ตอนที่ 3 : คนใจร้าย 2

“ดี พูดง่ายแบบนี้ฉันชอบ” เขาปล่อยมือห่างออกไป สายตาฉายแววหงุดหงิดเล็กๆ ที่เห็นเธอทำท่าทางเหมือนโล่งอก ทีตอนอยู่ใกล้ชิดกับเอกราช ช่างอ้อยอิ่งอยู่ในอ้อมแขนของกันและกันอยู่นาน ไม่เห็นจะตัวเกร็งแข็งทื่อเหมือนตอนอยู่ใกล้เข้าบ้างเลย!

“แน่ใจเหรอจ๊ะหนูดา?” อัมพิกาทวนถาม

“โธ่ ทำไมต้องทำหน้าเหมือนคลื่นไส้ด้วยละครับคุณแม่ ผมไม่กัดหนูดาของคุณพ่อคุณแม่หรอกน่า ต้องขอบคุณด้วยซ้ำที่ส่งนางฟ้ามาให้ผม รับรองว่าผมจะดูแลเอาใจใส่อย่างดีเลย คุณพ่อคุณแม่ก็รู้นี่ครับว่าผมชอบคนสวย” คำพูดพวกนั้นหาความจริงใจแทบไม่เจอ ชาติชายถอนหายใจ มองสบตากับดารินญาแล้วพยักหน้าน้อยๆ เป็นเชิงบอกให้เธอวางใจ แต่มีหรือที่จะรู้สึกแบบนั้นกันได้ง่ายๆ ในเมื่อภูริดูไม่ธรรมดาเอาเสียเลย แค่สายตาที่มองมาก็ทำให้เธอแข้งขาอ่อนปวกเปียกไปหมดแล้ว ไม่ใช่เพราะความหล่อประหารและดูดีทุกอิริยาบถของเขาหรอก แต่เป็นเพราะเธอกลัวความคิดของเขาต่างหาก

เขาดูเหมือนเสือที่พร้อมจะขย้ำเหยื่อได้ทุกเมื่อ...

“ถ้างั้นก็เอาตามนี้ ไว้พ่อกับแม่กลับมา เราค่อยฉลองกันเล็กๆ ภายในครอบครัวก็แล้วกัน” ชาติชายสรุป ในเมื่อมันเป็นความตั้งใจของลูกชาย อีกทั้งว่าที่สะใภ้ก็ไม่มีอะไรขัดข้อง เขาจึงต้องปล่อยเลยตามเลย ได้แต่ภาวนาขอให้ภูริเปิดใจรับดารินญาได้โดยเร็วเท่านั้น

“หนูดาจ๊ะ ไม่มีอะไรแล้วล่ะ หนูขึ้นไปพักผ่อนเถอะนะลูก” อัมพิกาบอกยิ้มๆ เมื่อดารินญาพยักหน้ารับ แล้วรีบเดินแยกขึ้นไปข้างบน เธอจึงหันมาทางลูกชายที่ตอนนี้กำลังมองตามคนตัวเล็กแบบไม่ยอมละสายตา “นั่งลงก่อนภู แม่มีเรื่องจะคุยด้วย”

“ได้ครับ” ภูริทำตามคำขอนั้นอย่างไม่อิดออด

“เรื่องหนูดา แม่มีอะไรอยากจะขอร้อง”

“อะไรครับ?”

“อย่าใจร้ายกับน้องนักนะภู แม่ไม่รู้หรอกว่าการที่ภูเจอผู้หญิงหักอกมา มันทำให้ภูเปลี่ยนไปขนาดนี้ได้ยังไง แต่หนูดาน่าสงสาร ไม่มีใคร คุณอาเด่นก็เพิ่งเสียไปหมาดๆ น้องยังทำใจไม่ได้ ถ้าภูทำตัวร้ายๆ น้องจะยิ่งรู้สึกไม่ดี” อัมพิกาพูดตรงๆ เพราะเห็นใจลูกผู้หญิงด้วยกัน

“คุณอาเด่นเสียแล้วเหรอครับ?” ชายหนุ่มแปลกใจ

“ดูเอาเถอะว่าแกเหลวไหลขนาดไหน เพื่อนสนิทของพ่อเสียทั้งคน แกกลับไม่รู้เรื่องอะไรเลยสักอย่าง” ชาติชายเสริมขึ้นทันควัน

“อย่างน้อยผมก็รู้นะครับว่าอาเด่นฉลาดมาก...ที่ฝากฝังลูกสาวให้มหาเศรษฐีอย่างคุณพ่อช่วยดูแล คงอยากจะให้สุขสบายไปตลอดชีวิต” ถ้อยคำเหน็บแนมนั้นทำให้สองสามีภรรยารู้ได้ทันทีว่าความจริงข้อนี้ ไม่ได้ช่วยให้ภูริคิดเห็นใจคนที่เพิ่งกำพร้าพ่อเลยสักนิด

“เรื่องแต่งงาน อาเด่นไม่ได้เป็นคนพูดก่อนนะภู พ่อนี้แหละนี่เป็นคนต้นคิด เพราะพ่อเห็นว่าหนูดาเป็นเด็กดี น่ารัก ถ้าแกได้มาเป็นคู่ชีวิต แกคงจะมีความสุข” ชาติชายพยายามเอ่ยอย่างใจเย็น

“เด็กดีน่ารัก...จริงๆ อาจจะเป็นผู้หญิงร่านๆ คนนึงก็ได้นะครับ ของแบบนี้ดูภายนอกไม่รู้หรอก มันต้องดูกันให้ลึกซึ้ง” ชายหนุ่มยิ้มเหยียด

“ภู!” บิดาตวาดด้วยความไม่พอใจ

“ไม่ต้องฝากฝังเด็กนั่นกับผมหรอก รับรองว่าผมจะให้หนูดาของคุณพ่อคุณแม่ได้ทำหน้าที่เมียอย่างคุ้มค่าที่สุดแน่นอน...ขอตัวนะครับ” เจ้าของร่างสูงลุกจากโซฟา บิดกายคลายความเมื่อยขบ ดูไม่สะทกสะท้าน ก่อนจะก้าวยาวๆ ออกไปจากตรงนั้น โดยไม่สนใจเสียงตำหนิที่ดังไล่หลังมา ภูริยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงใบหน้าสวยหวานของดารินญา ฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดีและซอยเท้าขึ้นบันไดไปสู่ชั้นบนทันที

ดารินญาอาบน้ำแล้ว คืนนี้สวมชุดนอนผ้าซาตินสีชมพูจางแบบกระโปรงยาวถึงเข่า นั่งประนมมือสวดมนต์เพื่ออุทิศให้แก่บุพการีผู้ล่วงลับไปแล้ว มือบางกราบลงบนหมอนหนุนจนครบสามครั้ง ก่อนจะเอนกายนอนลงบนเตียง ดวงตากลมมองเพดานผ่านความมืด เป็นอีกคืนที่ยากจะข่มตาหลับลงได้ ไม่ใช่แค่เพราะห้องนอนห้องนี้กว้างขวางหรูหราเกินไป แต่เป็นเพราะใจของเธอยังถวิลหาไออุ่นจากบิดา

เสียงกุกกักตรงประตูห้องทำให้ดารินญาผุดลุกขึ้นนั่ง หัวใจเต้นรัวเป็นจังหวะอัดกระแทกอยู่ในอก เธอกดเปิดโคมไฟบนโต๊ะข้างเตียง สะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วก้าวขาลงจากเตียงนอน มองไปยังลูกบิดประตูก็พบว่ามันขยับไปมา คล้ายกับว่าคนข้างนอกกำลังพยายามเข้ามาข้างใน

ดารินญาถลันไปหาประตู ตั้งใจจะกดล็อกซ้ำลงไปอีกรอบ แต่ช้าไป มันถูกเปิดออกด้วยฝีมือของใครคนหนึ่งเสียก่อน เมื่อเขาแทรกตัวเข้ามาข้างในได้สำเร็จ ก็รีบปิดประตูลงพร้อมกดล็อกทันที

“คุณภู!” หญิงสาวอุทานลั่น

“ไม่เรียกฉันว่าพี่ภูหรอกเหรอ” เขาหันมาถาม ควงกุญแจสำรองที่แอบไปขู่ขอมาจากป้าเพิ้งเล่น แล้วโยนมันไปบนเตียงนอนอย่างไม่ใส่ใจอีก

“เอ่อ...เข้ามาทำอะไรที่นี่ดึกๆ ดื่นๆ คะ” ดารินญาแทบเค้นเสียงออกมาไม่ได้ ความรู้สึกไม่ปลอดภัยแล่นเข้ามากัดกินใจ การอยู่ตามลำพังกับบุรุษเพศ ที่สวมเพียงแค่กางเกงนอนขายาวตัวเดียวในห้องนอนแบบนี้ มันล่อแหลมเกินกว่าจะวางใจได้

“นี่มันบ้านฉัน ฉันจะเข้ามาทำอะไรที่ไหนก็ได้ทั้งนั้น”

“แต่มันดึกแล้วนี่คะ ถ้ามีคนเห็นเข้า เดี๋ยวจะดูไม่ดี”

“แหม ทีกับฉันนี่ห่วงเรื่องความเหมาะสมจังเลยนะ ทีเวลาพูดคุยหยอกล้อกับไอ้เอกลูกขี้ข้า ไม่เห็นเธอจะทำท่าเหมือนเห็นผีแบบนี้บ้างเลย อีกไม่นานฉันก็จะกลายเป็นผัวเธอแล้ว อย่าลืมสิ!” เขาปราดเข้าไปประชิดตัว ดึงร่างบอบบางเข้ามาปะทะอกจนเธอเผลอกรีดร้องด้วยความตกใจ

“ปล่อยดานะคะ!” เธอยกมือขึ้นยันอกกว้างไว้

“เล่นตัวจริง สงสัยจะทำตัวร่านได้แค่กับพวกชั้นต่ำเหมือนกัน!” คำพูดนี้กรีดใจคนฟังจนพูดไม่ออก คนในบ้านเคยบอกว่าหลังจากภูริโดนอดีตคนรักนอกใจ หนีไปแต่งงานกับชายอื่น เขาก็กลายเป็นคนปากร้าย และอารมณ์ร้อนเวลาไม่ได้ดั่งใจ แต่เธอไม่คิดเลยว่าเขาจะพูดจาดูถูกกันแบบนี้ ทั้งที่ยังไม่รู้จักสนิทสนมกันด้วยซ้ำ

“ทำไมฮะ! พูดไม่ออกเลยเหรอที่เห็นฉันรู้สันดานเธอ พวกผู้หญิงไม่มีหัวใจ รักสบาย ยอมแต่งงานเพื่ออนาคตตัวเอง...เป็นยังไงละดารินญา! ฉันเป็นผู้ชายในแบบที่เธอวาดฝันไว้หรือเปล่า!” ภูริบีบต้นแขนหญิงสาวแน่นขึ้น เจ็บใจนักที่พบว่ายิ่งมอง เขาก็ยิ่งเห็นความน่ารักน่าปรารถนาในตัวเธอ คงเพราะแบบนี้กระมัง พ่อแม่ของเขาถึงได้หลงใหลได้ปลื้ม ชื่นชมเธอให้ฟังไม่ขาดปาก

“คุณภู...” เธอเสียใจจนน้ำตาไหลพราก

“โถ อย่ามาใช้น้ำตากับคนอย่างฉันเลย ฉันไม่รู้สึกอะไรกับเธอหรอก ที่ลงทุนเข้ามาหาถึงในห้องเนี่ย แค่อยากบอกว่าไม่ต้องห่วง ถึงเธอจะร่านสวาทนอนกับใครมากี่คนแล้วก็ตาม แต่ฉันใจกว้างพอที่จะยอมเป็นคนต่อไป ฉันจะสนองให้ แต่เธอต้องเลิกไปนอนอ้าขาให้ไอ้เอกมันได้แล้ว!”

“คุณ!” ความโกรธจัดที่โดนดูถูกทำให้ดารินญาสะบัดฝ่ามือเข้าที่ข้างแก้มเขาสุดแรง ใบหน้าของภูริหันไปตามแรงตบ ริ้วสีแดงชัดเจนเป็นปื้นในตอนที่เขาหันกลับมาถลึงตาใส่เธอ

“กล้าดียังไงฮะ!” เขากระชากข้อมือเธอไว้แน่น ก่อนจะเหวี่ยงร่างบางให้ถลาไปบนเตียง ชายกระโปรงชุดนอนตลบขึ้นไปกองอยู่บนต้นขาแบบไม่ได้ตั้งตัว ชายหนุ่มมองเรียวขาขาวเนียนแล้วกระตุกยิ้ม รีบก้าวตามไปหา เมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะคลานหนีลงไปอีกฝั่ง เขาก็กระตุกข้อเท้าแรงๆ ลากเธอกลับมาที่เดิม

“คุณจะทำอะไร!”