บทที่ 6 บังเอิญจนเหมือนพรหมลิขิต

มัตสรินเดินเข้ามาในห้องทำงานของไลลา เจ้านายสาวที่กำลังติดสายอยู่ ผายมือส่งสัญญาณให้ผู้มาใหม่นั่งลงที่โซฟารับแขกตัวเดิมที่เธอเคยนั่ง

“ตอนนี้เรายังทำอะไรไม่ได้ค่ะ ไลลาไม่ยอมให้โปรเจคถูกยุบแน่ เราอาจแค่ต้องพักไปก่อน จนกว่าจะได้ที่ดินที่ดีที่สุด”

“ค่ะ คุณพ่อวางใจเถอะ เพราะยังไงไลลาก็ต้องหาทางออกของเรื่องนี้ได้แน่” ขณะที่ไลลาเอ่ยถึงทางออก สายตายากที่หยั่งถึงนั้นก็มองมาที่มัตสริน ก่อนที่จะเกิดรอยยิ้มที่มุมปาก

“แค่นี้ก่อนนะคะคุณพ่อ พอดีไลลามีแขก” พอวางสายจากผู้เป็นพ่อ ร่างสะโอดสะองก็ลุกจากโต๊ะทำงานแล้วเดินมานั่งตรงข้ามมัตสริน

“เธอได้คำตอบหรือยัง?” เจ้านายตรงเข้าประเด็นอย่างไม่รีรอ

“มัตมีเวลาถึงพรุ่งนี้ไม่ใช่เหรอคะ?” แต่ก็ใช่ว่าลูกน้องคนนี้จะเกรงกลัวจนลนลานต้องตอบคำถาม

“ฉันใจร้อน จากที่คิดว่ารอได้ ตอนนี้กลับรอไม่ได้”

“ของแบบนี้...มันต้องใช้เวลาตัดสินใจค่ะ” มัตสรินมองไลลา จ้องลึกเข้าในดวงตาเพื่อหาคำตอบอะไรบางอย่าง

“หรือเธอกลัว? ถ้าไม่กล้าทำก็บอกฉัน ฉันจะได้จ้างคนอื่น...”

“มัตคิดว่ามีแค่มัตคนเดียวเสียอีกที่ทำงานนี้ได้...บอกตามตรงว่ามัตก็พอจะมองออกว่าคุณไลลาไม่ได้หาแค่ผู้หญิงที่หน้าตาพอไปวัดไปวา แต่คุณหาคนที่ฉลาดด้วย”

“อย่าเสียเวลาต่อปากต่อคำกับฉันเลยมัตสริน ถ้าคำตอบของเธอคือไม่...ก็แค่บอกมา”

“ก่อนที่มัตจะให้คำตอบอะไร มัตขอถามได้ไหมคะว่าสามีคุณ...ชอบผู้หญิงแบบไหน?”

“เธอจะอยากรู้ไปทำไม? ผู้ชาย...แค่คลำแล้วไม่เจอหา มันก็ชอบทั้งนั้นแหละ”

“เพื่อประกอบการตัดสินใจค่ะ”

“เขาเหรอ...?” ไลลานิ่งไป สายตากลอกไปมาเหมือนกำลังครุ่นคิด

“คุณไม่รู้เหรอคะว่าสามีคุณชอบผู้หญิงแบบไหน?”

“แบบฉันล่ะมั๊ง...ไม่งั้นเขาจะมาแต่งงานกับฉันทำไม แต่ผู้ชายน่ะ สันดานเจ้าชู้มันฝังอยู่ในสายเลือด ต่อให้เจอคนที่ชอบ ต่อให้รักมากพอที่จะแต่งงานด้วย วันนึง...พอเบื่อเขาก็ทิ้งขว้าง ยอมทำลายเพชรในมือเพื่อไปเอาดอกไม้เน่าๆชั้นต่ำข้างทางมากิน...”

“แล้วทำไมคุณไม่แก้แค้นเขาล่ะคะ? ในเมื่อเขามีชู้ได้...คุณก็ทำบ้างสิ” คำแนะนำของมัตสรินทำให้ไลลาสะอึกไปเล็กน้อย ก่อนที่จะรีบทำตัวให้นิ่งที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ถึงฉันจะเกลียดเขา แต่ฉันก็รักเขาด้วย และการนอกใจเพื่อแก้แค้น...มันเป็นการกระทำที่สกปรก ฉันทำอย่างที่เขาทำไม่ได้หรอก ให้ตายก็ทำไม่ลง”

“แล้วคุณจะไม่เสียใจเหรอคะ ถ้าเกิดวันนึง...สามีคุณ เขาจะเปลี่ยนใจมารักมัต”

“หึ! ถ้าเธอคิดว่าการทำให้เขารักมันง่ายขนาดนั้น ก็ลองดูสิ...เพราะสิ่งที่ฉันต้องการคือใบหย่า เมื่อไหร่ที่เธอทำให้เขาขอฉันหย่าได้ ก็เอาเงินหนึ่งล้านพร้อมกับตำแหน่งหัวหน้าแผนกไป”

“คุณต้องการแค่ใบหย่าจริงๆเหรอคะ?”

“แล้วเธอคิดว่าฉันต้องการอะไรอีกล่ะ? เธอไม่มีทางนึกออกหรอกว่าฉันต้องทรมานยังไงที่ต้องอยู่กับคนสารเลวอย่างเขา ฉันให้เวลาเธอสามดือน...เป็นเมียน้อยของคุณกัลป์ให้ได้”

“มัตขอแค่หนึ่งเดือนก็พอค่ะ” มัตสรินยกยิ้มอย่างมั่นใจ

“มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“ก็ถ้าเขามันเลว เจ้าชู้เอาไม่เลือกอย่างที่คุณบอกจริงๆ แค่เดือนเดียวก็น่าจะพอแล้วล่ะค่ะ”

“ตามใจเธอแล้วกัน”

ISH University

ภายในห้องพักอาจารย์ ประจำคณะสถาปัตยกรรม สาขาออกแบบภายใน กัลป์กำลังนั่งตรวจงานของนักศึกษา เขาใช้เวลาหลายชั่วโมงไปกับการทำงาน จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงหกโมงเย็น ซึ่งเป็นเรื่องปกติที่เขาจะทำงานจนลืมเวลาแบบนี้

“อาจารย์กัลป์ยังไม่กลับอีกเหรอครับ?” ผู้ช่วยอาจารย์คนหนึ่งเดินเข้ามาถาม เพราะเขาเองก็กำลังจะกลับอยู่พอดี

“ผมตรวจงานอีกหน่อยก็จะกลับแล้วครับ คุณชาติกลับไปก่อนได้เลย...เดี๋ยวผมปิดห้องเองครับ” กัลป์เอ่ยตอบโดยที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนถาม

“เอ่อ...ผมไม่ได้ห่วงเรื่องปิดห้องหรอกครับ”

“ครับ?” คราวนี้กัลป์จำต้องละสายตาจากงานเพื่อเงยหน้าขึ้นไปมองชาติ

“คือ...ข้างนอกฝันตกหนักมากเลย ผม...กะจะติดรถอาจารย์ไปลงที่ป้ายรถเมล์น่ะครับ” ชาติทำหน้าตาเกรงใจ แต่เขาก็ต้องพูดความต้องการออกไปตรงๆ

“อ๋อ...งั้นรอเดี๋ยวนะครับ” ซึ่งแน่นอนว่าคนอย่างกัลป์ พอได้เห็นว่าเพื่อนร่วมงานรอความช่วยเหลือจากเขาอยู่ เขาก็ไม่คิดที่จะนิ่งดูดาย

ระหว่างทางที่ออกมาจากมหาวิทยาลัย ฝนยังคงตกหนักไม่หยุด กัลป์เลยอาสาที่จะไปส่งชาติถึงที่บ้าน เพราะว่าทางกลับบ้านของชาตินั้นเป็นทางผ่านไปบ้านของเขาพอดี

“ที่จริงอาจารย์ไม่ต้องไปส่งผมถึงบ้านก็ได้นะครับ ผมลงแค่ป้ายรถเมล์ก็พอ” ชาติยังคงเกรงใจไม่หยุด

“จะถึงอยู่แล้วครับคุณชาติ” กัลป์ยกยิ้ม

“จริงด้วยสิครับ แหะๆ ว่าแต่วันศุกร์แบบนี้...อาจารย์ไม่ได้ต้องรีบกลับบ้านเหรอครับ ภรรยาคงรอแย่เลย”

“ภรรยาผมงานหนักน่ะครับ เย็นวันศุกร์แบบนี้เขาไม่กลับบ้าน เพราะต้องไปดูไซต์งานที่ต่างจังหวัด จะกลับอีกทีก็วันจันทร์” กัลป์เอ่ยตอบเหมือนว่ามันเป็นเรื่องปกติ

“โห! แบบนี้อาจารย์ก็ต้องเหงาอยู่บ้านทุกเสาร์อาทิตย์เลยสิครับ”

“ก็...มีเหงาบ้างครับ แต่ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เพราะยังไงหน้าที่การงานก็เป็นเรื่องที่ปล่อยไม่ได้”

“อาจารย์นี่เป็นคนดีจังเลยนะครับ ถ้าเป็นผู้ชายคนอื่น ลองเมียไม่อยู่บ้านแบบนี้ คงออกเที่ยวเป็นพวกแมวไม่อยู่ หนูร่าเริงไปแล้ว”

“ผมไม่ใช่คนดีหรอกครับ แต่แค่ไม่ชอบทำเรื่องที่ไม่ถูกต้อง และเกลียดการที่ต้องคอยโกหกคนอื่น ถ้าต้องโกหกอยู่ทุกวัน คงเหนื่อยน่าดู คนเราถ้าไม่รักกันแล้วก็ไม่มีประโยชน์ที่จะต้องอยู่ด้วยกัน การที่เราไปมีผู้หญิงคนอื่น มันก็เท่ากับว่าเราไม่รักภรรยา แบบนั้นหย่ากันไปดีที่สุดครับ” กัลป์อธิบายความคิดตัวเองเสียยาวเหยียด

“สุดยอด! นี่เป็นครั้งแรกเลยนะครับที่ผมได้ยินอาจารย์พูดอะไรยาวๆ ที่ไม่ใช่เรื่องงาน” ชาติแอบทึ่งที่ได้เห็นกัลป์ในอีกมุม

“ข้างหน้านี่หอพักของคุณชาติหรือเปล่าครับ?”

“ใช่ครับๆ จอดข้างหน้าเลยครับ...ขอบคุณอาจารย์มากๆเลยนะครับที่อุตส่าห์มาส่งผม”

“ยินดีครับ”

“ขับรถกลับบ้านดีๆนะครับอาจารย์” ชาติทิ้งท้ายไว้เพียงเท่านั้นก่อนจะลงจากรถแล้ววิ่งเข้าพอพักไป ส่วนกัลป์ก็ถอยหลังเพื่อกลับรถแล้วมุ่งหน้ากลับบ้านตัวเอง...ซึ่งเขาเองก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าซอยนี้ก็คือซอยเดียวกับที่ตั้งบริษัท SKL Real Estate ที่ทำงานของภรรยาเขานั่นเอง เขาจึงหยิบมือถือขึ้นมากดโทรออกหาภรรยาสาว แต่ต่อสายอยู่นานอีกฝ่ายก็ไม่รับเสียที เขาจึงถอดใจแล้วขับผ่านหน้าบริษัทออกมาที่ปากซอย พลันสายตาของเขาก็ได้เห็นใครบางคนที่อยู่ท่ามกลางสายฝน...หญิงสาวใบหน้าสวย ที่ยามจ้องมองแล้วทำให้รู้สึกราวกับมีมนต์สะกด เธอ...เจ้าของนัยน์ตาแสนเศร้า กำลังวิ่งตากฝนอยู่ตรงหน้ารถของเขา...เธอที่บอกว่าวันนี้คือวันเกิดของเธอ

Matsarin’s Part

ขณะที่กำลังวิ่งตากฝน เปียกชุ่มไปทั้งตัวไม่ต่างกับลูกหมาตกน้ำ ฉันก็ได้หันไปเห็นรถคันหนึ่งที่กำลังจะเคลื่อนผ่านฉันไป...เพียงได้สบตากับเขาที่อยู่ในรถ หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมา เต้นแรงพอๆกับตอนที่ตกลงจะรับงานการเป็นเมียน้อยนั่นแหละ

ฉันมองดูรถของเขา...ลุ้นจนจับใจว่าเขาจะจอดให้ฉันหรือเปล่า...ถ้าหากว่าฉันยังพอจะมีโชคอยู่บ้าง เขาต้องจอดแน่...และถ้าเขาจอด สัญญาเลยว่า ฉันจะเป็นเมียน้อยที่ซื่อสัตย์กับเขาที่สุด

ตึกตัก ตึกตัก

แล้วหัวใจของฉันมันก็เต้นโครมครามขึ้นมา เมื่อล้อรถยนต์คันหรูนั้นหยุดลง ก่อนที่มันจะถอยกลับมาหยุดตรงหน้าฉันพอดี...กระจกรถเคลื่อนลง เราสบตากันอีกครั้ง...ความอบอุ่นแผ่ซ่านออกมาจากแววตาของเขา...บ้าที่สุดเลย ฉันไม่เคยคิดอยากจะเป็นของใครมากเท่านี้มาก่อนในชีวิต

“ขึ้นรถเถอะครับ!” สิ้นเสียงที่ดังออกมา ฉันก็เปิดประตูรถแล้วขึ้นไปนั่งทันที...และฉันมั่นใจว่านี่ไม่ใช่แค่เรื่องบังเอิญแน่