บทที่ 6 กลัว

ความเปิ่นความโก๊ะและก็ไร้เดียงสาคงมีอยู่ไม่น้อย ท่าทางที่เธอแสดงนั้นมันอยู่ในสายตาของผมหมด ใบหน้าหวานทั้งรอยยิ้มและท่าทางแต่น่าเสียดายที่มันไม่ใช่สเปกของผมเชยขนาดนี้ สิ่งที่สนใจมีเพียงเรื่องเดียวนั่นก็คือ ซิง

“ไม่จริงใช่ไหมพี่ยิวทะ ทำไมพี่ถึงได้ไปติดหนี้เขาเยอะขนาดนั้นมันไม่มีทางเป็นไปได้แน่ๆ”

มันต้องเป็นเรื่องที่ไม่จริงแน่ๆ เงินตั้งสิบล้านพี่ยิวเอาไปทำอะไรนักหนาเพราะวันๆ ฉันก็ไม่เห็นว่าพี่ยิวจะกลับบ้าน การงานก็ไม่มีทำอะไรเลยมันต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่ๆ อย่าว่าแต่สิบล้านเลยแค่หลักพันตอนนี้ฉันยังไม่มีจะให้เลยด้วยซ้ำอีกทั้งเงินเก็บก็ไม่มี

“หยุดเซ้าซี้ได้แล้วหยีทุกๆ อย่างมันเป็นความจริงทั้งหมด ชั้นติดหนี้เขาจริงๆ ถ้าอยากให้ชั้นรอดก็ต้องช่วยไม่ต้องมาถามถึงสาเหตุใดๆ ทั้งนั้นเพราะมันไม่มีคำตอบ!”

“พี่ยิว..”

“…”

สรรพนามที่พี่ยิวใช้เรียกตัวเองเปลี่ยนไปในพริบตาจากคำว่า “พี่” เปลี่ยนเป็น “ชั้น” ยิ่งฟังยิ่งทำให้หัวใจห่อเหี่ยว พี่ชายที่เกิดจากสายเลือดร่วมกัน

“อย่าบอกนะว่าพี่ยิวกับไปเล่นมันอีกแล้วพี่ไปเล่นมันอีกแล้วใช่ไหมการพนัน!”

“...”

คำตอบคือเงียบแบบนี้ มันยิ่งทำให้ฉันรู้ดีว่ามันใช่ ครั้งก่อนทุกๆ คนรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องมาอยู่ที่บ้านเช่าหลังเล็กๆ นี้ นั่นก็เพราะว่าพี่ยิวขายบ้านที่พ่อแม่เป็นคนสร้างขึ้นเพื่อใช้หนี้พนัน

“อย่าทำตัวเหมือนเป็นเจ้าของชีวิตชั้นยาหยี ชั้นจะเล่นหรือไม่มันไปหนักหัวแกหรือไงไปๆ ซะก็จบหรือแกอยากให้ชั้นตาย”

“…”

“ใช่ ถ้าอยากให้พี่ของเธอรอดก็ไปดีๆ ชั้นไม่มีเวลาว่างนักที่จะได้มารอ” ผมเดินเข้ามายืนข้างหลังของไอ้ยิวทันทีก่อนที่จะค่อยๆ ถอดแว่นตาออกเพื่อมองผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าอย่างชัดๆ “หรือว่าอยากให้พี่ชายสุดเลวของเธอตายไปต่อหน้าล่ะชั้นจัดให้ได้นะ”

“…”

สายตาสีรัตติกาลเผยขึ้นมาทันทีเมื่อชายคนนั้นถอดแว่นตาออก ฉันถึงกับตะลึงเมื่อได้เห็นหน้าตาของเขาชัดเจน ชายผู้นี้มีครบหมดทั้งหล่อ เท่อีกทั้งดวงตาสีรัตติกาลคู่นี้เมื่อฉันสบตาเข้าไปมันกับแสดงความรู้สึกที่ว่างเปล่าไม่รู้เลยว่าเขาคิดอะไร

“ไม่มีคำตอบแบบนี้แสดงว่าน้องมึงคงอยากเห็นมึงตายต่อหน้าวะไอ้ยิว!”

ฉึก!

โอ้ย!

ความรวดเร็วปานดั่งแสงพร้อมกับเสียงเรียกร้องที่บ่งบอกว่าเจ็บปวดอย่างทรมาน ทำให้ฉันหลุดออกจากการนึกคิดแล้วมาสนใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตรงหน้า น้ำสีแดงเหลวที่ต่างหลั่งไหลเป็นสายออกมาจากลำคอของพี่ยิวมันทำให้ฉันตกใจมากจนทำให้เสื้อสีขาวเลอะไปด้วยสีแดง น่ากลัวยิ่งกว่าสิ่งใดอีก

ใบมีดเล็กที่ถูกบรรจงกดด้วยแรงจากเบาไปหนักบาดลึกเข้าไปที่ลำคอของพี่ยิว น้ำตาของฉันหลั่งไหลออกมาทันที ไม่นึกเลยว่าชายผู้นั้นจะทำแบบนี้ ใจดำที่สุด

“ทำอะไร หยุดนะ หยุด ทำอะไร ปล่อยพี่ชายหยีนะขอร้อง”

ฉันเข้าไปจับข้อมือข้างที่จับมีดของผู้ชายที่ชื่อว่าซันออกจากคอของพี่ชายตัวเองแต่ทว่ามือมันกับไม่ขยับเลยสักนิดเดียว

“หยี?”

ผมทวนสรรพนามที่เธอใช้แทนตัวเอง มันเป็นครั้งแรกนะที่ผมได้ยินทั้งๆ ที่ยังไม่สนิทอะไรกับผู้หญิงคนนี้มาก่อน

“ใช่หยี ปล่อยพี่ยิวเถอะ ขอร้อง ยอมแล้ว หยียอมไปกับคุณแล้ว”

ฉันพูดขึ้นอีกครั้งในขณะที่มือก็ยังไม่ปล่อยจากเขาและพยายามผลักมือที่ถือมีดออกจากคอพี่ชายของตนเอง ไม่รู้แล้วว่าป่านนี้เลือดจะออกจนหมดตัวหรือยังนี้มันคืออีกด้านหนึ่งของผู้ชายที่ชื่อซันคนนี้สินะ ผู้ชายที่มีใบหน้าใสๆ เหมือนกับวัยรุ่นทั่วไปแต่การกระทำกับตรงข้าง เขาทั้งโหดกว่าที่คิด

ตุบ!

“พี่ยิวเจ็บไหม?”

ทันทีที่เขาปล่อยพี่ยิวออกจากการจับกุม พี่ชายของฉันก็ทรุดลงทันทีใบหน้าที่เริ่มซีดขาวราวกับกระดาษมันยิ่งทำให้ฉันหวั่นใจ

“ทำไมไม่ปล่อยให้ชั้นตายไปเลยล่ะถึงได้พูดออกมา พูดแล้วดอกพิกุลจะล่วงออกปากหรือไงวะ!”

น้ำเสียงอันแสนเกรี้ยวกราดและโกรธพูดขึ้นใส่ใบหน้าของฉันทันที หลังจากที่พี่ยิวเหลียวหน้ามาสบตากับฉัน

“ไปกับชั้นได้หรือยัง?”