ตอนที่ 2 มื้อนี้มีเซอร์ไพรส์

เช้าวันถัดไป เวลา 09 : 00 น.

บริษัท วรเมธาวี กรุ๊ป

ภายในห้องทำงานมีชายหนุ่มร่างสูงกำนังนั่งอ่านเอกสารมากมายที่กองอยู่บนโต๊ะด้วยสีหน้าเคร่งเครียด

ผ่านไปสักพักกองเอกสารก็เริ่มลดลงเหลือแค่ไม่กี่เล่มที่ต้องเซ็น

ติ้งๆ~

เสียงแจ้งเตือนจากโทรศัพท์มือถือ ชายหนุ่มชะงักมือที่กำลังเ็นเอกสารทัน วางปากกาลงก่อนจะหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเปิดข้อความที่แจ้งเตือน

-แม่-

'วันนี้แม่กับพ่ออยากชวนลูกไปกินข้าวเย็นที่ร้านอาหารด้วยกัน' ผู้เป็นแม่ส่งข้อมาพร้อมกับโลเคชั่นร้านอาหาร

"ได้ครับแม่" ชายหนุ่มตอบกลับข้อความด้วยมึนงง 'เรื่องสำคัญอะไรกันนะ' ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะปิดโทรศัพท์หันมาสนใจเอกสารตรงหน้า แต่ไม่ทันได้จับปากกา เสียงโทรศัพท์มือถือแจ้งเตือนมาอีกครั้ง

ติ้ง~

ชายหนุ่มยกยิ้มมุมปากทันทีเมื่อหันหน้าไปมองโทรศัพท์มือถือ รีบหยิบขึ้นมาตอบข้อความนั้นด้วยความรวดเร็ว

-มิล่า-

- 'พี่วายุทำอะไรอยู่ค่ะไม่เห็นทักข้อความหาหนูเลย'

"ขอโทษครับ พี่ทำงานอยู่ครับ" ชายหนุ่มยิ้มไม่หยุดนึกถึงใบหน้าของหญิงสาวตอนนี้คงจะทำหน้ามุ่ยน่าเอ็นดูอยู่แน่เลย

'ขอโทษค่ะ หนูไม่กวนพี่แล้วค่ะ' หญิงสาวตอบข้อความกลับมาพร้อมกับสติกเกอร์สู้ๆ

"ขอบคุณครับเจ้าตัวเล็ก" และมีอิโมจิหัวใจสีชมพูแต่ชายหนุ่มกลับลบอิโมจิออกแล้วก็กดส่งข้อความนั้นไป

ชายหนุ่มยังคงคิดถึงใบหน้าที่อ่อนหวาน น่ารัก เขาค่อยดูแลเธอ ตามใจเธอทุกอย่างเพราะเขาไม่รู้ว่าได้ตกหลุมรักเธอตั้งแต่ตอนไหน มารู้ตัวว่าได้แอบรักเธอหัวปักหัวปำ เขารู้ว่าเธอคิดกับเขาแค่พี่ชายเท่านั้น อต่เขาไม่สนใจ เขาจะทำทุกอย่างเพื่อที่จะครอบครองหัวใจของเธอทั้งสี่ห้องให้ได้

ด้านมิล่า

หญิงสาวที่กำลังเพิ่งส่งข้อความหาชายหนุ่มที่วันนี้เขาเงียบหายไปเลยจึงลองทักหาชายหนุ่มไม่คิดว่าเขากำลังติดงานอยู่ เธอกำลังนั่งเล่นอยู่ที่ส่วนดอกไม้ที่เธอและคุณแม่ช่วยกันปลูกมีดอกไม้หลากหลายชนิด แต่เธอชอบดอกกุหลาบสีพีชมาก

"มิล่าลูก" หญิงสาวที่นั่งเล่นเพลินๆแอบสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินผู้เป็นแม่เรียก หญิงสาวหันไปมองทางต้นเสียงก่อนจะยิ้มตาหยีให้ผู้เป็นแม่ด้วยความเอ็นดู

"ขา~" หญิงสาวขานรับเสียงหวาน

"หนูกำลังทำอะไรอยู่จ๊ะ" คุณหญิงพิมลดา เอ่ยถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

"นั่งเล่นเฉยค่ะวันนี้ดอกไม้เบ่งบานสวยมากเลยค่ะ" หญิงสาวหันไปมองดอกไม้ที่บานสะพรั่งเต็มสวนมีผีเสื้อมากมายต่างพากันมาดอมดม

"จ๊ะ...เอ่อแม่แค่จะมาว่าวันนี้พวกเราไปกินนอกบ้านนะจ๊ะลูก" หญิงสาวหันมามองผู้เป็นแม่ด้วยความมึนงง

"วันนี้เป็นวันพิเศษอะไรเหรอคะ" หญิงสาวเอ่ยถามผู้เป็นแม่ด้วยสีที่ยังสงสัยไม่หาย

"เอ่อ...ตอนเย็นลูกจะรู้เองค่ะ...แล้วก็อย่าลืมแต่งตัวสวยๆ ด้วยน้า~" คุณหญิงพิมลดา พูดจบก็รีบหันหลังเดินกลับเข้าบ้านทันทีกลัวว่าความลับจะรั่วไหลออกไป

หญิงสาวยังคงมองแผ่นหลังผู้เป็นด้วยความสงสัยเพราะแม่ของเธอทำตัวมีพิรุจมาก

"มีเรื่องอะไรกันนะ" หญิงสาวพึมพำออกมาแผ่วเบาก่อนจะหยิบขนมขึ้นมากินแต่ยังคงสงสัยไม่หาย

หญิงสาวก็ยังคงนั่งเล่น ถ่ายรูปไปเรื่อยเปื่อยหลังเวลาผ่านไปอากาศข้างนอกก็เริ่มร้อนหญิงสาวก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปภายในบ้านทันที

ภายในบ้าน

เมื่อหญิงสาวเดินเข้าบ้านมาอย่างอารมณ์ดีเห็นผู้เป็นพ่อนั่งอ่านเอกสารอะไรบ้างอย่างก็รีบเดินเข้าไปนั่งข้างๆก่อนจะกอดแขนผู้เป็นพ่ออย่างออดอ้อน

"คุณพ่อขา...วันนี้มีอะไรพิเศษเหรอคะถึงต้องไปกินนอกบ้านกัน" หญิงสาวเอียงคอมองหน้าผู้เป็นพ่ออย่างสงสัย

"อ๋อ...พ่อกับแม่แค่อยากเปลี่ยนบรรยากาศเฉยๆลูกไม่มีอะไรพิเศษหรอก" หญิงสาวแค่พยักหน้าเข้าใจแต่ก็ยังคงไม่เชื่อร้อยเปอร์เซ็นต์

"งั้นหนูขอตัวก่อนนะคะ" หญิงสาวกอดแก้มผู้เป็นพ่อหนึ่งทีก่อนจะรีบวิ่งขึ้นห้องไป

ท่านอดิศักดิ์ถอดหายใจโล่งอกที่ลูกสาวไม่ถามอะไรเยอะแยะ

'เกือบไปแล้ว' ท่านอดิศักดิ์คิดในใจ

เวลา 17 : 00 น.

ชายหนุ่มร่างสูงที่เพิ่งทำงานเสร็จกำลังเดินออกมาจากลิฟท์เพื่อที่จะไปร้านอาหารที่แม่ของเขาได้นัดกับเขาไว้เมื่อช่วงเช้า ชายหนุ่มเดินมาถึงรถก็รีบขึ้นรถและบอกให้คนขับรถออกรถได้เลย

"ออกรถ" คนขับรถพยักหน้าก่อนจะสตาร์ทรถออกจากบริษัททันที

ตลอดทางชายหนุ่มนั่งคิ้วขมวดสีหน้าเคร่งเครียดเล็กน้อยเพราะเอาแต่คิดว่าพ่อแม่มีเซอร์ไพรส์อะไรอีก 'คงไม่ใช่หาคู่ให้เขาอีกนะ' ชายหนุ่มคิดในใจก่อนจะถอดหายเฮือกใหญ่

"คุณวายุมีเรื่องเครียดอะไรรึเปล่าครับ" คนขับรถที่ได้ยินเสียงเจ้านายุอดหายใจก็เอ่ยถามด้วยเป็นห่วง

"เปล่าแค่เหนื่อยนิดหน่อย" ชายหนุ่มตอบคำถามคนขับรถก่อนจะหลับลงเพื่อพักผ่อนสายตา

ผ่านไปสักพักก็มาถึงร้านอาหารสุดหรูริมแม่น้ำ บอดี้การ์ดเปิดประตูให้เจ้านายทันที

ชายหนุ่มก็ลงจากรถเช็คความเรียบร้อยก่อนจะเดินเข้าสู่ภายในร้านแม่ของเขาได้บอกไว้แล้วว่ารออยู่ที่ห้อง VIP

ชายหนุ่มเดินมาถึงประตูห้อง VIP บอดี้การ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าประตูก็เปิดประตูอย่างรู้งาน เมื่อประตูเปิดชายหนุ่มก็เดินเข้าไปภายในทันที

แกร๊ก~

"พี่วายุ~" ชายหนุ่มที่เดินเข้าก็ตกตะลึงเล็กน้อยก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความดีใจเพราะคนที่นั่งอยู่บนโต๊ะคือหญิงสาวที่เขาเฝ้าค่อยคิดถึงอยู่ตลอด มิล่า

"สวัสดีครับ" ชายหนุ่มนั่งลงที่เก้าอี้ข้างหญิงสาวที่วันนี้ใส่ชุดเดรสสีอ่อนพออยู่บนตัวเธอยิ่งทำให้น่ามอง ชายหนุ่มมองหญิงสาวตาไม่กระพริบ เขานั่งเครียดมาตลอดทางคิดว่าพ่อแม่เขาจะจับคู่ให้กับลูกสาวตระกูลอื่นสักอีก

"ตายุ สวัสดีคุณอาคุณน้าก่อนนะลูกมองน้องตาไม่กระพริบเลยนะ" คุณหญิงวรรณวิภาดุลูกชายที่นั่งมองแต่น้องจนลืมผู้ใหญ่ที่นั่งกันอยู่

"ขอโทษครับ สวัสดีครับคุณอาคุณน้า" ชายหนุ่มรีบขอโทษผู้ใหญ่ก่อนจะยกมือไหว้อย่างสุภาพ

"สวัสดีตายุ/ สวัสดีจ๊ะ" ท่านอดิศักดิ์และคุณหญิงพิมลดา เอ่ยรับไหว้ชายหนุ่มก่อนจะเริ่มทานอาหารกัน

"เอ่อ...วันนี้มีอะไรพิเศษรึเปล่าครับ" ชายหนุ่มที่นั่งทานอาหารไปสักพักเอ่ยถามด้วยความสงสัย

"เอ่อ...พ่อกับอาอดิศักดิ์มีความคิดว่าอย่างให้พวกเราปรองดองกัน" หญิงสาวที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบวางช้อนในมือมองหน้าผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัย

"ปรองดองอะไรคะ" หญิงสาวหันมาถามพ่อของชายหนุ่มด้วยความสงสัยก่อนจะหันไปมองชายหนุ่มที่กำลังอมยิ้มอย่างเลศนัย

ชายหนุ่มที่ได้ยินแบบนั้นก็ดีใจอยู่ในใจ แต่ไม่ได้แสดงท่าทางออกมามากนัก

"ลุงอยากให้หนูมิล่าแต่งงานกับตายุ" หญิงสาวนิ่งอึ้งไปเลยเมื่อได้ยินแบบนั้น

"ตะ...แต่มิล่ายังเรียนอยู่เลยนะคะและอีกอย่างมิล่าเพิ่งอายุสิบแปดเอง" หญิงสาวหันไปส่งสายตาชายหนุ่มช่วยพูดอะไรสักอย่างแต่เขาเอาแต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น

"พี่วายุ" หญิงสาวเรียกชายหนุ่มอย่างแผ่วเบาแต่ชายหนุ่มกลับไม่ปฏิเสธอะไรเลย

"ผมยังไงก็ได้ครับ" ชายหนุ่มบอกผู้ใหญ่ทั้งสองแบบนั้นต่างกันยิ้มออกมาด้วยดีใจคงมีแต่หญิงสาวที่ทำหน้าบึ้งตึง

"....ค่ะ" หญิงสาวจำใจต้องทำตามที่ผู้ใหญ่ต้องการเพราะว่าที่เจ้าบ่าวไม่มีท่าทีจะปฏิเสธอะไรเลยแถมยังยินดีทำตามผู้ใหญ่

หลังจากนั้นผู้ใหญ่ต่างพากันทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อยด้วยไม่ได้สนใจหญิงสาวที่ทำหน้าบุญไม่รับเมื่อหันไปทางชายหนุ่มเขาไม่มีท่าทีลำบากใจอะไรเลยยังคงตักนู้นตักนี่ให้เธอไม่หยุด