่งตอบแบบไม่ใส่ใจมากนัก ก่อนจะเดินเลี่ยงเข้ามาในห้อง เป็นโชคดีของเธอที่สองมารับสามไปนอนด้วย

“ห่างผัวไปแค่วันเดียว รู้สึกว่าจะปากดีขึ้นเยอะเลยนะ!” ไม่พูดเปล่าแต่เขายังเดินไปกระชากคนตัวเล็กให้เข้าหา ร่างบางมองไปยังมือของชายหนุ่มที่มีผ้าพันแผลมีคราบเลือดเกรอะกรังปกปิดอยู่ แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามว่าเขาไปทำอะไรมา

“…..”

“ตรงนั้นหายดีแล้วใช่ไหม ถึงได้กล้ามายืนเถียงฉันฉอดๆ อยู่แบบนี้?” ดวงตาคู่คมปรายสายตามองลงต่ำไปที่หว่างขาของหญิงสาว พลางกระตุกยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“…..”

หมับ! เมื่อเห็นท่าทางนิ่งเฉย เขาจึงบีบแขนเธอให้แรงกว่าเดิม ทำเอาร่างบางถึงกลับเบ้หน้าออกมาด้วยความเจ็บปวด

“คุณเสือ หนูเจ็บ!”

“…..”

“ปล่อยหนู ปล่อยสิคะ!” คนตัวเล็กพยายามสะบัดตัวหนี แต่ไม่สำเร็จเพราะสู้แรงเขาไม่ไหว

“ปล่อยให้โง่น่ะสิ!”

“…..”

“เอาสิ ร้องสิ ร้องแหกปากดังๆ คนอื่นจะได้รู้ว่าเราเป็นอะไรกัน!” ใบหน้าคมคายโน้มลงต่ำเข้าไปใกล้ กระซิบข้างใบหู ยิ่งได้เห็นท่าทางกระวนกระวายของคนตรงหน้าเขายิ่งพอใจ

“เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันทั้งนั้นแหละค่ะ เลิกทำแบบนี้กับหนูสักที”

“พูดใหม่อีกทีซิ แน่ใจหรอว่าไม่ได้เป็น?”

“…..” ริมฝีปากบางสั่นระริก เมื่อชายหนุ่มใช้มือข้างที่เปื้อนเลือดเลื่อนขึ้นมาลูบที่ใบหน้าเธอเบาๆ กลิ่นคาวเลือดจากเขามันชวนให้อยากจะอาเจียนออกมาเสียให้ได้

“ต้องให้รื้อฟื้นไหม ถึงจะได้กลับมาจำได้ว่าเราเป็นอะไรกัน”

“งะ…เงินคุณก็มีตั้งมากมาย จะซื้อผู้หญิงเป็นสิบเป็นร้อยคนให้มานอนด้วยก็ยังได้ แล้วทำไมต้องเป็นหนู?” เธอพูดมันออกมาด้วยความยากลำบาก เพราะไม่สามารถคาดเดาอารมณ์ของคนตรงหน้าได้เลย

“ก็คนอื่นมันไม่ได้น่าเอาเหมือนเธอไง!”

“…..”

“เอากับเธอมันมันส์กว่าเอาผู้หญิงพวกนั้นเยอะเลยนะ ไม่รู้หรือไง!”

“แล้วเมื่อไหร่คุณถึงจะพอ เมื่อไหร่คุณถึงจะหยุด!?” พูดจบเธอก็สะบัดตัวออกจากเขา โดยครั้งนี้เขายินยอมปล่อยมือจากเธอแต่โดยดี

“ฉันหยุดแน่แต่ไม่ใช่วันนี้!”

“…..” เมื่อได้ยินคำตอบของเขา เธอก็เลือกที่จะหันหลังแล้วเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

“ทำอะไร!?” เสือเอ่ยถามด้วยอารมณ์ที่เย็นลงในทันที เมื่อเห็นคนตัวเล็กเก็บเสื้อผ้าใส่ยัดกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ด้วยท่าทางรีบร้อน

“…..” หนึ่งเงียบไม่ตอบอะไร เธอเลือกที่จะเก็บข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวต่อไป โดยไม่ได้สนใจชายหนุ่มที่ยืนมองอยู่ทางด้านหลัง ทีแรกเธอตัดสินใจจะย้ายออกจากบ้านหลังนี้ในเดือนหน้า แต่พอมาวันนี้ มันทำให้เธอตัดสินใจต้องย้ายออกทันที

“จะเก็บเสื้อผ้าไปไหน!?” ชายหนุ่มถามด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม

หมับ! มื่อไม่ได้คำตอบจากปากของคนตัวเล็ก เขาจึงเดินเขาไปแย่งกระเป๋าของเธออย่างถือวิสาสะ

“เอากระเป๋าหนูคืนมา!” เธอพยายามจะแย่งกระเป๋าคืนมาแต่ไม่สำเร็จ เขาไม่ยอมคืนกระเป๋าให้

“อยากให้คืนก็บอกมา ว่าเก็บเสื้อผ้าทำไม!?” ดวงตาคู่คมจ้องมองใบหน้าแสนหวานอย่างไม่ลดละเพื่อคาดคั้นเอาคำตอบจากเธอ

“จะไปไหน?”

“หนูจะย้ายออกไปจากที่นี่ พอใจคุณหรือยัง!?”