ตอนที่ 3 เด็กน้อยของพี่

หลังจากทานอาหารกันเสร็จ หญิงสาวขอตัวไปเดินเล่น ตลอดทางเธอได้แต่ครุ่นคิดเรื่องที่ผู้ใหญ่ต้องการให้เธอแต่งงาน โดยไม่รู้ตัวเลยว่าชายหนุ่มก็ได้เดินตามออกมาด้วย

"มิล่า รอพี่ด้วย" ชายหนุ่มเรียกหญิงสาวที่เดินเหม่อลอย

"พี่วายุ?" หญิงสาวสะดุ้งตกใจเล็กน้อย ก่อนจะหันไปตามเสียงเรียกนั้น

"ทำไมพี่วายุถึงไม่ปฏิเสธผู้ใหญ่ไปล่ะคะ?" หญิงสาวเดินไปหยุดตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"พี่ไม่อยากให้ผู้ใหญ่ผิดหวัง" ชายหนุ่มพูดพลางเบือนหน้ามองออกไปนอกระเบียง ไม่กล้าสบตาเธอ กลัวว่าความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้มานานจะเผลอเล็ดลอดออกไป

"แต่พี่ก็รู้ว่าเราสองคนไม่ได้รักกันนะคะ มิล่าคิดกับพี่แค่พี่ชายเท่านั้น"

คำว่า 'พี่ชาย' จากปากเธอทำให้หัวใจของเขาชาไปชั่วขณะ เขาหันมาสบตาเธออีกครั้ง ทั้งที่รู้ว่าเธอกำลังมองเขาอยู่ก่อนแล้ว

"พี่รู้...แต่พี่ไม่กล้าขัดคำสั่ง"

"ก็ได้ค่ะ...เราจะแต่งงานกันตามที่ผู้ใหญ่ต้องการ" ชายหนุ่มพยักหน้าเบา ๆ รับคำตอบนั้น แม้ในใจจะปั่นป่วน แต่ก็แอบยิ้มมุมปากด้วยความดีใจแม้รู้ว่าเธอไม่รัก...แต่แค่ได้อยู่ข้างเธอ ก็เพียงพอแล้ว ทว่าเธอไม่ทันเห็นรอยยิ้มนั้น และอาจไม่เคยรู้เลย ว่าชายคนนี้รักเธอมากแค่ไหน

"วันนี้เด็กน้อยของพี่แต่งตัวน่ารักจัง" ชายหนุ่มแอบชมหญิงสาว เพราะวันนี้เธอสวมเดรสยาวเลยเข่ามานิดหน่อย แต่งหน้าเล็กน้อย ไม่มากจนเกินไป ดูน่ารักสมวัย

"ขอบคุณค่ะ" หญิงสาวยิ้มจนตาหยี เมื่อได้รับคำชมจากเขา เพราะนานทีเธอจะแต่งตัวจัดเต็ม โดยปกติเธอมักไม่ค่อยแต่งหน้าแต่งตัวเท่าไหร่นัก

"แต่ถ้ามิล่าได้เป็นภรรยาของพี่อย่างถูกต้องตามกฎหมาย อย่าหวังว่าจะได้ใส่กระโปรงสั้น ๆ นะ เพราะพี่—" คำว่า 'หวง' ถูกกลืนลงคอเมื่อชายหนุ่มรู้ตัวว่าเผลอพูดอะไรออกไป ที่อาจทำให้หญิงสาวจับพิรุธได้ เขารีบเฉไฉเปลี่ยนเรื่องทันทีแต่ชายหนุ่มหารู้ไม่ว่า คำพูดเมื่อครู่ทำให้หญิงสาวแอบหน้าแดงด้วยความเขิน

"กลับเข้าข้างในกันเถอะครับ" ชายหนุ่มเอื้อมมือไปจับมือหญิงสาว ก่อนจะพาเธอเดินกลับเข้าไปด้านใน ตลอดทางเขาคอยแอบมองเธอด้วยความหลงใหล

'พี่จะทำทุกอย่างให้มิล่ารักพี่ให้ได้' ชายหนุ่มคิดในใจเขาจะไม่ปล่อยให้โอกาสแบบนี้หลุดลอยไปเด็ดขาด เพราะเธอคือคนที่เหมาะสมที่สุด...ที่จะได้เป็นคนรักของเขา

แกร๊ก~

ชายหนุ่มเปิดประตูเข้ามาภายในห้องอาหารเดินไปนั่งที่เดิมของตนก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ

"พ่อครับ...เรื่องงานแต่งจะจัดขึ้นเมื่อไรครับ" ชายหนุ่มเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพยายามทำตัวให้ปกติ...ถึงแม้ในใจกำลังดีใจมากจนคิดว่าเป็นแค่ความฝัน

"คงยังอีกสักพักแหละพวกเราเพิ่งจะคุยเรื่องนี้กันเมื่อสองสามวันก่อนเองยังไม่ได้ไปดูฤกษ์งามยามดีเลยลูก" ท่านกฤตภาสตอบลูกชายที่ดูเหมือนจะดีใจจนอยากให้จัดงานขึ้นเสียเดี๋ยวนั้น

ท่านกฤตภาสมองลูกชายอย่างจับผิด เพราะที่ผ่านมาเขาไม่เคยยอมเรื่องแต่งงาน แต่กับมิล่ากลับยอมง่ายดายทำให้ผู้เป็นพ่ออดยิ้มมุมปากอย่างมีเลศนัยไม่ได้

"ครับ" ชายหนุ่มพยักหน้าเข้าใจก่อนจะแก้วไวน์ขึ้นมาดื่มกลบเกลื่อนความร้อนรุ่มในอก

"แต่ถ้าเราจัดงานหมั้นกันไว้ก็ดีนะครับ" ท่านอดิศักดิ์เอ่ยขึ้นแบบนั้นทุกคนต่างกันพยักหน้ายินดีคงมีแต่หญิงสาวที่ทำหน้าบึ้งส่วนชายหนุ่มก็แอบยิ้มเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ผมก็ว่าดีนะครับ หมั้นกันไว้ก่อนค่อยแต่งทีหลัง" ท่านกฤตภาส พูดขึ้นเสริมทันที

"งั้นพรุ่งนี้เราไปดูฤกษ์กันดีมั้ยคะคุณหญิงพิมลดา" คุณหญิงวรรณวิภาหันไปคุยกับคุณหญิงพิมลดา ผู้เป็นแม่ของมิล่า ด้วยสีหน้าดีใจเพราะเธออยากให้หญิงสาวมาเป็นลูกสะใภ้ใจจะขาดอยู่แล้ว

"ดีเหมือนกันนะคะ" ผู้ใหญ่สองฝ่ายต่างพูดกันยกใหญ่คงมีแต่หญิงสาวที่นั่งมองตาละห้อย

"มิล่าอยากกินขนมเค้กมั้ยครับ" ชายหนุ่มที่มองหญิงสาวด้วยความเอ็นดูจึงชวนเธอคุยเพราะที่จะได้ไม่เครียดเลยหาของมาล่อให้เธออารมณ์ดี

"ค่ะ" หญิงสาวหันมายิ้มให้เขาอย่างออดอ้อนชายหนุ่มที่เห็นหญิงสาวทำหน้าแบบนั้นก็เรียกพนักงานเสิร์ฟทันที

"เอาเหมือนเดิมนะคะ" หญิงสาวรีบบอกชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงหวานหู ชายหนุ่มก็ทำตามอย่างว่าง่าย

คุณหญิงวรรณวิภาหันไปคุยกับคุณหญิงพิมลดา ผู้เป็นแม่ของมิล่าด้วยท่าทีดีใจ เพราะเธออยากได้หญิงสาวมาเป็นลูกสะใภ้เต็มทน

"พี่วายุกินมั้ยคะ" พอได้ขนมเค้กของโปรด หญิงสาวก็อารมณ์ดีขึ้น หันไปถามชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงอ่อนนุ่ม ชายหนุ่มที่มองหญิงสาวอยู่ก่อนเพียงส่ายหัวเบาๆ เพราะเขาดื่มไวน์อยู่ ไม่อยากให้กลิ่นแอลกอฮอล์ติดช้อนขนมเค้กของเธอ

หญิงสาวที่เห็นว่าชายหนุ่มไม่ทานก็หันมาตักกินอย่างเอร็ดอร่อยโดยมีสายตาของชายหนุ่มมองหญิงสาวอย่างหลงใหล

"อย่ากินเยอะนะลูก" คุณหญิงพิมลดาหันมาดุหญิงสาวที่มักจะชอบกินของหวานตอนดึกๆ

"มิล่ากินนิดเดียวเองค่ะ" หญิงสาวหันไปแหย่ยิ้มใส่ผู้เป็นแม่อย่างขี้เล่น ขณะที่ชายหนุ่มมองแล้วก็อดรู้สึกเอ็นดูไม่ได้

"ไม่ไรหรอกครับ เด็กกำลังโตต้องกินเยอะๆ " ชายหนุ่มพูดขึ้นคุณหญิงพิมลดาได้ยินแบบนั้นก็ค้อนใส่ชายหนุ่มที่ค่อยตามใจหญิงสาวมากจนเกินไป

"อย่าตามใจน้องมากซิลูก" คุณหญิงพิมลดาดูชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ชายหนุ่มยิ้มรับ ก่อนจะหันไปมองหญิงสาวที่เพิ่งทานขนมหมดพอดี

"พอแล้วนะครับ" ชายหนุ่มกระซิบข้างหูหญิงสาว เธอสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมาพยักหน้าให้เขา

"กลับกันมั้ยครับ ดึกมากแล้ว" ท่านกฤตภาสเอ่ยขึ้นทันทีหลังมองนาฬิกาที่ข้อมือเห็นว่าตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว ชายหนุ่มจึงหันไปเรียกพนักงานเสิร์ฟมาเก็บเงินทันที

"ถึงบ้านแล้วโทรบอกพี่ด้วยนะครับ" ชายหนุ่มหันไปพูดกับหญิงสาวข้างกายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ค่ะ พรุ่งนี้อย่าลืมไปรับมิล่าด้วยนะคะ" หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มพร้อมกับยิ้มหวานก่อนจะควงแขนชายหนุ่มอย่างสนิทสนมและมีแค่เธอคนเดียวเท่านั้นที่ทำแบบนี้

"ครับ คุณหนู"