บทที่ 8 จูบแรกกับสามีคนอื่น!

คำถามของฉันทำให้พี่กัลป์นิ่งไป เขาถอยเท้าออกไปจากฉัน ล้วงสองมือลงกระเป๋ากางเกง เบือนหน้าหนีไปทางอื่น แค่นี้มันก็เป็นคำตอบให้ฉันเป็นอย่างดีว่ามันคือการปฏิเสธ และมันยิ่งย้ำชัดว่าเขาไม่ใช่พวกเจ้าชู้ เอาไม่เลือก คลำไม่เจอหางก็ฟาดได้หมดอย่างที่เมียเขาว่าแน่ๆ

“ไม่ได้เหรอคะ?” ฉันถามย้ำ

“ผมมีภรรยาแล้วครับ และภรรยาของผมก็คือเจ้านายของคุณ...ถ้าหากว่าสิ่งที่ผมทำมันทำให้คุณเข้าใจว่าผม...สนใจหรือมีใจให้คุณ ผมต้องขอโทษด้วย ขอโทษจริงๆที่ทำให้คุณเข้าใจผิด” น้ำเสียงของเขาแข็งขืน แฝงไว้ด้วยความตึงเครียด

“มัตไม่ได้เข้าใจผิดหรอกค่ะ มัตรู้ว่าที่พี่กัลป์ทำมันเป็นนิสัยของคนดีที่มีน้ำใจต่อเพื่อนมนุษย์ พี่กัลป์ไม่ต้องคิดมากและไม่ต้องขอโทษด้วย เพราะพี่กัลป์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย”

“แล้วทำไม...?” เขาขมวดคิ้วมองฉัน

“มัตชอบที่พี่กัลป์เป็นคนดีค่ะ ชอบความอบอุ่นของพี่กัลป์ มัตแค่ขออนุญาตที่จะชอบ...ไม่ได้บอกให้พี่กัลป์มาชอบมัตสักหน่อย แล้วมัตก็ไม่คิดที่จะแย่งพี่กัลป์มาจากคุณไลลาด้วย”

“คุณบอกว่าชอบที่ผมเป็นคนดีเหรอ?” ดูเหมือนว่าเขาจะติดใจกับคำพูดของฉัน

“ค่ะ...แปลกเหรอคะ?”

“คุณรู้ได้ยังไงครับว่าผมเป็นคนดี ในเมื่อเราเพิ่งเคยเจอกันได้สองวัน”

“รู้จากความรู้สึกค่ะ จากสัญชาตญาณ”

“สัญชาตญาณของคุณอาจจะผิดก็ได้...ผมไม่ใช่คนดีอย่างที่คุณเข้าใจหรอก อย่าเสียเวลามาชอบผมเลยครับ เพราะยังไง...”

“ทำไมพี่กัลป์ถึงชอบบอกว่าตัวเองไม่ใช่คนดีคะ ทั้งๆที่มัตก็เห็นว่าพี่กัลป์เป็นคนดีจริงๆ” ฉันแทรกถามโดยไม่รอให้เขาพูดจบ

“เพราะถ้าผมเป็นคนดีจริงๆ ผมคงไม่อยากจะ...” เขานิ่งไปไม่ยอมพูดต่อ

“ไม่อยากอะไรคะ?”

“ช่างเถอะครับ เรากลับกันดีกว่า...” ในจังหวะที่เขาหันหลัง จังหวะที่เขากำลังจะเดินออกไปจากฉัน ฉันก็ได้ทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำ

“อื้อ!” ฉันรั้งมือเขาไว้ ดึงให้เขาหันกลับมาเผชิญหน้ากับฉัน แล้วเขย่งปลายเท้าขึ้นไปประกบปากจูบเขา...ใช่ ฉันจูบเขา! เป็นฉันเองที่จูบเขาก่อน พยายามอย่างสุดซึ้งที่จะบดเบียดริมฝีปากลงไป พยายามจะใช้ลิ้นเปิดปากเขา ทว่า...เขาไม่ยอม เขาไม่จูบฉันตอบ แถมยัง...

“มัตสริน!” เขาผละจูบ ผลักตัวฉันให้ออกห่างจากเขา มองหน้าฉันด้วยสายตาผิดหวัง

“นี่ต่างหากค่ะ ที่เป็นการกระทำของคนไม่ดี! มัตต่างหากที่เลว...เพราะมัตจูบผู้ชายที่มีภรรยาแล้ว แถมเขายังไม่จูบตอบด้วยซ้ำ”

“อย่าทำแบบนี้อีก! คุณมีค่าเกินกว่าที่จะทำอะไรแบบนี้! อย่าลดคุณค่าตัวเองเพื่อผู้ชายแค่คนเดียว” เขาสั่งสอนฉัน

“มัตขอโทษค่ะ ทั้งขอโทษและขอบคุณ...” ฉันทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนที่จะเดินกลับไปที่รถ เปิดประตูแล้วคว้าเอากระเป๋าออกมา หน้าไม่อาย! คำเดียวที่ฉันมีให้กับตัวเองในตอนนี้

หมั่บ!

แล้วอยู่ๆ พี่กัลป์ก็เข้ามารั้งแขนฉันเอาไว้อย่างแรง

“คุณจะไปไหนครับ?”

“กลับบ้านค่ะ”

“งั้นก็ขึ้นรถ เดี๋ยวผมจะไปส่ง” เขาทำเหมือนจะรั้งฉันกลับไปที่รถ

“ไม่ค่ะ! มัตอยากกลับเอง...!” ว่าแล้วฉันก็สะบัดแขนออกจากเกาะกุมของเขา แล้วก็วิ่งออกมาจากตรงนั้น...นี่มันบ้ามาก! ฉันกล้าดียังไงไปบอกชอบเขา แล้วต้องใจกล้าหน้าด้านถึงขึ้นไหนกันถึงได้ไปจูบเขาก่อน ป่านนี้พี่กัลป์คงมองว่าฉันมันเป็นผู้หญิงใจง่ายไปแล้วแน่ๆ

Matsarin’s Home

ฉันกลับมาถึงบ้านได้ยังไงก็ไม่รู้ เพราะตลอดทางฉันเอาแต่คิดถึงเรื่องที่เกิดขึ้น...ตอนนี้ฉันสับสนมากจริงๆ ฉันไม่รู้ว่าฉันชอบพี่กัลป์จริงๆอย่างที่พูดไป หรือแค่เพราะต้องการจะอ่อยเขาเพื่อให้งานเสร็จเร็วๆเท่านั้น ตอนนี้ที่รู้คือ...ฉันเสียจูบแรกให้ผู้ชายที่มีเมียแล้ว จากที่ไม่เคยคิดเรื่องผู้ชายมาก่อนในชีวิต เวลานี้ฉันเอาแต่คิดถึงเรื่องพี่กัลป์ มีใบหน้าของเขาลอยอยู่ในหัวฉันตลอดเวลา...ฉันรู้สึกว่าตัวเองว้าวุ่นเพราะเขา และตอนนี้...ฉันก็คิดถึงจูบนั้น สัมผัสนุ่มนวลที่ริมฝีปาก กลิ่นตัวหอบอ่อนๆของเขา แค่คิดมันก็ทำให้หัวใจของฉันเต้นแรงขึ้นมาอีกครั้ง

มันต้องบ้ามากแน่ๆ ก่อนนอนฉันคิดถึงแต่พี่กัลป์ พอหลับไปก็ยังฝันถึงเขา แล้วนี่อะไร...พอตื่นมา ฉันก็เห็นว่าเขามาจอดรถอยู่ที่หน้าบ้านของฉัน นี่เขาลืมไปแล้วเหรอว่าเมื่อคืนฉันจูบเขา เขาลืมไปหรือไงว่าฉันบอกว่าชอบเขาน่ะ

“พี่กัลป์มาทำไมคะ?” ฉันเอ่ยถาม เมื่อเดินออกมาหาเขาหน้าบ้าน

“ผมมาซ่อมประตูหน้าต่างให้คุณตามที่บอกไว้ครับ” โอ...คำตอบของเขา ทำเอาฉันนี่อึ้งไปเลย เจอฉันทำไปขนาดนั้น เขายังไม่จิตใจจะมาซ่อมบ้านให้ฉันอีกเหรอ

“พี่กัลป์ลืมอะไรไปหรือเปล่าคะ?” ฉันเลิกคิ้วถาม

“ครับ?”

“เมื่อคืน...มัตบอกว่าชอบพี่กัลป์ แล้วก็จูบพี่กัลป์ มันน่าอายมาก...มัตอายจนแทบอยากจะมุดดินหนี แต่พี่กัลป์กลับทำเหมือนว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเนี่ยนะ?”

“...” เขาเงียบ

“ช่างเถอะค่ะ ในเมื่อพี่กัลป์อุตส่าห์มีน้ำใจกับมัตขนาดนี้ แล้วมัตจะไล่พี่กัลป์กลับไปได้ยังไงล่ะ เชิญค่ะ” ฉันเปิดประตูรั้วบ้านให้เขา ก่อนที่เข้าจะเดินตามฉันเข้ามาในบ้านพร้อมกล่องเครื่องมือ

“ผมจะซ่อมให้เร็วที่สุด แล้วจะรีบกลับ ช่วงเย็นช่างจะเข้ามาติดเหล็กดัดให้ เรื่องค่าใช้จ่ายผมจัดการไปแล้วนะครับ” ฉันเบือนหน้าหนีในทันทีที่เขาพยายามจะอธิบาย

และพอเขาเห็นว่าฉันทำเป็นเมินใส่ เขาก็หันกลับไปซ่อมหน้าต่าง เหมือนว่าก็ไม่ได้จะต้องมานั่งใส่ใจหรือแคร์ความรู้สึกของฉัน มันก็ถูกของเขานะ เขาจะมาแคร์ฉันทำไมล่ะ...ใช่ไหม?

พี่กัลป์ใช้เวลาซ่อมหน้าต่างและประตูบ้านให้ฉันราวๆสองชั่วโมง เขาก็เก็บอุปกรณ์ลงกล่องเครื่องมือ ในตอนที่เขากำลังเก็บของอยู่นั้น ฉันก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างที่มือของเขา

“เลือดออกนี่คะ?” ฉันเข้าไปดึงมือเขามาดูใกล้ จึงได้เห็นรอยบาดเป็นทางยาวแล้วมีเลือดไหล

“นิดหน่อยครับ” เขาพยายามจะดึงมือออกจากฉัน แต่ฉันไม่ยอม

“นิดหน่อยตรงไหน...ถ้าไม่ทายามันต้องเป็นบาดทะยักแน่” ว่าแล้วฉันก็ดึงมือเขามานั่งที่โซฟาไม้ เปิดลิ้นชักตรงหน้าแล้วเอากล่องพยาบาลออกมา เริ่มทำแผลให้เขา

“ที่จริงผมกลับไปทายาเองที่บ้านก็ได้ครับ”

“พี่กัลป์มาซ่อมบ้านให้มัต แต่แค่มัตจะทำแผลให้...แค่นี้ก็ไม่ได้เหรอคะ?” ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองเขา

“ครับ”

“ครับคืออะไรคะ?”

“ผมหมายถึง...ได้ครับ” พอได้คำตอบจากเขา ฉันก็ยกยิ้มแล้วเริ่มทำแผลต่อไป

“รู้ตัวไหมคะว่าพี่กัลป์น่ะ ทำให้หัวใจของมัตเต้นแรงอยู่ตลอดเวลา”

“คุณมัตสริน”

“ค่ะ มัตรู้ว่าว่ามัตไม่ควรพูดอะไรแบบนี้กับคนที่มีภรรยาแล้ว แต่จะให้ทำยังไง...ในเมื่อมัตอยากพูดจริงๆ...เสร็จแล้วค่ะ” ฉันวางมือของพี่กัลป์ลงบนตักของเขา

ครืดๆ ครืดๆ

จังหวะนั้น มือถือของพี่กัลป์ก็ดังขึ้นมา เขาหยิบมันขึ้นมาดูหน้าจอ...

“ขอตัวเดี๋ยวนะครับ” ฉันมองตามเขาที่เดินออกไปรับสายหน้าบ้าน และมีเหรอที่คนอย่างฉันจะไม่ตามไปแอบฟังว่าใครกันที่โทรเข้ามา เพราะถ้าเป็นคุณไลลา ฉันก็อยากจะรู้ว่าเขาคุยอะไรกัน

“ว่าไง...ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ” แต่จากที่ฟัง ดูเหมือนว่าคนที่โทรมาไม่น่าจะใช่เมียเขาแน่ มันดูเหมือนจะเป็นใครสักคนที่ไม่ได้เจอกันนาน

“พูดเรื่องอะไรของเธอ? เมียฉันไปทำงานที่ต่างจังหวัด” โอ...ไม่นะ...

“โรส! ถ้าจะมาพูดเรื่องไร้สาระ...” คนที่โทรมาชื่อโรสงั้นเหรอ

“ฉันไม่เชื่อ! จนกว่าจะได้เห็นกับสองตาของตัวเอง!”

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นพี่กัลป์ขึ้นเสียง และเห็นว่าเขาโกรธ พอเห็นว่าเขาตัดสายทิ้ง ฉันก็รีบวิ่งเข้ามาในบ้าน นั่งลงตรงที่โซฟาไม้ตามเดิม ไม่นานเขาก็กลับเข้ามาในบ้าน ตรงมาคว้ากล่องเครื่องมือ ไม่พูดไม่จา แต่แววตาก็ยังมีความโกรธอยู่

“ผมต้องไปแล้ว”

“มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะพี่กัลป์?”

“ไม่มีครับ”

“พี่กัลป์คะ...” ฉันรีบเข้าไปขวางหน้าเขาเอาไว้

“?”

“อยู่ทานข้าวก่อนนะคะ ให้มัตได้เลี้ยงข้าวอบแทนพี่กัลป์บ้าง”

“ผมรีบครับ พอดีว่ามีธุระด่วนต้องไป” เขาทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้น ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านฉันทันที มันต้องมีเรื่องอะไรแน่ สัญชาตญาณของฉันมันบอกว่าไม่ใช่เรื่องดี และมันต้องเป็นเรื่องของคุณไลลาแน่นอน ฉันมั่นใจ!

Matsarin’s End.